Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου “Το Άγιο Χασισάκι” εκδ.“Νεφέλη”:
" Η λέξη σκυλάδικο βγαίνει από τη λέξη σκυλος. Η λέξη σκύλος υποδηλώνει τον σκληρό μάγκα, τον αμετανόητο, τον αδάμαστο, αυτόν που τη βγάνει σπαρτιάτικα. Η λέξη σκύλος είναι αρχαιότερη από τη λέξη σκυλάδικο. Μετά τη λέξη σκυλάδικο λανσαρίστηκε η λέξη .Κωλάδικο πα να πεί μαγαζί για κώλους ενώ το σκυλάδικο από πάντα του ήτανε το μαγαζί για τούς σκύλους και για τα τσακάλια.
Η αντιπαράθεση των λέξεων σκυλάδικο/ μας παρέχει το κλειδί για την κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στην δημιουργία των σκυλάδικων.
Οι μάγκες αποκαλούν εκείνα τα άνοστα κέντρα διασκεδάσεως, όπου παίζουν διάφορες βεντέτες του μπουζουκιού. Τα ******** δυνάμωσαν κι απόχτησαν την μορφή, που διατηρούν καί σήμερα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘50. Τα ******** -αντιπαθητικά και πανακριβα μαγαζιά- απώθησαν τον κόσμο της μαγκιάς. Οι μάγκες αναγκάστηκαν να βρούν κάτι άλλο εξ ου και η εφεύρεση του σκυλάδικου. Στο ******** ο μάγκας νιώθει σαν ξένος, ενώ στο σκυλάδικο είναι, κυριολεκτικως, στο σπίτι του. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια το ******** απέβη το κατ’ εξοχήν κέντρο διασκεδάσεως των κώλων, τουτέστιν των μπουρζουάδων.Το ******** (διασημότερο δείγμα το Χάραμα στο Σκοπευτήριο) είναι το μέρος οπου μπορείς να πεθάνεις απ’ο πλήξη και αηδία. Οι μάγκες δεν αγαπούν την πλήξη."
Αν εξαιρέσουμε τα περί Χαράματος συμφωνώ απολύτως με τον Πετρόπουλο.Απο τις επισκέψεις μου στα σκυλάδικα στις δεκαετίες του '80 και του '90 μου έχει μείνει σαν ανάμνηση η γνήσια ατμόσφαιρα, τα ανυπόκριτα γλέντια και μια αίσθηση χαλαρότητας και " ελευθερίας", αυτό που λέει ο Πετρόπουλος οτι οι πελάτες αισθανόντουσαν σαν στο σπίτι τους.
Ένα τυπικό σκυλάδικο της δεκαετίας του '80 είχε τριών ειδών τραγουδιστές/ριες:
Α) Μερικές ,κατά κανόνα, άφωνες τραγουδίστριες που λέγαν καναδυό τραγούδια για τα προσχήματα
και όλο το υπόλοιπο βράδυ γύριζαν στά τραπέζια των πελατών γιά κονσομασιόν.
Β) Έναδυο ελαφρολαϊκούς τραγουδιστές/ριες ενίοτε και λίγο καραγκίοζηδες (π.χ Τόλης Τσιμογιάννης) που αναλόγα με το μπρίο τους ,ή ανέβαζαν το κέφι ή τους βαριόσουν μέχρι θανάτου.
Γ) Καθαρόαιμους λαϊκούς τραγουδιστές με κορυφαίους τους δύο επικεφαλής του σχήματος τραγουδιστή και τραγουδίστρια, τους λεγόμενους και υπεύθυνους, που στο μέρος τους γινόντουσαν και οι μεγάλες “ζημιές”.
Αυτό όπως είπα πιο πάνω ηταν ένα τυπικό σκυλάδικο της δεκαετίας του '80, ωστόσο υπήρχαν διαβαθμίσεις. Δυο παραδείγματα, τα Καβούρια στην Ιερά Οδό μαγαζί τελείως underground με ορχήστρα ένα μπουζούκι και ένα ντράμς και στο άλλο άκρο το Κυκλαμίνο στη Βάρη πολύ hi σκυλάδικο με ορχήστρα που είχε μέχρι πνευστά.
Στα σκυλάδικα τραγούδησαν και έπαιξαν μεγάλες φίρμες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού.
Αναφέρω κάποιους που μου έρχονται στο μυαλο χωρίς διάθεση άξιολόγησης.
Γιώργος Χατζηαντωνίου, Γιώργος Ταλιούρης, Χρήστος Κωλοκοτρώνης, Σπύρος Λιόσης, Αργύρης Βαμβακάρης, Στέλιος Βαμβακάρης, Σωτηρία Μπέλλου, Μπάμπης Γκολές, Μάνος Παπαδάκης, Καίτη Ντάλη, Φωτεινή Μαυράκη, Κώστας Καφάσης, Γιώργος Αιγύπτιος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Γιώργος Ζαμπέτας, Πάνος Γαβαλάς, Μανώλης Αγγελόπουλος, Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Ρένα Βιολάντη, Δημήτρης Ξανθάκης, Μανώλης Τοπάλης, Βασίλησ Βασιλειάδης, Ανθούλα Αλιφραγκή, Στράτος Διονυσίου, Ρένα Ντάλια κ.α
Θα μου μείνει αξέχαστη μια βραδυά τον Μάρτιο του '84 στο Φαληρικό με τη μεγάλη Ρένα Ντάλια και τον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο.Επίσης υπέροχες βραδυές στο Ιφιγένεια με τον Μάνο Παπαδάκη και την
Κάιτη Ντάλη.Τέλος να αναφέρω το Ελυζέ και την Αθηναία στην Πάτρα και τα Γούστα και τον Ζυγό στη Θεσσαλονίκη.