Ένας 40χρονος Γάλλος, ο Νταβίντ Πρυντόμ, έγραψε ένα κόμικ με τίτλο « Rebetiko, La Μauvaise Ηerbe». Αφορά τον κόσμο των ρεμπετών και τοποθετείται χρονικά τον Οκτώβρη του 1936, εποχή της δικτατορίας του Μεταξά.
Όπως μάλιστα ο ίδιος δηλώνει, εμπνεύστηκε το κόμικ του από τη γαλλική έκδοση του βιβλίου της Γκέιλ Χολστ «Ο δρόμος του ρεμπέτικου».
Τα σχόλια από το δημοσίευμα:
«….Μιας ρεαλιστικής εικονογραφημένης ιστορίας για το ρεμπέτικο, τον κόσμο των ρεμπετών, του χασίς, των τεκέδων, του μπουζουκιού και του μπαγλαμά, της λαϊκής μουσικής, του ζεϊμπέκικου, της φυλακής, του σεξ, των διώξεων, των πολιτισμικών συγκρούσεων, τοποθετημένη στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1936, δηλαδή εποχή δικτατορίας Μεταξά.
Οι ήρωες του Πρυντόμ- «οι επικούρειοι ρέμπελοι της ελληνικής λαϊκής μουσικής», όπως χαρακτηρίζονται σε μια γαλλική κριτική- είναι ρεμπέτες, με ονόματα, όπως, Μάρκος (Βαμβακάρης), Σταύρος, Μπάτης και η χυμώδης Μπέμπα.
…Ως προς την τεκμηρίωση της εποχής, η εικόνα της Αθήνας, των λαϊκών συνοικιών όπου κινούνται οι ρεμπέτες, είναι κάτι παραπάνω από ρεαλιστική. Οι σμπίροι, οι χωροφύλακες του καθεστώτος Μεταξά, δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο αληθινοί. Τα δωμάτια-τεκέδες, το κάπνισμα του χασίς, οι γυναίκες με τα κομπινεζόν που αφήνουν τη φαντασία να τρέχει σε σεξουαλικές σκηνές έχουν τη δύναμη ενός ντοκυμαντέρ.
Ο σχεδιασμός των μπουζουκιών και των μπαγλαμάδων ή λεπτομέρειες με τα ψηλά τακούνια των ρεμπετών που ανοίγουν και αποδεικνύεται ότι είναι κρύπτες για τσιγαριλίκια δείχνουν ότι ο Πρυντόμ έχει μελετήσει πολύ τον κόσμο του αθηναϊκού περιθωρίου. Εκείνο που μας αφήνει όμως άφωνους είναι το πώς αποδίδει τα σώματα.
Η κλίση του κορμού, το καμπούριασμα, το κεφάλι προς τα μπρος, το ένα χέρι ελεύθερο, το άλλο μέσα στο μανίκι του ανάρριχτου σακακιού, όλες αυτές οι χειρονομίες που τις λέμε μάγκικες αλλά που αποτελούν τη χαρακτηριολογία ενός κόσμου που κινείται στη λεπτή γραμμή του αλήτη και του δανδή.
Δεν είναι όμως μόνο το εικονογραφημένο μέρος. Η γλώσσα είναι επίσης ιδιαίτερη. Ο Νταβίντ Πρυντόμ μοιάζει να έχει μελετήσει καλά ένα ιδιότυπο Λεξικό της Πιάτσας. Και για να μπορεί να είναι πιο κοντά στην ατμόσφαιρα των αθηναίων ρεμπετών δεν διστάζει να ενσωματώσει στη γλώσσα του ελληνικές λέξεις της αργκό, και ας μη τις καταλαβαίνουν, χωρίς γλωσσάρι, οι γάλλοι αναγνώστες. «Εspece de petit koutsavakides», δηλαδή παλιοκουτσαβάκι, διαβάζουμε κάπου….
…. Γιατί πέρα από την ιστορία της ομάδας των ρεμπετών, ο Πρυντόμ αναδεικνύει εξαιρετικά αυτό τον πολιτισμικό διχασμό της ελληνικής κοινωνίας την εποχή του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού, όπως αυτοαποκαλούσε την εξουσία της η προπαγάνδα του καθεστώτος Μεταξά («κράμα της διάνοιας του αρχαίου πολιτισμού με τη βαθιά θρησκευτική πίστη του μεσαιωνικού ελληνισμού»)…»
Κρίση να εκφέρουμε για το πόνημα αυτό, εφόσον δεν το έχουμε διαβάσει ακόμα, δεν δικαιούμαστε, βέβαια.
Αλλά…
- αρκετά πιασάρικος ο τίτλος!
- μόνη πηγή το βιβλίο της Χολστ για την εποχή; Φτάνει;;;
- σαν πολλή «τουριστική» η προσέγγιση : τεκέδες και χασίς, αλλά, παρακάτω ; τίποτε, μάλλον.
