αν εννοεις Αρης (βελουχιωτης) σε εννοω!!
Δεν νομίζω να είναι απαραίτητη η σύνδεση ρεμπέτη με χασικλή.
Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα είναι τι ήταν ένας “ρεμπέτης” στην εποχή της άνθησης του ρεμπέτικου (και μόνο τότε). Γιατί άλλο είναι οι σημερινές προσωπικές ή φιλοσοφικές απόψεις μας για το θέμα. Τα ζητήματα αυτά πηγαίνουν φυσικά μαζί με την ερώτηση “τι είναι το ρεμπέτικο”?
Ο Μάνος Χατζηδάκης είπε> “το ρεμπέτικο έπαψε να υπάρχει, απ’ τη στιγμή που το πιάσαμε (εμείς) στα χέρια μας”.
Στον όρο “ρεμπέτης” καταλαβαίνουμε
- αυτόν που ζει έναν ορισμένο τρόπο ζωής (απο τα πάντα που διάβασα εγώ ένα μέρος του τρόπο ήταν το χασίση)
- ο δημιουργός και ο τραγουδιστής σχετικών τραγουδιών (ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής)
Δεν ξέρω αν και οι πελάτες που τους άρεσε η μουσική ήταν και αυτοί ρεμπέτες? Κατά τη γνώμη μου όχι, δεν ήταν ρεμπέτες. Τι γνώμη έχετε εσείς?
Μάρθα κατ αρχην συμφωνω μαζί σου στη μέθοδο που προσεγκίζεις το ζητημα.
το ζήτημα ομως σήμερα δεν είναι μ΄νο να απαντήσουμε από ιστορικής πλευράς.
Το βασικό σημερα είναι ότι το ερώτημα ρεμπετης=χασικλής επειχηρει να ταυτισει τη ρεμπέτικη μουσική που είναι λα’ι’κό δημιούργημα, με ένα δημιούργημα σε στιγμές (μαστούρας) σκέπτικό αβάσιμο και κακοπραίρετο αν θες.
Από την άλλη και ιστορικά να το δεις το θέμα το χασις ήταν φαινόμενο της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων σ’ενα βαθμό και γι αύτο εκφράτηκε και από τη μουσική, σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν συστατικό στοιχείο της ρεμπέτικης μουσικής, απλά η ίδια η μουσική εξεφραζε και αυτό το κομμάτι της καθημερινότητας.
οι ίδιοι οι συνθέτες δεν μιλάγαν με κοινη λογική για το χασις.
Αλλο πραγμα το (ο πόνος του πρεζακια) και αλλο η(προύσα).
[quote=Martha;161369]
- αυτόν που ζει έναν ορισμένο τρόπο ζωής (απο τα πάντα που διάβασα εγώ ένα μέρος του τρόπο ήταν το χασίση)
Μάρθα, Μάρθα ( που λέει και το Ευαγγέλιο ) τι τα θες τώρα και τα γράφεις αυτά ;
Δε βλέπεις εγώ, που δε μιλάω καθόλου;
Όσο γιά …«ουσίες» δε γνωρίζεις το παλιό ρεμπέτικο :
« Όταν πλύνω…χαμομύλι
θα το πιώ και θα με στείλει » ???
Χαίρομαι που δέν έχει εγκατασταθεί ακόμα το e-φάσκελο γιατί ίσως να βρισκόμουν ξαφνικά στήν θέση του παραλήπτη. Μιλάω όμως από τίς σχετικά λίγες μουσικές μου εμποιρίες. Ειμαι μάλλον αιώνιος αρχάριος , οπότε φοβάμαι οτί οι αντιρήσεις στην ιδέα μου θα έρθουν προ πάντων απο επαγγελματίες ή σοβαρούς και έμποιρους ερασιτέχνες. Λοιπόν, απ’ότι έχω δεί και ακούσει, άλλη μουσική κάνει κανείς υπο την επίρροή καναβο’ι’δών και άλλη υπο οινοπνεύματος. Και φυσικά δέν αναφέρομαι σε πιο πρόσφατες τάσεις με διάφορα διεγερτικά πού τρέπουν το ρυθμό της μουσικής στους 140 κτύπους το λεπτό (house, techno κλπ).
Μάλλον γενικεύω, αλλα σέ διάφορες “λαικές” (φόλκ) μουσικές οπου επικρατεί το οινόπνευμα σάν το προτιμούμενο “high” συναντάμε σχετικά γρήγορους ρυθμούς, δίσημους ή τετράσημους.
Εκεί που επικρατούν τά “καταπραυντικά” πχ . παλλιά Reggae, βλέπουμε αντί για επιτάχυνση, την αίσθηση του συνεχούς σταματήματος, έστω και άν ειναι τετράσημος ο ρυθμός.(Άλλοι το πετυχαίνουν αυτό με “κουτσούς” ρυθμούς). Φυσικά υπαρχουν και παράγοντες που πηγάζουν απ’ την ίδια την κοινωνία ή τον συγκεκριμένο λαό. Υπάρχουν λαοί “βιαστικοί” ας πούμε και άλλοι που είναι πιό “αραχτοί” και αυτό θα εκφραστεί στήν λαική μουσική έστω και χωρίς ουσίες.
Επιστρέφοντας στό Ρεμπέτικο λοιπόν, δέν μπορώ να δώ τα “μουρμούρικα” να αναπτύσονται χωρίς την επιρροή του χασίς. Δέν λέω οτι δεν μπορεί κανείς να φτάσει σ’αυτό το είδος “κατάνυξης” που ακούμε σε ορισμένες παλλιές ηχογραφήσεις, χωρίς ουσίες. Απλά νομίζω οτι οι ουσίες δίνουν ένα τόνο, ο οποίος αργότερα ενσωματώνεται στο στύλ , και καταλείγει στις χειρότερες περιπτώσεις επαγγελματισμού να είναι ένα είδος “υποκριτικής τέχνης” .
Καί τονίζω και πάλι, οτι μιλάω για πηγαίες μορφές λα’ι’κής μουσικής, και όχι σέ έντεχνες, ή επαγγελματικοποιημενες μορφές, όπου ο σκοπός τής μουσικής εκπαίδευσης είναι να κάνει τα διάφορα μουσικά στοιχεία “standard” ώστε να μπορεί η μουσική να έχει “on” και “off”, ωράρια, πακετα και εξώφυλλα.
Ελπίζω να μή σας κούρασα
Συμεών
Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα κάποιοι ταυτίζουν το ρεμπέτικο μόνο με τη μαστούρα. Μου φαίνεται ότι κάποιοι εδώ ψάχνουν να δώσουν μια άλλη σημασία στη λέξης “ρεμπέτης”, για να ταιριάζει καλύτερα στη φιλοσοφία. Μου φαίνεται ότι θέλουν να είναι όλοι οι φτωχοί και απλοί ανθρώοι ρεμπέτες.
Η μουσική πήρε το όνομά της από τους ρεμπέτες, τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι στην αρχή ήταν η μουσική μιας subkulturas. Αυτό πιστεύω εγώ.
Μετά απλώθηκε η μουσική, έχει αλλάξει θεματικά και μουσικά και έγινε δημοφιλής.
Όλ’ αυτά τα ξέρετε και εσείς. Εγώ όμως διαβάζω και σκεφτώ τους στίχους και επίσης βιβλία (ο Βαμβακάρης για παράδειγμα δεν έκανε κανένα μυστικο από το θέμα χασίση, το αντίθετο).
Συμεών, θα μου επιτρέψεις σ΄αυτό το σημείο μια μικρή διευκρίνιση.
Το καθαρό παίξιμο, ο όγκος της πενιάς, γενικά ό,τι μας ελκύει στο παίξιμο π.χ του Κώστα Παπαδόπουλου ή του Στουραΐτη, ας τονίσουμε πως δεν έχει να κάνει ούτε με την κάνναβη ούτε με το αλκοόλ.
Ένας ατάλαντος, ό,τι και όσο και αν καταναλώσει, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα.
Το διευκρινίζω και για να μην υπερβάλλουμε ως προς την αποτελεσματικότητα των ουσιών και για να μη θεωρηθεί από κανέναν άσχετο που μας διαβάζει πως οι δημιουργοί του ρεμπέτικου ή οι βιρτουόζοι παίκτες όφειλαν τη δόξα και την έμπνευσή τους στην κατανάλωση ουσιών και μόνο.
το ξέρω, έτσι είναι δυστυχώς …:106:
οι δημιουργοί,τί κάνουν βρέ παιδιά?εκφράζουνε ο καθένα τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και βιώνουνε την καθημερινότητα την δική τους (κυρίως), των γύρων τους κάποιοι βέβαια και γενικότερα της κοινωνίας 'η ενός συνόλου της κοινωνίας (που τους αφορά άμμεσα).όλα παιζουνετο ρόλο τους στην δημιουργία…τροφοδοτείται ο καλ/νης από το περιβάλλον του…(από τί άλλο θα μπορούσε?)και δεν είναι εκτός περιβάλλοντος,καποια πράγματα που '‘προσφέρονται’'στη δεδομένη περίοδο της ζωής του και της κοινωνίας στην οποία ζεί,τα αποδέχεται και τα υιοθετεί(αλκοόλ,χασίς…κτλπ…)ή όχι!έτσι ήταν και έτσι θάναι πάντα.τι προσπαθούμε να βρούμε?άν έπρεπε ή όχι να πίνουνε τότε οι ρεμπέτες?ή άν πίνανε όλοι?και άν δεν το κάνανε άν θα γράφανε τα κομμάτια που γράψανε?εμείς εδώ έτσι που ζούμε καθημερινά,έχουμε απαντήσεις για ότι κάνουμε?(που υποτίθεται,μας ξέρουμε κιόλας?)κι εμείς όπως κι εκείνοι…ανάλογα το πως αισθανόμαστε και ανάλογα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας τις στεναχώριες μας,τις χαρές μας,…εκφραζόμαστε και ζυγώνουμε πρός τους '‘ομοίους’'μας…και οι δημιουργοί οι σημερινοί?τους ομοίους τους επιθυμούνε και εμείς εκείνους.αγαπάμε την ρεμπέτικη μουσική?ναί!όσοι είμαστε εδώ μέσα σίγουρα…γιατί την αγαπάμε!αγγίζει ένα κομμάτι του εαυτούμας…μας συγκινεί!μας ευχαριστεί μας μερακλώνει…καμιά σχέση με τον τρόπο ζωης δεν έχουμε,πως θα μπορούσαμε άλλωστε? δεν μπορούμε να ‘‘μεταφράσουμε’’ τη στιγμή της δημιουργίας των ρεμπέτικων τραγουδιών,καμιά δεν είναι ίδια με την άλλη…ούτε κάν με τον ίδιο δημιουργό,έτσι τουλ/στον νομίζω εγώ.
Και πίνεις μπίρες; αυτό εννοείς; Η παρότρυνση είναι “περισσότερη προσπάθεια”, αλλά και παρατήρηση των υπόλοιπων ερασιτεχνών. Θα εκπλαγείς όταν συνειδητοποιήσεις πόσες μπίρες θα έπρεπε να πίνουν (να πίνουμε!) και εκείνοι…
“Το καθαρό παίξιμο, ο όγκος της πενιάς, γενικά ό,τι μας ελκύει στο παίξιμο π.χ του Κώστα Παπαδόπουλου ή του Στουραΐτη, ας τονίσουμε πως δεν έχει να κάνει ούτε με την κάνναβη ούτε με το αλκοόλ.
Ένας ατάλαντος, ό,τι και όσο και αν καταναλώσει, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα.”
Ελένη, συμφωνώ απόλυτα. Μιλάς όμως εδώ για επαγγελματίες. Αυτό που μπορώ εγώ να θαυμάσω στους επαγγελματίες δέν είναι η ταχύτητα ή η δεξιοτεχνεία, αλλά η ικανότητα τους να εκφραστούν αφήνοντας το “θέαμα”, την “ταχυδακτυλουργεία”, την φιγούρα του: " κοίταξέ με, …σίγουρα δεν το έχεις ξαναδεί αυτό" και να φέρουν τον εαυτό τους σε έναν άλλο ψυχικό χώρο, στόν οποίο μας καλούν και εμάς. Αυτό νομίζω λίγοι το καταφέρνουν.
Βρε παιδιά , πώς γίνεται η παράθεση? και που είναι πάλι το ελληνικό ερωτηματικό?
Συμεών
Συμεών, για να απαντήσεις με παράθεση κάποιου μέλους το μήνυμα, πατάς στο μήνυμα του μέλους το κουμπάκι παράθεση που βρίσκεται στην κάτω δεξιά γωνιά του μηνύματος. Όταν μετά πατήσεις το κουμπί για απάντηση θα εμφανιστεί το μήνυμα του μέλους στον κειμενογράφο.
Το ερωτηματικό είναι ακριβώς πάνω από το γράμμα ‘α’ (το γράμμα ‘q’ στο λατινικό πληκτρολόγιο).
Το χασίσι ήταν στοιχείο της καθημερινότητας της κοινωνίας της εποχής των ρεμπέτικων. Δεκάδες ή και εκατοντάδες ρεμπέτικα και σμυρνέϊκα τραγούδια καταπιάστηκαν με το χασίσι και τις απαγορευμένες ουσίες. Η μεγάλη πλειοψηφία των μπουζουξήδων ήταν χασικλήδες. Ήταν στοιχείο της κουλτούρας τους, όχι πηγή έμνευσης τους αλλά στοιχείο της προσωπικότητας τους.
Ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στις απολαύσεις, στις μικρές απολαύσεις, στις εκτροπές, τις “ασωτείες”. Τρώει προβατίνες, αν και είναι αποδεδειγμένο ότι έχουν υψηλά κεκορεσμένα λίπη και είναι θάνατος για την καρδιά καθώς εκτινάσσουν την χοληστερίνη στα ύψη. Άλλος, πίνει κρασιά, ουίσκι όλη τη νύχτα, όσο κάνει κέφι, όσο αντέχει (και όσο επιτρέπει το πορτοφόλι του) και μετά οδηγεί με κίνδυνο να σκοτωθεί ή σκοτώσει κανέναν άλλο και να καταστρέψει την ζωή του ή των αγαπημένων του ή κάποιων άλλων αθώων. Άλλος “ξενοπηδάει” και μετά κάνει την “κυρία” στην κυρία του.
Κάποιες συμπεριφορές, για διάφορους δικαιοπολιτικούς λόγους, θεωρούνται ότι έχουν ηθικοκοινωνική απαξία , ότι η κοινωνία τις αποκρούει ως απαράδεκτες και έρχεται ο νομοθέτης και τις ποινικοποιεί. Έτσι το χασίσι ήταν νόμιμο και καλό κάποτε, μετά απαγορεύθηκε, κάποτε μπορεί να νομιμοποιηθεί, όπως συμβαίνει στην Ολλανδία. Η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα, δηλαδή ο μοιχός ήταν για την ελληνική κοινωνία ένας εγκληματίας γιατί δυναμίτιζε το θεμέλιο της ελληνικής κοινωνίας, δηλ. την οικογένεια και συνεπώς εξ αιτίας του αδικήματος του αυτού κινδύνευε με κάποιους μήνες φυλακή αν καταλαμβανόταν. Οι μοιχαλίδες μεταφέρονταν από τον “κερατά” τυλιγμένες σε σεντόνια με τον εραστή τους, στο κοντινό αστυνομικό τμήμα για τα περαιτέρω, για να προχωρήσει η ποινική δίωξη και να παραπεμφθεί ο δράστης σε δίκη. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Το τι είναι καλό ή κακό, νόμιμο ή μη, ανεκτό ή όχι όσον αφορά τέτοια λεπτά ζητήματα είναι σχετικό και δεν είναι εύκολα τα καταδικαστικά διαγγέλματα. Το χασίσι είναι αθώο πιστεύω, όπως το κρασί. Το υποστηρίζει ένας άνθρωπος που δεν καπνίζει ούτε τσιγάρο. Μια ζαλούρα προξενεί, μια ντάγκλα, μια ευφορία. (από περιγραφές) Χειρότερα συμβαίνει με το ποτό όπου η υπερβολή σε κάνει ενοχλητικό και γραφικό. Τώρα αν οδηγήσει σε έξαρση της ηρωίνης και άλλων επικίνδυνων συνηθειών, ας το κρίνουν οι πολιτικοί που νομοθετούν, ας κάνουν μελέτες κλπ. και ας μην το νομιμοποιήσουν ποτέ. Βιολογικά πάντως, αντικειμενικά το χασίσι δεν δημιουργεί τίποτε το δαιμονικό και το τρομερό.
Εκτός από το ότι καίει τον εγκέφαλο. Το βλέπεις σε κάτι τυπάκια που όλη τη μέρα πίνουν μπάφους…:102:
Πάντως συμφωνώ 100 % με ό,τι έγραψε ο Παναγιώτης.
Όπως και οι ρεμπέτες(όχι όλοι, εννοείται), έτσι και σήμερα οι μουσικοί(όχι όλοι, εννοείται επίσης) είναι κάκα στη μαστούρα, αλλά γράφουν μαλακιες…
Όσο αφορά το χασίσι…“Ούκ εν τω πολλώ το ευ”
Εδώ Παναγιώτη προφανώς και έχεις λάθος, όπως σημειώνει και ο Μπάμπης.
Κατά λοιπά και γω συμφωνώ. Βέβαια, το συγκεκριμένο ζήτημα σηκώνει εκτενέστατη κουβέντα που ξεπερνάει όμως τα όρια του Φόρουμ…
Εκτός από το ότι καίει τον εγκέφαλο. Το βλέπεις σε κάτι τυπάκια που όλη τη μέρα πίνουν μπάφους…:
το αλκοόλ καίει το νευρικό σύστημα.αφού μας κοινωνικοποιήσει με χάρη…μας κανει αντικοινωνικούς,ευέξαπτους,νευρικούς…υπερεγωιστές…μηδενίζει το αίσθημα της αντίληψης της κατάστασης του εαυτού μας(βεβαίως και μπορούμε να φτάσουμε σπίτι μας:ζαλισμένοι ήκαι σε κατάσταση μέθης(τόσε φορές τα καταφέραμε)καμιά φορά και με κλειστά σχεδόν μάτια(βάζουμε τον αυτόματο…).επίσης δίνει και ένα λόγο ύπαρξης σε 13χρονα?14χρονα… που βαριούνται μωρέ!πλακα έχει να μαζεύουνε ο ένας τον αλλον από τα μαγαζάκια στα οποια σερβίρεται αφοβα…και στα οποία μπορείς όλα τα ποτά να τα δοκιμάσεις μέχρι να καταλήξεις ποιό σου ταιριάζει σαν image…
τώρα το πρόβλημά μου ποιό είναι!όσοι έχουμε καμένο και τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα '‘από τη δουλειά’'τί να φταίει άραγε?
Συμφωνώ μαζί σου αλλα θέλω να πιστεύω οτι η χρήση του χασίς ηταν και είναι για κάποιους πηγή έμπνευσης σε πολλές στιγμές της καλλιτεχνικής τους δραστηριότητας.
Εγώ πάντως μόλις ακούσω τον “κοκαϊνοπότη” παιδιά, μαστουρώνω με τη μια, κι ας έχω πιεί μόνο νερό :112: