Κι’ εγώ την ακούω τη ρημάδα τη δίεση Ελένη, αλλά ακούω και το σόλ φυσικό επίσης, στην ίδια μάλιστα μελωδική φράση. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να βάλουμε στατιστική; Αλλά και η άποψη του Δημήτρη περί πειραιώτικου, και αυτή τη λογική της έχει. Έτσι είναι τα πράγματα στην ανατολική μουσική και στις μουσικές που επηρρεάστηκαν από αυτήν. Όποιος θέλει ας ψάξει να βρή ένα τομίδιο που είναι τμήμα των πρακτικών ενός συνεδρίου στο Tampere της Φινλανδίας το 1995, με ονομασία «The structure and idea of maqam», να δή ότι όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα ψαχνόμαστε αλλά ουσιαστικά όλοι. Τελικά δίκιο νομίζω πως έχει ο μακαρίτης ο Μαυροειδής, όταν λέει ότι στην ανατολική μουσική η θεωρία πάντα είναι λιγότερο σημαντική από την πράξη. Και θα βγάλω και εγώ ένα απόφθεγμα όταν κάποτε (στην άλλη ζωή όμως, αυτό) θα συγγράψω το δικό μου ογκωδέστατον πόνημα περί μουσικής: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ, ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ.
Κατά τ’ άλλα, Ελένη, βεβαίως να αποδίδεις τα διαστήματα όπως είναι και, μη φοβάσαι, δεν θα ακουστείς φάλτσα. Τα μπουζούκια ευτυχώς είναι νυκτά και επομένως οι νότες τους φευγάτες, χτυπιούνται μιά στιγμή και φεύγουν ενώ η φωνή μένει. Μόνο με άσχετο βιολί θα είχες θεωρητικό πρόβλημα διακροτήματος, αλλά δεν πρόκειται να το ακούσει κανένας μάλλον. Άντε, πολλά είπαμε, πάμε να ρίξουμε και καμμιά πεννιά!