Ποιππόν, με την ευκαιρία αυτή να αναφέρω και κάτι που μου θύμισε πριν λίγο καιρό ο Αλέξανδρος @Alk:
Αναφορές στους μανέδες και σ’ αυτή τους τη διάκριση, στον συσχετισμό τους με τούρκικα είδη τραγουδιών κλπ. έχει και ο Πένανεν, στο γνωστό του άρθρο «Nationalization…» που το έχουμε αναφέρει αρκετές φορές στο φόρουμ, π.χ. εδώ:
Νομίζω ότι πλέον κυκλοφορεί και ελεύθερα στο ίντερνετ. Αν κάποιος μου το επιβεβαιώσει, μπορώ να το ανεβάσω (δε θυμάμαι πλέον από πού το κατέβασα), ή να δώσει ένα λινκ.
Επειδή ούτε να κοπιπαστώσω κείμενο καταφέρνω από το πδφ, θα δώσω σε πρόχειρη μετά-/παράφραση το πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου σημείο:
Το mani (πληθ. maniler) είναι είδος (τουρκικό, απ’ ό,τι καταλαβαίνω) τραγουδιού ή απαγγελόμενης ποίησης, συγγενές προς το γκαζέλ. Ένα είδος μανί είναι αυτό των Κ/πολιτών τραγουδιστών του καφέ αμάν, οι οποίοι γύρω στα 1900 εκτιμάται ότι ήταν χιλιάδες (οι τραγουδιστές!). Ένα τέτοιο μανί ήταν το Αντάμ αμάν, που έχει περάσει και στα ελληνικά (δεν το ήξερα). Άλλα συνηθισμένα μανί του «Οθωμανο-ελληνικού» (Ottoman-Greek, sic) ρεπερτορίου είναι το Σμυρναίικο Μινόρε, το Τζιβαέρι και το Ταμπαχανιώτικο. Αυτά τα κομμάτια έχασαν τον αυτοσχεδιαστικό τους χαρακτήρα και κατέληξαν σε μία μεγαλύτερη ή μικρότερη μελωδική και δομική τυποποίηση. (These pieces lost their improvised character and became more or less melodically and structurally standardized.)
(Άσχετη παρατήρηση: αν δεν αντιγράψεις, πληκτρολογώντας στο χέρι, έστω μια αράδα, δεν παρατηρείς λεπτομέρειες όπως οι ορθογραφίες improvised και standardized δίπλα-δίπλα! Με s είναι αγγλική, με z αμερικάνικη, και ως γνωστόν ο Πένανεν έχει μια τάση να αμφισβητεί τους παραδοσιακούς εθνικούς προσδιορισμούς.)
Οφείλω ευχαριστίες στον Αλέξανδρο, γιατί ενώ είχα διαβάσει το άρθρο δεν είχα συγκρατήσει ότι καταπιάνεται και μ’ αυτό το ζήτημα, το οποίο δε με είχε απασχολήσει τότε.