Γεια απο Κάρυστο,μηπως ξέρει κανείς μια Αιγυπτια τραγουδίστρια με το όνομα ΑΣ ΜΑ ΧΑΝ ή κάπως ετσι?Ακουσα πως ήταν της εποχής της Ουμ Καλσουμ και μάλιστα αντιζηλες.Γράψτε μου τους λατινικούς χαρακτηρες και καποιο αντιπροσωπευτικο κομμάτι.
ASMAHAN. Κολοσσιαία τραγουδίστρια, η μόνη που απείλησε το θρόνο της Ουμ Καλσούμ. Πνίγηκε σε ατύχημα, το 1943. Από τότε ο μύθος λέει πως τη σκότωσε η Ουμ Καλσούμ. ʼλλοι λένε πως τη σκότωσε η βασίλισσα Φαρίντα, γιατί ήταν ερωμένη του Φαρούκ. ʼλλοι πως τη σκότωσαν οι Εγγλέζοι γιατί ήταν πρακτόρισσα των Γερμανών, άλλοι πως τη σκότωσαν οι Γερμανοί γιατί ήταν πρακτόρισσα των Εγγλέζων. Υπάρχει και η (συγκλονιστική) τελευταία της (ημιτελής) ταινία “Γαράμ ου αντικάμ” (Έρως και μίσος). Πρώτη της εμφάνιση με τη φωνή μόνο, στο σκέτς “Μαγκνούν Λάϊλα” του Αμπντελ Ουαχάμπ, στην ταινία “Γιόμ Σαϊντ” (Ευτυχισμένη μέρα). Λιβανέζα την καταγωγή, από πριγκηπική οικογένεια Δρούζων. Ο αδελφός της, Φαρίντ ελ ʼτρας, είναι μεγαλειώδης τραγουδιστής και συνθέτης, και εκπληκτικός οργανοπαίκτης (ούτι). Ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Αμπντελ Ουαχάμπ στη δημιουργία της Λεβαντίνικης (Ανατικολικο-Δυτικής) μουσικής. Είναι η μεγάλη μου αγαπημένη. Θα βρεις πολλά στο δίκτυο. Δοκίμασε επίσης FARID EL ATRACH ή ATRASH. Το τραγούδι που αγαπάω περισσότερο της Ασμαχάν, είναι το YA HABIBI TAALA. Από όλα της τραγούδια, σε Σι Ντι, μου λείπει μόνο ένα (νομίζω).
Είχα κάτι κολλητούς Παλαιστίνιους συμφοιτητές. Ενας από αυτούς είχε μια κασέτα από συναυλία ηχογραφημένη με κασετοφωνάκι.
Ακουγες λοιπόν ένα ταξίμι από ούτι, σαν να ακουγόταν μέσα σε δωμάτιο. Τέλειωνε το ταξίμι και ξαφνικά άκουγες έναν απίστευτο θόρυβο από φωνές, συνθήματα, επιφωνήματα, χειροκροτήματα. Κάπου στο βάθος ξανάρχιζε το ούτι και σε 4-5 δευτερόλεπτα …νεκρική σιγή. Πάλι το ούτι μόνο του, λες κι έπαιζε σε στούντιο!
Μου είπαν ότι υπήρχαν πάνω από εκατό χιλιάδες κόσμος σ’ αυτή τη συναυλία. Δεν έχω δει μεγαλύτερο σεβασμό σε καλλιτέχνη απ’ το κοινό του.
Αυτός ήταν ο Φαρίντ. Κι όταν οι φίλοι μου ανάφεραν τ’ όνομά του, έπαιρναν ένα ύφος ευλαβικό, σαν αυτό που παίρνουν οι θρησκευόμενο όταν προσεύχονται.
Αν σας πέσει στα χέρια κανας δίσκος του, μη χάσετε την ευκαιρία να τον ακούσετε. Είναι ίσως ότι καλύτερο έχει παιχτεί σε ούτι. Και δεν ξέρω αν το “ένιωσα” καλά το άκουσμα, αλλά σε συναίσθημα μου θύμιζε τον Παπαϊωάννου.
ΑΝ
Σας ευχαριστω παρα πολυ ,θα κανω μια προσπαθεια στο καζαα,μηπως και φανει τιποτα
Ο Φαρίντο είναι όντως ένας θρύλος της αράβικης μουσικής.Αυτό που ανέφερε ο ʼρης για τα ταξίμια είναι πολυ χαρακτηριστικό…
ο Φαρίντ είχε εξελίξει -λένε- την Αράβικη σχολή του ουτιού (υπάρχει ακόμα η Τούρκικη σχολή και η Ιρακινή- η κά8εμία ξεχωριστή και με τους δικούς της μοναδικούς εκπροσώπους που δεν συγκρίνονται μεταξύ τους).Στα ταξίμια του (που ήταν ολόκληρες ενότητες στα έργα του) δημιουργούσε μια μοναδική ατμόσφαιρα με ένα αποκορύφωμα τόσο γρήγορο και δεξιοτεχνικό που σε συνέπαιρνε με την μία.Αυτό το τελείωμα έχει την στάμπα του.
Το στύλ αυτό του παιξίματος βρήκε απο εκεί και έπειτα μιμητές που σήμερα είναι απο τα μεγαλύτερα ονόματα στην Αράβικη σχολή (Αμπάντι ελ Τζοχάρ δηλώνει ταπεινός μα8ητής του)
Εδώ μπορεί να βρεί κανείς κάποια απο τα χαρακτηριστικότερα ταξίμια του.
http://www.mikeouds.com/farido.html
Νίκος
Την έχω κάνει ψώνιο που μιλάμε επιτέλους γιά τους “δικούς μου”. Λοιπόν, πιάστε σειρά (αφού πω φυσικά πως συμφωνώ με τον ʼρη, δεν υπάρχει ούτι σαν του Φαρίντ).
Εν αρχή λοιπόν (γύρω στα 1920) ήταν ο Σάγιεντ Νταρουίς. Λένε σήμερα στην Αύγυπτο, “ο Νταργουϊς μας καθάρισε από την Τούρκικη μουσική”. Τι έκανε λοιπόν αυτός ο σπουδαίος και δεδηλωμένος χασικλής αναρχικός επαναστάτης και Διόνυσος; Ένα ταξίδι στα “κοσμοπολίτικα” λιμάνια. Από την Αλεξάνδρεια, Βηρυτό, Σμύρνη, Νάπολη και επιστροφή. Έτσι κατάλαβε καλύτερα τους “φίλους του τους Έλληνες” της Αλεξάνδρειας, και αφομοίωσε… το μινόρε του Γιοβανίκα. Πάντρεψε δηλαδή ανατολίτικες τεχνοτροπίες, με την τρυφερότητα της δυτικής αρμονίας.
Μαθητής του και δάσκαλος, ο Μωχάμεντ Αμπντελ Ουαχάμπ, προχώρησε αυτή τη μουσική, και δημιούργσε τις μεγάλες Συμφωνικές ορχήστρες (έγχορδα κρίως) με μικρά παραδοσιακά σύνολα (τάμπλα, σαντούρι που έπαιζε ο ίδιος, φογέρα αράπικη, βιολί παραδοσιακό (καμάγκα), και στη δεκαετία του 50… ηλεκτρική κιθάρα ακουστικού τύπου!) Αυτή είναι η λεβαντίνικη μουσική, που συνοδεύει ακόμα και την Ουμ Καλσούμ (που είναι από φωνή παραδοσιακή και τσαλκαντιάρικη). Η καλύτερη ερμηνεύτριά του όμως, ήταν η Λάϊλα Μουράντ (μιά άλλη ιστροία).
Ο Φαρίντ τώρα, έρχεται από τον Λίβανο, δηλαδή το κοσμοπολίτικο Μπεϊρούτι. Και φέρνει στην Αραβική μουσική το εξωστρακισμένο από τον Αμπντελ Ουαχάμπ ούτι, γνήσια Ανατολίτικο, που το κάνει τρυφερό και χρωματικό σαν… του Γιάννη Παπαϊωάννου.
Ε, λοιπόν, δεν είμαι καθόλου εθνικιστής, αλλά πρέπει να σας πληροφορήσω πως οι Έλληνες (και μάλιστα οι Έλληνες μουσικοί, όπως ο Αντρέ Ράϊντερ-Ανδρεάτος) είχαν μεγάλη συνάφεια και με τους δύο, πως η Βέμπο κι ο Τραϊφόρος μένανε στο σπίτι του Αμπντελ Ουαχάμπ στον πόλεμο, και πως ο Χιώτης όποτε ερχόταν στην Αίγυπτο τζαμάριζε ιδιωτικώς με τον Φαρίντ.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους δύο μεγάλους μουσικούς είναι μυθικός, κι έγινε σάλος όταν η Ασμαχάν πήρε τον Αμπντελ Ουαχάμπ να της γράψει αντί γιά τον αδερφό της, κι όταν η Ουμ Καλσούμ έβριζε κι έλεγε όχι στον Αμπντελ Ουαχάμπ, κ.λ. κ.λ. Το θέμα είναι πως είναι κι οι δυό ΜΕΓΑΛΟΙ, και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις: Τον Φαρίντ όταν γράφει εκπληκτικά συμφωνικά ΒΑΛΣ (Λαγιάλι εν Ούνς), ή τον Αμπντελ Ουαχάμπ όταν βάζει ηλεκτρική κιθάρα να σολάρει στην “Κλεοπάτρα” (παραλλαγή του “Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά…” κι ύστερα ξαφνικά το γυρίζει στο χασαποσέρβικο ή σούστα του Καραγκιόζη…