Να καταφέρει κάποιος να κάνει πιστή επανεκτέλεση ειναι δύσκολο και αξιοθαύμαστο . Να περάσει δικό του ύφος είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Ο σωστός ήχος και ένα καλό ταξίμι σίγουρα βοηθούν.
Καλη πρωτοχρονιά να έχουμε παιδιά!!!
Μόλις προχτές άκουσα μια ενδιαφέρουσα διασκευή. Δυστυχώς δεν μπορώ να τη μοιραστώ, μόνο να την περιγράψω:
Πήγα στη (γενικότερα αξιολογότατη) παράσταση του Μυστακίδη «Εγκλήματα». Ανάμεσα σε πλήθος τραγούδια, κυρίως προπολεμικά, είχε και τον Φιγουρατζή. Τον έπαιξαν έτσι όπως παίζεται, μόνο πιο αργά. Αυτή η ελάχιστη διαφοροποίηση, που έδινε ένα βαρύ, αργό ζεϊμπέκικο με συνολικά άλλη, πρωτότυπη αίσθηση, αλλά χωρίς κατά τα άλλα να αλλάξει ούτε νότα ούτε κάτι στο ύφος της εκτέλεσης (συμμετείχε βέβαια κι ένα κανονάκι αλλά αυτό δεν άλλαζε πολύ τα πράγματα), έκανε το τραγούδι καινούργιο.
(Θα μπορούσε να έχει ήδη γίνει αυτή η διασκευή μέσα στο '60, με ηλεκτρικό μπουζούκι και βαρύ rhythm section αλά «Έμαθα πως είσαι μάγκας», αν αυτά τα υποκοσμικά τραγούδια δεν ήταν εκτός μόδας εκείνη την εποχή. Αν είχε γίνει, σήμερα πιθανόν να απορρίπταμε όσους την ακολουθούν έστω και χωρίς ηλεκτρικό μπουζούκι. Δεν έγινε όμως, όσο ξέρω τουλάχιστον, κι έτσι τώρα που έγινε ήταν πρωτότυπη! Εμένα μου άρεσε.)
1 «Μου αρέσει»
το σκέφτηκα λίγο με το μυαλό μου, και το φαντάζομαι με διάφορες περίτεχνες πενιές ανάμεσα. όχι απαραίτητα κακό, στο στυλ του χατζηχρήστου ίσως.
εξάλλου το αργό τέμπο είναι η βασική διάκριση ανάμεσα στο καμηλιέρικο και στο λαΐκό ζεΐμπέκικο (και όχι τα χτυπήματα).