Ξεφύλλισα προχθές στο βιβλιοπωλείο ένα βιβλίο χάρμα οφθαλμών, τυποτεχνίας αλλά και ουσίας.
Πρόκειται για το νέο βιβλίο του αγαπητού οργανοποιού Παναγιώτη Καφετζόπουλου, Πώς να μην έρθει μετά η μουσική; (εκδ. ΝΕΦΕΛΗ)
Λεπτομέρειες και δείγμα από το βιβλίο εδώ:
Αυτό και αν είναι credit από έναν τόσο “ψείρα” αναγνώστη όπως εσύ Ανθιμε.
Το αναμένω με μεγάλη προσμονή μιας και το έχω παραγγείλει από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας.
Το απόλυτο δώρο των εορτών ήρθε, το πήρα ήδη για μένα και για 3 φίλους.
Εξαιρετικός ποιητής ο αγαπητός Παναγιώτης, σπουδαίος άνθρωπος.
Να σημειώσω ότι η τιμή είναι πολύ φιλική αν συνυπολογίσει κανείς πως πρόκειται για τυποτεχνικό τεχνούργημα [" χαρτί της συλλογής Curious στο εξώφυλλο και σαμουά Παλατίνα 120 γραμμαρίων στο σώμα"]
Στον καλλιτέχνη, εκδοτικό καλλιτέχνημα προσήκει!
Ρουφούσαμε κάθε φορά τα μεστά και ποιητικά κείμενα του μάστορα Παναγιώτη Καφετζόπουλου, τώρα χαιρόμαστε πολύ που βγήκαν σε βιβλίο. Φυσικά με την αναμενόμενη ποιότητα και φροντίδα.
Υγ: όμως στον τίτλο του παρόντος θέματος δεν βλέπω να έγινε καθόλου επιμέλεια…
Μόλις έγινε και αυτή.
Για να είμαστε κομπλέ επιμελητικώς, βάλε και τόνο στο “πως” 
ΥΓ.
Μακάρι το βιβλίο του Καφετζόπουλου να αποτελέσει παράδειγμα επιμέλειας και για άλλες εκδόσεις στον χώρο του ρεμπέτικου, που κάθε άλλο παρά επιμελημένες βγαίνουν στο εμπόριο 
Εχουν περασει δυο μπουζουκια του μαστρο-Πανου απο τα χερια μου και με δικο του οργανο, κυριως, παιζω και δουλευω ετουτο τον καιρο. Χρονια θυμαμαι τον ιδιο και το εργαστηρι του στα Εξαρχεια. Ο Καφετζοπουλος εδωσε εικαστικο και ηχητικο “σωμα”, στο πως γινοταν αντιληπτο το ρεμπετικο, τριχορδο μπουζουκι απο τον κοσμο της αναβιωσης. Κι αυτο με τροπο υποδειγματικο. Ηταν σα να πλανιοταν στον αερα των Εξαρχειων (ειρησθω εν παροδω: καποια στιγμη πρεπει να συζητησουμε για τη Σχολη Εξαρχειων στο ρεμπετικο) σε μεγαλο βαθμο, ενα ερωτημα: “Πως ειναι, ως ηχος και ως εικαστικο αντικειμενο, ενα μπουζουκι που θα αποδωσει ιδανικα το ρεμπετικο στην εποχη μας; Ενα μπουζουκι που να παιρνει σαφεις αποστασεις απο την αισθητικη τετραχορδου των δεκαετιων 60-70. Που να διαφοροποιειται απο τον ηχο π.χ. Ζαφειριου, προτεινοντας κατι παμπαλαιο και νεοτατο ταυτοχρονα.” Ολο το εργο του μαστρο-Πανου μοιαζει να ειναι μια απαντηση σ αυτα τα ζητηματα! Κ υστερα βεβαια ηρθε ο πειραματισμος και η ερευνα. Εκει στις αρχες προς μεσα των ΄90ς, ο καθενας μας λαχταρουσε να εχει ενα μπουζουκι του Καφετζοπουλου!
Πολύ ωραία τα λες.
Ο Καφετζόπουλος και τα μπουζούκια του Καφετζόπουλου δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο “επαγγελματική” επιλογή για τον κάτοχο, αλλά μια ιδεολογική και αισθητική άποψη.
Ήρθε και το δικό μου αντίτυπο σήμερα, όπως τα όργανα του έτσι και το βιβλίο του είναι ένα ταξίδι για ενήλικες…
Χωρίς να ξέρω πως έχει βγει το βιβλίο, πέρασα από το μάστορα για μία επίσκεψη, όπως προσπαθώ όταν βρίσκομαι στην Αθήνα. Κι είχα την τύχη-τιμή να μας διαβάσει και μία από τις ιστορίες του βιβλίου του ο ίδιος. Ας είναι καλά, γερός και δημιουργικός!