Πήγα και πήρα εχτές (ύστερα από την αναφορά του Άρη) από το MUSIC CORNER, το cd του Κώστα, που κυκλοφόρησε με την υποστήριξη του Γιώργου Κοντογιάννη και του “Λαικού Τραγουδιού”.
Πολύ ωραίος δίσκος για τα σημερινά δεδομένα, με λαικά τραγούδια, παιγμένα από δεξιοτέχνες φοβερούς!!! Ο Δουμουλιάκας είναι εκφραστικός τραγουδιστής, φέρνει και λίγο υποψία σε Παπαιωάννου…Χίλια μπράβο!!! Τον απολαμβάνεις ευχάριστα και χαζεύεις τα ωραία των μπουζουξήδων…
Και δύο σχόλια ειδικότερα: (όσοι και όσες θέλετε να κάνετε το τεστ αναγνωρισιμότητας μπουζουξήδων μην διαβάσετε την συνέχεια!!!) Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου του Κώστα (κατ’ εμέ) είναι αυτό που παίζει ο ίδιος, το απτάλικο “Γιανούσαινα”. Ίσως επειδή απουσιάζουν τα ντράμς, ίσως επειδή το υποστηρίζει ο ίδιος όπως το έχει βιώσει, ζήσει και τραγουδήσει στα ρεμπέτικα πάλκα που εργάζεται. Είναι πιο μεστό, πιο άμεσο…Επίσης ξεχωρίζω το “Κανείς” του Καρανικόλα, όπου παίζει ο Παπαβασιλείου, μ’ έναν ακατέργαστο, “μεσαίο”(λόγω του οργάνου;;;), παλιακό ήχο!!!
Ο Καραντίνης και ο Πολυκανδριώτης είναι άψογοι στα λαικά, τα τραγούδια βγαίνουν γάργαρα, ρέουν, φαίνεται ότι είναι το γήπεδο τους… Ο Στεργίου κάνει ένα περίεργο ταξίμι στον “Καπετανάκη”, σαν σάζι, με γλυστρήματα κλπ. Χωρίς να είναι, αυτό το ύφος, ότι αγαπώ, ωστόσο αναγνωρίζω ότι έχει έναν άλλο χειρισμό και ένα χρώμα “Αραβίας”…εξωτικό, “Παλαιολογέ”. Ο Τατασσόπουλος κάνει αεροπλανικά με το νευρικό του παίξιμο στα πρώτα τραγούδια. Πολύ ωραίο το χασάπικο που είχε πεί ο Γαβαλάς-“Γιατί να έφυγες”.
Ο Παπαδόπουλος δεν νομίζω να ήταν ορεξάτος, φαίνεται πολύ “πρεσαρισμένο” το παίξιμο του, (φταίει ο μετρονόμος, η προκάτ μουσική βάση;;
Από τον Πάππο επίσης, έχω ακούσει πολύ καλύτερα πράγματα…Όχι ότι είναι λίγος, μη παρεξηγηθώ, αλλά μπορούσε να κάνει την διαφορά…
Ο Στουραίτης είναι αναγνωρίσιμος, με τις ανταποκρίσεις του και το γνωστό νευρικό του παίξιμο!!! Νομίζεις ότι το ηχογράφησε το '65-'70. Θυμίζει τα τραγούδια της γενιάς του, με τα μπουζούκια των Κατινάρη, Λιόση, Μωραίτη κλπ. Επίσης μετά το τεστ του Άρη, πρέπει να πώ ότι κατάλαβα τον Τατασσόπουλο στο 1 (και λίγο λόγω της σύνθεσης του πατέρα του), στα επόμενα πρώτα κυμαινόμουν μεταξύ Καραντίνη, Στεργίου, Τατά… Για τον Παπαδόπουλο, νόμιζα ότι κάποιος τον μιμείται. Ο Θύμιος ήταν Θύμιος (όπως είπαμε). Τον Πάππο με κόπο τον εντόπισα στις “Πετονιές”, από την ουρά του ταξιμιού. Τον “Βλάχο” τον κατάλαβα και μόνο του (χωρίς να συγκρίνω) στο δισκάδικο, όπου έπαιζε το σι-ντι.
Και εκ των υστέρων, αφού διάβασα το βιλιαράκι, “κατάλαβα” τον Στεργίου στο “Πλουσιόπαιδο”, από μια φρασούλα με την οποια ξεκινά το ταξίμι, και στην “Γιανούσαινα” διαπίστωσα ότι ο κάποιος μάγκας, ήταν τελικά ο Δουμουλιάκας. Στο “Μπαγλαμάδες και Μπουζούκια” νόμιζα ότι ήταν ο Πολυκανδριώτης, στα “Σφάλματα” νόμιζα πριν ακούσω τα ακκόρντα από το τετράχορδο ότι μπορεί και να είναι ο Πάππος… Δεν τους καταλαβαίνω τους τετράχορδους γιατί δεν τους έχω ακούσει και πολύ…
Ωραίος δίσκος και καλό το τέσετετ (σαρδάμ)