πότε είναι η μελωδία πότε ο στίχος πότε και τα δυό μαζί.κάποιο τραγούδι το ζείς στη μελωδία κάποιο άλλο στο στίχο,κάποιο και στα δυό μαζί.το ζειμπέκικο της ευδοκίας που αναφέρει ο Σταύρος,αιαθάνεται κανείς πως '‘του λείπει’'ο στίχος?από την άλλη '‘η Ελένη η ζωντοχήρα’'είναι στιχουργικά πολύ χαριτωμένο και ερωτιάρικο,αλλά η μουσική του για μένα έχει φοβερή δύναμη,με συνεπαίρνει.τα πολυφωνικά της βορείου ηπείρου από την άλλη δεν έχουνε μουσική,έχουνε στίχο τον οποίο δεν καταφέρνω να ακούσω διότι με παίρνουν τα δάκρυα τα οποία πολύ γρήγορα γίνονται λυγμοί!αιντε τώρα να βγάλεις άκρη!ούτε καταγωγή έχω από εκεί ούτε ακούω το στίχο…τι να πώ!
Ο Σώτος πολύ σωστά μηνύει πως το όλον δεν διασπάται και σ’ αυτό με βρίσκει παραπάνω από σύμφωνο. Αν το όλον μπορούσε να διασπαστεί, τότε πίνοντας ένα φραπέ θα μπορούσαμε να λέμε “ωραίο το νερό και η ζάχαρη αλλά ο καφές είναι μπαγιάτικος”. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο πλανήτη του παραλόγου.
Το θέμα, όπως το κατάλαβα - και σαν τέτοιο έχει απασχολήσει αρκετά - είναι η ιστορική στιγμή που διανύουμε και οι ελλείψεις σε αγαθά πρώτης προτεραιότητας όπως ο λόγος. Η ποίηση όπως και η στιχουργική, δηλαδή το εργαζόμενο λαϊκό παιδί της, έχει πάθει οσφυοκαμψία (*). Και δεν είναι μόνο η στιχουργική αλλά ο γραπτός λόγος συνολικά, κάτι που ενώ δεν είναι καθόλου παράλογο ούτε εκπλήσσει, μας θλίβει. Η έκπληξη των δεκαετιών του '20 και του '30, τότε που η κοινωνική ανέχεια συνάντησε το πνεύμα, δεν μπορεί να αποζητιέται σήμερα μιας και οι αντίστοιχοι ιστορικοί όροι δεν εκπληρούνται.
Εμείς, κολλημένοι στα στιχάκια και στις μουσικές του περασμένου αιώνα μπορεί να φαντάζουμε κάπως γραφικοί αλλά στην ουσία, έχοντας πικρά καταλάβει τι συμβαίνει, γκαρίζουμε για να επιβιώσουμε.
Αυτός είναι ο λόγος που πριμοδοτώ το στίχο.
(*) Οσφυοκάμπτης(ο) ουσ. αυτός που κάμπτει τη μέση, υποκλίνεται, που υποκύπτει στις επιταγές των ισχυρών, για να αποκτήσει την εύνοιά τους
Εν αρχή …ο στίχος…¨Έτσι πιστέυω εγώ και ,πάντα αναρωτιέμαι …αν είναι έτσι.Αν συμφωνήσουμε ,όμως ,ότι άλλο η αξία της δημιουργίας που είναι το σύνολο( στίχος,μουσικη ,τραγουδιστές,μουσικοι) και άλλο το γιατί ένα τραγούδι σε αγγίζει περισσότερο,νομίζω ότι ο “νταλγκας” αφορά στο στίχο.Η δημιουργία είναι άλλη προσέγγιση και εκεί τα πράγματα είναι πολλά.Μπορεί να είναι απίστευτο το μπουζούκι ώς εκτελεστής…ή ο αυτοσχεδιασμός…ή η ερμηνεία…
Παιδια εγω συνφωνω με αυτο που ειπατε για το στοιχο και αυυο φενεται και σημερα που η λαικη εχει εξευτελιστη τελιως .λιγα τραγουδια εψς καθολου θα βγουν σημερα που να σαι συγκινη ο στοιχος (εμενα μονο του μητροπανου και του τερζη με συγκινουσαν ) …επισης μπορει να ναι λιγο ασχετο με το θενα συζητησεις ,αλλα ενω σημερα υπαρχουν πολυ καλη μουσικη που παιζουν σε κουτουκακια ,αρκουνται στο να παιζουν τραγουδια που εχουβ γραφτη και οχι να το εξελιξουν γραφοντας δικα τους κομματια . Επισης και ενα αλλο προβλημα ειναι οτι οσοι κανουν το βημα και προχορουν στη δημιουργια καποιου κομματιου ,αυτιματις και αθελα του, ο ακροοτης που θατο ακουσει θα το συγκρινει με τα τερατα της συνθεσης και της στιχουργιας του περασμενου αιωνα και θα το απαξιωσει τις περισοτερες φορες .ενω αμα το τραγουδι αυυο ηταν του βαμβακαρη του τσιτσανη η του θαναση πχ θα λεγαν τη τραγουδαρα ειναι αυτι . Πχ χωρις να θελω να υποτιμησω το ζαμπετα(το θεωρω μια σχολη απο μονο του ) το τραγουδι του ο απονος ο σκυλος ο αραπης ο ταμ ταμ ταμ ενω δεν εχει καποιο ιδιατερο στηχο(για εμανα πρωσοπικα ) ειχε επυτιχια .αμα καποιος νεος το εγραφε αυτο θεωρω πως η ακροατες θα το απαξιωναν .
Υ.Σ. συνχωρεστε με για τα ορθογραφικα λαθη εχω δυσλεξια
Μα αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι αυτό που συμβαίνει και τώρα συνέβαινε και πάντα. Δηλαδή το γεγονός ότι σήμερα το 90% των τραγουδιών που βγαίνουν στην κυκλοφορία και γίνονται και επιτυχίες είναι ευτελή με αδιάφορο στίχο δεν διαφέρει με παλαιότερα. Το 1970 - 1980 ο Ζαμπέτας ήταν ένας mainstream μουσικός που μαζί με τα καταπληκτικά κομμάτια που έχει γράψει, είχε γράψει και πάρα πολλά κομμάτια του ποδαριού για να “ακούει ο κόσμος” και προφανώς άρεσαν στον κόσμο. Το ίδιο έχει κάνει και ο Τσιτσάνης όπως και άλλοι “μεγάλοι”.
Ο λόγος που ακούμε τα παλαιότερα κομμάτια και λέμε ότι αυτά είχαν καλύτερο στίχο ή καλύτερη μουσική απ’ ότι τα σημερινά είναι μόνο το ότι αυτά που επιζήσανε και ακούγονται μέχρι σήμερα είναι τα πραγματικά ανώτερα και καλύτερα.
Τώρα για να γυρίσω στο αρχικό θέμα της συζήτησης (που έγινε 12 χρόνια πριν!) δεν νομίζω προσωπικά ότι μπορείς να πεις ότι είναι πιο σημαντικός ο στίχος ή πιο σημαντική η σύνθεση. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και υπάρχουν περιπτώσεις που το ένα αποζημιώνει το άλλο όταν κάποιο από τα δύο χωλένει.
1 «Μου αρέσει»
συνφωνω με αυτο που κες