Τά κωλάδικα μαγαζιά...

Διαβάζω ενα βιβλίο,καί επεσα σε ενα κεφάλαιο πού ο συγγραφέας αναφέρει και εξηγεί,πώς βγήκε ο χαρακτηρισμός Κωλάδικο.Εννοώντας τα μαγαζιά με λαική μουσική,καί θέλω απλά να το μεταφέρω εδώ,γιατί νομίζω οτι είναι γραμμένο πολύ ωραία!!

Μετά απο τόν πόλεμο τα μεγάλα αστέρια δέν ηταν οι ρεμπέτες.Πέρασαν στά αζήτητα,καί πλέον κάνουν θραύση οι καινούργιοι λαικοί με τραγουδάρες.Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι,Δυό πόρτες εχει η ζωή,Μαντουβάλα,......με ονόματα οπως,Καζαντζίδης,Γκρέυ,Χιώτης,Μητσάκης,Περπινιάδης,Αγγελόπουλος... Οι δύο καθεδρικοί ναοί των μπουζουκιών ηταν στήν Παναγή Τσαλδάρη ( πρώην οδο 8 ),ο ΠΕΡΙΒΟΛΑΣ,και ο ΚΕΦΑΛΑΣ του Νικολάου.Ορχήστρα,μπουζούκια και τραγουδιστές φίρμες ενας και ενας. Αλλά και πιο κάτω,στά Γερμανικά,στήν οδο Ευαγγελιστρίας που κατεβαίνει απο το νεκροταφείο της Ανάληψης,ηταν αλλα δύο μερακλαντάν μαγαζιά.Ο ΓΑΛΛΟΣ και ο ΕΓΓΛΕΖΟΣ,ενώ πιο κάτω απο την εκκλησία τής Ευαγγελίστριας ηταν ο ΑΣΤΕΡΑΣ,που ειχε σχεδόν μόνιμα κλεισμένο τον Καζαντζίδη,μέχρι πού τον αρπαξαν οι Γιγουρτάκηδες στο μαγαζί ΕΞΙ ΑΔΕΡΦΙΑ στα Ασπρα Χώματα καί το ονόμασαν προς τιμή του ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΑ. Αν ησουν πιο τυχερός μπορεί και να συναντούσες τον Μέγα Ανατολίτη Στράτο Παγιουμτζή σε κάνα παράμερο κουτούκι.Ο Μάρκος και αυτός στο περιθώριο, στο πάλκο του ΓΑΛΛΟΥ πίσω πίσω στην ορχήστρα επαιζε για το φαί του,χωρίς κανείς απο τήν νέα γενειά να τον προσέχει ,η,να τόν γνωρίζει....... Πρίν πλακώσουν οι παραλήδες τού Πειραιά και τής Αθήνας,οι οργανοπαίχτες και οι τραγουδιστές στίς λαικές συνοικίες ηταν ιδιοι με τους μεροκαματιάρηδες που ερχονταν να τους ακούσουν.Ηταν λές και οι πάνω στο πάλκο κάνουν βαθειά εξομολόγηση στούς κάτω και αυτοί μπαίνουν αμέσως στο νόημα κσι συμπάσχουν.Υπήρχε μυστική συνεννόηση στον πόνο,ερωτα,προδοσία,προσφυγιά,ντακγκά καί μαράζι... Ομως οι παραλήδες εγιναν πολλοί,και αντι να αλλάξουν τρόπο αυτοί πού ερχονταν στα μαγαζιά,αλλαξε το ιδιο το μαγαζί.Μπήκαν καλύτερα τραπεζομάντηλα,σερβίτσια,οι σερβιτόροι φόρεσαν παπιγιόν,στο μενού προστέθηκαν τα ευγενή ποτά κουαντρό,φρούμελ,τσέρι,βερμούτ και πίπερμαν γιά τίς λουσάτες κυρίες.Αργότερα ουίσκι με φρούτα,η,ξηρούς καρπούς για τούς κυρίους πού σπάνε με το τσιγάρο τα μπαλόνια,και που παρασταίνουν με λύσσα τούς μάγκες.... Αρχισαν να καίνε τα χιλιάρικα,το τραπεζομάντηλο,την γραβάτα,το σακάκι τους, να αναποδογυρίζουν τραπέζια,η,να ανεβάζουν πάνω την γκόμενα να κουνηθεί .... Η κατάληξη θα είναι οτι σε μερικά χρόνια αυτοί οι κώλοι με τα λεφτά να καταντήσουν τα μπουζουξίδικα, κέντρα πολυτελείας γι αυτούς και τούς ομοίους τους,ο κοσμάκης να μείνει αναγκαστικά εξω και οι μάγκες να τα αποστρέφονται,και εξαιτίας τών πελατών τους να τα λένε [b]Κωλάδικα..........[/b]

Το όνομα του συγγραφέα, γιατί μας το κρατάς μυστικό ρε Κώστα; Πάντως, πρώτη φορά ακούω τον (κακόηχο βέβαια) όρο αυτόν. Ήξερα τον όρο “κοσμική ταβέρνα” που όμως, δεν τον καθιέρωσαν μάγκες.

Ο συγγραφέας λέγεται Διονύσης Χαριτόπουλος.Γεννήθηκε το 1947 στόν Πειραιά,καί τό βιβλίο του λέγεται Εκ Πειραιώς
Ενα βιβλίο πού αναφέρεται στίς γειτονιές του Περαία,τούς ρεμπέτες,το λιμάνι κ.λ.π.
Πραγματικά ενα φοβερό βιβλίο !!!

Περί τα 6 χρόνια πούκανα τον σερβιτόρο σε διάφορα μαγαζιά, σαν «κωλάδικο» ήξερα πάντα το λεγόμενο «κωλόμπαρο», δλδ μπαρ με κονσομασιόν, κέρασμα και ό,τι ήθελε προκύψει.

Γειά σου ρε Κώτσαρη!

Νομίζω ότι εν προκειμένω ο Χαριτόπουλος στηρίζεται όχι στις προσωπικές του αναμνήσεις-δύσκολα θα μπορούσε άλλωστε λόγω ηλικίας- αλλά στο κείμενο του Πετρόπουλου Τα σκυλάδικα, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1987. Εκεί ο Πετρόπουλος λέει ότι μετά τη λέξη σκυλάδικο λανσαρίστηκε η λέξη κωλάδικο, που σημαίνει μαγαζί για κώλους και’'οι μάγκες αποκαλούν κωλάδικα εκείνα τα άνοστα κέντρα διασκεδάσεως , όπου παίζουν διάφορες βεντέτες του μπουζουκιού. Τα κωλάδικα δυνάμωσαν κι απόχτησαν τη μορφή που διατηρούν σήμερα στα μέσα της δεκαετίας του ‘50.’’ Επίσης μιλάει για ‘‘διαμάχη μεταξύ κωλάδικου και σκυλάδικου που δόθηκε στο θλιβερό πλαίσιο της κατάπτωσης του ρεμπέτικου τραγουδιού και της εμπορικής δολοφονίας των μεγάλων του πρωτεργατών’’.
Όπως λίγο πολύ όλα τα κείμενα του Πετρόπουλου είναι γοητευτικό, εκφράζει την ατμόσφαιρα της εποχής, όμως αν όντως το κωλάδικο σήμαινε στα χρόνια του '50 το ολίγον κοσμικό κέντρο που απεχθάνονται οι ορίτζιναλ λαϊκοί μου φαίνεται αμφίβολο.

Κι εγώ θεωρούσα ότι ο όρος “κωλάδικο” αφορούσε κακόφημα μπαρ με συγκεκριμμένες υπηρεσίες.

Στό τέλος τού βιβλίου,στό Γλωσσάρι ( Μόνο γιά τίς λέξεις πού περιέχονται στο βιβλίο και για την εννοια πού εχουν εδώ,αφού σχεδόν κάθε λέξη της πιάτσας,ανάλογα την περίσταση,χρησιμοποιείται και με αλλο νόημα και θα χρειαζόταν ενα πολύ πιο αναπτυγμένο γλωσσάρι για να περιλάβει ολες τίς εκδοχές ),γράφει αυτό:
Κωλάδικο:Το νυχτερινό κέντρο πολυτελείας πού συχνάζουν οι κώλοι,οπως λένε οι μάγκες τούς φραγκάτους,τα βουτυρόπαιδα και τούς καλοζωισμένους.Σήμερα χρησιμοποιείται για τα χάλια μαγαζιά ( Κωλόμπαρο ) ή,τα μπουρδέλα.

Εμφανίστηκε στον μεταπολεμικό Πειραιά και συγκεκριμένα στις περιοχές της Β’ Πειραιά, όπου πολλοί οίκοι ανοχής είχαν μια ιδιαιτερότητα: διέθεταν μεσοτοιχία με τρύπα από όπου ο κώλος της γυναίκας ήταν προσβάσιμος στον άνδρα. Εξ ου και [i]κωλάδικο.

Τα αίτια του φαινομένου ανάγονταν στην φτώχεια που ανάγκαζε πολλές γυναίκες να εκδίδονται ακόμα και αν δεν ήταν επαγγελματίες. Για να μην αναγνωρίζονται όμως και για να μην στιγματιστούν ως «πουτάνες» κρύβονταν πίσω από τον τοίχο, αυτά σε εποχές που η φτώχεια και η ανέχεια κυριαρχούσε στα λαϊκά στρώματα.

Στην συνέχεια η λέξη άλλαξε χαρακτήρα αφού την χρησιμοποιούμε για περιγράψουμε έναμπαρ χαμηλού επιπέδου όπου γυναίκες κάνουν βίζιτες.
[/i]Από εδώ
http://www.slang.gr/lemma/show/koladiko_796/

μια παρενθεση για τον Χαριτοπουλο :η Μαλβινα Κάραλη ηταν γυναικα του και εχει γραψει πολλα βιβλια μεταξυ των οποίων το σημαντικό βιβλίο “Αρης (Βελουχιώτης) αρχηγός των ατακτων”…