Τίτλος Τραγουδιού - Σύνθεσης:Το δικαίωμα στην τεμπελιά
Βίντεο - Ηχογράφηση:
Συμμετέχοντες:Ερμηνεία: γερογιώργης, στίχοι και μουσική: μπάμπης
Λίγα λόγια για την νέα μουσική σου σύνθεση: Πριν κάποια χρόνια, ο φίλος και μέλος του φόρουμ @PaKag δημοσίευσε στο blog του ένα άρθρο για τους Απαρτιάν και σε αυτό υπήρχε μια φωτογραφία του Άρη Απαρτιάν να παίζει τάβλι με τον Μουντάκη έξω από το εργαστήρι…
Όταν είδα αυτή την φωτογραφία, αμέσως μου γεννήθηκε ένα συναίσθημα νοσταλγίας. Πόσο εύκολο ήταν να σταματήσεις εκείνα τα χρόνια την δουλειά για μια ώρα και να παίξεις ένα τάβλι μ’ έναν φίλο… πόσο θα 'θελα να το έκανα πού και πού… μέσα εκεί γεννήθηκε μια δίνη σκέψεων που τελικά το μυαλό μου και η καρδιά μου έφτιαξαν αυτό το τραγούδι.
Ευχαριστώ θερμά τον φίλο μου τον γερογιώργη που μου έκανε την τιμή να το πει -με αγάπη μάλιστα-, να παίξει την κιθάρα και να το ομορφύνει.
Όπως λέω πάντα, αμα αρέσει έστω και σε έναν άνθρωπο στον πλανήτη, άξιζε ο κόπος
Λοιπόν Μπάμπη, δεν ξέρω αν ήταν σκόπιμο ή έστω αν το παρατηρήσατε, ή αν απλώς εμένα μου φάνηκε:
Η δεύτερη στροφή του κάθε κουπλέ λέει για όλους τους άλλους που τρέχουν πανικόβλητοι και αγχωμένοι. Η μελωδία στην οποία τραγουδάει η φωνή τα λόγια είναι αργή, χαλαρή. Τελειώνει η στροφή, και μπαίνει το φρενήρες οργανικό που η μια πενιά σμπρώχνει την άλλη για να προλάβουν. Ε, εκείνη τη στιγμή λες και βλέπω με τα μάτια μου όλους τους αγχωμένους να τρέχουν (koyanisqatsi)! Πραγματικά, πολύ πετυχημένο ταίριασμα μουσικής και στίχου!
Πέραν αυτού, μου άρεσε και η ιδιόρρυθμη μελωδία, και η φωνή του Γερογιώργη. Όσο για τους στίχους, εγώ είμαι πάντοτε στις επάλξεις του δίκαιου αγώνα για την τεμπελιά.
Πάντως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, και στην Αθήνα (στο Ηράκλειο βέβαια περισσότεροι), που διατηρούν αυτή την ωραία πολυτέλεια μες στην καθημερινότητά τους, έτσι όπως την περιγράφεις και στο τραγούδι και στο κειμενάκι. Δεν εννοώ ορίτζιναλ τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, εννοώ κανονικους εργαζόμενους που όμως καταφέρνουν κάποια στιγμή να χαλαρώσουν μια ωρίτσα.
Ωραια μελωδια με γουστοζικη προσεγγιση στο θεμα. Ακομα και σαν εικονα φανταζει ωραια και ξυπναει θύμησες του παρελθοντος και η νοσταλγια παιρνει κι αυτη τη σειρα της στα συναισθηματα που δημιουργουνται. Ακομα θυμαμαι τον μακαριτη τον πατερα μου, που παρολο που ειχε εξαιρετικα πιεσμενο προγραμμα παντοτε ξεκλεβε στιγμες για αυτο που λεμε “ποοτικο χρονο” με τα φιλαρακια του και παιζανε ειτε ταβλακι ή μπουρλοτο. Ευγε για την ομορφη αναρτηση και την ηχογραφηση του τραγουδιου!!
Γεια σου Μπαμπη μαγκα!!