Αγαπητοι φίλοι!
Πριν μερικές μέρες στην εκπομπή “εχει γουστο” έγινε ενα αφιέρωμα στον Απόστολο Χατζηχρήστο. Δυστυχός δεν μπορεσα να την παρακολοθήσω και ψαχνω διαδυκτιακά μπας και την βρω σε κάποιο site (greektube) αλλα μάταια… Γνωρίζει κανείς εκεί εξω καποιο παρόμοιο site με ελληικές εκπομπές? και το σημαντικοτερο, η εκπομπη ήταν καλή? την είδε καποιος? κανενα σχολιο?
ευχαριστω!
Μιά χαρά ήταν η εκπομπή.Εγινε ένας “τσακωμός”, μεταξύ συγγενών του Χατζηχρίστου και του Μάτσα, για το “μινόρε της αυγής”.
Σε λίγο δεν θα ξέρουμε ποιός έχει γράψει τι…!
Για περισσότερα δες :
http://rebetcafe.blogspot.com/search?q=
Δυστυχώς κι εγώ δεν την παρακολούθησα αλλά απ’ ότι διάβασα εδώ: http://rebetcafe.blogspot.com/2009/02/blog-post_16.html είχε αποκαλύψεις και μεγάλο ενδιαφέρον για τα όσα εκεί ειπώθηκαν
Υ.Γ. Γιώργο Λ. με πρόλαβες ενώ έγραφα τα ίδια!
Εγινε λιγο χαμος μεχρι και ο Μακαρονας βγηκε και ειπε οτι τα τραγουδια του Χατζηχρηστου τα εγραφε ο πατερας του.Καλα ποιον δουλευουν,αν πιστευω καποιον φυσικα ειναι η οικογενεια του Χατζηχρηστου,ο Περιστερης ειναι υποπτος λογω της θεσεως του και φυσικα δεν ειναι το μονο τραγουδι που μπηκε στο ονομα του και οσο για το Ματσα ο ανθρωπος ειναι βεβαιο οτι δεν εχει γραψει τραγουδια ,το μονο ευεργετημα που εκανε ηταν οτι βοηθησε το ρεμπετικο να βγει δισκογραφικα.Περα απο την εισαγωγη ομως παντα υπαρχει το ενδεχομενο η μελωδια να ειναι παραδοσιακη.
Η οικογένεια Χατζηχρίστου σαφώς και είναι περισσότερο “πιστευτή”,κατ’ εμέ, για δύο απλούς λόγους:
α) Εχει διεκδικήσει μόλις 2 τραγούδια.Το “μινόρε” και το “φέρε μας κάπελα κρασί”.
β) Δεν έχει αποδεδειγμένα καμία ιδιοτέλεια. Δεν καταδέχθηκαν να πάρουν χρήματα απο το “φέρε μας κάπελα κρασί”, όταν τελικά και δικαιώθηκαν.
Υ.Γ: Η διεκδήκηση για τον “κάπελα”, πρέπει να ήταν με τον Κ. Καπλάνη. Αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος, οπότε διορθώστε με…
Ευχαριστώ πολύ παιδιά!:088:
Να είστε καλά!
Αναρωτιέμαι αν ποτέ μαθευτεί η αλήθεια για αυτό το τραγούδι …
Κι αναρωτιέμαι επίσης με ποια στοιχεία ή πειστήρια το δικαστήριο δικαιώνει έναν δημιουργό.
Έχει ενδιαφέρον το παρακάτω κείμενο, το οποίο αντιγράφω από το site της “Ε” http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=61530 :
Ο Χατζηχρήστος και η ρεμπετολογία
Σε ήχο ελληνικό
Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ Απόστολος Χατζηχρήστος 50 χρόνια
Παραγωγή: Εκδόσεις Φαληρέα
Εκδοση για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του λαϊκού μουσικού Απόστολου Χατζηχρήστου. Είκοσι τέσσερα τραγούδια του γνωστού τραγουδοποιού, σ’ ένα δίσκο που διαφημίζεται ως «ένα CD με άριστο ήχο», πράγμα κατά το ήμισυ αληθές, αφού εκ των 24 μόνο τα 11 τραγούδια ακούγονται καθαρότερα και πάντως όχι με «άριστο» ήχο. Αν και όλα τα τραγούδια του δίσκου έχουν εκδοθεί και ξαναεκδοθεί, η παρούσα έκδοση σώζει -θα λέγαμε- την τιμή των εκδοτικών όπλων, αφού με την αφορμή των 50 χρόνων από τον θάνατο του Χατζηχρήστου τίποτε άλλο δεν δημοσιεύθηκε.
Οπως και για άλλα πρόσωπα του λεγόμενου ρεμπέτικου, έτσι και για τον Χατζηχρήστο, η φιλολογία που αναπτύχθηκε στο μεγάλο διάστημα που η φάμπρικα αυτή πουλάει δίσκους, δημιούργησε μια μυθολογία γεμάτη από υπερβολές, ατεκμηρίωτες θέσεις, μα και ιστορίες που θα ζήλευε ακόμα και ο βαρόνος Μινχάουζεν. Την όποια αξία έχει η τιμητική αυτή για τον λαϊκό δημιουργό (επαν)έκδοση μειώνει (και αδίκως θα έλεγα) το φλύαρο και γεμάτο υπερβολές, αλλά και διασκεδαστικούς μαργαρίτες, κείμενο που συνοδεύει την έκδοση, στο περιοδικό Pop Eleven. «Το ρεμπέτικο τραγούδι…», ισχυρίζεται ο υπογράφων την «ανάλυση» αυτή Π. Σαββόπουλος, «…θα έδειχνε ανάπηρο χωρίς αυτόν» (δηλαδή τον Χατζηχρήστο). Αραγε το ίδιο δεν θα ισχυριζόταν και για τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Περιστέρη και πλήθος άλλων μουσικών της «ρεμπέτικης» δισκογραφίας; Κινδυνεύει άραγε από… αναπηρία ένα ολόκληρο είδος τραγουδιού αν του λείψει ένας από το πλήθος των εκπροσώπων του; Το γιατί είναι πιο σημαντικός, ή πιο ευαίσθητος, ο Χατζηχρήστος από άλλους δημιουργούς «ρεμπέτικων» δεν το εξηγεί ο «ερευνητής». Διαπορεί μάλιστα και γιατί «…δεν διδάσκεται στα σχολεία…» (αν είναι δυνατόν να φαντάζεται κανείς πως μπορεί, δίπλα στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη ή τον Αισχύλο, να διδάσκεται στα σχολεία και… Απόστολος Χατζηχρήστος). Τα θαυμαστά του «διαφωτιστικού» κειμένου, που αξιώθηκε μετά θάνατον ο σεμνός Χατζηχρήστος, είναι πολλά. Δειγματοληπτικώς και τηλεγραφικώς ας σημειωθούν: Η μουσικολογιότατη αναφορά στο παίξιμο του Χατζηχρήστου που είναι: «…άνετο, διαυγές, αεράτο, χαρούμενο και πιστό στη μελωδία του. Δεν την πουλάει τη μελωδία του κάνοντας ακροβασίες επίδειξης αφού οι μελωδίες (…) είναι πλούσιες, πλήρεις, ευρηματικές και πολύ όμορφες…». Υπάρχουν, δηλαδή, και μελωδίες ευρηματικές μεν, άσχημες δε, ενώ όταν χρειάζεται (π.χ. για ερμηνευτικούς λόγους) ένα παίξιμο να μην είναι διαυγές, αλλά σκοτεινό και ομιχλώδες, ή να μην είναι χαρούμενο αλλά λυπητερό, τότε, αλίμονο στον εκτελεστή που θα πέσει στα χέρια παρόμοιων μουσικολόγων! Παρακάτω με περισσή θρασύτητα (ο γίγας της μουσικολογίας) επιχειρεί να μειώσει τον Μίκη Θεοδωράκη λέγοντας πως το τραγούδι του «Δραπετσώνα» λαϊκίζει με υποκρισία και αποκοιμίζει, ενώ η «Φτώχεια» του Χατζηχρήστου είναι ανώτερης ποιότητας! Και τέλος, σε ποιον άραγε ανήκει το «Μινόρε της αυγής»; Ο συγγραφέας τάσσεται υπέρ της άποψης (άλλων) πως ανήκει στον Χατζηχρήστο αλλά το υπεξαίρεσαν, εκβιαστικά, ο Περιστέρης και ο Μίνως Μάτσας. Δεν έχει, ωστόσο, την τόλμη να αναφέρει ευθέως και ονομαστικά τον Παναγιώτη Κουνάδη που υποστηρίζει κάτι άλλο στο βιβλίο του «Ο αινιγματικός κύριος Μίνως», αλλά πλαγίως ονομάζει, ψεύτες που δικαιώνουν τους σφετεριστές, με βιβλία, άρθρα, αισχρά τεχνάσματα κ.λπ. Το… εξαιρετικής σπουδαιότητας λοιπόν ερώτημα τίνος να είναι άραγε το «Μινόρε της αυγής» θυμίζει ένα άλλο τραγούδι: «Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά / το ‘να μού φωνάζει: -γες, τ’ άλλο μού φωνάζει: -για»!
Προς κ κ συντονιστές .To άρθρο του Παπαδάκη στην Ελευθεροτυπία το ανέβασα χθες το βράδυ. Σήμερα το ανέβασε και ο Μπάμπης, σβήστε τουλάχιστον το δικό μου ,πιάνει και πολύ χώρο.
ΟΚ, σβήστηκε. (άλλωστε το είχες βάλει σε άσχετο θέμα…)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 05:21 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 05:10 —
Όταν μαζευτούμε το Σεπτέμβρη ,θα πρότεινα να κάνουμε μια βραδιά αφιερωμένη στον Α.Χατζηχρίστο, κατά Δραπετσώνα μεριά !Τί λέτε?
Τι να σχολιάσει κανείς πάνω σ’ αυτό το άρθρο ;;;
Βεβαίως και ο Χατζηχρήστος ήταν ένας πολύ σημαντικός δημιουργός και βεβαίως χωρίς αυτόν το κεφάλαιο που λέγεται λαϊκή μας μουσική θα ήταν φτωχότερο.
Μακάρι να διδασκόταν στην εκπαίδευση η λαϊκή μας μουσική.
Το ρεμπέτικο είναι από μόνο του ένα σχολείο από όλες τις πλευρές του.
Άνετα θα μπορούσε να συνυπάρξει και να συμπληρώσει τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο…
Ώστε να μη μας ενδιαφέρει η αναζήτηση της πατρότητας των τραγουδιών και να μείνουμε μόνο στις ετικέτες
ή σε όσα καταχωρίστηκαν επίσημα στην ΑΕΠΙ !
Ή, ακόμα περισσότερο, να πειστούμε με το ζόρι πως μεγαλοπαράγοντας της δισκογραφίας υπήρξε ένας αδικημένος και κατατρεγμένος στιχουργός, 700 τραγουδιών μάλιστα.
Μια «αδικία» την οποία εντελώς τυχαία πάνε να «αποκαταστήσουν» αρκετά ετεροχρονισμένα, συγκεκριμένα στις μέρες μας,
που οι σημαντικοί δημιουργοί δεν είναι πια στη ζωή ή
που οι αντιστάσεις αμβλύνονται και
η αναζήτηση της ουσίας πίσω από το φανταχτερό περιτύλιγμα φαντάζει έργο μόνο κάποιων ελάχιστων γραφικών…
ΕΛΕΟΣ !
Επαναλαμβάνω, μερικοί το ξερατό τους το λένε κριτική!(Αναφαίρομαι στον Παπαδάκη)
Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, μερικοί παλιοί επιμένουν να …ζουν και τολμούν ν’ ανοίγουν το στόμα τους. Για παράδειγμα:
“…Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ50 έπαιξα δύο σόλα, το «Γαλατιανό χασαποσέρβικο» και τις «Γλυκιές πενιές». Είναι δικά μου κομμάτια, αλλά ο Περιστέρης, σαν διευθυντής που ήταν, ήθελε να βάλει τʼ όνομά του στο δίσκο. Μου το ʼπε φιλικότατα ο άνθρωπος, να φαίνεται σαν συνθέτης και τα ποσοστά τα έπαιρνα εγώ απʼ την ΑΕΠΙ…”.
(η κλίκα :: διαδικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι)
Μαγικο ντουετο!!!:089:
Το “μινόρε της αυγής” μπορεί ενδεχομένως να προέκυψε από συνεργασία κάποιων καλλιτεχνών, οι οποίοι διεκδίκησαν έπειτα την εξ’ ολοκλήρου πατρότητα της επιτυχίας αυτής. Δηλαδή, πέραν από το ταξίμι μινόρε που έρχεται από παλιά (μινόρε του τεκέ και λοιπές μελωδίες), μπορεί το κουπλέ να έφτιαξε άλλος και την εισαγωγή άλλος (δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο, δεν το γνωρίζω, μια υπόθεση κάνω!). Ωστόσο, δεν μπορεί ο Χατζηχρίστος να μειώνεται ως αξία, ακόμη και αν δεν έγραψε αυτό το τραγούδι. Αν δεν ήταν μεγάλος μουσικός και καλλιτέχνης δεν θα τον παραδέχονταν οι ομότεχνοι του, ούτε θα τον ανεχόταν η δισκογραφία, ούτε στα πάλκα οι συνάδελφοι και οι μαγαζάτορες θα τον καλούσαν, πράγμα που δεν ισχύει - το αντίθετο μάλιστα! Ο Μακαρόνας - απόγονος προφανώς γνώριζε ότι ο πρόγονος του βοήθησε σε δυο - τρια τραγούδια, όπως μπορεί να συνεισέφερε κάτι ψιλά σε κάποιο τραγούδι του Παπαιωάννου ή όποιου άλλου είχαν συνεργασία. Αυτό μπορεί να συνέβη μια φορά, αλλά δεν δικαιολογεί την υπερβολή ότι δεν έγραφε τραγούδια ο Χατζηχρίστος ή ο Παπαϊωάννου… Η πιάτσα θα το γνώριζε, θα είχε διαρρεύσει χρόνια τώρα, πράγμα που επίσης δεν ισχύει!
Εξάλλου, παρατηρώ ότι, η οικογένεια Χατζηχρίστου, αν επιθυμούσε να διεκδικήσει με κίνητρο κερδοσκοπίας την πατρότητα του τραγουδιού, θα το είχε κάνει εδώ και καιρό, όχι το 2009, αλλά, το 1970 ,'80, '90. Γιατί να χάνει τόσες δεκαετίες τις εισπράξεις από το σουξέ αυτό;;;
Τέλος, δηλώνω την απορία μου σχετικά με τον στιχουργό Μάτσα. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Κουνάδη ούτε είμαι αρνητικά προκατειλημμένος. Μπορώ να ακούσω με χαρά επιχειρήματα που θα με πείσουν, πέρα από τους καταλόγους της ΑΕΠΙ ή της δισκογραφικής. Η επιφύλαξη μου έγκειται στο εξής: Πως είναι δυνατόν τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες του ρεμπέτικου, πολλοί εκ τω οποίων απεβίωσαν σχετικά πρόσφατα (δηλαδή μετά το 2000, βλ. Μπίνη, Γεωργακοπούλου, Δερβενιώτη, Ιορδάνη, Λέλα, Γενίτσαρη) να μη θυμούνται σε μια συνέντευξη, σε κάποιο άρθρο, σε μια βιογραφία, τον μεγάλο πλην αφανή στιχουργό Μάτσα, δίπλα στον Βασιλειάδη, τη Γεωργακοπούλου, τον Βίρβο… Δεν μπορεί, όλοι να είναι χοντρόπετσοι ή αμνήμονες (ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο Μητσάκης, ο Παπαιωάννου) και να μην πουν μια καλή κουβέντα κάπου για τον στιχουργό αυτό που έγραψε τόσα πολλά τραγούδια. Δεν υπάρχει πουθενά στη συλλογική μνήμη της πιάτσας των μουσικών, των μουσικών των δευτερότριτων και των νεώτερων, αφήστε τις φίρμες, που μπορεί και από εμπάθεια να σιωπούν… Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά, κάτι άλλο συμβαίνει…
παντα αναρωτιεμαι και κυρίως απορώ…τι ειδους '‘ευχαρίστηση’'πηγάζει απο την οικειοποίηση '‘δουλειάς,έμπνευσης,δημιουργίας’'έργου, άλλου ανθρώπου!
πολύ καλά κάνουνε οσοι προσπαθούνε να βγαζουνε στο φως την αληθεια.
τα τελευταια χρόνια αρχισα να θελω να ενημερώνομαι για τους δημιουργούς των κομματιων που αγαπαω…κατι σαν φόρο τιμής στους ιδιους και οχι ουσιαστικά απο αναγκη δική μου.
(ευκαιρία να δικαιολογήσω εδώ γιατί είναι ο '‘μαρκος’'στη θεση του αγαπημενου δημιουργού.απλά επειδή απο τη στιγμή που αρχισα να '‘θελω’'να '‘μαθω’'και ρωταγα, οταν ακουγα οτι μου αρεσε παρα πολύ!μου απαντούσανε συνεχεια:ειναι του μαρκου,ειναι του μαρκου.)
αν ειναι να μαθαινω λαθος πράγματα και να εκτιμώ λαθος ανθρωπους(γιατί σιγουρα μιλάμε για '‘λαθος ανθρωπους’'οταν μιλάμε για οικειοποίηση δουλειάς άλλου,προτιμώ να μην ξερω κανεναν,και να ευγνωμονώ εναν αγνωστο.
το εν λόγω αφιέρωμα στον Απ. Χατζηχρήστο υπαρχει εδω.
Απόστολος Χατζηχρήστος:
" η ζωή και το έργο του"
τυχιακη εργασία του Ιακώβου Κωνσταντίνου.
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 2015.
Μπραβο Σπύρο, είναι κάτι που έψαχνα καιρό (πληροφορίες) και σίγουρα μια πτυχιακή βοηθάει.
Προσωπικά σε ευχαριστώ.