Κάπου κάποτε είχα διαβάσει το κατά τη γνώμη μου πειστικό: ένα όργανο με ξύλινα στριφτάρια έχει πιο “μαλακό” ήχο από ένα όργανο με μεταλλικά μηχανικά κλειδιά (ή αλλιώς: τα ξύλινα στριφτάρια ως στοιχείο ενός οργάνου προσδίδουν σε αυτό πιο μαλακό ήχο σε σύγκριση με τα μεταλλικά κλειδιά). Το ίδιο υποθέτω θα ίσχυε και για ένα υποθετικό όργανο με ξύλινα μηχανικά κλειδιά σε σύγκριση μ’ ένα υποθετικό όργανο με μεταλλικά στριφτάρια.
Θα μπορούσα να το πω κι αλλιώς: ένα ξύλινο όργανο έχει πιο ξύλινο ήχο, ένα μεταλλικό όργανο έχει ήχο πιο μεταλλικό κι ένα συνθετικό όργανο έχει ήχο πιο συνθετικό (;;
Από εκεί και πέρα όλοι οι πειραματισμοί κι οι επιλογές είναι δεκτοί ανάλογα με τις εκάστοτε αισθητικές απαιτήσεις, φτάνει κανείς να μην ξεχνά τα βασικά στοιχεία της ύλης (γη νερό αέρας φωτιά) και τις αντίστοιχες τέσσερις κατηγορίες του κινέζικου ζωδιακού κύκλου κατά τη γνώμη μου.
Μα πως μεταδιδεται ο ηχος απο τα στριφταρια-κλειδια για να κανει ενα οργανο ηχητικα πιο μαλακο?
Για τις αυξημενες τασεις που δημιουργουνται στις 6 μεταλικες χορδες του μπουζουκιου, μηπως αυτος ειναι ενας λογος μη χρησης τους και καθιερωσης τους?
Δε συμφωνώ με τη φωτιά. Είναι ακραία λύση. Και το νερό το αποφεύγω.
Πραγματικά αυτό δέν το ξέρω.
Πρέπει να πω πως η φράση αυτή για τα στοιχεία της ύλης κλπ, οφειλόμενη σ’ έναν στιγιαίο οίστρο που με κατέλαβε (!), φιλοδοξούσε να αναφερθεί στην φράση του #20:
<<…Ο ήχος άνοιξε, έγινε λίγο μεγαλύτερος αλλά κάτι χάθηκε…δεν ξέρω τι…κάτι οικείο…>>
Συγκεκριμένα φιλοδοξούσε να αναφερθεί σε αυτό το “κάτι οικείο” που κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αλλά και τώρα δεν ξέρω αν μπορώ να διατυπώσω καλύτερα αυτό που προσπαθώ να παραγάγω ως νόημα.
Για την ιστορία: στο εργαστήριο του Σπουρδαλάκη υπήρχε (τον Ιανουάριο του 2011 τουλάχιστον) ένα ουτοειδές που είχε τέτοια στριφτάρια. Δεν έκατσα να κουρδίσω τελείως το όργανο, για μπουζούκι είχα πάει, αλλά μου είπε ο Χρήστος και λίγο δοκίμασα τα κλειδιά, τα οποία ανταποκρίνονταν με εξαιρετική ακρίβεια και ευκολία στο κούρδισμα…
Μια μεταπτυχιακή - διπλωματική εργασία με θέμα: “Ακουστική και ηχητική ανάλυση των οργάνων της οικογένειας του μπουζουκιού”:
http://www.ionio.gr/~floros/thesis/MSc%20Thesis%20Chartofylakas.pdf
Τρελά εξειδικευμένο. Έριξα μια ματιά, και ήδη από τις πρώτες λέξεις η εργασία ξεπερνά κατά περίπου 100% τις ικανότητές μου για κατανόηση.
Πάντως όποιος έχει γνώσεις σ’ αυτό τον τομέα, ας ρίξει και μια μτιά στις τελευταίες σελίδες της εργασίας: μεταξύ των παραπομπών έχει και κάποιες στο διαδίκτυο.
Άταστε, θα ήθελα να δω το σκεπτικό βάσει του οποίου μας παραθέτεις την εργασία αυτή σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα. Έχει να κάνει με στριφτάρια και κλειδιά; Την διάβασες; Έχεις κάτι να μας πεις σχετικά με το θέμα μας;
Την εργασία αυτή τη διάβασα πριν από καιρό, και την παρέθεσα στο θέμα ενημερωτικά για τον ήχο, μιας και κάποιοι έκαναν λόγο και για αυτό. Σχετικά με το θέμα τοποθετήθηκα στα μηνύματα #10 και # 19 για το όργανο βιολί που παίζω και γνωρίζω καλύτερα.
ότι αγγίζει το όργανο μεταβάλλει λίγο τον ήχο, κάποιες φορές αισθητά, κάποιες λιγότερο.
Στο βιολί συγκεκριμένα
Δεν υπάρχουν πολλά μεταλλικά μέρη που να έρχονται σε επαφή με το ξύλο. Το βιδάκι είναι μικροσκοπικό, το μέταλλο του υποσιάγωνου είναι μονωμένο με φελλό και το μέταλλο της γέφυρας (αν χρησιμοποιείται) είναι μονωμένο με κάτι συνθετικό. Νομίζω το σκεπτικό είναι, το όργανο να είναι όσο περισσότερο απλό και ελαφρύ στην κατασκευή του, και ότι έρχεται σε επαφή με το όργανο, είτε να είναι κατασκευασμένο από υλικά με παρόμοιες ακουστικές ιδιότητες, είτε με από κάτι ουδέτερο που δεν θα μεταβάλλει πολύ τον ήχο. Ακόμη και το ανθρώπινο σώμα, όταν έρχεται σε επαφή με την πλάτη του βιολιού, κάτι θα αλλάξει στον ήχο.
Κάθε βιολονίστας περνάει μήνες( ή και χρόνια) ψάχνοντας τον ήχο με το υποσιάγωνο και γέφυρα. Ακόμα και αυτά αλλάζουν αισθητά τον ήχο. Φανταστείτε ένα σετ μηχανικών κλειδιών…
Παρατηρώ ότι, όσο μεγαλύτερο το μήκος χορδής και βαθύτερο το τονικό ύψος, τόσο η κατασκευή συγχωρεί τέτοιες παρεμβάσεις που πολλές φορές είναι απαραίτητες.Το κοντραμπάσο πχ έχει αρκετά μεταλλικά μέρη…