Για να μην ξεχνιόμαστε:
Αυτή τη σκατομέρα (8 Φλεβάρη) εκτός από το Μάρκο, πριν 25 χρόνια “έφυγε” και ο Νίκος Ξυλούρης.
Θεωρώ ότι η πρόωρη απώλεια μερικών ανθρώπων στοίχισε ιδιαίτερα στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής. Ολες οι απώλειες στοιχίζουν. Αλλά, χωρίς να έχω διάθεση να μειώσω την προσφορά και την προσωπικότητα κανενός, τρεις περιπτώσεις έχουν -κατά την άποψή μου πάντα- ιδιαίτερη βαρύτητα.
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
“Εφυγε” στα 50κάτι, ενώ ήταν εν ενεργεία. Η παρουσία του πιστεύω για μια -τουλάχιστον- ακόμη δεκαετία θα ήταν “αγκάθι” στα πλευρά όσων συνέβαλαν στην παρακμή του λαϊκού μας τραγουδιού. Οχι μόνο γιατί με το τεράστιο ταλέντο του μπορούσε να συμβάλλει γράφοντας νέα τραγούδια, αλλά κύρια γιατί “είχε στόμα και μιλούσε”. Το τι κράξιμο θα έριχνε, δε λέγεται! Κι όταν σε κράζει ο μπαρμπα-Γιάννης, τραβάς ζόρι και τα πράγματα δεν είναι το ίδιο εύκολα. - ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ.
Τεράστια φλέβα! Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι άλλο θα είχε προσθέσει στην ελληνική μουσική! Η έλλειψή του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, αν δούμε τις δημιουργίες των άλλων συνθετών της κλάσης του απ’ το '80 και μετά. - ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ.
Εκτός απ’ το ότι θ’ ακούγαμε ακόμη τη “θεϊκή” φωνή του, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Παρόντος του Ξυλούρη, κάποιοι “μέγιστοι” τραγουδιστές (ονόματα δε λέμε) δε θα τόλμαγαν να “το παίξουν” …“μέγιστοι”. Να σας πω τι εννοώ; Υπάρχει παράλληλη ηχογράφηση του τραγουδιού “Ητανε μια φορά” από έναν “μέγιστο”. Φυσικά δεν τόλμησε να την κυκλοφορήσει. Παρόντος του Ξυλούρη η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη και συντριπτικά σε βάρος του. Ασε που κόλωνε και η εταιρία…