8 φλεβαρη - σκατομερα

Για να μην ξεχνιόμαστε:
Αυτή τη σκατομέρα (8 Φλεβάρη) εκτός από το Μάρκο, πριν 25 χρόνια “έφυγε” και ο Νίκος Ξυλούρης.
Θεωρώ ότι η πρόωρη απώλεια μερικών ανθρώπων στοίχισε ιδιαίτερα στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής. Ολες οι απώλειες στοιχίζουν. Αλλά, χωρίς να έχω διάθεση να μειώσω την προσφορά και την προσωπικότητα κανενός, τρεις περιπτώσεις έχουν -κατά την άποψή μου πάντα- ιδιαίτερη βαρύτητα.

  1. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
    “Εφυγε” στα 50κάτι, ενώ ήταν εν ενεργεία. Η παρουσία του πιστεύω για μια -τουλάχιστον- ακόμη δεκαετία θα ήταν “αγκάθι” στα πλευρά όσων συνέβαλαν στην παρακμή του λαϊκού μας τραγουδιού. Οχι μόνο γιατί με το τεράστιο ταλέντο του μπορούσε να συμβάλλει γράφοντας νέα τραγούδια, αλλά κύρια γιατί “είχε στόμα και μιλούσε”. Το τι κράξιμο θα έριχνε, δε λέγεται! Κι όταν σε κράζει ο μπαρμπα-Γιάννης, τραβάς ζόρι και τα πράγματα δεν είναι το ίδιο εύκολα.
  2. ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ.
    Τεράστια φλέβα! Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι άλλο θα είχε προσθέσει στην ελληνική μουσική! Η έλλειψή του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, αν δούμε τις δημιουργίες των άλλων συνθετών της κλάσης του απ’ το '80 και μετά.
  3. ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ.
    Εκτός απ’ το ότι θ’ ακούγαμε ακόμη τη “θεϊκή” φωνή του, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Παρόντος του Ξυλούρη, κάποιοι “μέγιστοι” τραγουδιστές (ονόματα δε λέμε) δε θα τόλμαγαν να “το παίξουν” …“μέγιστοι”. Να σας πω τι εννοώ; Υπάρχει παράλληλη ηχογράφηση του τραγουδιού “Ητανε μια φορά” από έναν “μέγιστο”. Φυσικά δεν τόλμησε να την κυκλοφορήσει. Παρόντος του Ξυλούρη η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη και συντριπτικά σε βάρος του. Ασε που κόλωνε και η εταιρία…

(Γιώργος Κυριακόπουλος)

Χωρίς καμιά διάθεση, παρεξήγησης με κανέναν, έχω να παρατηρήσω κάτι…Σε πολλά ποστ υπάρχουν “γενικότητες” του τύπου “κάποιος άλλος που σήμερα το παίζει μεγάλος, αλλά τότε δε θα τόλμαγε να συγκριθεί με τον Ξυλούρη” ή π.χ. “όλοι ξέρουμε ποιοι έπαιρναν στίχους για ένα κομμάτι ψωμί” ή “ποιος συνθέτης έκανε τα τραγούδια του εισαγωγές από ανατολή” κλπ…

Απορώ για ποιο λόγο δεν αναφέρουν οι γνωρίζοντες τα ονόματα συνθετών,στιχουργών,ερμηνευτών & εταιρειών ( εγώ είμαι μικρός και ειλικρινά δε γνωρίζω ), εφόσον πολλοί από αυτούς έχουν αποδείξει έμπρακτα εδώ μέσα,αλλά και επαγγελματικά ότι είναι φερέγγυοι και αξιόπιστοι σαν πηγές…

Ευχαριστώ…

Έλα ρε Γιώργο που θες και διευκρινήσεις.
Πόσο Σφακιανάκης είσαι;
(παραφράζοντας το “πόσο Νταλάρας είσαι;” του Λαζόπουλου)

Γιώργο, έχουν ειπωθεί και ονόματα κατά καιρούς, μόνο που σε τελική ανάλυση στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχε σημασία ΄γιά την πραγματική αξία των δημιουργών. Είναι γεγονός λ.χ. πως ο Τσάντας “αγόραζε” τραγούδια μ’ ένα πεντακοσάρικο (μούχει κάνει και μένα πρόταση). Όμως ο ίδιος άνθρωπος, έγραφε εκπληκτικούς στίχους. Ύστερα, είναι γεγονός πως η “Συννεφιασμένη Κυριακή” γράφτηκε (στίχοι) από τον Γκούβερη. Όμως εκείνο το “Χριστέ και Παναγιά μου” είναι του Τσιτσάνη, και δεν ξέρω αν το τραγούδι θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτή τη φράση.

Όσο γιά το “Ήτανε μιά φορά”, ο Σφακιανάκης το έβαλε στο “Ενθύμιον”, κι ήταν… τα περισσότερα λεφτά που εισέπραξα ποτά απ’ αυτό το τραγούδι!!! πολύ περισσότερα απ’ όσα έβγαλα από την εκτέλεση με τον Ξυλούρη. Τι να πεις; Πως ο Ψαρονίκος δεν υπήρξε κορυφαίος; Τέλος, το ίδιο τραγούδι, εκτελείται σήμερα από καμιά εικοσαριά επώνυμους, και σε συναυλίες (Ρόκκος-Παπακωνσταντίνου κ.λ.) και σε δίσκους. Στο μεταξύ φυσικά, η εκτέλεση του Σφακιανάκη έχει ξεχαστεί, ενώ ο Ξυλούρης ακούγεται κάθε μέρα.

Ένα παράπονο έχω. Ο Ξυλούρης στα “Ερωτικά”, τραγούδησε κι ένα άλλο εξαιρετικό λαϊκό, σε στίχους δικούς μου, και μουσική του Στέλιου Βαμβακάρη. Το “Είναι κακούργα η ξενητειά” ή “Αλησμονώ και χαίρομαι”. Και κανείς δεν το ανακάλυψε (ακόμα;) αυτό το τραγούδι.

Τέλος, ο Νταλάρας τραγούδησε το “Μάνα μου Ελλάς” και “Στου Θωμά”, κι η Γαλάνη το “Καίγομαι”. Ούτε τον Δημητράτο ξεπεράσανε, ούτε τον Τσίγκο, ούτε τη Λεονάρδου σ’ αυτά τα τραγούδια.

Κωστα μια και αναφερεις το τραγουδι σου -εσενα και του Ξαρχακου-
το “Ητανε μια φορα” δεν μπορεις να φανταστεις τι γινεται με αυτο το τραγουδι στην Κρητη !!
Δεν ξερω αν φταιει η επανεκτελεση του Σφακ. ο
οποιος ας μην ξεχναμε για μια 5ετια ('95-'2000)
ηταν Ο “πρωτος” “λαϊκος” τραγουδιστης
-μεταξυ των αλλων εβγαλε στην επιφανεια τα “Ξεραδια” που και
αυτα στην Κρητη τωρα ειναι must !!

Που λες πριν 4 χρονια καποιος νεος επιχειρηματιας εδω στα Χανια ανοιξε ενα ταβερνακι και τον βοηθησα αφανταστα σ’αυτο γιατι ειχε τη σωστη ιδεα να βαλει νεολαια σε ενα χωρο με παραδοσιακη και εντεχνη μουσικη και με μεζεδακια και κρασι ΜΟΝΟ !!
Το παιδι ηταν πρωην μπαρμαν (πετυχημενος) αλλα
ισως επειδη εβλεπε τη δυναμη της Κρητικης μουσικης
και μια ροπη των συνομηλικων του προς τα εκει
ανοιξε το “ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΙ”
Το προγραμμα επιμεληθηκα εγω μαζι με τους πιτσιρικαδες που παιζαμε μαζυ (λυρα, λαουτο, μπασο-κρουστα)και πραγματικα γινοταν χαμος.
Το χαϊ-λαϊτ της βραδυας ηταν παντα το “Ητανε μια φορα” σου λεω επρεπε να εισαι κοντα να δεις !!!
Αυτο το μαγαζακι ηταν αιτια και απο τοτε ανοιχθηκαν στα Χανια 3-4 κλαμπ (ποταδικα πρωην ορθαδικα) με κρητικη μουσικη με προγραμμα
κρητικο-εντεχνο-παραδοσιακο,
ναι οπως το ακουτε !!
Το μαγαζακι αυτο κρατησε μονο για 2 χειμωνες αλλα
η ατμοσφαιρα που υπηρχε ηταν κατι το καταπληκτικο !!
Βεβαια καποιες στιγμες πεφτανε και ρεμπετικα απο μενα και τον κρουστο
οπως οταν ο Δημητρης ο Π"χρηστος που ζητησε και χορεψε το “Πινω και μεθω”
αλλα και αλλοι επωνυμοι δεν ελειψαν οπως :
Λουδοβικος, Αρζογλου, Κατακουζηνος και αλλοι …

Παντως ξεχωρα με αυτο το “Ητανε μια φορα” ειναι ενα τραγουδι που το
παιζουμε εδω καθε βραδυ και πολλες φορες πανω απο μια φορα.
Ισως πρεπει να το πεις αυτο στην ΑΕΠΙ να κανει καμμια βολτα απο δω …

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην yiorgosv 27 Μάιος, 2005)

Φέρρη, για γράψε τους στίχους του αλησμονώ και χαίρομαι, νομίζω το παίζω (αλλά έχω να πιάσω όργανο 3 χρόνια οπότε νομίζω πως το ξέχασα κιόλας).
Ωστε δικό σου είναι; Μουσική τίνος;

Εμ βέβαια θα το ξεχάσεις!
Αφού έχεις πιάσεις το …“άλλο” όργανο, κάποια στιγμή το μπουζούκι θα σε …παρατήσει!

http://www.rembetiko.gr/forum/messages/179/100377.jpg

1 «Μου αρέσει»

Ασε τα σάπια! Αυτός είναι ο ΚΚ™, εσύ 'σαι ο ΚΚ(τμ)…

Κώστα, η μουσική είναι του Στέλιου Βαμβακάρη. Δώσε μου το e-mail σου να στο στείλω.

(Γιάννης Σπαρτινός)

Αναφορικά με το “Ήτανε μια φορά”…

Δε μπορώ να περιγράψω την ουσία της επίδρασης που μου ασκεί αυτό το τραγούδι. Εάν τα κατάφερνα ίσως έτσι να διατύπωνα ταυτόχρονα και μια θέση για τον εμμελή λόγο. Για το πώς καταφέρνουν τα τραγούδια, οι “απλές” αυτές μουσικές συνθέσεις καθημερινής χρήσης, να μας μιλάνε με τρόπους έξω του συμβατικού λόγου. Αδυνατώ όμως…

Αδυνατώ να περιγράψω - και άλλωστε δεν γνωρίζω - τί είναι αυτό που αιχμαλωτίζει τη σκέψη και την εσωτερική μου κατάσταση, κάθε φορά που το ακούω να εισβάλλει στο χώρο μου από κάποιο ραδιόφωνο, ένα διπλανό διαμέρισμα, ένα διερχόμενο αυτοκίνητο…

Αδυνατώ να καταλάβω πώς δρα σαν ίαμα στην όποια θλίψη με σέρνει σιδεροδέσμιο στα σκλαβοπάζαρα της καθημερινής φτήνιας…

Αδυνατώ να καταλάβω πώς καταφέρνει και κάνει το βλέμμα, το ξεραμένο απ’το ενήλικο συμφέρον και πάλι υγρό…

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί γονιμοποιεί τη φαντασία μου με τόσο ακαθόριστες αλλά τόσο όμορφα παιδικές, αθώες, ακατέργαστες εικόνες, σαν χρωματικό μείγμα έτοιμο να αγκαλιάσει πάνω στον καμβά το επόμενο αριστούργημα φωταύγειας…

Αδυνατώ να κατανοήσω πόθεν η αισιοδοξία που μου γεννά - όχι για το ευ της έκβασης της όποιας αγωνίας αλλά για την ΟΜΟΡΦΙΑ της…

Ξέρω, οι στοίχοι του δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που εγώ νοιώθω καθώς στρέφονται τα μάτια μου σε άλλους ουρανούς, εσώτατους, όποτε τ’ ακούω.

Γι αυτό και λέω, ΑΝ τα κατάφερνα να διατυπώσω κάτι, ίσως κατάφερνα να εξηγήσω πως ένα τραγούδι σαν κι αυτό, με την τόσο όμορφα γερασμένη ελληνική του μουσική ενδυμασία - σα ξεσπιτωμένη έφηβη, σα το κορίτσι με τα σπίρτα - εξαϋλωμένη μέσα στον έρωτα της φωνής του Ξυλούρη, γίνεται ό,τι στίχος, ό,τι γλώσσα , γίνεται σκλάβος να κουβαλά ό,τι μηνύματα τη δεδομένη στιγμή βοά και εύχεται να δεχτεί ο ταλαιπωρημένος στις καθημερινές ξώβεργες νους σου.

Και το θαυμαστό είναι ότι δρα ιαματικά και σε αφήνει γαλήνιο και αθωότερο.

Δεν ήξερα ότι η μουσική ήταν του Κώστα Φέρρη, ντρέπομαι γι’ αυτό. Τώρα που το έμαθα είναι η ευκαιρία να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό το δώρο.

ΥΓ: Μια αδιόρατη παιδικότατη ανάμνηση ίσως να με ξεγελά. Θυμάμαι, μικρότατο παιδί, αυτό το τραγούδι να συνοδεύει τους τίτλους μιας ελληνικής σειράς που η μάνα μου καθότανε να δει στο μικρό καθιστικό ενώ εγώ έπαιζα μέσα. Αναρωτιέμαι αν θυμάμαι καλά κι αν ναι, ποιά ήταν η σειρά συτή; Επίσης πότε πρωτογράφηκε αυτό το τραγούδι; Θα ήθελα να έβρισκα τον πρωτότυπο δίσκο.

Συγνώμη που σας κούρασα, αλλά μόλις σήμερα έπεσε στην κατοχή μου μετά από πολλά χρόνια και ακόμα το ακούω…

Καλημέρα.

Γιάννη, Ο Κ.ΦΕΡΡΗΣ το 1973, γύρισε για τη τηλεόραση το μυθιστόρημα «Οι έμποροι των Εθνών». Ήταν το πρώτο σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, βασισμένο σε λογοτεχνικό έργο. Η τηλεοπτική αυτή σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία, κατά τη γνώμη μου επειδή ο Κώστας Φέρρης ακούμπησε στο κείμενο, πράγμα που δεν κάνουν άλλοι.

Το 1974 κυκλοφορεί η «Συλλογή», με παλαιότερα και καινούρια τραγούδια του Ξαρχάκου. Εδώ περιλαμβάνονται τα υπέροχα: «Πώς να σωπάσω» (στίχοι K. Κινδύνη), «Αυτόν τον κόσμο τον καλό» (στίχοι B. Ανδρεόπουλου), «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Παλικάρι στα Σφακιά» (στίχοι N. Γκάτσου) και «Ητανε μια φορά» (στίχοι K. Φέρρη).
Εγώ το έχω απ΄αυτή τη συλλογή.

Όπως το είπες και εσύ, είναι το ΜΕΓΑΛΕΙΟ της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ να προκαλεί έντονα συναισθήματα, να είναι το καταφύγιό μας σε μια ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα.
Μένει μόνο να ευχηθούμε όλοι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι να δημιουργούν, να φωτίζουν το δρόμο μας, ως αιώνιοι έφηβοι.

Ελένη.

Συμπληρώνω…

“Οι Έμποροι των Εθνών” είναι έργο του Αλ.Παπαδιαμάντη και για τις ανάγκες του έργου αυτού έγραψε ο Κ. Φέρρης το “Ητανε μια φορά”.

Ελένη.

(Τάσος Μπιμπλής)

Είναι που η σειρά “Οι έμποροι των εθνών” είναι ίσως η καλύτερη ιστορική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης.Είναι που το τραγούδι φέρνει μέσα του την ψυχούλα του Παπαδιαμάντη.Είναι που ο τρόπος είναι ο φυσικός ελάσσων.Ειναι που ο Ξαρχάκος δεν είχε γίνει ακόμη ευρωβουλευτής.Ειναι βέβαια που είμασταν και 33 χρόνια νεώτεροι.
Όλα αυτά μαζί εξηγούν γιατί το τραγούδι διατηρείται αρυτίδωτο και αντέχει και μας ανεβάζει…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση γιά έναν καλλιτέχνη, από την “ανακάλυψη” του έργου του από τις νέες γενιές. Κάτι δηλαδή που συμβαίνει… με τους Rolling Stones!

Το θέμα είναι πως ο πρωτοεμφανιζόμενος στο Φόρουμ Σπαρτινός (καλωσόρισες, Γιάννη) αποκάλυψε (άθελά του) το σπουδαίο του ταλέντο στο γράψιμο. Είμαι βέβαιος πως μπορούμε να περιμένομε ωραία πράγματα στο μέλλον, με ό,τι αποφασίσει ν’ ασχοληθεί.

Γιά το τραγούδι, τώρα, είναι το δεύτερο Ελληνικό τραγούδι μου που δισκογραφήθηκε ύστερα από το “Φανταράκι” (1965), ενώ μεσολάβησαν το “666”, “Η όπερα των πουλιών” και άλλα, στα Αγγλικά και τα Γαλλικά.

Ο τρόπος που λειτούργησα ήταν σε σχέση με τον Παπαδιαμάντη. Μιά και χρησιμοποίησα στο “σήριαλ” μεγάλα ατόφια αποσπάσματα από τον Παπαδιαμάντη (όπως επισημαίνει η Ελένη), έπρεπε να βρω μιάν αντιστοιχία γιά το τραγούδι, κι αυτή τη βρήκα στο Δημοτικό. Αφορμή ήταν ο στίχος “ένα Σαββάτο βράδυ, μιά Κυριακή πρωϊ” που έχει γιά υπότιτλο ο Μαλακάσης στον “Μπαταριά”. Του έβαλα και το παραμύθι (“μιά φορά κι έναν καιρό”), και νάτο!

Δίνω την εντύπωση πως τόγραψα “κατά παραγγελίαν”, και όντως έτσι είναι. Το γράψιμο στίχων, συνήθως, κουβαλάει τα αισθήματα μιάς ολόκληρης ζωής, αλλά η στιγμή του γραψίματος, είναι συνήθως “ψυχρή”. Εκτός κι αν παίξει το ρόλο της η “κακή στιγμή”, όπως εμένα τότε, που… μόλις μ’ είχε παρατήσει η γυναίκα μου, μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά… χωρίς μητέρα! Αλήθεια λέω!

Και φυσικά, δεν χρειάζεται να ξαναπώ πως τόσο ο Ξαρχάκος όσο κι ο Ξυλούρης, περνούσαν την πιό δημιουργική περίοδο της ζωής τους, και τάδωσαν όλα! Ο ίδιος ο Ψαρονίκος, πάντα ερωτευμένος με την Ουρανία, έβγαινε… χεράκι-χεράκι με διάσημη (μεταγενέστερα) τραγουδίστρια, κι έδειχνε τόσο ευτυχισμένος…

Γιά τους νεώτερους επίδοξους στιχουργούς, πρέπει να πω δυό-τρία πράγματα.

Δεν είναι πάντα τα “εμπνευσμένα” τραγούδια που γίνονται επιτυχίες, κι είναι συχνά οι ψυχρές “παραγγελίες” που σκίζουν. Π.χ. Θεωρώ πως το “Στου Θωμά” είναι μέτριο στιχουργικά τραγούδι, ενώ το “Κυπριακό” που περιλαμβάνεται στο “Ρεμπέτικο Μυστήριο”, να μου λείπουν οι μετριοφροσύνες, ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Κι όμως, το “Κυπριακό” δεν το αγκάλιασαν ούτε οι Κύπριοι! Είναι κι άλλα τέτοια να σας πω, αν έχετε όρεξη…

Προτου διαβασω την απαντηση του Κωστα Φερρη (μια και εχω βαλει τη ρυθμιση να ερχονται τα ποστ με
μειλ) ηθελα κι εγω να εκφρασω το θαυμασμο μου για τον τροπο που γραφει ο Γιαννης !!
Επισης να συμπληρωσω οτι το “Πως να σωπασω” και το" Σ’αυτο τον κοσμο τον καλο" περιεληφθηκαν πρωτα στο LP “ΔΙΟΝΥΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ” του ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ ενα δισκο που -ακου να δεις- απεκτησα μολις προσφατα κι αυτο μαλιστα σε μπ3 … ενω τη “Συλλογη” -περιεργως- ειχε αγορασει ο πατερας μου μολις βγηκε εκει καπου '73-'74 μαζι με τα “Ριζιτικα” και τη “Θητεια” του ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ μαζι με το καινουριοφερμενο μηχανημα ενα πικαπ Dual !!
Λεω “περιεργως” γιατι σπανια αγοραζε δισκους, δεν ειχε αλλωστε αυτη τη συνηθεια μια και τοτε συμπτωματικα εκανε το λατομο κι εφερνε σπιτι ακομα και δυναμιτες !! Τους δισκους αυτους τους “εφαγα” εννοειται και ξερω απ’εξω και το καθε τριξιμο του καθε οργανου και τη διαρκεια του κενου αναμεσα στα κομματια … Μαλιστα το “Θητεια” μαζι με το “Χαραμα” του ΤΣΙΤΣΑΝΗ και το δισκο του ΙΟΡΔΑΝΗ στην Αμερικη θεωρω τους 3 καλυτερους μου αν θα μπορουσα να φτιαξω ενα δικο μου “τοπ”.

Τωρα για το θρυλικο τραγουδι αυτο σε στιχους του Κωστα Φερρη, Γιαννη εχω αναφερθει πιο πανω νομιζω ευγλωττα και επαυξανω γιατι εξακολουθω να
παιζω σε πασης φυσεως γλεντια και να το περιλαμβανουμε συνηθως
στο τελος των εμφανισεων και μαλιστα μετα απο “επιθυμια”.
Θελω ομως να προσθεσω και προτου αναφερθει ο Κωστας σε “κατα παραγγελιαν” τραγουδια, οτι μου εχει κανει εντυπωση ποσο δυναμη εχουν τραγουδια που συνοδευουν ταινιες ή σειρες και ποσο πετυχημενα πολλοι σκηνοθετες παραδοσιακα σχεδον στην Ελλαδα απο τη δεκαετια του '50 βλεπουν τραγουδια με στιχο δικο τους να καταξιωνονται και να γινονται τοσο μεγαλα !!
Επισης ποσο καταλυτης ειναι το στορυ - ο μυθος-και η συγκινισιακη του φορτιση πανω στο δημιουργο
αρχικα ωστε να γραψει πραγματικα εμπνευσμενο στιχο αλλα και στο κοινο να βιωσει το τραγουδι σαν προεκταση του εργου ξεπερνωντας η δημοτικοτητα του πολλες φορες ακομα και το εργο !!
Πρωτος που μπορω να θυμηθω ειναι ο Σακελλαριος που γραφει καποια στιχακια για αρχοντορεμπετικα και λατινοπρεπη τραγουδια απο ταινιες δικες του μαζι με το Γιαννακοπουλο βεβαια και τον Σογιουλ στη μουσικη.
Μετα γραφει σε μουσικη Χατζηδακι τα κλασσικα Μισοφορια, Ειμαι αντρας, Γαρυφαλλο στ’αυτι, Φουστα κλαρωτη.
Ο Μιχαλης Κακογιαννης εκεινα τα χρονια γραφει κι αυτος για τη “Στελλα” το Εφτα τραγουδια θα σου πω, Αγαπη που γινες δικοπο μαχαιρι, Ο μηνας εχει 13.
Ο Ερρικος Θαλασσινος γραφει “Της ξενητειας” που δεν γνωριζω σε ποιο εργο εχει μπει, νομιζω σε θεατρικο.
Μια και τοφερε η κουβεντα, προσφατα εμαθα οτι το “Χαρτινο το φεγγαρακι” πρωτοακουστηκε σε θεατρικη παρασταση του 1948 !! απο τις πρωτες δουλειες του Χατζηδακι …
Αλλα παραδειγματα δε θυμαμαι αλλα η σημειολογια του πραγματος ειναι φανερη !!
Γιαυτο ισως και ο Κ.Φ. το βλεπει τοσο απλο να εχει γραφει αυτος ο στιχος … ο οποιος μετα 30 ολοκληρα χρονια παραμενει κλασσικος και δυνατος.
Σωστο βεβαια πως και ο Ξαρχακος με τον Ξυλουρη περνουσαν την (πιο :wink: δημιουργικη τους φαση, βεβαια και οι δυο ειχαν γνωρισει κι αλλες δοξες εποχη '65-'67 για τον Ξαρχακο και οι επιτυχιες της Κρητης και τα χρονια με το Μαρκοπουλο για τον Νικο Ξυλουρη. (αυτο με το χερακι-χερακι Κωστα δεν τοπιασα …)

Ενα τελευταιο θυμαμαι παλι απο το μαγαζι που παιζαμε πριν καποια χρονια εδω οπου σημειωτεον δουλευε και καθημερινες (!!) κατι που ειχα να ζησω χρονια … ειναι οτι αποσπουσα φοβερα καλα σχολια για τον τροπο που το επαιζα στην κιθαρα.
Αυτο για τους λογους οτι σχεδον κανενας κρητικος λαουτιερης δεν το εχει παιξει σωστα μια και
χρειαζεται κιθαριστικο αρπισμα με 6 χορδες προφανως … ασε που λιγοι γνωριζουν το αρπισμα αυτο αλλα απ’την αλλη προσπαθουσα ο καυμενος το κομματι να μην ακουγεται αδειο γιατι με βαζαν να το παιζω μονος μου με ενα λαουτο σολο ποτε εφηυρα κατι γεμισματα που τελικα αρεσαν …
Ενα τραγουδι που ποτε δε βαριεμαι να παιζω αλλα ποτε δεν εχω μαθει απ’εξω βρε Κωστα τους στιχους …
:slight_smile:

(Γιάννης Σπαρτινός)

Ε, ναι, τώρα ντρέπομαι λίγο… Είναι η πρώτη φορά που έγραψα κάτι και το άφησα έκθετο, αλλά όπως είπα, εκείνη την ημέρα έπεσε στην κατοχή μου το τραγούδι… ή εγώ στη δική του… Και παρασύρθηκα.

Ευχαριστώ την Ελένη, τον κύριο Φέρρη και τον Γιώργο για τις πληροφορίες! Δύο σύντομες παρατηρήσεις:

Εξ όσων θυμάμαι, δε νομίζω η Ελλάδα να καταλύθηκε από τίποτα μυστήρια Σκυθικά φύλα μετά τη δεκαετία του 80. Και εξ όσων κατέχω, δεν πιστεύω η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι διοξίνες, οι σεισμοί που μεσολάβησαν ή οι ιοί των 8.30 να προσβάλλουν τα εγκεφαλικά κέντρα της αισθητικής, του πολιτισμού ή του στοιχειώδους γούστου.

Αν όντως δεν είμαι θύμα αφελούς αυταπάτης λοιπόν κι αν η Ελένη - την οποία ευχαριστώ - με πληροφορεί σωστά, μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς μια σειρά βασισμένη σε έργο του Παπαδιαμάντη, με μουσική επένδυση που δεν ξεσηκώνει αφαλοστολισμένες κοιλίτσες σε τραπέζια και δεν προσφέρεται για καρναβαλικές λαγνείες σε πίστες, “γνώρισε τεράστια επιτυχία” και καθήλωνε απλές νοικοκυρές στις τηλεοράσεις τους;;; Κι αν δεν απατώμαι, δεν ήταν η μόνη σειρά που έγινε επιτυχία βασιζόμενη σε λογοτεχνικά αριστουργήματα!

Αν λοιπόν ο κόσμος, η μέση ποιότητα του Έλληνα, δεν άλλαξαν δραματικά κι αν ο τεράστιος πολιτισμός αυτής της χώρας μπορεί ακόμα να σφραγίζει ερήμην των προσωπικών επιλογών τη σκέψη όσων γεννηθούν η ανδρωθούν σ’ αυτή τη χώρα, τι συμβαίνει και η τηλεόρασή μου στάζει φτηνή λίγδα;

Η ακροαματικότητα φοβάμαι είναι απλά το άλοθι.

Και δεύτερον, με αφορμή όσα λέει ο Γιώργος. Έχω δει κι εγώ πόσο γόνιμα ταιριάζει το τραγούδι αυτό σε κάθε γλέντι και μουσική αναψυχή της κάθε παρέας! Και πράγματι, το ίδιο ισχύει για πολλά από τα τραγούδια που γράφτηκαν “κατά παραγγελία”, για ένα κινηματογραφικό ή άλλο έργο. Πραγματικά όμως δεν απορώ! Έχω την εντύπωση ότι οι καλλιτέχνες που επιφορτίζονται με την παραγωγή τους, ευθύς ως αποδεχθούν την ικεσία (βάρος ικεσίας νοιώθω να στηρίζουν αυτές τις δημιουργίες), κινούνται εξ ανάγκης λαϊκότροπα - αφού οι περισσότερες ταινίες ή τηλεοπτικές παραγωγές που στολίστηκαν με τέτοιες μελωδικές μαντήλες ήταν, χωρίς να το κρύβουν, λαϊκές στις αφετηρίες και επιδιώξεις τους. Νομίζω ότι το μυστικό της δύναμής τους είναι ακριβώς αυτό, ότι είναι δημιουργίες ελεύθερες από ακαδημαϊκά άγχη, “απλές” στους στόχους τους, με μόνη διάθεση να υπηρετήσουν και όχι να αναδειχθούν κατακτητές δυσπρόσιτων καλλιτεχνικών ορέων.

Πρόκειται δηλαδή για ένα ακόμη παράδειγμα του πόσο υψιπετή αναδεικνύονται τα έργα που ενσωματώνουν στην πτητική τους σκευή την αρετή της ταπείνωσης!

Και ο νοών…

ΥΓ: Κύριε Φέρρη, είναι γεγονός ότι κάποτε πέρασε από το μυαλό μου να κάνω “ωραία πράγματα στο μέλλον”. Πώς όμως να νοήσω τον εαυτό μου τεχνίτη τίνος όταν διαβάσω Γιώργο Χειμωνά;;; Αν ο Χειμωνάς ΕΙΝΑΙ λογοτέχνης, οι υπόλοιποι ας αρκεστούμε στη τέχνη του θαυμάζειν και εμπνέεσθαι.

Αντιγραφω :
Νομίζω ότι το μυστικό της δύναμής τους είναι ακριβώς αυτό, ότι είναι δημιουργίες ελεύθερες από ακαδημαϊκά άγχη, “απλές” στους στόχους τους, με μόνη διάθεση να υπηρετήσουν και όχι να αναδειχθούν κατακτητές δυσπρόσιτων καλλιτεχνικών ορέων.
Αυτο λοιπον κι εγω ακριβως πιστευω και δεν το λεω τωρα ευκαιριας δοθεισης με εχει απασχολησει με εμμονη εδω και χρονια, πως παραδειγμα ο Κακογιαννης δεν εγραψε αλλα αριστουργηματα για να μην αναφερθω στον παροντα (μπορει και να εχουν γραψει …) …
Και ξερεις τι ειναι να μπαινεις σε επαρχιακο
καλοκαιρινο σκυλαδικο εκει καπου στα ‘89 και
κατω απο το φτηνο ντεκορ με καποιες δικτυωτες επιφανειες στη χαμηλη οροφη, 4 ξυλινες μικρες κολωνες στα 4 ακρα της πιστας, η σκυλου μετα απο αχαλινωτα τσιφτετελια να ακουμπαει το ταλαιπωρο κορμακι της στον αδυνατο στυλο καθετα την πλατεια με οση χαρη της εμεινε και να μουρμουριζει “αγαπη που’γινες δικοπο μαχαιρι…” το κοινο στην κοσμαρα του, ο μπουζουξης να παιζει τζαζιες για να εντυπωσιασει τους συναδελφους που μολις μπηκαν, τα γκαρσονια να καθαριζουν σαν αγγαρεια στρατιωτικη το παλκο …και ξαφνικα το σκυλαδικο να φωτιζεται !!
Σκηνικο 2 : Καμμια 80ρια νεολαιοι φοιτητες και εργαζομενα παιδια, κρεπαλιασμενα μετα απο αχαλινωτη οινοποσια σε ενα υπογειο κουτουκι με θερμανση τις ανασες τους, 3-4 χαμηλα φωτακια στους τοιχους, 4 μουσικοι μισο-παραδοσιακοι μισο-ροκαδες αφου εχουν ξεσαλωσει με ενα μιγμα απο Κατσιμιχα και Πασχαλιδη μεχρι Μουντακη και Ψαραντωνη να ξεκιναει το “Ητανε μια φορα” και ενα μουρμουρητο απ’ άκρη σ’ακρη να επαναλαμβανει με αναπτηρες μπικ και ζιππο αναμμενους, με χαρτοπετσετες καιομενες, κανονικο ολοκαυτωμα και οτι αλλο θες …

Με πετυχες τελειωνοντας ενα αρθρο για μηνιαια εφημεριδα και λεω εγω γιατι γραφω ;;
Καληνυχτα !!

(Γιάννης Σπαρτινός)

Γιώργο, το σκηνικό που περιγράφεις τόσο ζωντανά μου έφερε ανάλογες μνήμες από λούμπεν σκυλάδικο της επαρχίας (κυπαρισία) τα χρόνια που ήμουν φοιτητής! Πραγματικά, τέτοιες σκηνές αξίζει να τις δει κανείς και νά’χει μετά να αντλεί…

Πάντως,την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε σκηνικό με αναμένους αναπτήρες… πες μου πού να έρθω! Μου έχει λείψει!

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην istrilatos 10 Μάρτιος, 2006)