γεια σας παιδιά.
έχετε μήπως τους στίχους του ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ ΜΟΥ?
thanks,
alexis, frankfurth
[LEFT][LEFT] [LEFT][LEFT]Φιλε μηπως εννοεις αυτο?
Το κρασί είναι γιατρός μου[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT][b][u][COLOR=blue]Ντουνιάς Γιάννης
[/COLOR][/u][/b][/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]Μουσική/Στίχοι: Καρανικόλας Νίκος
[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]Ταβερνιάρη μην με διώχνεις[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT]είμαι μελαγχολικός
[/LEFT]
[LEFT]την αγάπη μου έχω χάσει
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]κι έχω μείνει μοναχός
[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]Το κρασί είναι γιατρός μου[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT]είναι και παρηγοριά
[/LEFT]
[LEFT]και μην με κατηγορείτε
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]μου μεθώ για μιακαρδιά
[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]Φέρε πάλι ταβερνιάρη[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT]φέρε και μην σταματάς
[/LEFT]
[LEFT]και στο τέλος να το φέρεις
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]στο ποτήρι της οκάς
[/LEFT]
[/LEFT]
[LEFT][LEFT]Εδω μπορεις να βρεις πολλους στιχους και τραγουδια!!!:089:
[/LEFT]
[/LEFT]
[/LEFT]
[/LEFT]
http://kithara.vu/index.php
Υπάρχει και αυτό:
«Το κρασί είναι η ζωή μου» του Γρ. Ασίκη με το Ρούκουνα (1936)
Μπέκρο όλοι με φωνάζουν
θέλουν να διασκεδάζουν
μα εγώ ψιλή δεν δίνω
κι όπου βρίσκω θα τα πίνω.
Το κρασί είναι η ζωή μου
βάζει αίμα στο κορμί μου
με δυο τάληρα παιδιά μου
κάνω μπόμπα την κοιλιά μου.
Το μεθύσι είναι πλούτη
μέσα στη ζωή ετούτη
ντέρτι, χρέη δεν θυμάμαι
κι έτσι ήσυχος κοιμάμαι.
Το κρασί είναι η ζωή μου
βάζει αίμα στο κορμί μου
με δυο τάληρα παιδιά μου
κάνω μπάλα την κοιλιά μου.
Μπύρα, ουίσκυ και σαμπάνιες
δεν είναι για μας τους μάγκες
μόνο δυο έχουν τη χάρη
Το κρασί είναι η ζωή μου…
1 «Μου αρέσει»
σας ευχάριστο!
δυστυχώς μου λείπει ακριβώς αυτό το στιχάκι, μετά το “μόνο δυο έχουν τη χάρη” στο τέλος.
…κανένας άλλος με καλύτερα αυτιά απ τα δικά μου?
alexis, frankfurth
“…κοκορέτσι, κατοστάρι…” Χε χε!
γεια σου μήτσο!
κι εγώ αυτό ακούω. και το στόμα μου σαλιάζει. :127:
…κάτι μου λέει όμως, ότι δεν είναι σωστό.
καλημέρα σας…
σήμερα βρήκα μπροστά μου το άσμα κι επειδή μου αρέσει, είπα να το ακούσω…
στίχοι ολοκληρωμένοι, μέχρι στιγμής πουθενά…!
και φυσικά αναφέρομαι στον τέταρτο στίχο, τον επίμαχο, του τελευταίου τετράστιχου…
…
μόνο δυο έχουν τη χάρη
κοκορέτσι, κατοστάρι
που γιατί να μην είναι και το σωστό ;
δηλαδή, μόνο δυο πράγματα αξίζουν, το κοκορέτσι (που είναι ο μεζές)
και το κατοστάρι (κατρούτσο) με το κρασί…
αν κάποιος φίλος το έχει διαλευκάνει, ας πει την γνώμη του… ευχαριστώ !
(στ`αυτιά μου, ακούγεται καθαρά κι έτσι το ερμηνεύει και ο Μπάμπης Τσέρτος)
συμφωνώ ότι είναι ξεκάθαρο! και απορώ που υπάρχει αμφιβολία.
εκτός κι αν εννοεί ότι τσακίζει ένα κοκορέτσι στην καθισιά του, και μετά τρέχει ένα κατοστάρι για να κάψει τις θερμίδες…
Νικόλα είσαι τέρας…:109: :088: :089: σ`ευχαριστώ πολύ «!»
…σιγά μην είμαι και η πεντάμορφη!
το κατρούτσο δεν είναι το τεταρτάκι, 250ml;
Ρε παιδιά, τα ΄χουμε ξαναπεί τα “μέτρα και σταθμά” του κρασιού, που (νομίζω) πωλείται στην Ελλάδα, όταν είναι χύμα, με το βάρος και όχι με τον όγκο, σε παγκόσμια πρωτοτυπία. Επί οκάς, λοιπόν είχαμε: Δοχεία σερβιρίσματος: 50 δράμια (σχεδόν σε αχρηστία ή μόνο για το ούζο), 100 δράμια (το “κατοσταράκι” του μοναχικού ταβερνόβιου), μισή οκά (το πιό διαδεδομένο δοχείο) και οκά. Με την εξαίρεση του οκαδιάρικου δοχείου που είχε σχήμα κανάτας (με “μύτη”) όλα τα δοχεία δεν είχαν “χείλος” και ήταν κατασκευασμένα από το χαρακτηριστικό χαλκίζοντος χρώματος αλλά πολύ ελαφρύ κράμα μετάλλου που δεν ξέρω τι ήταν. Γυαλί για το σερβίρισμα δεν χρησιμοποιούνταν στις ταβέρνες. Φυσικά όμως υπήρχαν μπουκάλια: Μισοκαδιάρικο, της οκάς και χιλιάρα, η νταμιτζάνα για βάρος χιλίων δραμιών (δυόμισυ οκάδες) που διέθετε και πλέξιμο με χόρτο, για καλύτερη προστασία. Α, υπήρχε και το εικοσπενταράκι, 25 δράμια, ίδιο μέταλλο με τα σκεύη του κρασιού αλλά σε ανοιχτό μπλέ χρώμα, για το ούζο.
Με τη μετάβαση στο “μετρικό σύστημα” δηλαδή την αντικατάσταση της οκάς από το κιλό, τα μεταλλικά δοχεία έχουν πλέον τις χωρητικότητες 250 ml, μισό κιλό και ένα κιλό. Το μέταλλο είναι το ίδιο αλλά απέκτησε περιμετρικό χείλος, για να διακρίνεται εύκολα από τα παλαιότερα δοχεία. Το μικρό δοχείο σύντομα ονομάστηκε “καρτούτσο” όχι από το “τέταρτο”, κουάρτο (quarto) στα ιταλικά, αλλά από το γαλλικό cartouche που σημαίνει φυσίγγιο (σφαίρας όπλου) και κατ’ επέκταση μικρό μεταλλικό δοχείο ορειχάλκινο ή με μέταλλο παρεμφερές.
στη Θεσσαλονικη ,την δεκαετία του 1970 ,υπήχε στα οινομαγειρεία και το μικρότερο σκευος των 125 ml -αν δεν απατώμαι- το οποιο λεγοταν προπό
Αφου δεν λεγοταν, Παμε στοιχημα,παλι καλα.:019:
Ευχαριστούμε πολύ Νικόλα για τις χρήσιμες πληροφορίες σου !
Τελικά λάθος το λέμε, ίσως οι περισσότεροι, μπερδεύοντας την σειρά των γραμμάτων…
Για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα καν αυτή την ονομασία του σκεύους και την άκουσα
από τον φίλο Πέτρο Βενέρη (κάπου μέσα στο φέις την ανέφερε)…
Προφανώς την θυμόμουν λάθος…
Εσύ βέβαια μας είπες και από που πηγάζει αυτή η λέξη…!