(Σημειωση πριν μπω στο θεμα: Αν το θεμα χαλαει η δεν ταιριαζει με το υπολοιπο περιεχομενο του φορουμ, η αν υπαρχει ηδη παρομοιο θεμα που απο οτι ειδα δεν υπαρχει, τοτε κλειδωστε το)
Εχουμε παραδειγματα βαθια πολιτικοποιοιμενων ρεμπετων, σε σημειο που τα τραγουδια τους να το εκφραζουν αυτο? Ξερω για τον Μιχαλη Γενιτσαρη οτι στην κατοχη εγραψε αντιστασιακα ρεμπετικα, κατι που δηλωνει τα πολιτικα του φρονιματα, αλλα δεν φαινεται να τα ξαναεκφρασε μετα την κατοχη. Δεν εχει σημασια εαν το προσωπο του παραδειγματος ηταν δεξιο η αριστερο, απλα να ηταν ξεκαθαρα πολιτικοποιοιμενο.
Η πολιτική δεν εξαιρείται από τη θεματολογία του φόρουμ. Το ενδεχόμενο να εξελιχθεί μια πολιτική συζήτηση σε e-φάπες δεν είναι μεν επιθυμητό, στατιστικά όμως ούτε και ιδιαίτερα πιθανό, καθώς τα ενεργά μέλη του φόρουμ διακρίνονται για τον σεβασμό προς τον όποιο συνομιλητή τους και προς τις απόψεις του.
Εσύ Κωνσταντίνε είσαι έτοιμος να το δουλέψεις;
Με κάθε ειλικρίνεια, εκ μέρους της συντονιστικής ομάδας, Πέπε.
Οκ φχαριστω για την εξηγηση. Βασικα δεν πιστευα οτι ηταν πιθανο να συμβει κατι τετοιο σε αυτο το φορουμ καθως οπως λες ολοι σεβονται τον αλλον εδω. Απλα εχω δει γενικα στο ιντερνετ μια ταση για πολιτικη διαμαχη καθε φορα που αναφερονται τετοια θεματα για αυτο φοβομουν να το αναρτησω το θεμα.
Αυτοί που μου έρχονται στο μυαλό με σταθερή πολιτική άποψη και δράση είναι οι Μπαγιαντέρας και Γαβριήλ Μαρινάκης.
Αναφέρομαι σε αυτούς τους δύο ως εκπρόσωπους της πρώτης εποχής του ρεμπέτικου.
Μεταγενέστερα υπάρχουν και αρκετοί άλλοι.
Αν, Κωνσταντίνε μου, θεωρείς το “Σαλταδόρο” αντιστασιακό τραγούδι, πρόσεξε λιγάκι το “στόρι” του κομματιού. Θα σαλτάρει να τους πάρει τη ρεζέρβα, αλλά και βενζίνες / πετρέλαια, να τα κάνει τί; να πουλήσει την πραγματικά δυσεύρετη ρεζέρβα και να αγοράσει ψωμί να δώσει στα παιδάκια που πεινάνε; Όχι βέβαια. Να ντυθεί σαν κονομημένος δανδής θέλει, που τον ζηλεύουν και τον θέλουν μπατήρη, “να τους δείξω εγώ”. Τα πετρέλαια, πάλι για τα παιδάκια; Όοοχι, για να μπορέσει να πάει να γλεντήσει κι αυτός σαν μόρτης. Και θα γλεντάει σαν μόρτης καλοντυμένος κι ας πεθάνει άμα λάχει, χιλιάδες πεθαίνουν δα, αλλά θα πάει χορτάτος και φχαριστημένος.
Νίκο, σωστά είναι αυτά που λες, αλλά και πάλι νομίζω ότι εκφράζουν μόνο τη μια πλευρά της πραγματικότητας, η οποία και δεν εξαντλείται σε αυτήν την πλευρά.
δηλαδή:
Κατ’ αρχήν, για το ήθος που βρίσκεται πίσω από ένα τραγούδι σαν το σαλταδόρο, θα ήταν “ντροπή” - και με μια έννοια καλώς θα ήταν ντροπή - να λέει ότι “σαλτάρω για να δώσω ψωμί στα πεινασμένα παιδάκια”, ακόμα κι αν αυτό γινόταν πραγματικά.
Αλλά δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες που βεβαιώνουν - σε αρκετές περιπτώσεις - ότι κι αυτό γινόταν πραγματικά, κι ας λέει ο στιχουργός: “ζηλεύουνε, δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε”.
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πραγματική εκδοχή που έχει σαν επίκεντρο την προσωπική καλοπέραση.
Εντάξει λοιπόν, αυτήν την εκδοχή μπορεί να μην την χαρακτηρίσουμε “αντιστασιακή”, αλλά νομίζω δεν κάνει να μηδενίζουμε “ηθικά” έστω κι αυτό το στοιχείο, ότι ακόμα και για την καλοπέραση δεν επιλέγεται ο εύκολος δρόμος της συνεργασίας με τον κατακτητή αλλά ο επικίνδυνος δρόμος της πρόκλησής του.
Φυσικά ούτε κι αυτό ισχύει για την περίπτωση που φτάνουμε στη μαύρη αγορά και στην εκμετάλλευση της πείνας του λαού, αλλά δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για βενζίνες, πετρέλαια και ρεζέρβες.
Και κάτι ακόμα:
“Οι γερμανοί μας κυνηγούν μα εμείς δεν τους ακούμε / εμείς θα τη σαλτάρουμε μέχρι να σκοτωθούμε”, λέει το τραγούδι, μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, αλλά ο στίχος έχει πολύ ευρύτερη επίδραση κι απ’ αυτό το πλαίσιο: στο πεδίο της λαϊκής συνείδησης ξεπερνά κατά πολύ την “εξύμνηση” του σαλταδόρου και ενισχύει το αντιστασιακό φρόνημα, κατά τη γνώμη μου.
Άγη μου η πραγματικότητα είναι πάντα αμείλικτη και αυτό, ο λαϊκός δημιουργός το ξέρει πολύ καλά γιατί το ζή στο πετσί του. Βεβαίως και υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις όπου μικρά παιδάκια έκαναν “αλυσίδα” (και φωτογραφίες υπάρχουν) με τα κλεμμένα ψωμιά, όπου έριχναν στο δρόμο (όχι τη ρεζέρβα αλλά) σακκιά με αλεύρι και χιλιάδες παρόμοιες περιπτώσεις “σαλταρισμάτων”. Εγώ μίλησα για το συγκεκριμένο στόρι του τραγουδιού του Γενίτσαρη, που και αυτός έζησε την κατοχή στο πετσί του, την κατάλαβε πάρα πολύ καλά από μέσα και “the hard way” και σχολίασε, όπως εκείνος τη συγκεκριμένη στιγμή θέλησε.