Τον παλιό Θασσαλονικιό οργανοποιό Χρήστο Παρασίδη, τον γνώριζα μόνον ως όνομα. Πρόσφατα μου έτυχε να έχω κοντά μου ένα αρκετά παλιό όργανό του, ένα λαούτο.
Πάντα γιά μένα , ένα από τα ζητούμενα στην Ελληνική Οργανοποπιία ήταν το ήθος των παλιότερων ή νεότερων μαστόρων. Είχα μέχρι τώρα δεί την αρνητική πλευρά : Οργανοποιοί με κάποιο όνομα, να υπογράφουν όργανα άλλων, προκειμένου να εξαργυρώσουν το όποιο κύρος της υπογραφής τους !
Είναι πολύ σημαντικό όμως να υπογραμμίζεται και το θετικό παράδειγμα.
Στην κατασκευή άλλων οργάνων -κυρίως οργάνων ορχήστρας- πολλοί από τους εκτός Ελλάδας συναδέλφους, όταν βασίζουν την κατασκευή τους σε μοντέλο άλλου, συνήθως παλαιότερου και ιστορικού κατασκευαστή, έχουν την ευαισθησία να το αναφέρουν και στην ετικέτα του κατασκευαστή, δίπλα στο δικό τους όνομα.
Κάτι τέτοιο, δεν το είχα μέχρι τώρα συναντήσει στα καθ`ημάς…
Μέχρι που συνάντησα το λαούτο του Παρασίδη, όπου με έπληξη διάβασα στην ετικέτα:
«ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ ΣΧΕΔΙΟΝ ΚΟΠΕΛΙΑΔΟΥ»,
αναφερόμενως προφανώς στον ιστορικό, παλαιότερο κατασκευαστή Εμμανουήλ Κοπελιάδη του οποίου το μοντέλο αντέγραψε.
Ανέβηκε πολύ με αυτό στην εκτίμησή μου ο Οργανοποιός Χρήστος Παρασίδης, που έρχεται από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν να διδάξει ήθος αρκετούς νεότερους -αλλά και παλιότερους- ομοτέχνους του…
Σιγουρα ενα οργανο δεν ειναι “μετρημενα κουκια” και στα σχετικα λιγα χρονια του μπουζουκιου οι δρομοι ειναι ορθανοιχτοι σε καινοτομιες οχι ομως σε ασαφειες… Κατα τα αλλα και οι οργανοποιοι, εμποροι ειναι και το ηθος τους δεν εναι αναλογο της δουλειας τους αλλα του χαρακτηρα τους.
