Έγραψα κάποτε, μετά την απελευθέρωση βέβαια, και κυκλοφόρησε σε δίσκο, το παρακάτω τραγούδι:
Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα
σ’ ένα γλέντι φοβερό
για μια κόρη ξελογιάστρα
κι αν χαθεί που θα τη βρω
Και σ΄αυτό έβαλα αλληγορικά λόγια για να περάσει από τη λογοκρισία. Σ΄αυτό το τραγούδι που μιλάω “για μια κόρη ξελογιάστρα”, μιλάω για την πατρίδα μας. Δεν είναι άλλη από την Ελλάδα αυτή η κόρη, που γι΄αυτήν γκρέμιζαν κάστρα στον φοβερό εκείνο χαλασμό. Μήπως δεν ήταν έτσι; Δεν μπορούσα να μην βγάλω από μέσα μου αυτό που μ΄ έτρωγε, δηλαδή τον φόβο για τον ενδεχόμενο χαμό της. Κι αυτό ήταν που μ΄ ένοιαζε περισσότερο. Τι άλλο μπορούσα να κάνω εγώ, ένας καλλιτέχνης στο αλληλοφάγωμα; Το είπα ότι δεν έχω άλλα όπλα.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης στον Κώστα Χατζηδουλή.
Από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 30/7/1977.