Ο Μάρκος λέει ξεκάθαρα ρεbέτες. Επίσης λέει «ας με καλαbουρίσουν». Άλλες λέξεις ως δείγμα της ίδιας περίπτωσης δεν υπάρχουν στο τραγούδι, υπάρχουν όμως «την τσάρκα μου» και «τον κόσμο», πάλι με ξερό dz και g χωρίς ένρινο.
Τελικά βλέπω ότι το είχα αναφέρει:
Ξεφεύγω από το θέμα αλλά έχει πλάκα. Πριν 2-3 δεκαετίες, δε θυμάμαι πότε ακριβώς, ήμουν στην Κύπρο και άκουγα μια εκπομπή τζαζ στο ραδιόφωνο. Σε μια φάση ο εκφωνητής που ήξερε από τζαζ αλλά όχι από ελληνικό τραγούδι, λέει για ένα καινούριο δίσκο που του έκανε εντύπωση, του κιθαρίστα «Άδωνη Μιτζέλου». Ο οποίος βέβαια είναι Αντώνης, αλλά για τη διεθνή αγορά το γράφει Adonis.
ναι σίγουρα ετσι υπάρχει παρανόηση.
καλύτερα. Antonis.
(Antonius, Antonios, Antonio, Tony etc)
Οκέι, κάποιοι (σίγουρα όχι στην Κύπρο!) θα γράψουν και Adonis, Labros, Vagelis (ή ακόμα και Vaggelis, «ορθογραφικά» από το γγ-gg). Το ρίσκο παρανόησης αφορά μόνο τους λοιπούς Έλληνες, το διεθνές κοινό δεν κινδυνεύει να νομίσει ότι είναι άλλο όνομα.
Άλλοι όμως όχι.
στο VANGELIS το Ν περιττεύει.
το όνομα (ηχος) προκύπτει αριστα και με
VAGELIS σκέτο.
Δεν είσαι παρατηρητικός! 
Αναφέρθηκε και από άλλους, ότι αυτή τη διαφορά πολλές φορές δεν την αντιλαμβανόμαστε ούτε ως ομιλητές ούτε ως ακροατές. Υπάρχει όμως. Άλλοι λένε vangelis, άλλοι vagelis και άλλοι μία έτσι και μία αλλιώς.
Αφού το όνομα είναι Βαγγέλης γιατί να βάλουμε ν?
Τα πράγματα είναι απλά.Το Μπ είναι b.Τουλάχιστον ακουστικά έτσι ακούγεται.Το πώς γράφετε είναι άλλο θέμα.
Το όνομα Βαγγέλης προκύπτει απ’ το Ευάγγελος. Το Ευάγγελος εμπεριέχει το δίλημμα Ευάngελος ή Ευάgελος
Δείξτε λίγο εμπιστοσύνη όταν επιμένω: τα πράγματα δεν είναι απλά.
Δεν ξέρω πού να βρω παράδειγμα προφοράς του «Βαγγέλης», αλλά με τη Βαγγελιώ - Βαγγελίτσα ιδού:
-1-
[vagelio δen ise edaksi] από δύο φωνές, αλλά στην αντίστροφη επανάληψη στο 1ο ρεφρέν το «εντάξει» ο ένας από τους δύο το λέει [endaksi], με το [n] κάπως υπόκωφο:
-2-
[vagelio δen ise endaksi] όλες τις φορές:
-3-
[vangelitsa mu] όλες τις φορές, πολύ έντονα:
-4-
[vagelistra mu] (κάτι καρπαζιές):
Όπως πάντως και να ΄χουν τα πράγματα, θέμα υπάρχει. Αφού λέει η Ελένη, που ξέρει, ότι σήμερα διδάσκεται φωνολογία γλώσσας στα σχολεία, είναι πια θέμα ικανότητας δασκάλων και χρόνου, να εκλείψει κάποια στιγμή το θέμα. Δεν θα ζώ, αλλά ας το ελπίσουμε.
Δε διδάσκεται πώς να το προφέρουμε. Βασικά δεν ξέρω σε ποια διασκαλία αναφέρεται η Ελένη, ίσως στο Δημοτικό που δεν ξέρω τι κάνουν, αλλά η επιστήμη δέχεται αδιαπραγμάτευτα ότι το σωστό δεν προκύπτει από ρυθμιστικούς κανόνες («να το λέτε έτσι») αλλά από περιγραφικούς, δηλαδή διαπιστώσεις («έτσι το λέμε»). Διδασκαλία προφοράς, απ’ όσο έχω ακουστά, γίνεται στις δραματικές σχολές, όπου επιμένουν στο mb, ng, nd. Άλλο αυτό.
Λοιπόν, η ακριβής περιγραφή του τι ήδη γίνεται στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, επειδή η ίδια η πραγματικότητα είναι περίπλοκη. Το διαπιστώσατε ήδη από την ασυνεννοησία εδωμέσα. Θα μου φαινόταν εντελώς απίθανο να διδάσκεται τέτοιο πράγμα σε οποιαδήποτε σχολική βαθμίδα. Εγώ, όταν το άκουσα στο πανεπιστήμιο, αρχικά δυσπιστούσα: «άντε ρε! πού τα βρήκαν, ποιος μιλάει έτσι;». Χρειάστηκε χρόνια εστιασμένης προσοχής για να διαπιστώσω ότι όλοι γύρω μου, και εγώ ο ίδιος, μιλάμε όντως έτσι όπως λέει η περιγραφή.
Πρέπει να μάθεις ν’ ακούς κάτι που κανονικά δεν το ακούς. Όπως μαθαίνεις να ακούς τα μόρια, όπως ο χορδιστής πιάνων μαθαίνει να ακούει το διακρότημα.
Ξαναματαεπαναλαμβάνω: να ακούς. Δεν έχει σχέση με το τι λες. Ό,τι λες, σωστό είναι. Η δυσκολία είναι στο να το περιγράψεις.
Το μόνο θέμα που υπάρχει είναι η λατινική μεταγραφή. Δεδομένης της παρούσας γλωσσικής πραγματικότητας, αυτό το θέμα είναι αντικειμενικά αδύνατο να λυθεί. Όταν (αν), με το διάβα των γενεών, πάψουμε να μιλάμε όπως μιλάμε και φτάσουμε να μιλάμε κάπως αλλιώς, τότε θα λυθεί.
Μέχρι τότε, όσο ικανοποιητικά μπορούμε εμείς να μεταγράψουμε στο αλφάβητό μας γαλλικά (Neuilly, Quentin) ή ολλανδικά (Bruegel) ονόματα, τόσο μπορούμε να μεταγράψουμε και τα δικά μας στο λατινικό αλφάβητο. Ε τι να γίνει, γι’ αυτό η κάθε γλώσσα ορίζει το δικό της σύστημα γραφής και όχι του αλλουνού!
Οπότε, πράγματι, πάρ’ τ’ αβγό και κούρεφ’ το… Τελειώσαμε, νομίζω.
Αν κανείς ξεκαθάρισε κάτι που πριν να το είχε θολό, τότε πράγματι τελειώσαμε.
Εγώ πάντως ξεκαθάρισα ότι όσο μπορώ εγώ να κουρέψω αβγά, άλλο τόσο μπορούν και οι μαθητές των σχολείων να μάθουν τη διαφορά μεταξύ b και mb.
Δεν μπορούν, και ελπίζω να μην τη διδάσκονται. Τους είναι εντελώς περιττή. Ξέρουν απολύτως να την εφαρμόζουν όταν μιλούν τη μητρική τους γλώσσα, αλλά στη θεωρητική της περιγραφή είναι από τα πιο δύσκολα σημεία ολόκληρης της γλώσσας μας.
Ανύπαρκτο βρίσκω να υπάρχει “θέμα” ως προς το εάν οφείλουν οι μαθητές να διδάσκονται να προφέρουν mb ή b στις εκάστοτε περιπτώσεις.
Προτιμότερο βρίσκω η εν λόγω “επαπειλούμενη” διδασκαλία να αντικατασταθεί με επιπρόσθετη διδασκαλία ορθογραφίας και λεκτικής διατύπωσης 
Πάντως τέτοια θέματα αντιμετωπίζονται νομίζω στις θεατρικές σχολές με μαθήματα ορθοφωνίας.
Κάποτε π.χ. θυμάμαι είχα δει μια σχετική αναφορά κάποιου παλιού ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου, νομίζω, το οποίο έδινε έμφαση στην ορθοφωνία.
Αυτός λοιπόν έψεγε τους ηθοποιούς (μπορεί όμως και τους εκφωνητές των ειδήσεων) που π,χ, λένε φεgάρι και όχι φεngάρι.
Πάμε πάλι…
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Η μία, μπ/ντ/γκ στην αρχή της λέξης, ή στη μέση μετά από σύμφωνο. Η άλλη, τα ίδια συν γγ στη μέση της λέξης μετά από φωνήεν. (Χονδρικά αυτή η διαίρεση. Υπάρχουν και διάφορες υποπεριπτώσεις, αλλά ας μην μπλέξουμε).
Στην πρώτη περίπτωση, η σωστή προφορά είναι b, d, g. Στη δεύτερη περίπτωση, είναι εξίσου σωστό το b, d, g όσο και το mb, nd, ng αλλά και το «κάτι ενδιάμεσο», με φευγαλέο το ένρινο. Οι τρεις αυτές εκδοχές εναλλάσσονται ελεύθερα - τόσο ελεύθερα ώστε ο ίδιος άνθρωπος την ίδια λέξη μπορεί να τη λέει μία έτσι και μία αλλιώς.
Όπως βλέπουμε, ο κανόνας είναι τέτοιος ώστε είναι αδύνατον να κάνει κανείς λάθος. Να πει π.χ. τον μπάρμπα [mbarmba]. Μόνο αν είναι ξένος.
Τι να διδαχτεί ο μαθητής;
Αυτό που διδάσκεται στην ορθοφωνία των δραματικών σχολών είναι ο «θεατρικός» τρόπος, όπου στη δεύτερη περίπτωση το ένρινο ακούγεται πάντοτε, υποχρεωτικά και όχι προαιρετικά. Εφόσον λέμε «μπορείς και έτσι, μπορείς και αλλιώς», το «μόνο έτσι» δεν είναι λάθος.
(Λάθος είναι βέβαια να μάθει ο ηθοποιός ότι το b-d-g είναι λάθος. Αλλά σωστός ο τρόπος που θα προφέρει.)
εχω ενα απο τα πιο σπάνια επίθετα.
ειναι όντως υπαρκτό.
ο mr Google δεν τον γνωρίζει (ουτε εχει "ακουστά ").
τα περισσότερα σύμφωνα ever!
ειναι ο κύριος γκζντάνγκζντας.
άσκηση για το σπιτι. να γραφεί με λατινικούς χαρακτήρες.
