Παιδιά, καλό είναι να ψάχνομε γιά συνδέσεις και επιρροές, αλλά η παμπάλαιη ερευνομανία (κατά το συνωμοσιολογία) γιά τις λεγόμενες “κλοπές”, έχει ξεπεραστεί από καιρό.
Η παράδοση του ρεμπέτικου, αν μη τι άλλο στο ξεκίνημα τουλάχιστον, στηρίχτηκε στην ίδια τη μεγάλη παράδοση, όπου ο κάθε μουσικός ακουμπάει σε κάτι προηγούμενο, και δεν είναι ντροπή. Η Κυραγγέλα λ.χ. λέει πως το “Γιαγκίνι” είναι του Γδόντα, παρ’ όλο που ξέρει πως ακουμπάει στο “Γαλαξίδι” κ.λ. Ύστερα είναι και οι “χαβάδες” του 19ου αιώνα, που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Η “Παξιμαδοκλέφτρα” και ο “Δερβίσης”, δε μοιάζουν; Ο Τούντας χρησιμοποιεί τον ίδιο ακριβώς χαβά, στον “Χάρο”, την “Πασαλιμανιώτισσα”, τον “Καημό της Κυρακώσταινας” και 5-6 ακόμα τραγούδια. Τα “Καβουράκια” και τον “Όταν πίνω τουμπεκάκι” του Παπάζογλου"; Ο “Καϊξής” και το τραγούδι του “Χορ-χορ Αγά”; Το “Βαπόρι απ’ την Περσία” και η “Πλημμύρα”; Όσο γιά την μόδα της Ανατολής, από την οπερέτα και την επιθεώρηση ίσαμε το ρεμπέτικο και το ελαφρό τραγούδι, είναι γενικευμένη. Η “Ζαϊρα” πάντως “σημειολογείται” με τη “Ζεχρά” (Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά).
Όσο γιά τα τραγούδια του “Ρεμπέτικου”, τόχω πει και άλλοτε, είναι τα περισσότερα γραμμένα (στίχοι και μουσική) “a la meniere de…” που λένε κι οι Γάλλοι, δηλαδή “κατά μίομησιν”, με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΗ, που διάλεξα από τη συλλογή του Σπύρου Παπαϊωάννου, και τα παρέδωσα τόσο στον Ξαρχάκο όσο και στον Γκάτσο. Π.χ.
“Μάνα μου Ελλάς” με βάση το “Σμυρνέϊκο Μινόρε” με την Παπαγκίκα, και το “Δική μου είναι η Ελλάς” γιά το στίχο. Επιπλέον ο Γκάτσος μου ζήτησε να του μεταφράσω στίχους από γκόσπελ (Sometimes I feel like a motherless child).
“Καίγομαι” με βάση τον “Σαμπάχ Μανέ” με τον Νούρο, και στίχους από την περιγραφή της σκηνής στο σενάριο (“η Μαρίκα πνίγεται, καίγεται ο λαιμός της…”) κ.λ.
“Στου Θωμά” με βάση την “Ατσιγγάνα” του Μπάτη, και στίχους από τα χιλιάδες καλέσματα.
“Το Πρακτορείο” αποτελεί παραλλαγή και μετατροπία του “Καίγομαι”.
Κι ένα… αστείο. Η “Μπουρνοβαλιά” γρφάτηκε με βάση ένα οργανικό παλιό τσιφτετέλι -δε θυμάμαι ποιό), μα όταν μπήκαμε στο στούντιο, ανακαλύψαμε πως ο Ξαρχάκος είχε… ξαναγράψει το “Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα”!!! Έτσι έσπευσε ο σωτήρας Κώστας Παπαδόπουλος, και του άλλαξε μιά νότα γιά να μη μας κυνηγάει ο Καζαντζίδης!