Ως αυτοδίδακτος μπουζουξής από τα χρόνια του Δημοτικού (πρωτοξεκίνησα με το μαντολίνο του πατέρα μου στην Ε’ και μου αγόρασε μπουζούκι στην ΣΤ΄ Δημοτικού) και ως δεκαετιών μουσικοπαιδαγωγός σήμερα καταλαβαίνω βιωματικά το μπουζούκι ως βασικό όργανο μουσικής εκπαίδευσης (όχι αποκλειστικά για τη ρεμπέτικη ή λαϊκή μουσική).
Τώρα όμως που θέλω να εμπεδωθούν μέσα μου (και στα γραπτά μου, και στις προτάσεις μου προς τους συναδέλφους) κάποια ζητήματα, επανέρχομαι πάλι στο φόρουμ, αφού με έβγαλε ανενεργό για την πολύμηνη απουσία μου…
Μέχρι στιγμής δεν κάνουμε τίποτα και δε χρησιμοποιούμε τίποτα που να μην γίνεται σε όλη την Ευρώπη (τουλάχιστον - π.χ. μουσικοκινητικά συστήματα, μέθοδοι και προσχολικές - πρωτοσχολικές αγωγές). Πως λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει το μπουζούκι σε ό,τι λέμε μουσικοπαιδαγωγική; Σε όλα τα επίπεδα… τι μουσικές; τι τεχνικές; τι χρήσεις; τι “κείμενα”; τι παιδαγωγικές ιδέες; τι πολιτισμικά στοιχεία; ή μήπως όχι;
To θέμα που άνοιξες είναι ενδιαφέρον.
Δεν είμαι μουσικοπαιδαγωγός, έχω μόνο μια μικρή εμπειρία απο τη σχολή.
Είναι γεγονός οτι η μουσική γενικότερα βοηθά. Θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται λοιπόν στα σχολεία όχι μόνο με σκοπό να παράγουμε επαγγελματίες μουσικούς αλλα ως μια δημιουργική ασχολία που μπορεί αποδεδειγμένα να συμβάλει θετικά στην διαπαιδαγώγηση.
Σε μουσικά σχολεία σε όλη την Ελλάδα διδάσκονται παραδοσιακά όργανα όπως ταμπουράς ούτι και μαντολίνο. Λείπει όμως ο συνδετικός κρίκος με τα παιδαγωγικά. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει σύστημα εκπαίδευσης Ελληνικής μουσικής για παιδιά ηλικίας δημοτικού (ή και νεότερα) το οποίο να δίνει μουσικές βάσεις στα παιδιά στην ποιό κατάλληλη ουσιαστικά ηλικία για μάθηση. Είτε το παιδί καταλήξει να παίζει μουσική είτε όχι, πιστεύω οτι θα έπρεπε να δωθεί μεγάλο βάρος στο να προσθεθούν μαθήματα μουσικών οργάνων σε δημοτικά.
Φτάνοντας λοιπόν προς το τέλος του δημοτικού τα παιδιά θα έπρεπε να μπορούν, είτε να επιλέξουν να συνεχίσουν σε μουσικό γυμνάσιο έχοντας ήδη κάνει 6 χρόνια μουσικής, ίσως σαν μάθημα επιλογής (και όχι σαν αρχάριοι όπως γίνεται σήμερα) είτε να κάνουν κάτι άλλο. οπως έχουν τα πράγματα σήμερα, πολλοί ξεκινούν μουσικό γυμνάσιο χωρίς να γνωρίζουν σχεδόν τίποτα απο μουσική.Η πλεοψηφία λοιπόν αυτών των παιδιών έχει χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.
Αν και όλα τα παιδαγωγικά συστήματα έχουν βασιστεί γύρω απο το κλασσικό σύστημα γραφής και ακουσμάτων δεν βλέπω λόγο για να μην αναπτυχθούν ανάλογα συστήματα με βάση την δική μας μουσική. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιοι μουσικοί-παιδαγωγοί με γνώσεις Ελληνικής μουσικής να κάνουν λίγο δουλειά και επίσης να κατασκευαστούν όργανα για …μικρότερα χέρια, πράγμα που ήδη γίνεται.
Τώρα, το πόσο μπορούν τα υπάρχοντα παιδαγωγικά συστήματα να “μεταφραστούν” σε όρους Ελληνικής μουσικής, δεν το γνωρίζω.
Νομίζω λοιπόν οτι οι ερωτήσεις που θέτεις, καλό θα ήταν να απαντηθούν απο παιδαγωγούς ή ανθρώπους με εμπειρία στην μουσική διδασκαλία.
Ενα πάντως είναι σίγουρο: η μουσική μας είναι δημιουργική και σίγουρα θα ήταν ένα καλό μέσο εκπαίδευσης των παιδιών, καθώς και ένας καλός τρόπος να περάσουμε όπως αναφέρεις πολιτισμικά στοιχεία και γενικότερα να κρατήσουμε την παράδοση ζωντανή.
Ενδιαφέρον το θέμα που θίγεις φίλε μου. Καταθέτοντας την άποψή μου (αν και είμαι σίγουρος πως οι επαγγελματίες μουσικοί ή δάσκαλοι θα έχουν περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να καταθέσουν), πιστεύω πως το μπουζούκι και κατ’ επέκτασιν το λαϊκό τραγούδι που στηρίζεται σε αυτό το όργανο είναι στοιχείο του πολιτισμού και της κουλτούρας μας. Η απουσία του απο την εκπαίδευση είναι στοιχείο παρακμής απο τη μια, και φανερώνει την κατάντια της νεολαίας στις μέρες μας, όσον αφορά τη μουσική (ως διασκέδαση) αλλά και την παιδεία (με την ευρύτερη έννοια, όχι μόνο ως εκπαίδευση). Αλλά αυτό που θα ήθελα να τονίσω κλείνοντας είναι πως την ευθύνη περισσότερο την έχουν αυτοί που δημιουργούν το εκπαιδευτικό σύστημα και λιγότερο αυτοί που την δέχονται, οι νέοι δηλαδή.
Περιμένω απόψεις απο ειδικότερους και πιο έμπειρους…
Καλός ο οραματισμός του Alk, αλλά κολλάει σε δύο σημαντικά αγκάθια: πρώτον, είναι αδύνατον να εφοδιαστούν όλα τα δημόσια δημοτικά σχολεία της χώρας με όργανα για έξη τάξεις, ειδικά με τις Βρυξέλλες να επιβλέπουν την εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας… Η εναλλακτική του «μαθήματος επιλογής» έχει και αυτή δυσκολίες, κυρίως γιατί το δημοτικό έρχεται πολύ νωρίς για να έχει κάποιο παιδί δείξει προτιμήσεις, να έχει αναπτύξει ταλέντα κλπ. Και δεύτερον, για να γίνει κάτι τέτοιο για όλα τα παιδιά μιας τάξης, πρέπει να αυξηθούν αντίστοιχα και οι ώρες διδασκαλίας, πράγμα που θα φέρει άλλα προβλήματα.
Μία εναλλακτική πρόταση, που μακράν δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική, θα ήταν η γνωριμία, υπό τύπον εκπαιδευτικής επίσκεψης, με χώρους όπου ασκείται μουσική παιδεία: ωδεία, φιλαρμονικές πόλεων κλπ, ακόμα και συμφωνική ορχήστρα όπου υπάρχει.
Guvs, δεν βλέπω που εντοπίζεις το στοιχείο παρακμής, σε αυτά που λές: για να υπάρξει παρακμή, πρέπει να έχει προηγουμένως υπάρξει καλύτερη εποχή. Πότε, τις τελευταίες χιλιετίες, είχαμε στην Ελλάδα συνηθίσει να παρέχεται η λαϊκή μουσική στην εκπαίδευση;
Κ. Πολίτη, έχετε δίκιο και για τις απόψεις σας περι δυσκολίας στην εκπαίδευση, αλλά και για την παραπάνω ιδεά για γνωριμία με χώρους μουσικής. Η παρακμή που έθιξα, δεν είναι για το οτι παλιότερα υπήρχε στην παιδεια, αλλά για το οτι πλεον το λαϊκο τραγουδι είναι στοιχείο της νεότερης ιστορίας μας. Τι εννοώ; Παλιότερα το λαϊκό τραγούδι ήταν αρκετά παρεξηγημένο και αποκομμένο επιτηδες απο το επισημο κρατος. Τα τελευταια χρόνια ναι μεν έγιναν προσπαθειες αναδειξης του, αλλά παραμένει έξω απο ολες τις μορφες εκπαιδευσης. Πιστευω οτι η εποχη μας δυναται να αναδειξει το λαϊκο τραγουδι, αλλα δεν το κανει. Και ίσως για αυτο το λόγο βλέπω την παρακμη. Την παρακμη της νεας γενιας ως προς τη σταση της απεναντι στη λαϊκη μουσική και λαϊκη παραδοση γενικότερα, που κατα την αποψη μου ειναι θεμα παιδειας, κυριως στο ποσο προωθειται απο το κρατος και την ‘πολιτεια’. Ελπιζω να εγινα κατανοητος…
Κύριε Νίκο έχετε δίκιο.
Μεγάλο μέρος της δουλειάς μου εδώ είναι ακριβώς αυτό: Επισκέψεις σε σχολεία απο συμφωνικές ορχήστρες. Υπάρχει αυτή τη στιγμή μεγάλη κρατική υποστήριξη σε αυτό. Αυτά τα κάνω κυρίως με την ΒΒC Symphony η ορχήστρα χωρίζεται σε ομάδες 4-5 μελών και επισκεπτόμαστε δημοτικά σχολεία. Παίζουμε λοιπόν μια μικρή συναυλία σε όλο το σχολείο και μετά δουλεύουμε για μια διδακτική ώρα με μία τάξη(πολλές φορές έχουμε περισσότερες ώρες και βλέπουμε περισσότερες τάξεις) Τους μιλάμε λοιπόν για την ιστορία και την κατασκευή των οργάνων, για συνθέτες και ρεπερτόριο και στο τέλος τους δίνουμε διάφορα κρουστά και φτιάχνουμε μια αυτοσχέδια ορχήστρα. Προσπαθούμε να τους κάνουμε να καταλάβουν τι κάνουμε, και να περάσουμε στοιχεία όπως ομαδικότητα και σεβασμό.Μιά φορά βρέθηκα σε ένα σχολείο Μουσουλμανικής συνοικίας οπου πολλά απο τα παιδιά δεν είχαν ξαναδεί η ξανακούσει μουσική(για θρησκευτικούς λόγους απο ότι μου εξήγησαν, άν και αυτό δεν το πολυκατάλαβα) Ηταν πραγματικά ξεχωριστό να βλέπουμε την έκπληξη των παιδιών στην πρώτη τους επαφή με την μουσική.
Δεν λέω οτι μια διδακτική ώρα με τα παιδιά αλλάζει την ζωή τους αλλα με αυτή την επαφή μπορουμε άμεσα να καταλάβουμε εαν κάποια έχουν κλίση και ταλέντο. Πολλές φορές μιλαμε στους δασκάλους και λέμε: Αυτό το παιδάκι τα πήγε πολύ καλά, δεν λές στους γονείς του να το προχωρήσει; Και όντως, κάποια απο αυτά τα βλέπουμε στις συναυλίες μας και κάποια ξεκινάνε και μαθαίνουν μουσική. αρκετοί συνάδελφοι ξεκίνησαν μουσική σαν παιδιά με αυτόν τον τρόπο, μετά απο μιά τετοια επίσκεψη στα σχολεία τους.
Δεν θεωρώ οτι το να συμπεριληφθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα θα χρειαστεί πολλά χρήματα, ίσα ίσα που θα αποροφούσε κάποιους απόφοιτους μουσικών σχολών σε μια πολύ δημιουργική ασχολία. Ομως το ξέρουμε οτι δεν θα γίνει, ίσως κυρίως γιατι χρειάζεται οργάνωση και πάνω απο όλα:
χρειάζεται κατανόηση στο ότι η μουσική δεν είναι μόνο ψυχαγωγία αλλα πολλά παραπάνω.
Καλησπέρα,
το θέμα ανακινήθηκε από το σύστημα, αλλά είναι ενδιαφέρον. Δεν θυμάμαι τι ίσχυε τότε στα δημοτικά, αλλά πλέον υπάρχει μάθημα μουσικής στα δημοτικά 1 ώρα εβδομαδιαίως που το διδάσκει μουσικός και όχι δάσκαλος, όπως όταν ήμουν μαθητής. Επειδή εργάζομαι σε δημοτικό πλέον ως εκπαιδευτικός άλλης ειδικότητας, η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των μουσικών έχουν ως όργανα το πιάνο ή την κλασική κιθάρα, τουλάχιστον στο μικρό δείγμα με το οποίο έχω συνεργαστεί. Το μάθημα όμως έχει αναβαθμιστεί, τα παιδιά έρχονται σε μια επαφή με μουσικά όργανα, φλογερίτσες, αρμόνιο, κρουστά κλπ, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του κάθε μουσικού, τις οικονομικές δυνατότητες δυστυχώς του σχολείου και του συλλόγου γονέων (δεν υπάρχει κάποιο κεντρικό πρόγραμμα για προμήθεια οργάνων από το υπουργείο) και το μάθημα δεν είναι απλώς να μάθουν τα παιδιά να πούνε 5 τραγουδάκια στις γιορτές.Το θέμα των ωρών διδασκαλίας είναι μεγάλο ζήτημα σε όλα τα μαθήματα ειδικοτήτων, τα οποία είναι κατά κανόνα μονόωρα (εξαιρούνται οι ξένες γλώσσες και η φυσική αγωγή), Πλέον δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας ομάδων και θεματικών ομίλων στα σχολεία μετά τη λήξη του κανονικού ωρολόγιου προγράμματος ή διδασκαλίας μαθημάτων ειδικότητας στο ολοήμερο, αλλά το πρώτο σκοντάφτει στο ότι οι ώρες εκεί δεν μετράνε στο ωράριο του εκπαιδευτικού, οπότε δεν υπάρχει κίνητρο για να δημιουργηθούν και το δεύτερο ότι στο ολοήμερο δεν μένουν τα παιδιά που ενδιαφέρονται πχ για κάποιο αντικείμενο (τη μουσική, το θέατρο, την πληροφορική κλπ), αλλά όσα δεν μπορούν οι γονείς τους να τα πάρουν νωρίτερα.
μακάρι να παραμείνει η μουσική στα σχολεία και να υποστηριχθεί σωστά. για την ώρα είναι στα μαθήματα που καταργούνται, είναι επικίνδυνα όπως η κοινωνιολογία.
Στα δημοτικά δεν έχει υπάρξει καμία αλλαγή. Η αλλαγή αφορά νομίζω την Α λυκείου. Πάντως έχουν γίνει αρκετά βήματα τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν ήμουν μαθητής, ούτε μουσικά σχολεία υπήρχαν, ενώ τώρα υπάρχει ένα τουλάχιστον σε κάθε νομό, ούτε καλλιτεχνικά. Επειδή το θέμα για να συζητηθεί σωστά θα πρέπει να θίξουμε όλο το θέμα της εκπαίδευσης φοβάμαι πως θα ξεφύγουμε.
Ο «Οργανοτοπία» αναρωτήθηκε, τί περισσότερο ή διαφορετικό από αυτά που ήδη γίνονται στην Ευρώπη (και, φαντάζομαι, και παγκόσμια) μπορεί να εφαρμοστεί και για το μπουζούκι, στην (ελληνική) μουσικοπαιδαγωγική (αν υπάρχει τέτοιος όρος, που εγώ δεν το ξέρω). Ο ίδιος, αν και έμπειρος εκπαιδευτικός (όπως δηλώνει) δεν πρότεινε τίποτα απολύτως, πάνω σ’ αυτό το κατ’ αρχήν ενδιαφέρον θέμα. Στα ελάχιστα μηνύματα που ακολούθησαν μέχρι το Φεβρουάριο 2010, ουδείς προσέθεσε κάτι καινούργιο ή διαφορετικό. Αλλά και στα καινούργια, τα πρόσφατα μηνύματα, δεν βλέπω κάτι καινούργιο ή διαφορετικό απ’ ό,τι γίνεται για άλλα όργανα.
Προσωπικά, ούτε εγώ έχω να προτείνω κάτι που να ανταποκρίνεται στο αρχικό ερώτημα. Πολύ περισσότερο, την ωραία ιδέα που ο φίλος alk ανέφερε, για γνωριμία μαθητών με συμφωνικές ορχήστρες, την βλέπω ανεφάρμοστη για το δικό μας θέμα, αφού οι συμφωνικές ορχήστρες (στην Ελλάδα και παγκοσμίως) δεν περιλαμβάνουν μπουζούκια*. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν έχει νόημα η συνέχιση αυτής της συζήτησης, με δεδομένο ότι για το θέμα της λαϊκής μουσικής γενικότερα στην μουσική εκπαίδευση, έχουμε χύσει μπόλικο μελάνι, δόξα να ΄χει ο Γιαραμπής, σε μπόλικα σχετικά θέματα, κατά καιρούς…
( * ) εκτός κι αν κάποια συμφωνική ορχήστρα συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό της κάποιο από τα έργα για μπουζούκι και συμφωνική ορχήστρα του μεγάλου μουσικού μαέστρου Πολυκαντριώτη…
Τουλάχιστον στο Δημοτικό που πήγα εγώ (20 χρόνων είμαι, το 2012 τελείωσα), το μάθημα ακριβώς αυτό ήταν, παρόλο που γινόταν από μουσικό. Με κανένα μουσικό όργανο δεν ήρθα σε επαφή και το μάθημα γινόταν με τέτοιο τρόπο που σίγουρα δεν προκάλεσε σε κανένα παιδί το ενδιαφέρον να ασχοληθεί περαιτέρω με τη μουσική, ούτε φυσικά εντόπισε τυχόν “ταλέντα” ανάμεσα στους μαθητές.
Το θέμα είναι ότι το αν θα έχει ουσία το μάθημα εξαρτάται κάθε φορά από
Στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου που πήγα αργότερα, στην Πρώτη Γυμνασίου, υπήρχε το μάθημα της Κριτικής Μουσικής Ακρόασης. Ο στόχος ήταν η γνωριμία και η εξοικείωση των μαθητών με τα διάφορα μουσικά είδη και ρεύματα της δυτικής μουσικής. Περιλάμβανε την ομαδική ακρόαση μουσικής στην τάξη και μετά συζήτηση σχετικά. Δυστυχώς, με μόνο 45 λεπτά την εβδομάδα, ήταν πολύ στοιχειώδη αυτά που προσέφερε.
Ωστόσο, το να προσαρμοστεί το μάθημα της Μουσικής στα δημοτικά σε κάτι τέτοιο(ίσως περισσότερο διαδραστικό, με μεγαλύτερη συμμετοχή των μαθητών), μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα. Μέσα σε έξι χρόνια, οι μαθητές μπορούν να έρθουν σε επαφή τόσο με την παραδοσιακή και λαϊκή μουσική της χώρας, όσο και με τη δυτική μουσική (από συμφωνική μέχρι τζαζ και ροκ) αλλά και με μουσική από διάφορες άλλες κουλτούρες. Ίσως έτσι να αποκτούν ένα αισθητικό κριτήριο που να τους βγάζει από τα κουτάκια της μαζικής κατανάλωσης.
Και γιατί να μην έρθουν τα παιδιά σε επαφή και με τις συμφωνικές ορχήστρες και με τα λαϊκά ή παραδοσιακά σχήματα; Όσο πιο πολύπλευρη είναι η γνώση που αποκτούν τόσο το καλύτερο.
Ας γνωρίσουν το πιάνο, την κιθάρα και το βιολί μαζί με το λαούτο, το μπουζούκι και το κανονάκι.
Απλά για να γίνονται με ουσιαστικό τρόπο όλα αυτά πρέπει να υπάρχει μια κατεύθυνση από το υπουργείο που να μην είναι τεχνοκρατική και να στοχεύει πραγματικά στην παιδεία, καθώς και δάσκαλοι που να έχουν τις γνώσεις, την παιδεία και τη θέληση να προσφέρουν κάτι τέτοιο
Εγώ δεν είπα να μη γνωρίσουν τα παιδιά και συμφωνικές ορχήστρες. Επικέντρωσα όμως στην ερώτηση της πρώτης δημοσίευσης, που, με τη σειρά της, επικεντρώνει στο μουσικό όργανο μπουζούκικαι μόνο. Αυτό αναφέρεται και στον τίτλο του θέματος. Τα περί μουσικής παιδείας στα σχολεία, γενικά ή ειδικά, τα έχουμε πολλές φορές συζητήσει σε άλλα θέματα, και συνεχίζουμε να τα συζητούμε εκεί.
Για να είμαι πιο σαφής.
Θεωρώ ότι το μπουζούκι μπορεί να έχει ρόλο στην εκπαίδευση (μαζί με άλλα παραδοσιακά και λαϊκά όργανα) και ένας εύκολος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ είναι δίνοντας σχετικά ερεθίσματα στα παιδιά. Δηλαδή, η ακρόαση της ανάλογης μουσικής στην τάξη, η συζήτηση σχετικά με αυτό και η γνωριμία με μουσικούς (μπουζουξήδες κτλ) και τη δουλειά τους.
[Μαζί με αυτό, θεωρώ εξίσου σημαντικό να γνωρίζουν τα παιδιά και αλλά είδη μουσικής, αποκτώντας έτσι μια σφαιρική άποψη για το θέμα].
Απλά, επειδή έχω δει “εναλλακτικούς” τρόπους εκπαίδευσης να καταλήγουν να είναι διεκπεραιωτικές διαδικασίες με αποτέλεσμα τη βαθμοθηρία (όπως δηλαδή και το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης), δεν μπορώ να μην πω ότι για να λειτουργεί το μάθημα σωστά, πρέπει να λειτουργεί πρώτα σωστά το σύστημα ολόκληρο.
Και τελικά, το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορώ να μη γενικεύσω σε αυτό το θέμα
Μαργαρίτα, όλοι μας συμφωνούμε, βέβαια, με αυτά που λές. Μόνο που τα λένε όλοι και τα λέγαν πάντα (εκτός των παραγόντων του υπουργείου…), άρα δεν είναι κάτι καινούργιο ή διαφορετικό, όπως το έψαχνε εκείνος που ξεκίνησε το θέμα.
πολύ ωραίες οι ιδέες σου. δυστυχώς το υπουργείο θα είναι πάντα ενάντια σε φωτεινές περιπτώσεις δασκάλων, πόσο μάλλον πρόθυμο για προοδευτικές αλλαγές.
ευτυχώς όμως, αυτοί οι δάσκαλοι θα βρίσκουν τρόπους να χωράνε λίγο φως μέσα στην τάξη. όχι ο πτυχιούχος μουσικός που όλη την ώρα έπαιζε προπό στο γυμνάσιο, αλλά ο δάσκαλος στο δημοτικό που είχε καταφέρει να ξετρυπώσει και να ενθαρρύνει δυο ταλέντα στο τραγούδι -χωρίς καν να ξέρει να παίζει όργανο.
Κοίταξε Νίκο, χωρίς να διαφωνώ ότι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα και αναβάθμιση του μαθήματος το γεγονός ότι το διδάσκουν πλέον μουσικοί και όχι οι δάσκαλοι. Επειδή το θέμα είναι πως θα μπορούσε να ενταχθεί το μπουζούκι στη διδασκαλία της μουσικής, η δυσκολία που διαπιστώνω εγώ είναι πως όσοι συνάδελφοι έχω γνωρίσει στο σχολείο έχουν περισσότερο κλασική παιδεία, είναι δηλαδή “παιδιά του πιάνου” ή στην καλύτερη περίπτωση της κλασικής κιθάρας. Χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμούν τα λαϊκά όργανα, αλλά τα γνωρίζουν από ελάχιστα έως επιφανειακά. Πάντως ακόμα και μια επίσκεψη σε ένα εργαστήριο οργανοποιίας θα ήταν κάτι. Τα τελευταία χρόνια βέβαια είναι αρκετά νέα παιδιά πτυχιούχοι μουσικής με εξειδίκευση σε λαϊκά ή παραδοσιακά όργανα.
δεν διαφωνώ καθόλου. καλά έκανες όμως και το επισήμανες, γιατί όντως ο τρόπος που το έγραψα μοιάζει να απαξιώνει τον πτυχιούχο λόγω του πτυχίου και μόνο.
Πιστεύω ότι αυτός ο μονολιθισμός θα ανατραπεί σταδιακά. Πλέον υπάρχουν αρκετοί λαϊκοί μουσικοί (ή τέλος πάντων μουσικοί λαϊκών οργάνων) με δόκιμες σπουδές πάνω σ’ αυτό που παίζουν. Ίσως δεν είναι ακόμη πολλοί σε σχέση με το σύνολο των πτυχιούχων των Ωδείων, ίσως (τι ίσως!) οι νέες προσλήψεις μουσικών στην εκπαίδευση να γίνονται με το σταγονόμετρο, αλλά πάντως ο κυριότερος λόγος που εκ παραδόσεως οι μουσικοί των σχολείων ήταν κλασικοί ήταν απλούστατα ότι δεν υπήρχαν άλλοι! Τώρα υπάρχουν.
Καλησπέρα σε όλους,
χρόνια πολλά μετά, το “σύστημα” με ανακίνησε κι εμένα. Αυτό που έχει αλλάξει σε εμένα μετά από τόσα χρόνια είναι ότι διερεύνησα στην τάξη σε επίπεδο διδακτορικής έρευνας τη λειτουργία των μαθητικών ορχηστρών ως επίκεντρο δράσης του μαθήματος της Μουσικής στο σχολείο. Έτσι, έχω έμπρακτα πολλά ζητήματα απαντημένα σε σχέση με την “παιδαγωγική του μπουζουκιού” που είναι κατά κάποιο τρόπο το ζήτημα της συγκεκριμένης συζήτησης.
Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα είναι πως εμείς εδώ ως κοινότητα με επίκεντρο την λαϊκή μουσική, θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης μιας κοινής “κουλτούρας” πάνω στο θέμα η οποία θα μπορούσε να μεταφερθεί γενικότερα με απλό και κατανοητό τρόπο στη σχολική δράση, ώστε όλοι να είναι ικανοποιημένοι - με δίκαιους όρους.
Σταματώ εδώ την ανάρτηση, κυρίως για να “εγγραφώ” ως παρών, δέκα και πλέον χρόνια μετά. Με εκτίμηση απεριόριστη προς την ομάδα και το φόρουμ. Δ.Σ.
