Περι του ονοματος του Αμανε

Θέσεις & αντιθέσεις
10

Φίλε μου, καθόλου δεν αφορά το πρόσωπό σου, μην το παίρνεις προσωπικά, αφορά μόνο και μόνο τις απόψεις σου.
ΟΛΩΝ μας οι απόψεις σχολιάζονται, όλοι προσπαθούμε να βρούμε μια άκρη για όρους, έννοιες κ.λπ.
Είμαστε ένα φόρουμ ανοικτό στην κριτική και προσπαθούμε - κατά το δυνατόν – να τεκμηριώνονται οι αναφερόμενες απόψεις.

Επί του προκειμένου, τώρα:
Αυτό το μυθικό πρόσωπο που ελληνοποιημένο αναφέρθηκε σαν «Αμάν Αμαδάθου Μακεδών»
στην πραγματικότητα, είναι ο Αμάν του Αμμεδεθά, της νομαδικής φυλής των Αμαληκιτών / Αράβων που κατοικούσαν νότια της Χαναάν.
Δηλαδή, καμιά απολύτως σχέση με ελληνική καταγωγή, όπως διαπιστώνεται και από αντίστοιχες αναφορές της Π. Διαθήκης που τον αναφέρουν έτσι ακριβώς, Αμάν του Αμμεδεθά και με αυτή την καταγωγή.

ΥΓ Παρατηρώ ότι αμφισβητείται η έννοια της Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας [από την οποία προήλθε και η ελληνική] παρά την προφανέστατη ομοιότητα ελληνικών, λατινικών και σανσκριτικών λέξεων. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα μας, εδώ…

1 «Μου αρέσει»
11

Απλα δεν ειναι αληθεια

12

Οχι αναφερεται σαν ελληνας Μακεδόνας.

13

Τα τελευται 20 τουλαχιστον χρονια αμφισβητειται η θεωρία περι ινδοευρωπαικων πρωην ινδογερμανικων γλωσσων απο τους σοβαρους γλωσσολογους. Εξ αλλου η θεωρια εχει κλεισει εναν αιωνα διάδοσης με κανενα αρχαιολογικο ευρημα να την επιβεβαιωνει. Αντιθέτως τα ευρηματα και η λογικη αιτια και δυνατοτητα των πετακινησεων συνολων ανθρωπων επιβεβαιωνουν οτι μετακινησεις εγιναν απο τον αιγαιακο χωρο προς ολες τις κατευθυνσεις. Εκεινο που τρομαζουν να δηλωσουν ειναι το προφανες οτι η κοινη συνισταμενη σε όλες τις γλωσσες αυτες ειναι η ελληνικη γλωσσα. Οι Έλληνες εμαθαν τον κοσμο να μιλά! Η επιδραση της ελληνικης γλωσσας εχει αποσειχθει σε πανω απο 6500 γλωσσικα μορφώματα ανα τον κοσμο.

14

Συγκεκριμένα ποιους σοβαρούς γλωσσολόγους;

Αρχαιολογικό εύρημα; Τι δουλειά θα είχαν τα αρχαιολογικά ευρήματα; Το υλικό μιας γλωσσικής θεωρίας είναι γλωσσικό. Και το γλωσσικό υλικό ποτέ δεν έπαψε να την επιβεβαιώνει.

Μισό λεπτό. Άλλο η επίδραση, ότι λ.χ. πολλές γλώσσες έχουν δανειστεί ελληνικές λέξεις. Αυτό είναι αναμφισβήτητο (δεν ξέρω για τα νούμερα, 6500 ή λιγότερες, αλλά πάντως ισχύει.) Και η ελληνική γλώσσα έχει δανειστεί από τις γλώσσες όλων των λαών με τους οποίους είχαν κατά καιρούς οποιαδήποτε επαφή οι Έλληνες. Όλες οι γλώσσες έχουν δώσει και πάρει δάνεια, εκτός αν μιλιούνται από κάποιον απομονωμένο λαό που δεν είχε ποτέ καμία επαφή (νησιά που ακόμη δεν έχουν ανακαλυφθεί κλπ.).

Και για να μη φανεί ότι προσπαθώ να το υποβαθμίσω, ασφαλώς και ξέρω -ξέρουμε όλοι- ότι σε πλήθος γλώσσες ένα πλήθος θεωρητικών ή επιστημονικών εννοιών δηλώνονται με λέξεις ελληνικής ρίζας.

Όμως πρόσεξε: μια σημερινή ελληνική λέξη, εφόσον δεν προέρχεται από δανεισμό, συνήθως αποτελεί εξέλιξη μιας αρχαίας, και σπανίως ταυτίζεται μαζί της. Αν σε νεοελληνικές διαλέκτους και ιδιώματα η ίδια λέξη απαντά σε παραλλαγές, σημαίνει ότι από την αρχαία λέξη δεν υπήρξε μία αλλά περισσότερες εξελίξεις. Λοιπόν, αυτό που λέει η ινδοευρωπαϊκή θεωρία είναι ότι από μία πολύ παλιότερη μορφή γλώσσας, που συμβατικά ονομάζεται Ινδοευρωπαϊκή (έχουν προταθεί κι άλλες ονομασίες…), οι παράλληλες εξελίξεις οδήγησαν όχι απλώς σε διαφορετικές διαλέκτους αλλά, όσο μεγάλωναν οι αποκλίσεις, σε διαφορετικές γλώσσες: τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά, τα πρωτογερμανικά, τα πρωτοσλαβικά, τα πρωτοκελτικά, και τους αντίστοιχους προγόνους («πρωτο-…») άλλων σύγχρονων γλωσσών ποιυ γεωγραφικά εκτείνονται μέχρι το Ιράν και την Ινδία. Από αυτές τις γλώσσες, με την ίδια διαδικασία, προέκυψαν εκ διασπάσεως κι άλλες ακόμη γλώσσες: από τα λατινικά τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά κλπ., από τα πρωτογερμανικά τα γερμανικά, τα αγγλικά, τα ολλανδικά κλπ., από τα πρωτοσλαβικά οι διάφορες σλαβικές γλώσσες (ρώσικα, βουλγάρικα, τσέχικα, …) και ούτω καθεξής. Τα ίδια ακριβώς έχουν συμβεί και σε όλες τις άλλες οικογένειες γλωσσών πέρα από την ινδοευρωπαϊκή. Περισσεύουν μερικές γλώσσες που φαίνεται να είναι ανάδελφες, όπως τα βάσκικα, οι καρτβελικές γλώσσες (=κυρίως τα γεωργιανά) και μερικές άλλες, που κατά τα φαινόμενα είναι η καθεμία μοναδικός απόγονος του απώτατου προγόνου της, δηλαδή δεν υπήρξαν διασπάσεις.

Λοιπόν, ποια είναι τα επιχειρήματα όλων των σοβαρών γλωσσολόγων της τελευταίας εικοσαετίας ενάντια σ’ αυτή τη θεώρηση;

Ωχ, σόρι! Πήρα φόρα και δεν το είχα προσέξει εγκαίρως αυτό.

1 «Μου αρέσει»
15

"Σχετικά με την ετυμολογία της λέξης, δύο απόψεις θα μπορούσαν να υποστηριχθούν: “manı” (ο τόνος στη λήγουσα) ονομάζουν οι Τούρκοι ένα είδος δημοφιλούς τετράστιχου που συχνά χρησιμοποιείται σε αυτοσχεδιασμούς στίχων αλλά και γενικότερα στη λαϊκή μουσική . Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηριχτεί ότι είναι πιθανό οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί να παρέλαβαν την ονομασία αυτή, τρέποντας το (άφωνο, στα Τουρκικά, όταν δεν έχει κουκίδα) -ı σε -έ, αφού “μανέδες” ονομάζονται γενικότερα και τα δίστιχα ή τετράστιχα, όπως αναφέραμε ήδη. Η προσθήκη του α- στην αρχή θα θεωρηθεί τότε ως ευφωνικό άλφα, αναγκαίο για κάποιες διαλέκτους της ελληνικής, ένα γλωσσολογικό φαινόμενο συνηθέστατο σε όλες τις γλώσσες. Να σημειωθεί εδώ ότι στην περιοχή της Σμύρνης η τοπική διάλεκτος δεν απαιτεί ευφωνικό α και έτσι, εκεί, έχουμε τον τύπο “μανές“.

Κατά τη δεύτερη εκδοχή το όνομα προέρχεται από το “αμάν“ (έλεος, οίκτος, λέξη αραβική) που επαναλαμβάνεται κατά κόρον στα γυρίσματα και τσακίσματα του στίχου κατά την εκφορά του, ενώ σχεδόν ποτέ δεν εμπεριέχεται στο σκελετό του κειμένου (στο δίστιχο). Ανατρέχοντας στη γραμματεία βρίσκει κανείς υποστηρικτές πότε της μίας, πότε της άλλης άποψης. Τείνω να ασπασθώ την πρώτη. Σημειώνω πάντως ότι έχει εκφραστεί και η θέση, από την παλαιά τραγουδίστρια της Σμύρνης Αγγέλα Παπάζογλου (υποστηρίχτηκε και από τον γιό της Γιώργο) ότι στους αμανέδες δεν χρησιμοποιείται η λέξη αμάν, αλλά διαψεύδει η ίδια τον εαυτό της και στις δύο (θαυμάσιες) ηχογραφήσεις αμανέδων που ξέρω από εκείνην . Ίσως να πρόκειται εδώ για υπερβάλλοντα ζήλο στην υποστήριξη της ελληνικής γλώσσας απέναντι στην τουρκική.

Υπάρχουν βέβαια και παρετυμολογήσεις, όπως παντού και πάντα στα ελληνικά πράγματα, ιδίως όταν ψάχνουμε για αποκούμπι στους αρχαίους ημών προγόνους και το εκείνων κλέος. Αναφέρομαι ειδικότερα στην απόπειρα του Γεωρ. Κ. Φαίδρου , λογίου της Σμύρνης του τέλους του 19ου αι. να συνδέσει τον Μανέ με τους αρχαίους: κατά τον Φ. ο αρχαίος μουσικός ήχος Μανέρως (γενική: Μανέρωτος), προερχόμενος από τον ομώνυμο και πρόωρα χαμένο γυιό ενός Αιγυπτίου Φαραώ, γίνεται Μανές κατά συγκοπήν της συλλαβής –ρω (το σίγμα τελικόν προφανώς διατηρείται, σημείωση δική μου). Δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο, μια και ο Φαλμεράιερ και οι επιπτώσεις του (φιλελληνικού πάντως στις προθέσεις του!) πονήματός του δεν εμπίπτουν στο αντικείμενό μας".

(απόσπασμα από εργασία μου με τίτλο «Ο αμανές στον ελληνόφωνο χώρο της ανατολικής Μεσογείου», δημοσιευμένη το 2004. Ολόκληρο το άρθρο εδώ . Σήμερα έχω πλέον οριστικά ασπσστεί την πρώτη από τις παρατιθέμενες εκδοχές.)

1 «Μου αρέσει»
16

Ώπα, μάλλον δεν το είχα καταλάβει σωστά αυτό. Εννοείς ότι αυτό που δεν έχει (άλλη) λογική εξήγηση είναι η εμμονή τόσων λαών με το «αμάν»;

Μα είναι λογικότατη η εξήγηση ότι ο ένας το πήρε από τον άλλον. Όλη η συζήτηση είναι για το ποια γλώσσα το πρωτοέβγαλε. Αυτό το ερώτημα, δηλαδή η ετυμολογία του αμάν, δε διαφοροποιείται ανάλογα αν τη λέξη τη λένε πολλοί ή λίγοι λαοί!

17

Ελευθερουδάκη, Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν (1927, 12 τόμοι), Τόμος Α, σ. 566:

Αμάν (επιφ. Τουρκ.) Έλεος! Οίκτον! Λύπην!

Αν το ψάξετε και λίγο παραπάνω, όπως έκανα εγώ όταν χρειάστηκε, θα βρίσκατε κι εσείς ότι η προέλευση της Τουρκικής λέξης είναι αραβική.

1 «Μου αρέσει»
18

Μέχρι εδώ το ίδιο λέει και ο πολύ πιο σύγχρονος Μπαμπινιώτης (Ετυμολογικό, 2011), όπως και το Χρηστικό της Ακαδημίας Αθηνών, που υπάρχει και ονλάιν.

Το δε ΛΚΝΕ (του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη), που επίσης υπάρχει ονλάιν, το πάει και λίγο πιο πέρα, επιβεβαιώνοντας και πάλι τον Νίκο:

[τουρκ. aman (από τα αραβ.)]

Φυσικά, το πώς ακριβώς πέρασε η λέξη από τα αραβικά στα τουρκικά δεν το λένε τα ελληνικά λεξικά, θα το βρούμε στα τουρκικά αντίστοιχα.

19

Αγαπητέ Δία Ιδαίε,

ΔΕΝ απαγόρευσε, επαναλαμβάνω: ΔΕΝ απαγόρευσε ο Μεταξάς τα μινορίστικα, τα ημιτόνια, τις διέσεις, τις υφέσεις. Χωρίς μινόρε, ημιτόνια, διέσεις και υφέσεις, ΔΥΤΙΚΉ καν μουσική δεν θα μπορούσε να υπάρξει, πόσο μάλλον ανατολική. Τον δε προσδιορισμό «Μπεμόλια» τον επινόησε ο Τσιτσάνης, πολύ πολύ αργότερα από τον Μεταξά, αλλά ας μην επεκταθώ τώρα…

20

Δεν θα διαφωνησω στην γενικη θεωρηση σου ομως η διαφορα ειναι οτι η αρχικη ας πουμε μητρικη των γλωσσων της ινδοευρωπαικης ομαδας δεν ειναι καποια ινδικη διαλεκτος που διαδοθηκε και διεσπαρη απο μεταναστευτικες ομαδες προς την βαλτικη η την Ευρώπη. Δεν υπαρχουν τετοιες μετακινησεις λαων που να δικαιολογουν κατι τετοιο. Δεν υπαρχουν ευρηματα για να μπορεσουν να δικαιολογησουν αυτο το εφευρημα. Ενω υπηρξαν μετακινησεις πληθυσμων απο τον αιγαιακο χωρο προς Αμερική αφρικη ασια ινδια κινα ρωσια σκανδιναβια ειρηνικο ινδικο και ευρωπη φυσικα αποδεδειγμενα που μαρτυρουν και επιβεβαιωνουν κατι αντιθετο.
Αυτο εξηγει την υπαρξη την ελληνικης γλωσσας απο παναρχαιους χρονους στις γλωσσες των λαων των περιοχων αυτων και σε ομαδες γλωσσων περαν των λεγομενων ινδοευρωπαικων. Οι σλαβικες γλωσσες ας πουμε εχουν μεγαλυτερη σχεση με την ελληνικη πο μερικες ευρωπαικες ισως.

21

Ναι. Νομιζεις δηλαδη οτι η απαγορευμενη θεματολογια του στιχου δεν περιορισε την μελωδική ας πουμε εκφραστικοτητα;

22

Βρεστε το να μου το δειξετε παρακαλω…

23

Σύμφωνα με το κλασικό δίτομο τουρκικό λεξικό Türkçe Sözlük (Türk Dil Kurumu), Άγκυρα 1998, η λέξη mȃni (μεταφράζω πρόχειρα: επτασύλλαβο λαϊκό στιχούργημα/τραγούδι) προέρχεται από την αραβική λέξη ma῾nā΄dan

24

Δεν νομίζω τίποτα. Ερευνώ και βρίσκω στοιχεία, όταν υπάρχουν. Σε έρευνά μου σχετικά με τη λογοκρισία, δημοσιευμένη το 2005, σημειώνω για τις κινήσεις του Μεταξά:

[ Ας δούμε τι ίσχυσε τελικά για την παραγωγή δίσκων γραμμοφώνου:
Αναγκαστικός Νόμος 1619 / 1939, άρθρο 21:
«Προ πάσης φωνοληψίας εν Ελλάδι υποβάλλεται εις την Διεύθυνσιν Λαϊκής Διαφωτίσεως του υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού αίτησις της ενδιαφερομένης δια ταύτην εταιρίας φωνογραφικών δίσκων, περί χορηγήσεως σχετικής αδείας. (….). Την αίτησιν ταύτην μεθ’ όλων των στοιχείων η Δ/σις Λαϊκής Διαφωτίσεως διαβιβάζει εις την προς τούτο αρμοδίαν επιτροπήν, αποτελουμένην α) εκ του Δ/ντού Λ. Διαφωτίσεως ως προέδρου, β) εξ ενός τμηματάρχου του Εσωτερικού Τύπου, γ) εξ ενός τμηματάρχου της Λ. Διαφωτίσεως και δ) εκ δύο καλλιτεχνών ειδικευμένων περί την δημοτικήν και λαϊκήν μουσικήν. (…). Η επιτροπή αποφαίνεται υπέρ της χορηγήσεως αδείας, είτε περί της απαγορεύσεως αυτών ή τροποποιήσεως ωρισμένων στίχων, καθώς και της μεταλλαγής ωρισμένων σημείων της μουσικής, εφ’ όσον ήθελε κρίνει ότι άσμα τι θίγει οπωσδήποτε τα δημόσια ήθη, διαφθείρει το καλλιτεχνικόν αίσθημα του κοινού ή νοθεύει και διαστρέφει το γνήσιον πνεύμα της παραδόσεως της ελληνικής μουσικής. (…)».

Ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για το ρεμπέτικο τραγούδι. Το καθεστώς δεν αστειευόταν και πραγματικά, ολόκληρο το σκηνικό της μουσικής ζωής άλλαξε, όπως άλλαξε βεβαίως και σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Όλοι οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες όφειλαν να υπακούσουν, με αποτέλεσμα τραγούδια που έθιγαν σημαντικά κοινωνικά ή άλλα προβλήματα να εξαφανιστούν, ενώ βεβαίως ακριβώς αυτά τα τραγούδια είναι εκείνα που έδωσαν στο ρεμπέτικο το ύφος που καλά γνωρίζουμε. Από εδώ και πέρα χώρος υπήρχε μόνο για αθώα ερωτικά τραγουδάκια ή τραγούδια της χαράς για κοινωνίες ιδεώδεις, χωρίς προβλήματα. Θεωρητικά βεβαίως, η λογοκρισία, τόσο του στίχου όσο και της μουσικής, επεβλήθη στο σύνολο της δισκογραφικής παραγωγής στην Ελλάδα. Ουσιαστικά όμως, μόνο το ρεμπέτικο τραγούδι επηρέασε. Οι ελάχιστες και σποραδικές περιπτώσεις «μεμπτών» στίχων στην ελαφρά μουσική παραγωγή, κυρίως με αναφορές σε ουσίες, δεν απασχόλησαν το υφυπουργείο, αφού κανένα επίμαχο στιχούργημα δεν υπεβλήθη προς έγκρισιν. Όλοι όμως οι καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού εκλήθησαν στον «κύριο Ψαρούδα», τον πρόεδρο της επιτροπής και «δασκαλεύτηκαν». Κανείς δεν αντέδρασε, με μόνη εξαίρεση τους Βαγγέλη Παπάζογλου που, μέχρι το θάνατό του αρκετά χρόνια αργότερα, δεν καταδέχτηκε να υποβάλλει ούτε ένα τραγούδι «προς έγκρισιν» και τον Γιοβάν Τσαούς. Χαρακτηριστική για όλους τους άλλους είναι η αντίδραση του Μάρκου Βαμβακάρη, όπως καταγράφεται στην «Αυτοβιογραφία» του, που γράφτηκε δεκαετίες αργότερα και λίγο πριν το θάνατό του: «Εσταμάτησα. Έγραφα εκείνα που έπρεπε να γράψω. (…). Ό,τι έλεγε ο Μεταξάς έπρεπε να γίνει».]

25

Γιατί, ποιος είπε ότι είναι ινδική; Το «ινδο-» στο «ινδοευρωπαϊκή» δηλώνει απλώς ένα γεωγραφικό όριο, πολύ χονδρικά δηλαδή ότι οι γλώσσες αυτής της οικογένειας μιλιούνται από την Ινδία μέχρι την Ευρώπη.

Δεν ξέρω αν η αρχική κοιτίδα της υποθετικής μητέρας γλώσσας τοποθετείται γεωγραφικά στην Ινδία ή αλλού ή αν το ζήτημα παραμένει ανοιχτό, αλλά δε θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό. Η ουσία αλλού είναι. Έγραψες σε προηγούμενο μήνυμα:

Ας κάτσουμε να το εξετάσουμε.

Οι παλιότερες μορφές της ελληνικής γλώσσας για τις οποίες έχουμε ακριβείς γνώσεις είναι, φυσικά, τα παλιότερα γραπτά της τεκμήρια. Για πιο παλιά μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν, εκτός από μία βεβαιότητα: ότι οι άνθρωποι μιλούσαν και πριν μάθουν να γράφουν.

Από τότε λοιπόν που ξέρουμε την ελληνική γλώσσα, δηλαδή από τότε που έχουμε γραπτά τεκμήρια, έχουν γίνει πολύ σημαντικές εξελίξεις. Αναφέρω μερικές ενδεικτικά:

  • -έσβησε από την προφορά η διάκριση μακρών-βραχέων, καθώς και η δασεία
  • -εξίσου έσβησε το δίγαμμα, καθώς και αρκετά σίγμα, πράγμα που οδήγησε σε ποικίλα φθογγικά πάθη (συναιρέσεις, δασύνσεις, αντεκτάσεις κλπ.), πολλές φορές αλυσιδωτά
  • -έπαψε να χρησιμοποιείται ο δυϊκός αριθμός
  • -έπαψε να χρησιμοποιείται η δοτική, καθώς και άλλες αρχαιότερες πτώσεις των οποίων σώζονται κάποιες αναμνησεις (π.χ. ίχνη οργανικής πτώσεως στον Όμηρο), με αποτέλεσμα να αναβαθμιστεί ο ρόλος των προθέσεων ώστε να εκφραστούν οι σχέσεις που παλιότερα δηλώνονταν μ’ αυτές τις πτώσεις
  • -ο ένας και μόνος μέλλοντας των αρχαίων διακρίθηκε σε συνοπτικό και εξακολουθητικό (αρχ. λύσω = ν/ελλ θα λύνω ή θα λύσω, αναλόγως)
  • -πολλοί μονολεκτικοί ρηματικοί χρόνοι αντικαταστάθηκαν από περιφραστικούς
  • -έπαψε η χρήση της ευκτικής και του απαρεμφάτου, άλλαξε η δομή των μετοχών, αμβλύνθηκε η διάκριση οριστικής από υποτακτική, έπαψε η χρήση του γ’ προσώπου της προστακτικής
  • -πλήθος αλλαγές στις γραμματικές καταλήξεις
  • -κλπ κλπ.

Όλα αυτά συνέβησαν μέσα στη σχετικά σύντομη διάρκεια της γραπτής ιστορίας της ελληνικής γλώσσας. Το διάστημα που προηγήθηκε, κατά το οποίο οι άνθρωποι μιλούσαν αλλά ακόμη δεν έγραφαν, είναι πολύ μακρότερο. Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς ότι οι εξελίξεις μέσα σ’ εκείνο το διάστημα θα ήταν πολύ μεγαλύτερες, ότι δηλαδή η απόσταση από την αρχική μορφή της ελληνικής γλώσσας μέχρι την πρώτη γραπτά τεκμηριωμένη μορφή της θα ήταν μεγαλύτερη από την απόσταση ανάμεσα στην πρώτη γραπτά τεκμηριωμένη μορφή και τη σημερινή.

Αυτή λοιπόν η αρχαιότατη γλώσσα, αμάρτυρη, αλλά σίγουρα πολύ διαφορετική απ’ ό,τι έχουμε δει με ντοκουμέντα, λες εσύ ότι διαδόθηκε σ’ όλους τους λαούς που σήμερα εμφανίζονται να μιλάνε γλώσσες συγγενείς (στενότερα ή μακρινότερα) με την ελληνική. Μα αγαπητέ μου, αυτό ακριβώς είναι η ινδοευρωπαϊκή θεωρία! Απλώς εσύ την αρχική γλώσσα την ονομάζεις ελληνική, για λόγους που περιμένουμε να μας παρουσιάσεις. Αν οι αποδείξεις σου δεν αποδειχτούν ακράδαντες, θα προτιμήσω να παραμείνω στην ονομασία «*Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή» (γράφεται ακριβώς έτσι, με τον αστερίσκο μπροστά που προφανώς ξέρεις τι δηλώνει), μια ονομασία που μπορεί να μην είναι τέλεια αλλά πάντως είναι πιο ουδέτερη, αφού δε δημιουργεί αστήρικτες συνδέσεις μεταξύ αυτής της γλώσσας και συγκεκριμένων λαών, και που πάντως περιγράφει ακριβώς το ίδιο που εννοείς κι εσύ.

1 «Μου αρέσει»
26

Μανί: ασμάτιον, τραγουδάκι, κοινώς μανές, ψαλλόμενον ως προοίμιον άσματος και συνιστάμενον ως επί το πολύ εξ επιφωνημάτων και εκ λέξεων άνευ συνεχείας και ρυθμού
(Χλωρού, Λεξικόν τουρκοελληνικόν, 1900)

2 «Μου αρέσει»
27

Εντωμεταξύ, μιας κι ο Άνθιμος μας επαναφέρει στο υποτιθέμενο αρχικό θέμα, τον αμανέ, να ρωτήσω κάτι άλλο τον @Zaeus_Idaeus :

Γενικά έχεις ακούσει αμανέδες;

Πρώτον, δεν επαναλαμβάνουν μόνο το αμάν αλλά και άλλες λέξεις που στα ελληνικά είναι ακατάληπτες, όπως το μεντέτ / μεϊντέι και γιαρ / γιαρέι / γιαρέμ. Γι’ αυτές δεν τοποθετήθηκες.

Δεύτερον, το πνεύμα τους απέχει πόρρω από το να κλαίμε για τον χαμό του Όσιρη ή οποιουδήποτε. Οι αμανέδες στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι εγωκεντρικά δίστιχα όπου το ποιητικό υποκείμενο οικτίρει τον εαυτό του και κλαίει τα βάσανά του (που αγαπά χωρίς ανταπόκριση, που η ζωή είναι σκληρή και άδικη, που αρρώστησε, κλπ.).

Μπορείς να βρεις ένα πλουσιότατο δείγμα εδώ: rebetiko.sealabs.net - Αρχική Συζητήσεων Αυτή τη στιγμή δίνει σκάρτα 600 αποτελέσματα (ηχογραφήσεις), μείον μερικά που δεν είναι αμανέδες και καταχωρήθηκαν εκεί κατά λάθος, μένουν και πάλι εκατοντάδες. Εντρύφησε λίγο.

2 «Μου αρέσει»
28

Το “ινδοευρωπαϊκές γλωσσες” που εντασει και την ελληνικη εντος υποεννοει οτι υπαρχει μια γλωσσα ριζικη απο την οποια προερχεται και η ελληνικη μεταξυ αλλων. Συμπληρωνει την θεωρια οτι οι ελληνες ηλθαν καποτε απο τον βορά στον ελλαδικο χωρο και βρηκαν τους ντοπιους Πελασγους να μιλουν μια αλλη γλωσσα. Και βεβαια οτι τα γραμματα τους τα πηραν απο τους Φοινικες.
Ειναι παραποιηση της ιστορικης πραγματικοτητας νομιζω για συγκεκριμενους γεωπολιτικους λογους. Οι αναμαζοξιαρηδες του χωρου αυτο μπορουν και να φυγουν να πανε αλλου, οπως τοσα χρονια γινεται η και να ρθουν κι αλλοι απο αλλου οπως και γινεται τωρα.
Οι προγονοι μας πεστευαν και το δηλωναν οτι ειναι ντοπιοι και το δηλωναν, και οτι προερχονται απο πολυ παλαια απο τον τοπο αυτον, πραγμαπου επιβεβαιωνεται απο τα ευρήματα τα αρχαιολογικα παρα την προσπαθεια αποκρυψης τους.

29

Ναι. Δεν εδωσαν το ονομα τους αυτα τα επιφωνηματα στον αμανε, που σημαινει αν μη τι αλλο, οτι για το ειδος αυτο και για αυτους που εκφραστηκαν με αυτο και το ανεπτυξαν, δεν ηταν τοσο σημαντικα για να αξιζουν να ονομαστει το ειδος αυτο απο το καθε ενα επιφωμημα σαν κι αυτα ενω το Αμαν το αξιζει και το χαρακτηριζει. Αν συμβαινει αυτο που ισχυριζομαι εδω, ειναι απολυτως φυσιολογικο.
Θα δω την παραπομπη και ευχαριστώ!