Τι ωραία ερώτηση!
Δεν έχω κάνει τόσο αναλυτικές παρατηρήσεις, αν και τις βρίσκω συναρπαστικό θέμα. Θα πρέπει οπωσδήποτε να το δεις σε συνάρτηση με τον στίχο (κατανομή συλλαβών - επαναλήψεων - τσακισμάτων κλπ. μέσα στη μουσική), όχι σε σκέτες μελωδίες. Βέβαια όταν ο Χαλεπιανός π.χ. δεν είναι παρά ελληνόγλωσση προσαρμογή ενός ψιλοδιεθνούς σκοπού, έρχεται «με τις βαλίτσες του» και προσαρμόζεται όπως μπορεί στον ταμπαχανιώτικο τύπο, πράγμα που μπορεί να συμβαίνει και με άλλους σκοπούς για άλλους λόγους. («Όπως μπορεί» δεν εννοώ βέβαια ότι προσαρμόστηκε άγαρμπα, απλώς ότι έφερε ήδη κάποιους περιορισμούς.)
Πάντως από άποψη δομής είναι σαφές ότι το Όσο βαρούν τα σίδερα ΔΕΝ είναι ταμπαχανιώτικο, αν και έτσι θεωρείται συνήθως: είναι ένα τραγούδι άλλου τύπου (ίσως μικρασιάτικος σκοπός…) που απλώς το έπαιξε ο Φουσταλιέρης με μπουλγαρί. Το ίδιο και μερικά συρτά του: δεν είναι παρά συρτά!