Αυτό ακριβώς εννοώ Νίκο. Η σταδιακή αύξηση του τέμπο στα τελευταία δευτερόλεπτα των ηχογραφήσεων. Η ένδειξη του ηχολήπτη ότι απομένουν λίγα δευτερόλεπτα για την ολοκλήρωση της ηχογράφησης, έκανε τους μουσικούς είτε να τα χάνουν και να μπερδεύονται, είτε να «τρέχουν» το τραγούδι για να προλάβουν τους χρόνους ηχογράφησης.
Ένα ακόμα παράδειγμα, αντίστοιχης ηχογράφησης, μας έρχεται από το τραγούδι του Τσιτσάνη «Αθηναίϊσσα» του 1946, με τον Στελάκη Περπινιάδη και τον συνθέτη.
Αντιγράφω από το βιβλίο του Νίκου Ορδουλίδη «Η δισκογραφική καριέρα του Βασίλη Τσιτσάνη 1936-1983» (σελ.93).
Λέγεται ότι γύρω στο τέλος του τελευταίου στίχου, ο ηχολήπτης έκανε νόημα στον Τσιτσάνη ότι έμεναν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για το τραγούδι και έτσι εκείνος αυτοσχεδίασε και τελείωσε το τραγούδι με μία μελωδική φράση δεκαέξι δευτερολέπτων, η οποία δεν ήταν μέρος του τραγουδιού.
Φαντάζομαι ότι στο θέμα μας με «Τα λάθη, τα παράδοξα, οι γκάφες, τα σαρδάμ και τα χαρακτηριστικά των ηχογραφήσεων» θα έχουν επισημανθεί αντίστοιχες περιπτώσεις.