Χαχα…καλό!
Βλέπω “πνίγεσαι” στην δουλειά…! :044: :78:
(Αλλά εντάξει, δικαιολογημένα. Ιούλιος μήνας…όσο να 'ναι οι ρυθμοί πέφτουν…πέφτουν…πέφτουν…!)
Keep up…
…του κόσμου αυτού τα θυληκά…
…το ίδιο πράγμα θέλουν…
…σαν θα σε βρουν νά’χεις λεφτά…
…κι ύστερα σε πεθαίνουν…
…Αργό παλιό μαρτύριο…
…να ξέρεις δεν την βγάζεις…
…άδειος θα είν’ο κουμπαράς…
…όσα λεφτά κι αν βάζεις…
…τον γρύφο αυτόν να λύσουνε…
…πολλοί το προσπαθήσαν…
…στο τέλος ούτε δίφραγκο…
…στην τσέπη δεν αφήσαν…
…τα μάτια μας αρχίσανε…
…τρελό αλισβερίσι…
…μιλούν γι’ αυτά που η λογική …
…να πούμε δεν θ’αφήσει…
…τα πιο κρυφά τα θέλω μας…
…ξυπνήσαν στο σκοτάδι…:039:
…τα λογικά παράλογα…
…ρίξανε παραγάδι…
…σαν σμίξαν οι ανάσες μας…:085:
…βρήκα τον εαυτό μου…
…αυτόν που ως τότε γύρευα…
…μονάχα στ’όνειρό μου…
…2 χρόνια ζούμε πια μαζί…
…μου φαίνονται σαν ψέμα…
…η αγκαλιά…το γέλιο σου…
…το πονηρό σου βλέμμα…
…ζηλεύεις το μπουζούκι μου…:019:
…μα και την μηχανή μου…
…με τις γλυκές τις ζήλειες σου…
…φωτίζεις την ζωή μου…
…γουστάρω που τα μπλέξαμε…
…μικρή απ’την Σαλονίκη…
…πλούσια τα αισθήματα…
…κι ας μένουμε στο νοίκι…:089:
Τυχερή που σου γράφει τέτοιους στίχους. !!!
Μπράβο Σαράντο.
Παρ΄ όλα αυτά, σας έχω στη μπούκα του κανονιού και εσένα και την Πελαγία.
Ακόμα περιμένω βουκολικούς στίχους και εσείς εκεί… τα μάτια σου, η αγαπη σου. Δεν θα βγάλουμε λεφτάαααααααα. Τι σκατά μανατζερ είμαι, αμα δεν κάνετε ότι σας λέω???
Και επειδή βαρέθηκα να περιμένω, ξεκινάω να γράφω δικούς μου στίχους και θα τους πουλήσω.
Διαβάστε:
Ποίημα 1. Η Κεφαλλονιά.
‘‘Σα βγείς στον πηγαιμό για την Κεφαλλονιά, να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος…,
πού’ χε τη δική του ιστορία, καποιος την έγραψε στο τοίχο με …κιμωλία’’
(άμα το τελείωσω, θα το στείλω).
Ποίημα 2. Γιαγιά ή ύπαιθρος.
‘‘Καθόταν η γιαγιάκα μου και τσάκιζε ελίτσες
και κάπου κάπου άφηνε μικρές μικρές κλανίτσες’’
Αυτό το ποίημα μη το βλέπετε έτσι απλό.
‘‘Καθόταν’’,
… άρα δεν ήταν ξαπλωμένη, κατάκοιτη, άρρωστη. Άνθρωπος έυρωστος, μέχρι τα γεράματα. Σε αντίθεση με τους σημερινούς που δεν έχουν δυνάμεις…
‘‘η γιαγιάκα μου’’
…χρησιμοποποίησα υποκοριστικό για να δείξω τρυφεράδα, στοργή, αγάπη, δεσμό, οικογένεια. Αξίες που χάνονται σιγά σιγά.
‘‘τσάκιζε’’ …
διότι η τσακιστή ελιά, κρατάει περισσότερο ξύδι και αλατάκι, ποτίζει και αμα την τρώς σε κανει να ανασηκώνεις το φρύδι και να δακρύζεις απο την σπιρτάδα. Τσιπουρομεζές.
‘‘ελίτσες’’…
προιόν που μας κράτησε ζωντανούς. Σύμβολο ελευθερίας.
‘‘κάπου κάπου’’…
όχι συνέχεια…κάπου κάπου (όποιος δεν καταλαβαίνει ούτε αυτό, δεν μπορεί να διαβάζει την ποίησή μου)
‘‘άφηνε’’…
οικοιοθελώς, όχι να κάνουν ότι θέλουν απο μόνες τους
‘‘μικρές μικρές’’…
διότι υπάρχουν πολλοί τύποι
‘‘κλανίτσες’’.
άρα δεν είχε ειλεό. Αναφέρομαι όπως καταλάβατε σε θέμα υγείας. Το εντεράκι δούλευε μια χαρά.
Αυτάαααααααα.
Μου αρέσει που γράφεις και την ανάλυση και δεν αφήνεις τίποτα στην φαντασία μας!!!
Τα ρέστα μου… :090::090::090:
Πέστα ρε manager…ΠΕΣΤΑ!!!:084::78:
…ψάχνω το μήνυμα με τις λέξεις…:080:
…τα μάτια μας αρχίσανε…
…τρελό αλισβερίσι…
…μιλούν γι’ αυτά που η λογική …
…να πούμε δεν θ’αφήσει…
…τα πιο κρυφά τα θέλω μας…
…ξυπνήσαν στο σκοτάδι…:039:
…τα λογικά παράλογα…
…ρίξανε παραγάδι…
…σαν σμίξαν οι ανάσες μας…:085:
…βρήκα τον εαυτό μου…
…αυτόν που ως τότε γύρευα…
…μονάχα στ’όνειρό μου…***
και η “φλεγουσα” στροφη …
…ζηλεύεις το μπουζούκι μου…:019:
…μα και την μηχανή μου…
…με τις γλυκές τις ζήλειες σου…
…φωτίζεις την ζωή μου…
( μεχρι εδω Σαραντος )
***μα ξυπνησα κι ηταν αργα
αρχισανε οι γκρινιες
μια η μηχανη , μια τ` οργανο
τα χορευες “καντριλιες” …:088:
βλεπεις ειχα κι “εφεδρικο”
για τις υπερωριες
μα σου καθοταν στο λαιμο
και Κυριακες κι αργιες …:026:
στο τελος αγαπουλα μου
τα πηρα στο κρανιο ,:mad:
κι αφου πρωτα σε ξαπλωσα
πως τοτε … στο θρανιο …
φροντισα για ιδιαιτερα
να μαθεις στο οργανο μου
μα ησουν ανεπιδεκτη
φωνητικα μωρο μου …:092:
…στην στρούγκα κουτουπωνώμασταν…
…και φόραγα τσαρούχια…
…αλίμονο μας χύθηκε…
…το γάλα πα στα ρούχα…
…τη φ’στανέλα μ’ λέρουσες…
…και τι θα κάμου τώρα…
…με έχουν για celebrity…
…και σταααρρ σ’ούλη τη χώρα…
…εγώ άρμεγα τ’αρνάκια μου…
…κι εσ’ ήθελες ξεπέτα…
…σου όρμηξα μανάρα μου…
…και ξέχασα τη φέτα…
…από άρμεγμα σε “άρμεγμα”…
…έπηξα στου μαστάρι…
…αν δεν την κάνω απ’το μαντρί…
…ου διάουλος θα με πάρει…
…μάνατζερ…περιμένω την μουσική για το αριστούργημά μου έτσι…?:080:
Σαράντο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ!!!
Έκανα μόνο μια μικρή διόρθωση
Απο ‘‘κουτουπωνώμασταν’’… έγινε ‘‘κουτουπωνωμάσταν’’.
Οι στίχοι ήδη πουλήθηκαν σε γνωστό τραγουδιστή.
Υ.Γ. Έχεις να λαβαίνεις.
Πελαγία ακούς??
Πελαγία ακούς??Πελαγία ακούς??Πελαγία ακούς??Πελαγία ακούς??Πελαγία ακούς??Πελαγία ακούΠελαγία ακούς??Πελαγία ακούς??
ΑΠΑΝΤΗΣΗ = “η ταπεινοφρονυνη ειναι στολιδι” κι εγω σαν γυναικα , εχω “φετιχ” τα βαντανικια = σκουλαρικια
Και επαναλαμβανω φιλε Παναγιωτη , οτι δεν εχω το χαρισμα να γραφω τραγουδια !!! Η πρωτη διδαξασα ειναι
η Λιλα και τωρα ο φιλος μας ο Σαραντος , το λοιπον δουλεψε γι` αυτον και με το αζημιωτο βεβαια …:107:
“η ταπεινοφρονυνη ειναι στολιδι” κι εγω σαν γυναικα , εχω “φετιχ” τα βαντανικια = σκουλαρικια
Και επαναλαμβανω φιλε Παναγιωτη , οτι δεν εχω το χαρισμα να γραφω τραγουδια !!! [/QUOTE]
Εντάξει. Γράφε εσύ και στέλνω τα δύο πρωτα ζευγάρια σκουλαρίκια.
…με σκουλαρίκια ο μάνατζερ…:092:
…πάει να σε πλανέψει…:044:
…για τους ωραίους στίχους σου…
…τσάμπα όμως θα τρέξει…
…καθότι έκανες δήλωση…
…και ήταν νέτη…σκέτη…:78:
…“πολλά ζητάς βρε ντόκτορα…
…δεν κάνω εγώ για ατζέντη”…
…στιχάκια σαν σου βγαίνουνε…
…γράφτα όπως κατέ(χ)εις…
…και την ευγνωμοσύνη μας…:109:
…από καρδιάς την έχεις…:088:
Σπύρο καλημέρα.
Προχθές το βράδυ ήμουν με τον Σαράντο και αφού ήπιαμε κάτι τσίπουρα, μου είπε ότι σου έδωσε δικούς του στίχους. Θα τους μελοποιήσεις. Μ Π Ρ Α Β Ο . :109:
Χαίρομαι πολύ όταν νέα άτομα, είναι δημιουργικά και η προσπάθειά τους θέλω να ανταμείβεται. Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ. :088:
Μακάρι να ακούσουμε κάτι που θα είναι έργο δύο φίλων. Έργο παιδιών του forum. Έργο πνευματικό, και κατάθεση ψυχής. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. Το κουβεντιάσαμε με τον Σαράντο και ήταν συγκινημένος.
ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Όπου μπορώ να βοηθήσω, μετά χαράς.
Υ.Γ
162-3458-8765-2005-31 Alpha bank
…αμ έλα που δεν ενδιαφέρει μόνο εσένα τελικά Σπύρο?..ενδιαφέρει και τον
Κο “Wanna-be καλλιτεχνικός manager” :080::112:
Ρε συ μαλαγάνα-Πάνο?..έχεις δουλέψει σε τράπεζα και ξέρεις από “ψιλά γράμματα”??:090:
ΥΓ…πάλι καλά που δεν υπέγραψα τίποτα πάνω στα τσίπουρα…
…
Ξεχασιάρη !!!
…Πάνο πανούργε μάνατζερ…:092:
…κατέχεις ντοκουμέντα…
…όμως η γνησιότητα…
…χωράει πολύ κουβέντα…:080:
…δυο Leopard επάρκαρα…
…απ’όξω από το σπίτι…
…βρήκα τον μαύρο τον μπερέ…
…και κάνω τον ΑΜίτη…:108:
…αν σου βαστά πλησίασε…:78:
…τα όργανα να πάρεις…
…και μάγκα στο υπόσχομαι…
…τελείως θα φρικάρεις…:093:
‘’ Άνοιξα και την είδα για πρώτη φορά. Το βλέμμα μου έτρεξε πάνω της. Εκείνη δεν ταράχτηκε. Σαν να με γνώριζε απο χρόνια. Σαν το κοίταγμα να ήταν γνωστό. Ψηλή και λεπτή. Οι καμπύλες της συμμετρικές. Θυληκές και προκλητικές. Φωτιά και νερό μαζί.
Κοντοστάθηκα. Δεν ήξερα πως θα αντιδράσει αν την αγγίξω. Αλλα ήξερα ότι ήθελε να νοιώσει το άγγιγμά μου. Δεν το ζητιάνευε, δεν το εκλιπαρούσε. Ήταν φυσικό να γίνει. Το ΄νοιωθα.
Με το αριστερό μου χέρι, την έπιασα. Την σήκωσα. Δεν έφερε αντίσταση. Δεν άκουσα τίποτα, άλλα ήξερα ότι αυτό ήθελε. Μου το μήνυσε, με άλλο τρόπο.
Την ακούμπησα πάνω στο γυμνό δέρμα μου. Ζεστό κι αυτό το άγγιγμα, σαν να΄ταν γνώριμο απο παλιά’’. Με το δεξί μου χέρι, την χάιδεψα τρυφερά, απαλά και ακουσα για πρώτη φορά τη φωνή της. Έφτασε χάδι στ΄αυτιά μου. Αφέθηκε πάνω μου, ήρεμη, χαλαρή, σίγουρη για τον εαυτό της. Ένοιωσα τους παλμούς και τις δονήσεις της. Αυτό που είχε να μου πεί, πλέον το ‘‘φώναζε’’, το διαλαλούσε.
Με πολύ λίγα πράγματα στη ζωή μας, μπορούσε να συγκριθεί αυτή η στιγμή.’’
Παρέθεσα ενα μικρό απόσπασμα απο το καινούργιο βιβλίο που γράφω με τίτλο: ‘‘Η ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΑΝΑ’’.
Σαράντο και Πελαγία, τρέμετε. Θα γράψω διήγημα μόνος μου. Να σκάσετε απ΄τη ζήλια σας.
αγαπημενε Πανο
εαν ειναι να τραβας τετοια << ηδοναρα >> απο τα οργανα ,
θα εισαι ο πρωτος διδαξας και μετα θα ψαχνομαστε ολα τα
θηλυκα , να βρουμε κανενα μαστορα να μας χαιδεψει …:256:
διαγνωση = << συνδρομο ανωμαλης χρησης μουσικων οργανων >>
εαν εχεις φτασει ηδη και στην κορυφωση , εισαι αθεραπευτος …:092:
Έ, ρε διαστροφές που (δεν!) υπάρχουν σʼ αυτό τον κόσμο! Δεν είναι έτσι όπως νομίζεις, Πελαγία μου! Με μεγάλους κόπους κατάφερα, μισθώνοντας ιδιωτικούς ντετέκτιβ να αποσπάσω μία παράγραφο του διηγήματος, που ο Voulpan δεν μας απεκάλυψε, την αμέσως προηγούμενη:
«Όταν με είδε μόνο για κάποια δευτερόλεπτα, μέσα στην πράσινη ιατρική μπλούζα, χωρίς να προλάβω να την δω και εγώ, αμέσως κατάλαβε: Αυτός είναι. Ήθελε τόσο πολύ να με γνωρίσει, να την αγγίξω, να κάνουμε έρωτα χωρίς περιστροφές και προεόρτια, να μιλήσουν τα σώματά μας. Όσο για τη φωνή, για τα λόγια, τα ονόματα, άσʼ τα, θα έρθουν μετά, μόνα τους.
Της πήρε βέβαια αρκετό καιρό ώσπου να μάθει ποιος ακριβώς είμαι, που μένω, αν έχω οικογένεια, τα χούγια μου, τις ώρες μου, πότε είμαι μόνος στο σπίτι. Μεθοδική καθώς ήταν, τα κατάφερε θαυμάσια. Κατάστρωσε το σχέδιό της και εκείνο το πρωϊνό, που δεν θα πήγαινα στο νοσοκομείο και ήταν σίγουρη ότι θα είμουν μόνος μου, μπήκε στο ταξί αποφασιστικά, έδωσε μία διεύθυνση και γρήγορα βρέθηκε λίγο πιο κάτω από το σπίτι. Προχώρησε προς την πόρτα, παρατήρησε προσεκτικά και με κάποιο ελαφρό σφίξιμο, είναι αλήθεια, χτύπησε το κουδούνι.»
Αλλά βρήκα και την αρχή της επόμενης παραγράφου:
«Το γιατί την αποκάλεσα Μπουζουκομάνα και δεν χρησιμοποίησα το όνομά της, δεν το κατάλαβε ποτέ…»
[Αυτό το ‘’χάδι’’ κράτησε μια ολόκληρη νύχτα. Μια νύχτα αγκαλιά. Σφιχτά. Κορμιά ιδρωμένα. Καπνός και αλκοόλ. Χαρά και γέλια και κλάμα και ένταση. Εναλλαγές στα συναισθήματα. Και τόσο πιο δυνατά να τη σφίγγω πάνω μου. Μόνο οι δυό μας. Τι κι αν ήταν και άλλοι γύρω?
Την άγγιξα παντού. Ακουσα απ΄αυτήν πόνο, θλίψη, ψυχή, αίμα. Μου μίλησε για όλα εκείνο το βράδυ και στα ενδιάμεσα έπινα και κάπνιζα κανα τσιγάρο. Και κείνο το δάκρυ που δεν λέει να κρυφτεί, κι ολο πάει να φύγει απ΄την άκρη του ματιου. Και κείνος ο κομπος στο λαιμό. Αυτό που θές να πείς και δεν το μαρτυράς. Σιωπή. Μια σιωπή που σε ξεκουφαίνει. Η ολοκλήρωση. Τα χαδια μου την ερέθισαν. Χάδια και άλλα χάδια. Αλλα απαλά, άλλα απαιτητικά, άλλα βίαια, άλλα τρυφερά. Σε τέτοιες σχέσεις, τέτοια ταιριάζουν. Έβγαλε φωνή. Δεν ντράπηκε και μου τα τραγούδησε όλα. Γυμνή μπροστά μου φώναζε. Η ολοκλήρωση ήρθε το πρωί. Το καθυστερήσαμε όσο μπορούσαμε. Κι ηταν μαγικό. Πρόβαλε ο ήλιος και αποκαμωμένη όλη παρέα βγήκε από την ταβέρνα του Γιακουμή. Και εγώ κρατούσα τη μπουζουκομάνα στην αγκαλιά μου]
Από το κεφάλαιο [‘’Με την μπουζουκομάνα στη ταβέρνα του Γιακουμή’’].
Για πείτε μου τη γνώμη σας βρε παιδιά? Δεν γράφω καταπληκτικά?
Εγώ νομίζω ότι θα παρω το No-litzer (δηλαδή Nobel και Pulitzer μαζί).
Πελαγία ??? Για λέγε.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 00:38 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 00:34 —
Κρύβε λόγια Νίκο, κρύβε λόγια.