Εδώ ακριβώς ήταν η ένσταση μου. Δεν είναι το ίδιο. Όπως είναι ανάλογο λάθος να λέμε ότι όλα τα μπουζούκοειδή οργανα είναι ίδια. Ναι είναι τεχνική λεπτομέρεια αλλά κάποιος πρέπει να το πει
Το αρμόνιο είναι ένα ψηφιακό οργανο με πολύ συγκεκριμένο σκοπο (ενορχηστρωτής σε αληθινό χρόνο) και ακόμα και αν χρησιμοποιεί και αυτό ψηφιακά δείγματα φυσικών οργάνων, το κανει με πολυ διαφορετικό τροπο.
Σε τελική ανάλυση ο χειριστής του αρμονιου θα είναι πάντα ενας άνθρωπος παίκτης και θα χειρίζεται το οργανο σε πραγματικο χρόνο, ενώ με τα MIDI + VSTs (και λοιπά software) δεν είναι έτσι.
Αυτό και αν σηκώνει κουβέντα.
Περικλή δεν υπάρχει και η επιρροή - αλληλεπίδραση από τα άλλα παιδιά του σχολείου ?
Τα ακούσματα τα πήρε ο καθένας μας από το σπίτι του, αλλά στην πρώτη επαφή με τις πρώτες μας ομάδες γνωρίσαμε καινούργια, και όσο μεγαλώναμε γίνονταν πιο έντονο.
Δηλαδή νηπιαγωγείο ένα παιδί άκουει τα παπάκια, άλλο την κουκουβάγια κ.τ.λ. στα πρώτα νηπιακά παρτακια που γίνονται το παιδί θα ακούσει και πράγματα που δεν έχει ακούσει σπίτι του.
Αυτό όμως όσο μεγαλώνει αλλάζει, γίνεται πιο έντονο.
Προσωπικά είχα ακούσει σαν παιδί πολύ ρεμπέτικο, το τότε της εποχής 80 λαϊκό και πολύ ροκ από 70-80. Στα 13-14 ανακάλυψα την trance, progressive, uplifting κ.τ.λ., ότι ακούσματα είχα πήγαν περίπατο για κάποια χρόνια.
Στο σήμερα δεν μπορεί όλες αυτές οι χιλιάδες παιδιών που ακούν Τραπ να είχανε χαλιά ακούσματα σπίτι τους όλα , είναι η μόδα της εποχής.
Θεωρώ τα σπιτικά “εφόδια” άλλοτε μένουν μόνιμα ζώντα μέσα μας, άλλοτε κοιμούνται και άλλοτε ξυπνάνε.
Δεν ξέρω ποια μπορεί να θεωρηθεί η “σωστή” μουσική διαπαιδαγώγηση .
Υ.Γ. βέβαια έχουν γραφτεί βιβλία για την αισθητική της μουσικής, αλλά ο προβληματισμός μου είναι στην διαπαιδαγώγηση.
Σ’ ένα παιδικό πάρτι όλα τα παιδάκια θα φάνε γαριδάκια και άλλες αηδίες, οι οποίες δεν κάνουν κανένα κακό αν τις περιορίσουμε στον χώρο που τους πρέπει, δηλαδή μια στα τόσα για μια εξαιρετική περίσταση. Το αν όμως, πέρα από τα πάρτι κλπ., το ένα παιδάκι τρώει συνέχεια αηδίες και το άλλο όχι, ξεκινάει από το σπίτι.
Έτσι και η μουσική. Άλλος μαθαίνει να ακούει σαν αυτά που άκουγαν σπίτι του, άλλος ακριβώς τα αντίθετα λόγω αντίδρασης, άλλος κάτι τρίτο λόγω… (οτιδήποτε). Αν όμως έχεις συνηθίσει εξ απαλών ονύχων ότι η καλή μουσική πληροί κάποιες βασικές προϋποθέσεις που είναι κοινές ανεξαρτήτως είδους, πιστεύω ότι αυτό μένει.
Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Χωράει άπειρο νερό βέβαια, αλλά μια αρχή που τη συναντώ συχνά στη ζωή μου είναι ότι το καλαίσθητο πράγμα δεν παριστάνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Υπάρχει λαϊκό και δήθεν λαϊκό, έντεχνο και δήθεν έντεχνο. Υπάρχουν ψηφιακοί ήχοι που δεν μπορούν να παραχθούν αλλιώς, και υπάρχουν και ψηφιακά υποκατάστατα των φυσικών ήχων.
Προσωπικά, κατά την εφηβεία μου έχω περάσει και από φάσεις που ενθουσιαζόμουν με επιφανειακές, δηθενιάρικες μουσικές. Όμως σε βάθος χρόνου τις τοποθέτησα εκεί όπου τους αξίζει: όχι στα σκουπίδια, αφού περάσαμε καλά μαζί ένα φεγγάρι, αλλά ούτε και μαζί με τις αληθινές μουσικές. «Καλό δεν είναι, εμένα όμως μ’ αρέσει.»
Μια που έγινε τόσος ντόρος εδώ μέσα, μετά από μέρες βρήκα χρόνο και έψαξα λίγο τις διασκευές αυτές. Δεν θα τις πρότεινα σε καμιά περίπτωση, τόσο εξαιτίας του αδιάφορου μουσικού αποτελέσματος, όσο και της ανιστόρητης και αντιπαιδαγωγικής αντίληψης του διασκευαστή (ελληνικό dna κλπ).
Για να μείνω στη μουσική, θεωρώ ότι δεν δίνει κανένα ερέθισμα στα παιδιά. Είναι εντελώς επίπεδη από άποψη ρυθμού και δυναμικών, με πλαστική και ψεύτικη αίσθηση.
Ευτυχώς υπάρχουν η πάντα επίκαιρη Λιλιπούπολη, τα πλούσια “Μυστικά του Κήπου”, ο φρέσκος “τεμπέλης Δράκος”, και ελπίζω διάφορες άλλες δουλειές που θα μπορούσαν να προταθούν εδώ.
Αυτός εδώ έχει κάνει μια ωραία δουλειά για τις πολύ μικρές ηλικίες:
Τα εντελώς κλασικά παιδικά τραγούδια, τύπου μια ωραία πεταλούδα, σε ωραιότατες και πραγματικά μουσικές διασκευές / εκτελέσεις. Περιλαμβάνονται ακόμη και μερικά που δε θα τα έλεγες καν τραγούδια, όπως η κούνια μπέλα, που όμως τα έχουν αποδώσει πραγματικά μαγικά!
Υπάρχει επίσης ο Χατζηπιερής, ένας πολύ καλός τραγουδοποιός παιδικών τραγουδιών, που ενώ ο ίδιος δεν έχει γίνει τόσο γνωστός, τα τραγούδια του είναι πασίγνωστα: το Βουνό με τον Μάλαμα, το Σκουλουκούιν με την Αρβανιτάκη, το Ελεφαντάκι με τον Φοίβο Δεληβοριά κ.ά.
Εμάς μας άρεσε πολύ κι αυτό (με τους ίδιους τραγουδιστές άκρες μέσες):
Φρέσκια σαν ματιά, και φρέσκια αφού συνεχίζει και βγάζει καινούριο υλικό.
Εξάλλου στο φόρουμ συζητάμε για μουσική τουλάχιστον έναν αιώνα πίσω, 1-2 δεκαετίες μας μάραναν;
Ο τεμπέλης δράκος, σαν κανάλι youtube , νομίζω παίζει στο 100% των σπιτιών που έχουν μωρά.
Εχει πάρα πολύ υλικό. Το τέρας της κυκλοφορίας ομολογώ δεν το ήξερα.
Αυτό είναι αλήθεια. Είναι αρκετά αδιάφορες. Και αφήνουν και τα παιδιά αδιάφορα. Όταν ένα τραγούδι τραβήξει την προσοχή ενός παιδιού στο κάνει ξεκάθαρο.
Από την άλλη δε μου αρέσει να καταδικάζω μουσικές προσπάθειες ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο πετυχημένο.
Να το χαίρεσαι τον Μάρκο σου! Ωραίο σου βγήκε το νανούρισμα, δεν είναι ψυχρό σαν το άλλο. Στον μικρό δίνεις και αφιόνι που σχετίζεται με το ορίτζιναλ τραγούδι;
Νομίζω έχουμε ξανααναφέρει ότι και τα Καβουράκια κάνουν δεύτερη καριέρα ως παιδικό. Σε ορισμένες από τις φράσεις το ένατο όγδοο έχει απορριφθεί ως ακατάλληλο για νεαρές ηλικίες, σε άλλες όμως το έχουν κρατήσει αναγκαστικά γιατί αλλιώς χαλάει η μελωδία.
Και κάποια εποχή, μάλλον επί βαριάς καραντίνας, είχα ακούσει και ένα ριμέικ με ηθικοπλαστικό-κορωνοϊκό περιεχόμενο, ότι να πλένουμε τα χέρια μας νυχθημερόν και τέτοια. Παιδικό πάλι, και μάλιστα νομίζω και από κάποια γνωστή τραγουδίστρια.
Μήπως τελικά ο πιο αδικημένος λαϊκός συνθέτης είναι ο Τσιτσάνης;
Κι εμείς, μαθητούδια δημοτικού, τραγουδάγαμε τα καβουράκια στο λεωφορείο, πηγαίνοντας εκδρομή. Και δεν τα μάθαμε, τότε, ως Ρεμπέτικα (η λέξη μάς ήταν άγνωστη), αλλά ως mainstream hit.
