Η ιδέα ξεκίνησε όπως και με άλλο ένα όργανο να κατασκευαστεί ένα όργανο ανακυκλώνοντας παλιά σκαλιστά ξύλα από έπιπλα. Το ενδιαφέρον για μένα ήτανε να περισώσω τη δουλειά ενός καλλιτέχνη που σκάλισε τα ξύλα στο χέρι και να μην καταλήξει ο κόπος του σε κανά τζάκι. Τα κομμάτια αυτά τα περιμάζεψα από τραπεζαρία σπασμένη και πεταμένη στα σκουπίδια πριν κάμποσα χρόνια.
Παρόμοιο εγχείρημα είχε ξαναγίνει (βλ. σύνδεσμο Μπαγλαμάς σκαφτός μονοκόμματος οξιά σκαλιστός - Ο λεοντοπόδαρος και έιχε παρουσιαστεί στην έκθεση του luthier.gr)
Το όργανο αυτό θα το ονόμαζα είτε μισομπούζουκο είτε τζουρά μιας και έχει σκάφος μεγαλύτερο από τζουρά και μικρότερο από μπουζούκι. Το σχήμα του οργάνου δεν είναι απόλυτα συμμετρικό μιας και ακολουθεί το αρχικό σχήμα της καρέκλας και δεν θέλησα να επέμβω σε αυτό.
Σκάφος πλακέ με
μήκος 38 εκ.
μέγιστο πλάτος 17,5 εκ.
Βάθος 8.5 εκ.
Ηχητική οπή κυκλική (5 εκ. διάμετρος)
Κλίμακα - 65 εκ.
Η πλάτη μασίφ οξιά. Κομμένη από σκαλιστή πλάτη καρέκλας παλιάς τραπεζαρίας. Πολύ παλιό ξύλο αγνώστου χρόνου (υποθέτω όχι λιγότερο από 30-40 χρονών).
Πλαϊνά από ελληνική καρυδιά (book matched που λένε και στο χωριό μου)
Καπάκι κέδρος
Ροζετα απλή με εναλλαγή 5 φιλέτων άσπρου-μαύρου
Πεναριά και αυτάκια από την ίδια ελληνική καρυδιά
Τα διακοσμητικά σκαλίσματα κοπήκαν από τα υπόλοιπα της σκαλιστής καρέκλας (στην ουσία είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται και στην πλάτη.
Η χορδιέρα είναι ιδιοκατασκευή από ελληνική καρυδιά και οι χορδές πιάνουν σε μπρούτζινα βιδάκια. Πιστεύω πως μία απλή μεταλλική χορδιέρα δεν θα έδενε με την όλη μπαρόκ (sic) εμφάνιση.
Καβαλάρης από παλίσανδρο και κόκκαλο μόσχου (από τον χασάπη μου)
Το μάνικο είναι με κόντρα βέγκε (8 χιλ.) και δεξιά αριστερά καστανιά.
Η ταστιέρα έιναι έβενος δίχρωμος
Σημάδια από φυσικό όστρακο (άμπαλον).
Τάστα και χορδές μπουζουκιού
Καράολο από οξιά (ρετάλι από την ίδια πλάτη).
Πάνω στο καραόλο κολλήθηκε διακοσμητικό που συνθέθηκε από τα υπόλοιπα σκαλίσματα της πλάτης.
Βερνίκια:
Τα κομμάτια της οξιάς με τα σκαλίσματα ήταν ήδη βαμμένα με κάποιο παλιό και ξεφτισμένο σκούρο βερνίκι συνηθισμένο την εποχή εκείνη (ίδια τεχνοτροπίας τραπεζαρία είχε και η προίκα της μάνας μου αλλά αυτή μου έχει ξεφύγει προς το παρόν). Η δυσκολία της πλήρους αφαίρεσης του από τα σκαλίσματα θα έδινε διχρωμίες. Έτσι από την αρχή είχε αποφασιστεί να περαστεί με βερνίκι εμποτισμού (Smaltoxyl σκούρα καρυδιά της Vechro) για να αποκτήσει την πρώτερη του εικόνα. Με το ίδιο βερνίκι εμποτισμού περάστηκε πλάτη, καράολο και μάνικο αλλά όχι τα πλαϊνά μιας και μου άρεσε η καρυδιά και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η αντίθεση με το σκούρο.
Το καπάκι για λόγους απόδοσης περάστηκε γομαλάκα όπως και ο καβαλάρης, η χορδιέρα αλλά και τα εσωτερικά του σκάφους.
Συμπεράσματα
Ηχητικά το όργανο έβγαλε καλή φωνή (τζουρά με λίγο μπουζούκισμα πιστεύω).
Το συνολικό αποτέλεσμα παρά τις δυσκολίες κατασκευής με άφησε ικανοποιημένο.
Όλο το όργανο εκτός από το καπάκι περάστηκε μετά υδατοδιάλυτο ματ βερνίκι (Ultraxyl της Χρωτεχ)
Ένα πρωτο ηχητικό δείγμα πριν το τελικό σετάρισμα:
[/size]https://youtu.be/03-RH2p92aw![20210410_171017α|666x500]
