κασαβέτι [από το τραγούδι “Σαν πουλί πετώ” του Αχ. Μαντζίρη]
«…Ούζο μαύρο και ρετσίνα πίνω και μεθώ
Ότι κι αν μου λένε το γυρίζω στο τρελό
Κι έτσι φεύγουνε τα ντέρτια κι όλα τα κασαβέτια…»
λύπη, σκοτούρα, ανησυχία, στενοχώρια.
[ΕΤΥΜ.: < τουρκ.kasavet < αραβ. qasāwat]
Στο ίδιο τραγούδι, στους επόμενους στίχους:
«…στο Ακταίον τερολίνα κι αν βρεθώ
τέρτσο βάζω το παλτό μου και τραβώ…»
Έχει κανείς το τραγούδι σε καθαρή εκτέλεση;
Μήπως λέει κάτι διαφορετικό;
Τελικά, μήπως λέει “στη ρολίνα”;
Και τί είναι η ρολίνα;
Όνομα καζίνου, Νίκο, είναι.
Δεν ακούγεται καθαρά και δεν ξέρω και αν συνδέεται με τα συμφραζόμενα.
Μιλούν για χαρτοπαιξία οι στίχοι.
ε, τότε σίγουρα συνδέεται, αφού πρόκειται για το ωραιότατο ξενοδοχείο Ακταίον στο Φάληρο, που το γκρεμίσαμε. Τί εποχής είναι το τραγούδι;
Ως πότε αχ, ως πότε βαχ, ως πότε κασαβέτι,
ως πότε θα με τυραννά το εδικό σου ντέρτι;
Από μανέ. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πού τον έχω ακούσει, μόνο περίπου: είναι νεότερη προς σύγχρονη ηχογράφηση, συνέχεια από κάποιο έρρυθμο κομμάτι -πιθανώς μπάλο-, σ’ έναν από κείνους τους δίσκους των δεκαετιών '90-2000 ή της FM ή του Αρχείου Ελληνικής Μουσικής ή του ΚΑΛΜΕ ή κάτι παρόμοιο. Αλλά βλέπω ότι το δίστιχο είναι και ευρύτερα γνωστό.
Βλ. Ρεμπέτικο Γλωσσάρι
Πρόκειται για ΑΚΤΑΙΟΝ στον Βόλο…
Ναι, και μάλιστα καφφενείον, αλλά το είδα εκ των υστέρων. Μάλλον απ’ το Βόλο θα πρέπει να ΄ταν ο Ματζίρης.
Ο Αχιλλέας Μαντζίρης (1922-1995) γεννήθηκε το 1922 στο Βόλο, απ’ όπου δεν έφυγε ποτέ. Ο μοναδικός δίσκος του με 13 τραγούδια ηχογραφήθηκε το 1983 και ονομαζόταν “Στο Βόλο και στη Λάρισα”. Θαμώνας στη “Σκάλα του Μιλάνου”. Σε άλλο θέμα έχει αναρτηθεί και τραγούδι που εξυμνεί το γεγονός. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε κι εδώ.