Στέλιος Βαμβακάρης

Admin
Καποτε σαυτην την χωρα πρεπει να μαθουμε να ξεχωριζουμε το πολυ καλο απτο καλο και το μετριο απτο το κακο.Αν κατσουμε και βαλουμε στο μυαλο μας τους μουσικους που εχει βγαλει αυτη η χωρα ,απο τον αψογο Χατζιδακη,τον πολυ καλο Θεωδορακη και τους καλους παλιους λαικους συνθετες, ε τοτε θα καταλαβετε οτι ο Στελιος ειναι σε πιο χαμηλα σκαλοπατια.Δεν τον μειωνω ,ετσι βλεπω εγω τα πραματα.
Εσεις μπορει να τα βλεπετε διαφορετικα, αμα ειναι να κατσουμε να τα βαλουμε κατω να δουμε τι εχει προσφερει ο καθενας με το εργο του.

Με τι κριτήρια έφτασες σε αυτό το συμπέρασμα δηλαδή; Ήδη μιλάς υποκειμενικά.
Άσ’ το αδερφέ, και δεν θα βγει άκρη.

υ.γ. Θεοδωράκη

Πέρα από ατομικές περιπτώσεις, ως γενική θεωρητική σκέψη αυτό που λέει ο Αρχάριος είναι αλήθεια. Πράγματι, υπάρχουν μεγέθη και μεγέθη. Και αυτό μερικές φορές το ξεχνάμε, όταν λ.χ. χαρακτηρίζουμε έναν μουσικό «μεγάλο» ή «τεράστιο» (!!), ξεχνώντας να προσθέσουμε «για την κατηγορία του».
Δεν έχει να κάνει με λογική κατάταξης. Δεν τίθεται θέμα να συγκρίνουμε ούτε τον Χατζιδάκι με τον Σ. Βαμβακάρη (παίρνω τώρα το πρόχειρο παράδειγμα) ούτε κανέναν άλλο. Η απόλυτη αξία της τέχνης δεν υπόκειται σε λογικές διαγωνισμών και τηλεπαιχνιδιών.

Απόλυτη αξία; Υπάρχει;

Τείνω να πιστέψω ότι ναι, υπάρχει μια αξία στην τέχνη που βρίσκεται πέρα από τα υποκειμενικά κριτήρια του ενός και του άλλου. Όταν όμως έρθει η ώρα να εκφέρω μια συγκεκριμένη γνώμη, αν ο Χ ανήκει στους μεγάλους ή στους πολύ καλούς ή στους καλούς κλπ., αναπόφευκτα (εγώ τουλάχιστον -άλλος ίσως όχι) πέφτω στον προσωπικό μου υποκειμενισμό.
Αν όμως εγώ ή ο ένας ή ο άλλος επιχειρήσει να ξεχωρίσει τα αντικειμενικά μεγέθη και τελικά αποτύχει (δηλ. δεν κάνει κάτι παραπάνω από μια υποκειμενική κατάταξη), δε σημαίνει ότι η προσπάθεια είναι ανέλπιδη. ΟΚ, εγώ δεν τα κατάφερα. Άλλος!

Να θυμίσω πως ο Στέλιος συνθέτει λαική μουσική σε μια εποχή που οι λαικοί συνθέτες εδώ και κάμποσες δεκαετίες δεν είναι παραπάνω από τα δάκτυλα του ενός χεριού. Η σπουδαιότητα κάποιου καλλιτέχνη πρέπει να κρίνεται ΚΑΙ με βάση τη δυσκολία της εκάστοτε εποχής…

Καταρχήν ως νέο μέλος του φόρουμ σας χαιρετώ εγκαρδίως.

Στο θέμα μας τώρα, συμφωνώ στην τελευταία τοποθέτηση του Αλκιβιάδη

Η σπουδαιότητα κάποιου καλλιτέχνη πρέπει να κρίνεται ΚΑΙ με βάση τη δυσκολία της εκάστοτε εποχής…

Η σύγκριση συνθέτη του 2012 με συνθέτες του 1930 και 1960 είναι ανούσια. Όπως ακριβώς δεν μπορούν να συγκριθούν ακόμα και μεταξύ τους άλλωστε, αφού το περιβάλλον που δημιούργησε π.χ. ο Μάρκος είναι τελείως διαφορετικό με του Χιώτη.

Το ερώτημα είναι τι χρειάζεται ένας λαικός συνθέτης σήμερα για να θεωρηθεί ''τεράστιος".

Κατά την γνώμη μου, αυτό εξαρτάται πρωτίστως από τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται η μούσική του, γιατί στον κάτω κάτω, αυτοί τον αναγνωρίζουν ως τεράστιο, δεν αυτοανακηρύσεται. Άρα για να βγάλουμε συμπέρασμα ποιος είναι μεγάλος συνθέτης σήμερα, πρέπει να σκιαγραφήσουμε το κοινό που απευθύνεται.
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αγοράς ΔΕΝ ακούει λαικά, σε αντίθεση με το 1960.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς που που ακούνε λαικό ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν νέες συνθέσεις, σε αντίθεση με το 1930, για τους χ-ψ λόγους που δεν κατακρίνω.
Άρα σήμερα καλός συνθέτης-οργανοπαίχτης αναγνωρίζεται αυτός που ερμηνεύει καλά τις παλιές συνθέσεις.
Είναι ξεκάθαρο δηλαδή ότι δεν υπάρχει χώρος για νέο μεγάλο συνθέτη.

Για τον Στέλιο τώρα, όλοι μπορούμε να τον κρίνουμε για τις επανεκτελέσεις του, και όσον αφορά τις δικές του συνθέσεις, προσωπικά του αναγνωρίζω ότι έχει ψαχτεί πολύ με τα μπλουζ, προσπαθώντας να δώσει στο μπουζούκι ένα νέο ορίζοντα.

Τα μηνύματα σχετικά με τα ντουζένια, μεταφέρθηκαν σε σχετική παλαιότερη συζήτηση (βλ. #46-50)

Μιά όμορφη αναφορά στον Στέλιο βρήκα σήμερα εδώ:
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=16216

Αναφέρεται και η επικείμενη συναυλία του στο Ηρώδειο:

Ο Στέλιος Βαμβακάρης και η ορχήστρα του θα εμφανιστεί στις 22-23 Ιουνίου στο Ηρώδειο

Ενα βιντεάκι καινούργιο στο youtube με τον Στέλιο…

μπουζουκι τετραχορδο βλεπω…
για τις αναγκες της πιστας?
ελπιζω να μην χρησιμοποιηση το ιδιο μπουζουκι στη συναυλια μεθαυριο για τον πατερα του

απ’ οτι βλεπω απο το παιξιμο του, τριχορδο είναι
απλα εχει 8 κλειδια…

Και του Μάρκου τα όργανα, 8 κλειδιά είχαν αλλά,… Αλλά.

//youtu.be/VK8vm-9nkwg

πες μας αν ξερεις περισσοτερα για το κοματι και για το κουρδισμα

Είναι από τα πολλά ανέκδοτα του Στέλιου, όπως γράφω και στα σχόλια είναι Καραντουζένι από Μι ύφεση.
Δεν έχω όργανο κοντά να το επαληθεύσω αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι ΡΕ-ΣΟΛ-ΛΑ. Για τη μουργκάνα δεν είμαι σίγουρος… ίσως κανας με καλό αυτί.

Σκεφτείτε πάντως τι πα να πεί να είσαι μουσικός και να’χεις πατέρα το Βαμβακάρη. Εδώ κολλάει το ‘‘ο πατέρας ένος ανθρώπου, όσο επιτυχημένος είναι τόσο πιο εχθρός του είναι’’. Εννοώ ότι η ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκιά του Μάρκου θα καλύπτει για πάντα το Στέλιο, που παρ’όλο του ότι δεν το θεωρώ σπουδαίο μπουζουξή, μ’αρέσει η δουλειά του με τον Λουϊζιάνα…

Εμένα όχι. Έχω τον δίσκο τους, που αν θυμάμαι καλά ήταν από ένα λάιβ. Πιθανόν το λάιβ να ήταν πολύ δυνατό και πετυχημένο, αλλά η ηχογράφηση, χωρίς να είσαι εκεί να το ζήσεις, το μόνο που βγάζει είναι δύο μουσικούς που παίζουν ταυτόχρονα (όχι μαζί) ο καθένας τη δική του μουσική. Και βέβαια το εξώφυλλο είναι γεμάτο βαρύγδουπα σχόλια άνευ περιεχομένου για τη σχέση ρεμπέτικου και μπλουζ (η οποία υπάρχει μεν αλλά σίγουρα δεν αποδεικνύεται, ούτε αναδεικνύεται, από αυτή τη δουλειά).

Δεν ξέρω αν έχουν κάνει και κάτι άλλο μαζί.

Πεπε δεν έχω πιάσει το δίσκο ποτέ στα χέρια μου, από το γιουιούμπ είδα ότι είδα. Και να τον έπιανα θα αδιαφορούσα για τα βαρύγδουπα σχόλια και θα πιανόμουν στη μουσική. ΆΚουσα τα κομμάτια κυρίως μέσω συσωλήνα και δε με χάλασαν καθόλου.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:03 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:01 —

Κατ’εμέ από άποψη θεματολογίας το ρεμπέτικο φέρνει πιο πολύ σε Χιπ-Χοπ (που είναι και αστικό τραγούδι σε αντίθεση με το μπλουζ) παρά σε μπλούζ. Καθαρά υποκειμενικά μιλώντας,ε?
Φιλικά

Τις Τρίτες του Δεκέμβρη, θα παίξουμε με τον Στέλιο Βαμβακάρη στην Αυλαία. Έπονται νεότερα και περισσότερες πληρφορίες.

Παραθέτω και τα σχετικά με τις εμφανίσεις του Στέλιου στην Αυλαία…

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ

“Τα στερνά τιμούν τα πρώτα…”

Μια ομάδα νέων μουσικών συνομιλεί μουσικά με έναν από τους πλέον άξιους συνεχιστές της λαϊκής μας μουσικής, παρέα με φίλους ερμηνευτές και δημιουργούς. Τις Τρίτες του Δεκέμβρη, στην μουσική σκηνή “Αυλαία”…
[FONT=garamond]
Τραγουδούν:
Εβελίνα Αγγέλου
Παντελής Θεοχαρίδης

Συμμετέχουν:
4 Δεκεμβρίου - Δημήτρης Ζερβουδάκης
11 Δεκεμβρίου - Γιώργος Νταλάρας
18 Δεκεμβρίου - Βαγγέλης Κορακάκης

Παίζουν οι μουσικοί:
Μιχάλης Δήμας - Μπουζούκι
Βασίλης Κορακάκης - Μπουζούκι
Κώστας Γεράκης - Κιθάρα
Στέφανος Μαγουλάς - Κοντραμπάσο

Τιμή εισόδου : 10 Ευρώ (με ποτήρι κρασί ή μπύρα)
Ώρα έναρξης : 21.30[/FONT]

Τώρα που ξαναείδα τη συζήτηση, νομίζω ότι το κούρδισμα στο τραγούδι είναι Ρε Σι Σολ. Πάντως αποκλείω το καραντουζένι. Η μουργκάνα είναι επιφυλακτικά Σολ. Δεν κρατάω μπουζούκι αυτή τη στιγμή, από τους συνηχησμούς υποθέτω.