Τελικα καποιος που ανεβαινει για πρωτη φορα σε ενα παλκο,χωρις απαραιτητα να εννοω νυχτερινο μαγαζι μεχρι πρωιας τυπου ρεμπεταδικο κλπ αλλα εστω ενα ταβερνακι,μεζεδοπωλειο με τα γνωστα προτυπα σε τι επιπεδο πρεπει να ειναι για να ανταπεξελθει χωρις να ‘‘καει’’; Η παρουσια κοσμου μπορει να καθηλωσει και να σε ψαλιδισει; Ποτε καποιος νιωθει ‘‘ψημμενος’’ και ετοιμος χαλαρα και χωρις αγχος να εμφανιζεται καποια στιγμη δημοσια;
Eγω προσωπικα τις λιγες φορες που το εχω κανει ενιωσα λιγο αγχωμενος…οι δικες σας αποψεις και εμπειριες;
Ωραιο θεμα Bourbou!
Eγω, την πρωτη φορα που…βγηκα στο κλαρι, ειχα μοναχα 2ετη εμπειρια με μπαγλαμαδακι (οχι ακορντα, το βαραγα σαν να 'τανε τζουρας) και μηδαμινες γνωσεις απο μουσικη (οπως και τωρα, μετα απο 15 χρονια δηλαδη)! “Ειχα” ομως και σουπερ κιθαριστα και αξιπορεπεστατο φωνο-μπουζουκο. Οπως ειχα και την “ταυλα” ενος 20χρονου φοιτητη στην ξενητεια που φανταζομαι μπορει να μεταφραστει και σε ενος ειδους…ξεδιαντροπιας 
Η καριερα μου (τρομαρα μου) εκλεισε οταν μετα απο καποια χρονια παιξαμε σε ενα θεατρο με αλλους Βαλκανιους Μουσικους (κανονικοι αυτοι) οποτε και αποφασισα οτι το πιο σωστο θα ηταν να παιζω για την παρτη μου και κανα δυο φιλους!
Αλλα βρε παιδια, με οση “μουσικη ντροπη” και αν αναπολω εκεινες τις στιγμες, παντα το χαμογελο μου ερχεται αυθορμητο στα χειλη και η ψυχη μου γεμιζει χρωματα μινορε και μεθη απο αναθυμιασεις τσιπουρου!!!
υγ: να με συμπαθατε για την ορθογραφια μου :230:
Κοίτα… Το άγχος είναι μια θέση εγρήγορσης προς κάποιον κίνδυνο και μπροστά στο άγνωστο, οπότε όσο πιο επαρκής είσαι και αισθάνεσαι ότι το ελέγχεις, έχεις και λιγότερο άγχος… Αν εμφανίζεσαι σε απαιτητικό κοινό και γνώστες, η αίσθηση ασφάλειας που μπορείς να έχεις, απορρέει ή απ’ αυτό (το ότι είσαι σωστός, επαρκής, δεν κάνεις λάθη), ή αν είσαι καμιά ψωνάρα με τον εαυτό σου, είσαι γεμάτος αυτοπεποίθηση γιατί απλά… είσαι Θεός και χάρη τους κάνεις που τους παίζεις κι’ όλας, χα χα… Εγώ σου συνιστώ το πρώτο! Αυτό με τις συνεχής εμφανίσεις περνάει πάντως, όλο και πιο σίγουρος αισθάνεσαι, νοιώθεις τον κόσμο να σε αποδέχεται και να σ’ αγαπάει, ηρεμείς… μέχρι που μετά βαριέσαι κι όλας… Το πιο βασικό στοιχείο όμως για… να μην “καταστραφείς”, είναι οι συνεργάτες σου! Αν υπάρχει σύμπνοια και αλληλοϋποστήριξη, κατανόηση και αγάπη, όλα θα πάνε καλά… Αν όμως αρχίσουν πάνω στο πατάρι οι μπηχτές, τα βλέμματα, η αμφισβήτηση, ποιός παίζει καλά, ποιός δεν παίζει, ποιός τρέχει, ποιός ξέρει, ποιός δεν ξέρει, ποιός κάνει λάθη κλπ, ε, τότε, καταστράφηκες! Και συνήθως αυτό γίνεται από το άγχος και την ανασφάλεια των άλλων για το “πως εμφανίζονται” και “να μη γίνουν ρεζίλι”, που πάνε να μεταθέσουν τις ευθύνες σε άλλους… άστα, βράστα! Οπότε όπως καταλαβαίνεις, όλο το θέμα είναι: Αυτοπεποίθηση που βγαίνει απ’ την επάρκεια και τη μελέτη και στήριξη και αγάπη απ’ τους συναδέλφους σου… Επίσης μπορεί να καταστραφείς αν παίζεις πράγματα που δεν σ’ αρέσουν ή ακόμα και να τα σιχαίνεσαι μόνο για τα λεφτά σε ανθρώπους που επίσης δεν σ’ αρέσουν, και νά 'χεις και τον λακαμά να στη λέει εν ώρα εργασίας για να καλύψει το δικό του άγχος… Εκεί, τους πετάς τα λεφτά στη μούρη και φεύγεις για να μην κάνεις κάνα φόνο επί σκηνής…
Πολυ ωραια παρουσιαση και τοποθετηση Phoebus
φοίβε έγραψες!
για κάποιους πάντως, ακόμα και κορυφαίους με δεκαετίες στο κουρμπέτι, το τρακ δεν φεύγει ποτέ… δεν θυμάμαι ποια κορυφαία ηθοποιός έλεγε, πολύ ανθρώπινα σαν ενθάρρυνση σε νέους ηθοποιούς, πως μέχρι τα γεράματα είχε τρακ πριν βγεί στην σκηνή!
Συμφωνώ γενικά με Φοίβο. Πάντως ενώ στην αρχή ντρεπόμουν ΠΑΡΑ πολύ σιγά-σιγά ξεθαρεύω και μάλιστα παίζοντας τραγουδάω κιόλας πλέον χωρίς πολλούς ενδοιασμούς. Η Ντροπή μου πηγάζει κυρίως λόγω τεχνικής κατάρτισης μιας και είμαι ακόμα σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Πάντως τα κομμάτια που ξέρω καλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα πω, ακόμα και ανάμεσα σε μουσικούς.