Ροκ το λες εσύ, Νίκο (που σου ρίχνω κοντά μιάμιση γενιά), και το λές σήμερα. Εγώ το είπα Ρόκ εντ ρόλλ (αυτό κι αν είναι μουσειακό…) το 1955, λίγους μήνες πριν δώ στο σινεμά την ταινία “Η ζούγκλα του μαυροπίνακα”, που ξεκίναγε τους τίτλους της με το Rock around the clock του Bill Haley και των comets του. Eμαθα και να το χορεύω. Ροκ εντ ρόλλ έμαθα να χορεύω, όχι ροκ. Το έμαθα βλέποντας ναύτες του έκτου στόλου στην Αίγλη, στο Ζάππειο, να χορεύουν με κορίτσια, μάλλον κόρες των αξιωματικών της Αμερικανικής Αποστολής εν Ελλάδι, που κάτω απ’ τα φουρώ τους φόραγαν σορτσάκια αντί εσώρουχο, γιατί οι εποχές ήταν πουριτανικές. Μετά το ξέχασα γιατί, βλέπεις, η βιομηχανία δίσκων μας λάνσαρε το Καλύψω και κάποιος Μπελαφόντε έλεγε Νταίη – ό, ντέεεηο, ό, μίστερ Τάλλιμαν, τάληρο η μπανάναααα, μπας και πουλήσει και κάτι ακόμα, όταν έδειξε κάμψη το ροκ εντ ρόλλ. Το ξαναθυμήθηκα όμως, τη δεκαετία ΄60, προς το τέλος της, όταν άκουσα την jazz rock version του Fire and rain, που μου άρεσε τόσο πολύ τραγουδισμένο απ’ τους Blood, sweat and tears. Και σου οφείλω εδώ μία διευκρίνιση, κι ας πέρασαν από τότε κάποια χρονάκια: Με αυτό το συγκρότημα το είχα ακούσει (και μάθει) το τραγούδι, ποτέ με τον Johnny Cash, που τον είχες αναφέρει εδώ στο φόρουμ όταν, παραξενεμένος (θαρρώ) με άκουσες να το τραγουδώ συνοδεία γρατζουνίσματος κάποιο πρωϊνό, σε κάποια μάζωξη στο εικοσπενταράκι. Ναι, τη δεκαετία ΄60 είχαμε, πιά, ρόκ. Και λίγο αργότερα heavy metal, punk, new wave, rap και δεν ξέρω ΄γώ τι άλλο.
Όλα, λοιπόν, αυτά τα επί μέρους μουσικά είδη, rock and roll, heavy metal, punk, new wave, rap και ίσως και κάποια ακόμα, είναι διακεκριμένα μεταξύ τους μουσικά είδη της αμερικάνικης εμπορικής μουσικής των δεκαετιών από 1950 μέχρι μπόλικες δεκαετίες αργότερα. Δεν είναι όμως όλα “ροκ”. Θα μπορούσαμε λοιπόν να τα μαζέψουμε όλα μαζί και να τους δόσουμε έναν “συμπεριληπτικό τίτλο” περίπου σαν
, 1950 – περ. 2010. Καταλαβαίνεις τώρα, γιατί έγραψα το #2064;
Προσυπογράφω και με τα δύο χέρια. Κι αν είχα δέκα, θα προσυπέγραφα και με τα δέκα.