Νίκο, μ’ αυτό το όνομα βρίσκω έναν στιχουργό (ένα μόνο τραγούδι στο στίχοι.ινφο, του Νότη Σφακιανάκη) κι έναν ιστορικό…
Και βέβαια αρκετούς συνονόματους στο φβ που δεν τους κοίταξα έναν έναν.
Νίκο, μ’ αυτό το όνομα βρίσκω έναν στιχουργό (ένα μόνο τραγούδι στο στίχοι.ινφο, του Νότη Σφακιανάκη) κι έναν ιστορικό…
Και βέβαια αρκετούς συνονόματους στο φβ που δεν τους κοίταξα έναν έναν.
Από το Ρεμπέτικο φόρουμ στο Facebook!
Συντονιστείτε αυτη την Κυριακή, στις 12.00, στη συχνότητα του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννινων 98.7fm ή απ το site https://www.dimotikoradiofono.gr/live/ για να ακούσετε την εκπομπή των Ρεμπετόφιλων Ιωαννίνων.
Καλεσμένος μας ο Τάσσος Κακλαμάνης
( Grecous , Kaklamanis Genealogy ) εν όψη του 1st Athens Rebetiko Festival…
(Αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ στο πρώτο σχόλιο)
Βγαίνουμε από το θέμα βέβαια, αλλά εκεί που παν τα πράματα ο διεθνής ανταγωνισμός πάει περίπατο και επιστρέφουμε, αν όχι στην κλειστή εθνική οικονομία, πάντως σε μια αρκετά κλειστή περιφεριακή οικονομία.
μολις τελείωσε η εκπομπή απο τα Ιωάννινα.
καλη αρχή στην πρωτοβουλία αυτη.
επιμονη και κουράγιο, ως να καθιερωθεί.
μακρυά ομως απο πολιτικούς και θεσμούς.
Μπορείτε και μόνοι σας.
αλλιώς θα καταντήσει “Τσιτσάνια” (πολιτική χειραγώγηση)
ο Αγγλικός τίτλος να γινει εναλλακτικός.
δηλαδη και Αγγλικά…
καλη επιτυχία
Νεότερη ενημέρωση περί του Πρώτου φεστιβάλ ρεμπέτικου στην Αθήνα.
We visit Athens and we will go to the festival.
Εντυπώσεις από την πρώτη μέρα:
Πήγα το απόγευμα. Δεν άκουσα καμία ομιλία. Από μουσικές:
«Άσπρα πουλιά»:
Απίστευτοι. Και ταλέντο, και πολλή δουλειά, και προσοχή στη λεπτομέρεια, και χιούμορ, όλα. Όμως νομίζω ότι ο κόσμος δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται. Ή ίσως φταίει η ατμόσφαιρα της αίθουσας όπου βρισκόταν η εσωτερική σκηνή, που δε σου δίνει πολλή φόρα να εκφραστείς εκδηλωτικά ως ακροατής. Αντί για τον χαμό που περίμενα, μπροστά σ’ αυτό που ακούσαμε, έπεσαν μόνο ευγενικά χειροκροτήματα.
Μυστακίδης one man band:
Ο Μυστακίδης όταν παίζει μόνος του είναι μαγεία. Μυσταγωγία. Κρίμα που υπήρξε ένα τεχνικό πρόβλημα με τις προβολές, γιατί το πρόγραμμα που είχε ετοιμάσει δεν ήταν απλώς μουσική, ήταν κάτι σαν λάιβ ντοκιμαντέρ, αλλά τα βίντεο είχαν μόνο ήχο χωρίς εικόνα. Λυπήθηκα για τη δουλειά του (ήταν το Αμέρικα: δεν το έχω δει άλλη φορά, αλλά έχω δει τα Εγκλήματα σε παρόμοιο κόνσεπτ και ξέρω ότι θα άξιζε τον κόπο), αλλά βασικά δε ζημιωθήκαμε ως κοινό: για μουσική ήρθαμε, μουσική ακούσαμε. Εξαιρετική. Επίσης, αξιοθαύμαστος ο επαγγελματισμός του, που φάνηκε στην ψύχραιμη διαχείρση της… τεχνικής κρίσης.
Σκούτας-Μηταράκης-Ζαρίας:
Άλλοι απίστευτοι τύποι κι αυτοί. Λαμπρά πρότυπα σεμνών μερακλήδων μουσικάρων. Δυστυχώς τούς ρήμαξε ο ήχος στην εξωτερική σκηνή.
Κομπανία Έιβαλα:
Δε μου άρεσαν. Σαν να ήρθαν να κάνουν σουξέ. Εντυπωσιακές επιδόσεις στα όργανα και τη φωνή, ενοχρηστρώσεις ακριβείας, γρήγορα τέμπο, μεγάλη ένταση, ποτ-πουρί. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ο καθένας τους και όλοι ως σύνολο έχουν υψηλότατο επίπεδο επάρκειας σ’ αυτό που κάνουν, και ότι στο ρεπερτόριο είναι ψαγμένοι.
Κατά τη γνώμη μου ούτε αυτοί είχαν καλή ηχοληψία. Ενώ τους προηγούμενους δεν τους άκουγα (ιδίως την κιθάρα του Μηταράκη), αυτούς τους άκουγα υπερβολικά, πολύ πιο δυνατά απ’ όσο μπορώ να απολαύσω, ακόμη κι όταν έφυγα πίσω στην πέρα άκρη της αυλής.
Για μερικούς ακόμη που δεν τους παρακολούθησα ολοκληρωμένα δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω.
Το ότι γενικά σε μια τέτοια πολυσυλλεκτική διοργάνωση τυχαίνουν και τεχνικά λάθη είναι ανθρώπινο και κατανοητό. Αλλά στο εξωτερικό στέιτζ αυτά τα λάθη στοίχισαν περισσότερο. Στο μέσα ό,τι άκουσα είχε άριστο ήχο. Από την άλλη, το εξωτερικό είχε πιο ευχάριστη και ελεύθερη ατμόσφαιρα, ενώ στο μέσα ήμασταν λίγο σφιγμένοι.
Στην «κεντρική» συναυλία δεν έκατσα, και αύριο δε θα μπορέσω να πάω καθόλου.
Δε μου έκοψαν καμία απόδειξη, ούτε στο μπαρ που ακούμπησα μερικά φραγκοδίφραγκα ούτε στο πωλητήριο που ακούμπησα περισσότερα. Στα εισιτήρια δε θυμάμαι.
Μάλιστα.
ενδιαφέρον ρεπορτάζ!
γίνεται κάποια ζωντανή μετάδοση κάπου?
Σχετικά με τον / τους λόγους για τους οποίους πήγες μόνο το απόγευμα και όχι το πρωί, που ήταν οι ομιλίες, μήπως θα μπορούσες να ανατρέξεις στον «φλύαρο» εαυτό σου για λίγο;
Καλημέρα,
ο Γιώργος Θανόπουλος ήταν στενός φίλος του Στέλιου Βαμβακάρη και της Εβελίνας Αγγέλου. Το βιβλίο το ετοίμαζε εδώ και 20 περίπου χρόνια.
Δεν είναι μουσικός, ερευνητής, δεν έχει σχέση με τον χώρο του ρεμπέτικου, εταιρεία πληροφορικής έχει ο άνθρωπος, λόγω της σχέσης του με τον Στέλιο όμως μάζεψε ό,τι πληροφορίες μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια και τις εξέδωσε σε αυτό το βιβλίο με αυτοέκδοση (με την υποστήριξη μάλιστα του άλλου γιου του Μάρκου, του Βασίλη). Αυτό που ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου είναι ότι ο Γιώργος κατάφερε να παρουσιάσει συγκεντρωμένες για πρώτη φορά τις ετικέτες όλων των δίσκων του Μάρκου.
Ανάρτηση στο Facebook μου για το βιβλίο είχα κάνει κι εγώ το καλοκαίρι (Christos Poulakis), μιας και επιμελήθηκα το βιβλίο (διορθώσεις, κ.λπ.).
Ε τίποτα, απλώς δεν μπορούσα να πάω όλη μέρα. Ήρθα ΣΚ στην Αθήνα για μια δουλειά σήμερα (Κυριακή), και κάθε φορά που το κάνω αυτό κοιτάω με τι άλλο μπορώ να το συνδυάσω. Τα ρεμπέτικα Σάββατο απόγευμα, με συμμετοχές που μ’ αρέσουν και δε θα τις ξαναπετύχω μαζεμένες, ήταν ιδανική συγκυρία. Κάποιοι μπορεί να πήγαν φουλ διήμερο, αλλά δε νομίζω να ήταν πολλοί. Κυρίως πηγαινόρχονταν, όπως συνήθως σε φεστιβάλ.
Έτσι κι αλλιώς, στις εξίμιση ο χώρος φάνταζε μισοάδειος, ενώ κατά τις οχτώ-εννιά ήταν φουλ.
Μια πληροφορία που ίσως ενδιαφέρει όσους θα πάνε σήμερα: τα δύο στέιτζ δε δουλεύουν ταυτόχρονα. Την ώρα που κάποιοι παίζουν μέσα, οι επόμενοι στήνουν έξω. Έτσι το φεστιβάλ γλιτώνει χρόνο, αλλά δεν κινδυνεύεις να χάσεις κάτι. Τουλάχιστον έτσι δούλεψε στην πράξη, δεν ξέρω αν είχαν σχεδιάσει κάτι άλλο και τυχαία βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Επίσης, γενικά δεν υπήρχαν καθυστερήσεις. Άντε κάνα δεκάλεπτο-τέταρτο.
Α, και κάτι άλλο:
Πάντως την Παρασκευή σε τυχαία πηγαδάκια άκουσα:
-Ρεμπέτικο φεστιβάλ; Α ναι, το Ρεμπέτικο Φόρουμ το οργανώνει.
Δεν ασχολήθηκα να τους διορθώσω. Όταν το σπασμένο τηλέφωνο της πόλης αποδίδει τα εύσημα όπου να 'ναι, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το εμποδίσεις.
Ελπίζω, στο βιβλίο αυτό να μπορέσουμε να διαβάσουμε κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον, πέρα από τα όσα ξέρουμε, έχοντας διαβάσει τις ήδη εκδεδομένες 2149* σελίδες.
( * )
Α. Κάιλ, αυτοβιογραφία, 1978, Ν. Γεωργιάδης, 1997, Κουνάδης 2005, Βαρθαλίτης 2017
Edit: συν τον Μάνο Ελευθερίου, που τον ξέχασα γιατί τον έχω δανείσει, μάλλον αγύριστα…
Πάντως το φόρουμ αναφέρθηκε από τον Μάκη Δρυμώνα, στην ομιλία του σχετικά με το σηλαμπς. Δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε ανταγωνιστικά ή με παράπονο τα πράγματα.
Παρεμπιπτόντως, και το σεμινάριο πατρινού χασάπικου είναι πολύ ενδιαφέρον, σε μια εποχή που μόνο φολκλορικές χορογραφίες βλέπουμε (σε αντίθεση με ζεϊμπέκικα και άλλα που υπάρχουν ακόμα βιωματικού και καλοί χορευτές).
Υγ: δοκίμασα και τα όργανα του Θεόφιλου Γαζέτα, προσεγμένη κατασκευή και δεμένος ήχος.
Ήτανε ένα υπέροχο διήμερο.
Αναφέρομαι κυρίως στην ατμόσφαιρα, που βρεθήκαμε μουσικοί, θαμώνες, ρεμπετοτρελαμμένοι, οργανοποιοί, μελετητές, δημοσιογράφοι, συλλέκτες κ.α. όλοι μαζί στον ίδιο χώρο.
Άλλοι με οικογένειες και με τα παιδιά τους, άλλοι με φίλους κτλ, αυτό ήταν η γιορτή της ρεμπέτικης κοινότητας της Αθήνας! Και πέρασε πολύς κόσμος, δεδομένου ότι στο σημείο που έγινε, πήγαινες μόνο στοχευμένα, δεν είναι ότι πέρασαν ξέμπαρκοι…
Το κλίμα παρέας και χαράς θα μπορούσα μόνο να το συγκρίνω με την μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που είχε γίνει, μόνο εκεί είχα αισθανθεί κάτι παρόμοιο.
Νομίζω ότι οι διοργανωτές κάνανε μια άψογη διοργάνωση, που μολις στεριώσει, με λίγο παραπάνω εμπειρία θα είναι ο,τι καλύτερο για την οικογένεια ρου ρεμπέτικου.
Συνυπογράφω το post του Μπάμπη και επαυξάνω.
Κατ’ αρχάς πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές -και ιδίως στον φίλο Τάσο Κακλαμάνη που θαρρώ ήταν η «ψυχή» του όλου εγχειρήματος.
Ήταν ένα μοναδικό διήμερο χωρίς προηγούμενο, αλλά ελπίζουμε με πολλά επόμενα! Υπάρχει όρεξη, υπάρχει ψυχή, υπάρχει δυναμική, υπάρχει όραμα.
Την πρώτη ημέρα εγώ μεν παρακολούθησα όλες τις ομιλίες, η δε σύζυγος πήρε την σκυτάλη από τις 5 το απόγευμα και μετά που έφυγα λόγω υποχρεώσεων. Τη δεύτερη μέρα ήμουν πάλι από τις 11.30 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Προμηθεύτηκα και δύο βιβλία: του Καγιάφα για τους Παναγήδες (εύγε αγαπητέ!) και των Θανόπουλου-Μανιάτη το ογκώδες βιβλιοδετημένο 400 σελίδων μεγάλου σχήματος βιβλίο για τον Μάρκο (πολλά μπράβο!)
Από τις ομιλίες ξεχώρισε μακράν αυτή του Κουνάδη, όπου επί σχεδόν μία ώρα έδωσε ρεσιτάλ αναμνήσεων και αναφορών (όλα εκτός κειμένου!) με έκδηλη συγκίνηση εκ μέρους του. Ξεχώρισα επίσης την παρουσίαση του Καγιάφα για τους Παναγήδες καθώς και την ομιλία του Δ. Βλάχου, ανιψιού του Γενίτσαρη. Ο τελευταίος είπε ενδιαφέροντα πράγματα και είναι συλλέκτης πρωτογενούς υλικού (φωτογραφίες κλπ).
Την Κυριακή ξεχώρισα την ομιλία του Δημ. Μανιάτη («Ρεμπέτικο & Πολιτική»), του Δρυμώνα για το sealabs, και βέβαια ο Τσάμπρας ήταν απόλαυση! Ο Αγγελίδης κάλυψε το θέμα «Ρεμπέτικο & τηλεόραση» αλλά θαρρώ με κούρασε κάπως με τα πολλά βίντεο… Τέλος εξαιρετικές ήσαν και οι 2 μουσικές παρουσιάσεις των βιβλίων «Μαρίκα Νίνου – Σαν άστρο εβασίλεψα» και «Από το κορίτσι του τεκέ στο Χάραμα Καισαριανής». Η Τσιρίδου καταπληκτική!
Βλ. κι εδώ:
Σε ό,τι με αφορά, καθόλου. Δεν είμαστε ρεμπέτικη οργάνωση ή ρεμπέτικη εταιρεία ώστε να πρέπει να εκπροσωπηθούμε. Το φόρουμ είναι απλώς ο χώρος όπου μιλάμε - ο χώρος όπου, για παράδειγμα, ενημερωθήκαμε για το φεστιβάλ. Αυτό δούλεψε επιτυχώς. Κατά τα άλλα, μεταξύ όσων εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ υπήρχαν και μέλη του φόρουμ, αλλά το ότι μπαίνουν εδωμέσα για συζήτηση δεν τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους που δεν μπαίνουν. Δεν παίξαν/μιλήσαν/έφεραν όργανα ως μέλη του φόρουμ, αλλά ως μουσικοί/ερευνητές/οργανοποιοί!
Χώρια που ακόμη κι αν το δει κανείς αλλιώς, ότι είμαστε μια κοινότητα, δε στοιχειοθετείται καμία υποχρέωση κανενός να μας καλεί οπουδήποτε γίνεται κάτι με τη λέξη «ρεμπέτικο» στον τίτλο.
Το σίλαμπς δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η κύρια δραστηριότητά του είναι μια συγκεκριμένη δουλειά, η ανάρτηση και τεκμηρίωση ηχογραφήσεων. Αυτό είναι κάτι που μπορεί όντως να παρουσιαστεί σ’ ένα φεστιβάλ.
Πολύ χαίρομαι για όσα μας μεταφέρετε, σχετικά με τις υπόλοιπες πτυχές του φεστιβάλ εκτός απ’ όσες είδα μόνος μου.
Ήταν ένα πλήρες και ουσιαστικό διήμερο. Μια γιορτή !
Το κλίμα το περιέγραψε ο Μπάμπης παραπάνω. Όμορφη ατμόσφαιρα, παρεΐστικη. Όλοι οι συντελεστές ήταν δίπλα σου, προσιτοί για οτιδήποτε. Και η διοργάνωση αξίζει πολλά μπράβο! Πέντε άνθρωποι που έτρεχαν διαρκώς να προλάβουν οποιαδήποτε αναποδιά της στιγμής. Οι τυχόν μικροαστοχίες δεν νομίζω ότι επηρέασαν αρνητικά την εκδήλωση. Η πιο “βαριά” από αυτές ήταν το βίντεο που δεν έπαιξε στην παράσταση “ΑΜΕΡΙΚΑ” του Μυστακίδη. Στην ουσία την αποδυνάμωσε στο μισό. Αλλά ο Μήτσος το αντιμετώπισε με τον απαιτούμενο επαγγελματισμό και κατανόηση γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις απρόβλεπτες δυσκολίες.
Η λειτουργία δύο σκηνών με διαδοχικές εκδηλώσεις που δεν πέφτει η μια πάνω στην άλλη, έχει δοκιμαστεί με επιτυχία στα Φεστιβάλ Λαϊκής Κιθάρας στη Θεσσαλονίκη. Απλώς στην περίπτωση του συγκεκριμένου Φεστιβάλ Ρεμπέτικου οι εκδηλώσεις ήταν μικρότερες σε διάρκεια για να χωρέσουν περισσότερες. Και μερικές φορές αυτό δεν έδινε τον απαραίτητο χρόνο για προετοιμασία κυρίως του ήχου. Απ’ότι κατάλαβα ο ηχολήπτης ήταν ένας που έτρεχε από την μία σκηνή στην άλλη. Τον θαύμασα γιατί τελικά ο ήχος ήταν άψογος!
Οι ομιλίες και παρουσιάσεις είναι αλήθεια ότι δεν είχαν πολύ κόσμο και γενικά ήταν λίγο περιορισμένες χρονικά οπότε εύκολα κάποιος έβγαινε εκτός των περιθωρίων. Εγώ είχα κάνει αρκετές πρόβες ώστε να μην ξεπεράσω το εικοσάλεπτο, πράγμα που νομίζω κατάφερα τελικά (ευχαριστώ για τα θετικά σχόλια).
Να ευχηθούμε και του χρόνου αφού επαναλάβουμε τα πολλά μπράβο στους διοργανωτές!