[RIGHT]Τα μεζεδάκια ετοιμάζονται, τα τσίπουρα προθερμαίνονται,
Το γλέντι αρχίζει, πρώτες δοκιμές,
Όλοι περιμένουν να το τσίπουρο.
[/RIGHT]
Η ποιότητα του σταφυλιού είναι (αετονύχης) 17,5 γράδα περίπου 1 τόνο.
εύγε, πάντα τέτοια! Χαίρομαι ιδιαίτερα για τη ζωοφιλία.
Προσπάθησα να ανεβάσω το “μουχαμπέτι στα καζάνια” (υπέροχη φάση με τους πόντιους…) αλλά δεν μπόρεσα. Άτιμη τεχνολογία!!
Ωραια ολα αυτα, το πιωμα ομως ζηταει και καλο φαγητο γι αυτο σας προτεινω μια συνταγη οπως την βρηκα:
Ελπιζω να σας αρεσει 
Πλησιάζουν τα “καζανέματα” ! Μήπως εκτός από το “ρεμπετόραμα του μερακλή” πρέπει να δημοσιεύσουμε πού θα γίνουν “καζάνια”? Καυμό το έχω να παραβρεθώ μια φορά σε διαδικασία παρασκευής της ρακής με όλα τα σχετικά…Ξέρω ότι σε πολλές περιοχές “τα καζάνια"ή " καζανέματα” αποτελούν ευκαιρία για λαικό γλέντι. Θα έπρεπε, νομίζω, να είναι ευκαιρία και για τον αγροτουρισμό και τα οινοποιία της χώρας μας για ευρύτερη προβολή και “Διονυσιακές” γιορτές…Υπάρχει κάτι τέτοιο στην περιοχή της Αττικής ? Ή και στην επαρχία? Φαντάζομαι ότι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα θέλουν να πάρουν μέρος σε κάτι τέτοιο!! Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε την επόμενη μάζωξή μας σε κάποιο “καζάνι” με ρεφενέ μεζέδες ή κάποιο ποσό για συμμετοχή που θα καλύπτει πιοτό και μεζέ και τα όργανα σε πλήρη δράση…Τί λέτε??
Τί έγινε βρε παιδιά??Τέρμα τα καζάνια φέτος??
μια μικρη και multi culti γευση του τι γινεται στο εδω καζανι…κι αυτο ειναι μονο το ζεσταμα για το μεγαλο δεκεμβριανο 
ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ. Για την Δράμα θα μιλήσω πάνω στο θέμα. ΜΟΝΟ ΓΡΑΔΑ. Δεν έχω ακούσει για βαθμούς και τέτοια αλλα και τί σημασία έχει στην τελική. Απ’ όλα και σε πληθώρα δόξα τον θεό. Χωρις, με, ούζα, κρασιά γεμάτη είναι η πόλη. Μόνο δηλητήρια κατ επιλογήν όπως οι Πτολεμαιδιώτες με το gilles δεν έχουμε.27 γράδα ρε θηρίο?Εγώ το τσιπουράκι το θέλω φρόνιμο και ήπιο (προτιμώ σκέτα στέμφυλα) να πίνεις όσο θες και άνετα(και πάντα χωρίς γιατί ποτέ δεν με βοήθησε ο γλυκάνισος στο στομάχι,ίσα ίσα καούρες μου φέρνει ο άτιμος αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τον προτιμάω…)τώρα για τους Μάο Μάο τους φίλους του gilles να αρκεστούν στο ένα λίτρο παραπάνω αφού είναι πότες. Αλλιώς έχει και οινόπνευμα σκέτο. (μου θυμίζουν έφηβους που πίνουν το μούφα απσέντι χωρίς το μαγικό κλωνάρι και χαίρονται που καίγονται) Παρακάτω, ωραία η πατέντα με την χύτρα αλλά θυμάμαι υπέροχα σκηνικά στο καζάνι του χωριού σαν παιδάκι και δεν μπορώ να τα ‘‘προδώσω’’ έστω και μόνο για την φάση. Για τις ράτσες των τσιπουρόφιλων τώρα, εδώ δεν γνωρίζω να υπάρχει τέτοιο φαινόμενο πχ εμείς Θράκες ήμαστε.
ΤΕΛΟΣ. Περι νόμων δεν γνωρίζω αλλά παντού βρίσκεις χύμα και συνήθως είναι και πολύ ωραίο. Το 200ρι ηδωνικό,που είναι κατά την γνώμη μου το πιο χαρακτηριστικό και ωραίο τσίπουρο εμπορίου, στην ταβέρνα κάνει 8 Ε ενώ το χύμα 5. Ορίστε βγάλαμε και τα σπασμένα των μέθησων. Στην υγειά μας!!!
Καλησπερα, θέλω να παράγω ρακή 18 βαθμών ξέρει κανείς να μου πει στους πόσους βαθμούς πρέπει να τη σταματήσω.?
Ευχαριστω
Δεν υπάρχει στάνταρ συνταγή. Αποφασίζεις πρώτα, πόση “κεφαλή” θα “πετάξεις” (ουσιαστικά την κρατάς για την επόμενη καζανιά), εγώ για αναμενόμενο τελικό προϊόν περίπου 4 - 5 λίτρων αφαιρώ περίπου μία μπουκάλα κρασιού (0,7 λίτρα). Συνεχίζεις την απόσταξή σου, αναμειγνύοντας σε μία νταμιτζάνα κατάλληλου μεγέθους το απόσταγμα και γραδάρεις κάθε τόσο. Θα ξεκιινήσει πολύ δυνατό και θα χαμηλώνουν τα γράδα καθώς θα προχωράει η δουλειά. Όταν φτάσεις κοντά στα 18 γράδα, δοκιμάζεις και το προϊόν στη νταμιτζάνα (μπόλικα ανακατώματα κάθε τόσο) και το απόσταγμα απ’ ευθείας απ’ το στάλαγμα, σε ένα ποτηράκι (περιμένεις να κρυώσει κάπως, να μην είναι καυτό). Συνεχίζεις την ανάμιξη μέχρι να φτάσεις στο σημείο που θέλεις. Η δοκιμή πρέπει να πίνεται αρκετά ευχάριστα, όταν είναι σαν νεράκι είναι πιά αργά.Το υπόλοιπο του καζανιού το πετάς. Αν κάνεις και δεύτερη απόσταξη, προσθέτεις την “πρωτόρακη” που είχες ξεχωρίσει και κάνεις την ανάλογη διαδικασία, αφήνοντας μία μπουκάλα περίπου μισού λίτρου για την επόμενη καζανιά. Γενικά, όσο λιγότερο τσιγκούνης είσαι στην αφαίρεση κεφαλής και ουράς, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα.
Μία παλιά εμπειρική μέθοδος, που όμως δεν έχει καθόλου ακρίβεια, είναι να παίρνεις κάθε τόσο ένα δείγμα σε ένα ποτηράκι και να το πετάς (προσεκτικά!) στη βάση της φωτιάς που είναι από ξύλα. Όσο αυτή η γουλιά ανάβει και φουντώνει, συνεχίζεις. Όταν δεν ανάβει, σταματάς. Αλλά έτσι βγαίνει σε χαμηλότερα γράδα το προϊόν.
ΠΕΡΙ ΑΜΒΥΚΟΣ ΧΑΛΚΙΝΟΣ Η ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΟΣ
Διαβάζοντας τα παρακάτω,νομίζω ότι πρέπει άπαντες οι φίλοι των αποσταγμάτων να το ψάξουν…:082:
Έρευνα διδακτορική που έγινε το 2000 στο Πολυτεχνείο Κρήτης για περιεκτικότητα δειγμάτων τσίπουρου σε βαρέα μέταλλα(http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/11995#page/260/mode/2up), έδειξε οτι επι 32 δειγμάτων τσικουδιάς απο χάλκινους αποστακτήρες, τα 18 δείγματα (το 56,25% των δειγμάτων), εμφάνιζαν περιεκτικότητα σε χαλκό (παραλείπω την επι τοις % σχετική τυπική απόκλιση και στρογγυλεύω τις τιμές) απο 6,1 μέχρι και 105,2 mg/lt !!! (με Μ.Ο.=13,5 mg/lt) !!!, δηλ. πολύ μεγαλύτερη των 5 mg/lt που είναι το μέγιστο νομοθετημένο όριο στην Ευρώπη. Απεναντίας, η περιεκτικότητα δύο άλλων δειγμάτων απο ανοξείδωτους αποστακτήρες (δεν διευκρινίζει αν ήταν βραστήρας και ψύκτης ανοξείδωτα ή μόνο ο ψύκτης) ήταν 0,112 και 0,055 mg/lt αντίστοιχα(Μ.Ο.=0,167 mg/lt), ήτοι ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΗ. Δηλ. η περιεκτικότητα σε χαλκό στην τσικουδιά απο τους χάλκινους ήταν εν προκειμένω 81 φορές υψηλότερη. Αυτά, τα ερασιτεχνικά αποστακτήρια, δυστυχώς, το κράτος δεν τα ελέγχει γιατί έχει πολιτικό κόστος. Και όποιον πάρει ο χάρος.
http://www.ampelourgos.gr/forum/οίνος/1802-περι-αμβυκοσ-χάλκινος-ή-ανοξείδωτος
Δεν κάθησα να διαβάσω την έρευνα, φοβάμαι όμως, από όσα σταχυολογεί ο φίλος Βασίλης, ότι μάλλον κάπως πρόχειρη δουλειά έχει γίνει. Πείτε χαιρετίσματα του (στο μεταξύ δόκτορα, υποθέτω) συγραφέα, έχει τεράστια σημασία να διευκρινιστεί αν χάλκινη είναι μόνο η “σερπαντίνα” της ψύξης ή και ο άμβυκας, καθώς και (κυρίως) η διερεύνηση του κατά πόσον ο ανιχνευόμενος χαλκός προέρχεται από οξειδωμένη ή καθαρή χάλκινη επιφάνεια.
Γεια σας…
Νικόλα, πες μου, γιατί τα παλιά χρόνια δεν κυκλοφορούσε το τσίπουρο ;
Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, κάθε μεσημέρι με το φαγητό του, έπινε ένα ουζάκι για την όρεξη…
Για τσίπουρο, ούτε λόγος ούτε μυρωδιά… απορώ, δεν το είχε ανακαλύψει ο κοσμάκης ;
Πάντως, ίσως από συνήθεια, μου αρέσει πιο πολύ το ούζο από το τσίπουρο… έχει μια γλύκα…
Το τσίπουρο, παλαιότερα, πράγματι δεν κυκλοφορούσε στο εμπόριο. Απαγορευόταν, χωρίς πολλά – πολλά, η παραγωγή του σε εμπορική / βιομηχανική κλίμακα καθώς και η διακίνηση / πώλησή του. Μόνο το “σπιτικό” τσίπουρο ήταν επιτρεπτό και πάλι, θεωρητικά έπρεπε να πάς στην αστυνομία, να κάνεις αίτηση, να πληρώσεις κάποια χαρτόσημα (ουσιαστικά πενταροδεκάρες αλλά κανείς δεν το έκανε) για να πάρεις άδεια. Έτσι, στις μεγάλες πόλεις ήταν δύσκολη η εξεύρεσή του, ενώ το ούζο ήταν διαδεδομένο αφού το έφτιαχναν οι ποτοποιίες, οπότε και εισεπράττετο ο ανάλογος φόρος οινοπνεύματος όταν η ποτοποιία αγόραζε οινόπνευμα.
Το γιατί η κατάσταση ήταν τότε έτσι και σήμερα αλλοιώς, είναι κάπως περίπλοκο και η απάντηση θα πρέπει να βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε έλλειψη ενδιαφέροντος των ποτοποιών, ευκολία κατασκευής ούζου “εξ αναδεύσεως” που λένε, δηλαδή ενός ποτού με αγοραστό οινόπνευμα ποτοποιίας, εσάνς διάφορες και νερό, καθώς και της αδιαφορίας του κράτους για τις μικροποσότητες τσίπουρου σπιτικής παραγωγής. Σε πόλεις, πάντως, όπως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη η λέξη “τσιπουράδικο” ήταν πράγματι παντελώς άγνωστη, όπως και η λέξη “μεζεδοπωλείον”. “Ουζερί” ήταν η λέξη. Όμως και στα καφενεία, τα κανονικά καφενεία, πάντα υπήρχε ούζο που όμως, ιδιαίτερα στη νότια Ελλάδα, σερβιριζόταν συνήθως με μία ελιά, μία φέτα ντομάτας ή αγγουριού και μονο, και ποτέ δεν το έβρισκαν οι ντόπιοι αφορμή για ουζοποσία, κυρίως ως ορεκτικό συνηθιζόταν.
Θυμήθηκα εδώ κάτι πολύ χαρακτηριστικό: τέλος της δεκαετίας ΄50 ετοιμαζόμασταν, με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, για την εκδρομή της τελευταίας τάξης του γυμνασίου που θα ήταν στη Θεσ/κη. Όσοι ήξεραν (εγώ, εκτός…) μας εκθείαζαν τα ουζερί της πόλης, όπου μέχρι και ο τουρκικός μεζές “τζατζίκι” σερβιριζόταν με το ούζο. Όταν, μετά τις (και) δικές μου ερωτήσεις ερχόταν η εξήγηση ότι πρόκειται για γιαούρτι με σκόρδο, λάδι και αγγούρι, κρατάγαμε την κοιλιά μας απ’ τα γέλια λέγοντας “μα δεν είναι δυνατόν!”. Άγνωστο πράγμα στη νότια Ελλάδα το τζατζίκι, πριν 50 χρόνια…
Ευχαριστώ πολύ για τις κατατοπιστικές πληροφορίες…
Θα τις μεταφέρω και στον γιο μου…!
Δεν το ξέρει το τζατζίκι;