Χρυσά κλειδιά κι ελεφαντόδοντα

Μουσικά Όργανα Αγορά
41

Στη συζήτηση αναφέρθηκε πολλές φορές και από πολλούς η φράση “το καλύτερο μπουζούκι που έχω ακούσει”, “…έχω παίξει”, “…έχω πιάσει στα χέρια μου” και σε σχέση μ΄ αυτό το όργανο, το οποίο έχει ακούσει, πιάσει, παίξει ο καθένας, βγάζει και τα συμπεράσματά του για λογικές τιμές ή όχι.

Οι απορίες μου εύλογες πιστεύω:

Το καλύτερο μπουζούκι για μένα ή για μένα σήμερα, είναι και το καλύτερο μπουζούκι για τους (ελάχιστους) ειδικούς;

Με άλλα λόγια, πόσοι γνωρίζουν τα κριτήρια, τα οποία χρειάζεται ένα μπουζούκι για να χαρακτηριστεί εξαιρετικό και επομένως να δικαιολογήσει την εξαιρετική τιμή του;

Η πολιτική του καθένα μας στην αγορά ενός οργάνου μπορεί να είναι σωστή ή λάθος και εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες αλλά όταν ένα κινητό ή μιά τσάντα π.χ. παίζει από μερικά ευρώ έως και εκατοντάδες χιλιάδες, γιατί στο μπουζούκι να είναι από τρακό μέχρι χίλιαπεντακό;

42

Η πολιτική του καθένα μας στην αγορά ενός οργάνου μπορεί να είναι σωστή ή λάθος και εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες αλλά όταν ένα κινητό ή μιά τσάντα π.χ. παίζει από μερικά ευρώ έως και εκατοντάδες χιλιάδες, γιατί στο μπουζούκι να είναι από τρακό μέχρι χίλιαπεντακό;

Γιατί το μπουζούκι δεν κατόρθωσε ακόμη να γίνει κλασσική κιθάρα η βιολί.

Επίσης διότι οι μπουζουκοκατασκευαστές δεν κατόρθωσαν ακόμη να οδηγήσουν την τέχνη τους σοβαρά, πέρα από ένα παραδοσιακό, λαϊκό επάγγελμα σε σοβαρή Τέχνη καλλιτεχνικής δημιουργίας με παράλληλα υψηλές ηχητικές προδιαγραφές , εντάσσοντας στη δουλειά τους αυστηρά επιστημονική έρευνα και μεθοδολογία.

Και συμφωνώ με τον Πάνο, αδυνατούν να βάλουν οι ίδιοι μιά τάξη στα πράγματα.

Σ` όλα αυτά να προστεθεί ένα κοινό στο οποίο απευθύνονται, που εν πολλοίς δεν γνωρίζει τι ζητάει , τι πληρώνει, γιατί το πληρώνει … και άγεται και φέρεται από λογής « ειδικούς », φίρμες, φήμες , φίκια και μεταξωτές κορδέλλες.

Αν θέλουμε σε όλα αυτά σοβαρά να αντιπαραθέσουμε κάτι, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την ίδια την γνώση της οργανοποιίας ! Ας ανοίξουμε το θέμα, και οι απαντήσεις θα δοθούν σιγά-σιγά από μόνες τους.

Και να θυμόμαστε πως η ημιμάθεια είναι πολύ χειρότερη από την αμάθεια ! Ούτε φετφάδες, ούτε ντιρεκτίβες, ούτε αφορισμοί , ούτε ( όπως είπε και ο Γιώργος ) ισοπεδώσεις έχουν τίποτα να προσφέρουν σε έναν απλά σκεπτόμενο άνθρωπο.

43

Συμφωνώ με όσα γράφει ο κ.Φρονιμόπουλος.
Το μπουζούκι μάλλον πλήρωσε το γεγονός ότι έγινε εξαιρετικά δημοφιλές γεγονός που είχε ως συνέπεια τις εκπτώσεις σε υλικά(μαυρη Καρυδία) και βέβαια στην ποιότητα κατασκευής.Το θέμα είναι πως πλέον ο ήχος που διαμορφώνεται από μαύρη καρυδία και τα πλαστικά στο καπάκι θεωρείται ο ήχος του οργάνου.

44

Πραγματικά, Γιάννη πριν κάποια χρόνια δεν εύρισκες στην αγορά καλό όργανο που να μην είναι έτσι τυποποιημένα κατασκευασμένο, με τον τρόπο που περιγράφεις. Μόνο φτηνές, κάτω του μετρίου κατασκευές γίνονταν από ανεπεξέργαστη, φτηνή όμως ξυλεία.

Προάγγελλοι μιας αλλαγής , που συνέπεσε χρονικά με την αναβίωση του ρεμπέτικου, κάποιοι μάστορες σαν το Νίκο Στασινό και τον Θόδωρο Μουντάκη χρησιμοποίησαν σε αρκετά όργανά τους παλιότερες αλλά και δικές τους φόρμες, ανεπεξέργαστη (άβαφη ) ξυλεία όπως σκούρα καρυδιά, μουριά, κελεμπέκι, παλίσσανδρο , φυσικές κόλλες και βερνίκι κ.λ.π.

Αργότερα, με την ίδρυση του Συλλόγου Φίλων Καλλιτεχνικής Οργανοποιίας αλλά και με τα σεμινάρια για τη χρήση των φυσικών υλικών που προηγήθηκαν, μας δώθηκε η ευκαιρία να κάνουμε εκτενή λόγο και για όλα αυτά , καθώς και για μια σειρά από άλλα θέματα που αφορούν την εξέλιξη της παλιάς, παραδοσιακής τέχνης στην σύγχρονη τέχνη της οργανοποιίας. { συγκεντώνοντας έτσι την καχυποψία, αλλά και τα πυρά των αυτοαποκαλούμενων « επαγγελματιών », δίχως βέβαια αυτό να είναι πρόθεσή μας.) Ο αντίκτυπος όμως της αλλαγής που σηματοδοτήθηκε, φάνηκε στη δουλειά αρκετών νεότερων μαστόρων αλλά ακόμη και το κακέκτυπό της, στην μαζική παραγωγή. Αρκετοί χρησιμοποίησαν ακόμη και τον όρο ( Καλλιτεχνική οργανοποιία ) ανεξάρτητα από το κατά πόσο η όχι η δουλειά τους ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό.

Ο σύγχρονος οργανοποιός, πρέπει να περάσει πέρα από τη συντεχνιακή αντιμετώπιση της τέχνης του. Τα καλά κρυμμένα, προσωπικά μυστικά ( βλέπε και κάποιες συνεντεύξεις στην Κλίκα ) δεν πείθουν πλέον κανένα. Αλλού βρίσκεται η αξία της τέχνης του. Δεν είναι πλέον ο παλιός, εμπειρικός τεχνίτης που οι γραμματικές του γνώσεις συνήθως δεν ξεπερνούσαν κάποιες τάξεις του Δημοτικού. Οι σύγχρονοι συνάδελφοί του σε ανάλογα φόρουμ καθημερινά ανταλλάσουν εμπειρία και γνώση. Στην κοινωνία της πληροφορίας, τίποτε δεν μπορεί να παραμένει κρυφό ! Και μέσα από αυτή την αλλαγή δεν έχει τίποτα να χάσει αλλά να κερδίσε εφ`όσον καταφέρει να πείσει για τη σοβερότητα που αντιμετωπίζει την τέχνη του.

Εξάλλου και η κιθάρα και η οικογένεια του βιολιού είναι εξαιρετικά διμοφιλής και από πολύ παλιότερα. Η αντιμετώπισή τους όμως είναι εντελώς διαφορετική. Δεν συμβαίνει το ίδιο και για το μποπυζούκι, [b]και γιαυτό ευθύνονται και οι ίδιοι οι οργανοποιοί[/b] !

Και δε θα χρειαζόταν ούτε να τσακωνόμαστε, ούτε να επιχειρηματολογούμε για τις τιμές η την αξία των οργάνων. Όπως συμβαίνει και για τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, τα πράγματα θα ήταν δεδομένα!