Οριστε μαγκες ,το ειδαμε κιαυτο.
Ο Τηλεμαχος,που του αρεσει η ρεμπετικη μουσικη και εχει και αβαταρ τον Μαρκο,πηρε τηλεφωνο την αμεση δραση να με συλλαβει ή εστω να μου επιβαλλει προστιμο για συκοφαντικη δυσφημιση.
Τηλεμαχε ,ποιο ειναι το προβλημα σου με το ποστ μου,γραφω καμια ανακριβεια;
Εθιξα κανεναν;
Εσενα σιγουρα οχι.
Και ο μακαρίτης Σιδηρόπουλος, αλλά και ο Στέλιος Βαμβακάρης είναι μουσικοί περισσότερο από καταξιωμένοι. Συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί για τέτοιους καλλιτέχνες, απλά χαρακτηρίζουν εκείνους που τους επιλέγουν και χρησιμοποιούν. Ο νοών, νοείτω (και αναλόγως πραξάτω). Δεν είμαστε σχολείο, εδώ.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 00:25 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 00:15 —
Δύο καταξιωμένους μουσικούς έθιξες, ο ένας μάλιστα δεν μπορεί να κάνει τίποτα από ΄κεί που βρίσκεται. Ο άλλος, σίγουρα απαξιοί. Το ίδιο κι εμείς.
(το #41 μου είχε προσωρινά ξεφύγει, λόγω αλλαγής σελίδας στο #40)
Καλά Εlias 1 έχεις ακούσει σιγουρα ρεμπέτικα ?Μήπως ακούς απο ταινίες π.χ. παπαμιχαήλ η<< δουλειά κάνει τους αντρες >> και
νομίζεις ότι αυτά είναι ρεμπέτικα?
Don’t feed the trolls!
#28: νομίζω η ατάκα τη μπέλλου ήταν “α ρε διονύση μ’εβαλες να τραγουδάω τα ποπς!” -ακριβώς το ίδιο συμπέρασμα.
#30: κώτσο, ο παύλος πέθανε στις 6/12/90. μετά δεν ξαναβγήκε στην σκηνή, αλλά κυκλοφόρησε πολύ υλικό μετά θάνατον.
#31: το άκουσα το ντουζένι, εξάλλου στην κιθάρα υπάρχουν πολλά κοινά κουρδίσματα στα δύο είδη. τώρα για την απήχηση και την αντοχή στον χρόνο, δεν ξέρω αν είναι μόνο θέμα καινοτομίας…
#12, #17, #35: δεν ασχολούμαι με το καθένα που ψάχνει λίγη προσοχή, άλλωστε ήδη έφαγα κίτρινη κάρτα για ένα “μας”.
Τα Μπλουζ του Πρίγκηπα είναι ρέμπέτικα (με ένα τρόπο), όσο είναι και ελληνικά μπλουζ (με έναν άλλο τρόπο).
Το ότι ο Παύλος είχε ακούσει και εκτιμήσει το ρεμπέτικο τραγούδι είναι γνωστό τόσο από τις συνεργασίες του με το Στέλιο, όσο και από διάφορες σχετικές δηλώσεις του.
Την άποψή του για την ελληνική μουσική και την εξέλιξή της την εκφράζει εδώ ο ίδιος: https://www.youtube.com/watch?v=P3zdWGtwFBA
Σίγουρα πολλά από αυτά που λέει σε αυτά τα δύο λεπτά μπορούν να σηκώσουν αρκετή κριτική και παρατηρήσεις από τους ειδήμονες της μουσικής που αποκαλεί “ανατολίτικη”. Δύο πράγματα μόνο: α) ο Παύλος δε δήλωσε ποτέ ούτε λαογράφος, ούτε “ρεμπετολόγος”, ούτε επαϊοντας της παράδοσης, β) Η βασική του θέση είναι εξαιρετικά σημαντική (τόσο για το περιεχόμενο της όσο και για την εποχή κατά την οποία διατυπώνεται), και αυτό είναι κάτι που αρχίζουμε να το βλέπουμε σήμερα.
Το ζήτημα που ανακύπτει πάντως -για ακόμη μια φορά- είναι το αν “νομιμοποιείται” να ονομάζεται ρεμπέτικο ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε ούτε τραγουδήθηκε από τους “κλασικούς”.
Έστω λοιπόν ότι τα Μπλουζ του Πρίγκηπα δεν είναι ρεμπέτικα για διάφορους λόγους που επισημάνθηκαν (που μεταξύ μας, μάλλον ούτε και ο ίδιος ο δημιουργός τους θα τα κατέτασσε ως τέτοια)… ποιά σύγχρονα τραγούδια μπορούμε να δεχτούμε ως ρεμπέτικα και να συμφωνήσουμε οι περισσότεροι μεταξύ μας? Είναι πχ τα τραγούδια των Ξαρχάκου-Γκάτσου από την ταινία “Ρεμπέτικο”, ρεμπέτικα? κ.ο.κ.
Αυτό που παρατηρώ είναι πως το παραπάνω είναι κάτι αρκετά δύσκολο… για διάφορους λόγους, στο είδος αυτό επικρατεί ένας πουριτανισμός.
Και έναν αμερικανό μπλουζίστα να ρωτούσαμε, μπορεί να έλεγε ότι τα Μπλουζ του Πρίγκηπα δεν είναι “καθαυτό μπλουζ” (και μάλιστα στα ελληνικά!). Αλλά σίγουρα δε θα έλεγε ότι “καθαυτό μπλουζ” ήταν μόνο αυτά που παίζονταν τον καιρό του Robert Johnson.
<<12, #17, #35: δεν ασχολούμαι με το καθένα που ψάχνει λίγη προσοχή, άλλωστε ήδη έφαγα κίτρινη κάρτα για ένα “μας”.>> μην εισαι τοσο αυστηρος απλα ειπα την αποψη μου σε στυλ καζουρας αφου δεν μαρεσουν τα εντεχνα τα και διακρηνω μια δηθενια στα περισσοτερα απ αυτα τι να κανουμε.η απολητοτητα σου μερικες φορες με ξεπερναει. ασε που μονο και που το γραψες (χωρις να ερωτηθεις) ασχοληθηκες.
Δεν είναι πουριτανισμός. Μπορεί με τα μπλουζ να έχει γίνει αλλιώς το πράγμα, αλλά στα ρεμπέτικα εντάσσουμε όσα τραγούδια ανήκουν σ’ ένα κύκλο ο οποίος έκλεισε πριν πολλές δεκαετίες. Μια απλή διαπίστωση είναι. Σήμερα, η δημιουργικότητα σε σχέση με το ρεμπέτικο βρίσκεται κυρίως στο πώς θα ερμηνεύσεις τα ήδη παλιά τραγούδια (δεν έχουν πάψει επί δεκαετίες να σημειώνονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξελίξεις), και αφετέρου στο να δανείζεσαι στοιχεία τους, που σε εμπνέουν και που τα έχεις τυχόν εντάξει στο μουσικό σου οπλοστάσιο, για να βγάλεις καινούργια μουσική. Το να γραφτούν καθαυτό ρεμπέτικα τώρα ή στα '90 του Σιδηρόπουλου είναι εκτός συζήτησης.
Βέβαια ξέρω, από παλιές συζητήσεις, ότι αυτή τη γνώμη δεν τη συμμερίζονται όλοι. Για άλλους, μπορεί και σήμερα να γραφτεί ένα ρεμπέτικο. Δε συμφωνώ, αλλά η επιχειρηματολογία υπέρ της μιας και της άλλης άποψης έχει μάλλον προ καιρού εξαντληθεί, χωρίς η μία να καταρρίψει την άλλη κατά τρόπο αντικειμενικό και αδιαμφισβήτητο, και δε μένει παρά να επιλέγει κανείς τι από τα δύο προτιμά να πιστεύει.
Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Στην ειδικότερη περίπτωση του Σιδηρόπουλου, μάλλον ομοφωνία βλέπω.
Επιχειρηματολογία δέν ωφελεί και πολύ σε αυτή την σηζήτηση,γιατί πρώτα από ολα ακόμα ψάχνουν μερικοί να βρούν τον ορισμό,και τι πάει να πεί ρεμπέτικο…
Πως μπορώ να πώ οτι ,αυτό είναι σωστό,η,αυτό είναι λάθος,ενώ δέν εχω βρεί ακόμα τόν ορισμό,και δέν εχω καταλήξει στο τι είναι το ρεμπέτικο τραγούδι!!!
Αυτό πού θέλω να πώ και να καταλήξω είναι,οτι ο καθένας απο εμάς εχει τον δικό του χαρακτήρα,τα δικά του ακούσματα,τα δικά του φίλτρα οταν ακούει κάτι,καί πού ολα αυτά επηρεάζουν τήν γνώμη του …
Δέν εχουν γραφτεί οροι,δέν εχουν βαλθεί σύνορα …μεχρι εκεί και οχι παρακάτω…δέν ξέρουμε πώς εγινε η αρχή…
Ολα στο περίπου τα ξέρουμε…Αλλά ενα πράγμα γιά μένα ενα δέν αλλάζει…
Το ρεζουμέ στήν κρίση μας,είναι ανάλογο τού χαρακτήρα μας…Δέν πάει να είσαι μουσικός με εκατό πτυχεία…Δέν πάει να εχεις γράψει εκατό βιβλία με αναλύσεις για το ρεμπέτικο…
[b]Αν τα αισθητήρια σου οργανα λένε αλλα,και είναι ρυθμισμένα αλλιώς,δέν θα το νοιώσεις ποτε.
Οσο γιά τούς μουσικούς και καλλιτέχνες της σημερινής εποχής πού κάνουν τούς ειδικούς πάνω στο θέμα,και το ρεπερτόριο τους ειναι αποκλειστικά το ρεμπέτικο,ας γράψουν και ενα τραγούδι λοιπόν,πού να μοιάζει με αυτό.
Οταν γράφω βιβλία για την μαγειρική,και αμολάω ατελείωτες συνταγές,πρέπει να είμαι σε θέση να μαγειρεύω και ολας.!!!
[/b]Πάντα με καλή καρδιά !!!
Η συγκεκριμένη γενιά του ελληνικού ροκ ενδιαφέρτηκε από την αρχή για μια μίξη πρώτα με τα δημοτικά ήδη από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 70(η περίπτωση της Μαρίζας Κωχ είναι χαρακτηριστική, αλλά και Mountains των Σώκρατες, Μπάλλος και Βρώμικο Ψωμί σαββόπουλου κλπ). Επί μεταπολίτευσης έπαιξε πολύ τόσο η ρεμπετοαναβίωση όσο και η άποψη ότι το ροκ είναι ξενόφερτο είδος, άρα η μίξη των δύο ήταν και προσπάθεια νομιμοποίησης του ελληνικού ροκ με τους όρους της εποχής.
Μιλάμε συνέχεια για το τρόπο ζωής τότε , τη φτώχεια και τις κακουχίες που ζούσαν και όλες τις δυσκολίες.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία και την έμπνευση των ρεμπέτικων.
Μαζί σας.
Δηλαδή σήμερα τι διαφορετικό ζούμε , η πίεση το άγχος η ανασφάλεια της καθημερινότητας του αυριο .
Δε λέω έχουμε φαί να φάμε σωστά.
Όλα τα άλλα δε τα υπολογίζουμε, μέτρα ασύγκριτα .ΛΑΘΟΣ.
Αν κάποιος ή όλοι μαζί ξεκινούσαμε να γράφουμε και να τραγουδάμε για όλα αυτά πως θα μπορούσαμε να
οριοθετήσουμε αυτο το είδος μουσικής ? Λαικά ποπ ρεμπέτικα έντενχα ?
Μια παρατηρηση.
Ο Μαρκος τα τραγουδια του τα ανεφερε σαν λαικα και οχι ρεμπετικα.
Ειναι μια παγιδα στην οποια εχουν πεσει παρα πολλοι ανθρωποι και προσπαθουν να βρουν μια απαντηση στο τι σημαινει ρεμπετικο .Η απαντηση ειναι μπροστα μας απλα αυτος ο διαχωρισμος δεν μας αφηνει να την δουμε.
Εαν λοιπον δεχθουμε οτι τα λαικα του 50-60 ειναι συνεχεια των ‘‘ρεμπετικων’’ τοτε τα σημερινα λαικα ειναι απογονος του ρεμπετικου
Ειναι ο τροπος οπου η ελληνικη λαικη μουσικα αναλογα με την εποχη διαμορφωνεται και εχει φθασει σε αυτο το σημειο που σε αλλους αρεσει και σε αλλους οχι.
Αυτο ομως δεν θα εχει καμια σημασια σε μια συζητηση σε ενα φορουμ στο μελλον,100 χρονια μπροστα απο τωρα.
Μπορει τωρα οι αποστασεις μεταξυ των μουσικων να μας φαινονται τεραστιες,για τον φορουμιτη του μελλοντως ομως αυτες οι αποστασεις θα μικρυνουν και οι μουσικες θα ερθουν πιο κοντα στα αυτια του ,σαν ιδιες.
Εαν λοιπον γραψουμε τραγουδια για τα προβληματα των ανθρωπων γενικοτερα,τοτε θα τα ονομασουμε λαικα.
Ελληνικη ποπ και ροκ δεν υπαρχει παρα μονο μια προσπαθεια μιμησης αυτων των ειδων μουσικης οπου αργοτερα εβαλαν το μπουζουκι μεσα μπας και πουλησουν κανα δισκο.
Ευχαριστω.
Το στιγμιότυπο με την ηχογράφηση της Μπέλου με Σαββόπουλο (1972) βρίσκεται εδώ:
Η Μπέλου, στο τέλος του κλιπ, βγαίνει γελαστή από την ηχογράφηση και όταν -όχι ο Σαββόπουλος αλλά οι άνθρωποι πίσω από την κονσόλα- της λένε “πολύ ωραίο, μπράβο, αυθεντικό”, συνοφρυώνεται και λέει το “Αχ Διόνυση μ’ έκανες και τραγουδάω ποπ”. Προσωπικά το εκλαμβάνω κυρίως σαν άμυνα της Μπέλου απέναντι στο παραμικρό που θα μπορούσε να φανεί σαν κολακεία. Και φυσικά δεν είναι “ρεμπέτικο” το “ζεϊμπέκικο” (ο τίτλος του τραγουδιοιύ) του Σαββόπουλου, είναι όμως ζεϊμπέκικο -ή κάνω λάθος;;;- και η Μπέλου αληθινή Μπέλου σ’ αυτό το ζεϊμπέκικο.
Κατά τ’ άλλα, λίγο αδιάφορο ως προς το θέμα το ότι, από όσο ξέρω, ο τίτλος “Τα μπλουζ του πρίγκηπα” δεν δόθηκε από τον Σιδηρόπουλο, αλλά από τους φίλους του που εκδόσανε τις ηχογραφήσεις αυτές μετα θάνατο. Η ηχογραφήσεις του δίσκου έγιναν μεταξύ 1979-1981. “Πρέζα δεν είναι μόνο η ηρωίνη αλλά η ηρωίνη σκοτώνει” υπενθυμίζει το εσώφυλλο του δίσκου: Ο Σιδηρόπουλος ποτέ δεν ήθελε να κάνει “μοντέλο” την προσωπική του ζωή.
Και κάτι που προσωπικά με συγκίνησε είναι ότι, με αφορμή τη συζήτηση, ψάχνοντας στο γιουτουμπ, “ανακάλυψα” και μια δεύτερη βερσιόν του “μπλουζ του εργατόπαιδου” - που προκάλεσε στον Εευριπίδη “δάκρυα εμετού” - αν είναι δυνατόν! στο ΝτιΕνΕϊ των μπλουζ βρίσκονται οι σκλάβοι των φυτειών του αμερικανικού νότου κι ο ΕΕυριπίδης ξενίστηκε από ένα “μπλουζ” μόνο και μόνο γιατί είναι “του εργατόπαιδου”.
Συνεχίζοντας λοιπόν από κεί που είχα μείνει, αυτό που με συγκίνησε (“μου έκανε κλικ” για όποιον προτιμά), ήταν όχι απλώς ότι ανακάλυψα “συλλεκτικά” μια ακόμα "βερσιόν (στο δίσκο “ανέκδοτες ηχογραφήσεις”, στο ακόλουθο λινκ)
https://www.youtube.com/watch?v=VmJQa1izIhs
αλλά ότι ανακάλυψα έναν Σιδηρόπουλο που ψάχνεται στιχουργικά γύρω από το θέμα του και που διατηρεί την “αγωνία της επίδρασης” που ασκούν τα τραγούδια του κοινωνικά.
Έτσι πχ ανάμεσα σε άλλες διαφορές ανάμεσα στις δυο εκδοχές του τραγουδιού, εκεί που στα “μπλουζ του πρίγκηπα” λέει:
“ώσπου μια μέρα τις ανάγκες μου που άτσαλα μ’ είχαν δραπετεύσει
μια αγάπη ανέβασα στη θέση τους απ’ όλα και απ’ όλους πιο ψηλά”
στις “ανέκδοτες ηχογραφήσεις” ακούμε:
“Ώσπου μια μέρα τη μιζέρια μου την άλλαξα με δύναμη και κέφι
και τις ανάγκες μου τις έβαλα απ’ όλους και απ’ όλα πιο ψηλά”.
Για τ’ αυτιά μου είιναι ακόμα πιο σπουδαίο αυτό το “ψάξιμο” καθώς δείχνει μαζί με το κοινωνικό του στοιχείο και τον προσωπικό αγώνα του Σιδηρόπουλου με ό,τι στη ζωή του ήθελε να τον συνθλίψει ψυχικά.
Αυτά τα εκτός θέματος από μένα, αφού δεν απαντάνε στο αν τα τραγούδια αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν “ρεμπέτικα” ή όχι.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:41 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:32 —
Είναι λίγο “απόλυτο” αυτό νομίζω.
Τηρουμένων των αναλογιών, την εποχή του ζουρνά και της λύρας θα έπρεπε να λένε: “ελληνικό κλαρίνο και ελληνικό βιολί δεν υπάρχουν”.
Αλλά σήμερα, ειδικά το κλαρίνο, είναι “εθνικό μας όργανο”.
(Φυσικά και ο ζουρνάς και η λύρα συνέχισαν τη διαδρομή τους - δεν είναι αυτό το θέμα μας).
Υπάρχουν τραγούδια που μπορεί να μη σου φαίνονται αρκετά αυθεντικά ποπ ή ροκ (δε θα πάρω θέση επ’ αυτού γιατί δε θα τελειώσουμε στον αιώνα τον άπαντα), αλλά μετά βεβαιότητος δεν είναι ούτε ρεμπέτικα ούτε λαϊκά ούτε παραδοσιακά ούτε κανένα άλλο από τα «επίσημα» (;;
είδη ελληνικής μουσικής. Άρα, τι είναι; Έστω κακοχωνεμένα ποπ και ροκ.
Οι μουσικοι και γενικοτερα οι καλλιτεχνες και τα δημοσια προσωπα ,δεν ειναι ιερες αγελαδες.
Και τελοσπαντων το να πεις καποιον παρακμιακο, δεν ειναι και καμια προσβολη.
Προσωπικά το ρεμπέτικο θεωρώ ότι είναι χρονική περίοδος η οποία είχε αρχή και τέλος. Μια περίοδος που έβγαλε τόσο διαμάντια που μείνανε στην ιστορία, όσο και τραογούδια της οκάς που δεν αντέξανε και ξεχαστήκανε στο πέρασμα του χρόνου. Πάνω κάτω όπως συμβαίνει σε όλα τα είδη μουσικής που αναπτύχθηκαν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και μάλιστα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Μοιραία ότι γράφτηκε μετά το τέλος αυτής της περιόδου το έχω στο μυαλό μου ως νεο-ρεμπέτικο, και ας ήταν μερικές φορές και πιο αυθεντικό από το παλιό. Για παράδειγμα, η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας σε ορισμένα ρεμπέτικα της Αμερικής “συγχωρείται” και θεωρείται αυθεντική ακριβώς επειδή έχει βαπτιστεί στα πλαίσια της χρονικής περιόδου του ρεμπέτικου. Σήμερα δεν το αποτολμάει σχεδόν κανείς, ούτε στις επανεκτελέσεις.
Το συγκεκριμένο thread ξεκίνησε θέτοντας ένα ερώτημα, κατά πόσον κάτι αναμφισβήτητα πρωτόλειο και αυθεντικό όπως τα “μπλούζ του πρίγκηπα” μπορούν να θεωρηθούν ρεμπέτικα, έστω και ξεχειλώνοντας τον όρο, έχοντας σαν κυριο κριτήριο την αυθεντικότητα. Φυσικό ήταν στη συζήτηση να μπει και ο Πιλαλί. Φυσικό είναι αν συνεχιστεί να μπει και ο Άσιμος, ο Πουλικάκος και δεκάδες άλλοι σύγχρονοι και μη πρωτοπόροι που πήγαν την ελληνική μουσική λίγο παραπέρα. Μπορούν όλοι αυτοί να θεωρηθούν ρεμπέτες? Η απάντηση είναι ναι, αν η αυθεντικότητα είναι το κύριο κριτήριο. Όμως αυτό περιπλέκει τα πράγματα, αφού ο τίτλος ρεμπέτικο μπορεί να αποδοθεί σε μουσικές ροκ, reggae, ethnic, progressive, metal. Κατά την ταπεινή μου προσωπική γνώμη θα πρέπει να παραμείνουμε στο χρονικό κριτήριο και μόνο.
Επίσης είναι εν μέρει μόνο σωστό το ότι η θεματολογία και η αφορμή του ρεμπέτικου ήταν η φτώχεια και οι κακουχίες της εποχής. Η καταγωγή των μουσικών του που προέρχονταν (όχι πάντα) από κατώτερα κοινωνικά στρώματα και οι περισσότεροι δεν είχαν ακαδημαϊκή μουσική παιδεία βοήθησε στη διαμόρφωση του μοναδικού ηχοχρώματός του. Η αναλογία όμως καταγγελτικού/πολιτικού στίχου με τον κλασσικό ερωτικό/διαπροσωπικό/διασκεδαστικό παραμένει η ίδια και τώρα, και μάλιστα με την πλάστιγγα να γέρνει υπέρ του καταγγελτικού στίχου στις μέρες μας περισσότερο.
Τέλος προσυπογράφω το σχόλιο του Elias1, βάζοντας όμως αστερίσκο ότι αναφέρεται στην ΕΜΠΟΡΙΚΗ ποπ και ροκ:
Ελληνικη ποπ και ροκ δεν υπαρχει παρα μονο μια προσπαθεια μιμησης αυτων των ειδων μουσικης οπου αργοτερα εβαλαν το μπουζουκι μεσα μπας και πουλησουν κανα δισκο.
Η ανεξάρτητη σκηνή έχει δώσει και δίνει διαμάντια, που τα περισσότερα δυστυχώς δεν θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά μας.
Είπα να μην σου απαντήσω πάλι αλλά με βάζεις σε πειρασμό…
Δέν παρεξηγήθηκε κανένας πού είπες τον Στέλιο παρακμιακό…Εκεί είπες την γνώμη σου ,και είναι δικαίωμά σου.
Αλλά ρε μάγκα μου,πιάνεις και λές στο 35 οτι,αυτοί πού εκπροσωπούν το κοινό από τα τραγούδια τού Σιδηρόπουλου,είναι οι κόπροι και οι πρεζάκηδες…Ενώ στο ιδιο θέμα εχουν ηδη δηλώσει φίλοι τού φόρουμ,οτι γουστάρουν τα τραγούδια τού ανθρώπου!!!
Δηλαδή αν αυτό δέν είναι προσβολή,ποιό είναι;;
Και δέν εννοώ τον ανθρωπο πού εχει πεθάνει…αλλά προσβάλεις με τα λόγια σου αυτούς πού δηλώθηκαν υπέρ του Σιδηρόπουλου!!!Σου λείπει τελείως το τάκτ θα μπορούσα να πω…
Και ενώ στο ιδιο θέμα,ενα παλιό και βασικό μέλος,εφαγε πρόστιμο πού λέμε,για μία λέξη στραβή πού εγραψε,( για μένα υπερβολικό,και ας με συνχωρέσει ο Δημήτρης )εσένα δέν σου είπε κανένας τίποτα ,τουλάχιστον για αυτά τα λόγια!!!
Αυτά ηθελα να σού πώ,γιατί μάλλον δέν κατάλαβες γιατί ο ενας,η ο αλλος χάλασε με τα γραφτά σου!!!
Χαλαρωστε λιγο,δεν χρειαζεται το τοσο να το κανετε τοσο.
[SIZE=2]Γυριστε το τιμονι,παρτε το χαμογελαστα,δεν εχουμε οικονομικες ή αλλες διαφορες να λυσουμε.
Ευχαριστω.
[/SIZE]
Το ερώτημα που τέθηκε αρχικά στο νήμα ήταν
Τα τραγούδια αυτά όπως δείχνουν όλα, ήταν μια προσπάθεια μείξης διάφορων μουσικών με κυριότερες το μπλουζ και το ρεμπέτικο. Αυτό από μόνο του κάνει την κατηγοριοποίηση δύσκολη. Όσο είναι μπλουζ για τον Τζόνσον, τόσο είναι ρεμπέτικα για το Μάρκο.
Πολύ πιο εμβριθείς απαντήσεις δόθηκαν απο Pepe και Liga Rosa.
Τα παραπάνω όμως είναι κάπως παραπλανητικά. Διότι, για να το κάνω τάλαρα, υπάρχει κάποιο άλλο σύγχρονο τραγούδι ή κύκλος τραγουδιών που να “θεωρείται ρεμπέτικο”, ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε με επιχειρήματα αν και ο παραπάνω σύγχρονος κύκλος τραγουδιών “θεωρείται ρεμπέτικο”?
Βασικά ακριβώς αυτό είναι ο πουριτανισμός, η εμμονή στην “καθαρότητα”.
Στην περίπτωσή μας, κανένα δημιούργημα δε μπορεί να φέρει το όνομα “ρεμπέτικο” (με οποιονδήποτε προσδιορισμό) αν δεν ανήκει στο συγκεκριμένο -κλειστό από δεκαετίες- κύκλο. Μπορεί μόνο να είναι “σαν ρεμπέτικο”, “επηρεασμένο από το ρεμπέτικο” κ.τ.ο.
Και για εμένα δεν είναι εύκολο να αποδεχτώ την κατάταξη μιας σύγχρονης δημιουργίας στο ρεμπέτικο, αλλά αυτό δεν είναι ούτε πρόβλημα της μουσικής, ούτε του ύφους, ούτε της τεχνικής, ούτε του συναισθήματος που το τραγούδι μπορεί να βγάζει, και απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι υπάρχουν τραγούδια που θα μπορούσαν να θεωρούνται ρεμπέτικα με βάση τα παραπάνω, αλλά παρολαυτά δε θεωρούνται απο την πλειοψηφια των ρεμπετόφιλων (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Το πρόβλημα -αν μπορεί να το αποκαλέσει κάποιος έτσι- έγγυται στον ακροατή, σε εμένα, που δε θέλω να τα βάλω στην ίδια κατηγορία, έστω ως διακριτή υποκατηγορία.
Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν διακινδινεύω να απαντήσω ότι και πάλι το αποτέλεσμα δε θα χαρακτηριστεί ρεμπέτικο, ακόμα κι αν δεν έχει τα προβλήματα μουσικής φόρμας που αναλύθηκαν για τα κομμάτια του Σιδηρόπουλου.
Εν κατακλείδι:
Οι ταμπέλες και οι κατηγοριοποιήσεις στη μουσική περισότερο περιπλέκουν τα πράγματα παρά τα ξεδιαλύνουν, όσον αφορά το ατομικό γούστο του καθενός. Όμως από όλη την παραπάνω συλλογιστική προκύπτει ένα ενδιαφέρον ερώτημα -που αναδύθηκε και προηγούμενα στο νήμα: Αν τα τραγούδια αυτά δεν είναι κάποιο παρακλάδι του ρεμπέτικου, τότε τι είναι?
Για τα σύγχρονα κομμάτια που κρατάνε τις παραδοσιακές φόρμες (δλδ όχι για πειραματισμούς όπως τα Μπλουζ του πρίγκηπα), είναι πολύ πιο εύκολο να χαρακτηριστούν “λαϊκά” παρά “ρεμπέτικα”. Προτιμάμε δηλαδή να ξεχειλώσουμε τόσο ένα μουσικό είδος ώστε να χωράει απο Σ. Διονυσίου και Σ. Καζαντίδη, μέχρι Β. Κορακάκη και Δ. Μητροπάνο, μέχρι Θ. Αδαμαντίδη και Γ. Πάριο (και ο κατάλογος ετερόκλητων καλλιτεχνών δεν έχει τέλος), παρά να τα χαρακτηρίσουμε ως κάποιο υποείδος του ρεμπέτικου (παρά το γεγονός ότι και το αμιγές Ρεμπέτικο έχει υποείδη έτσι κι αλλιώς). Αυτό από άποψη κοινωνικής ψυχολογίας έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Να ξεκαθαρίσω λίγο τα πράγματα.
Και προσωπικά, δεν με χαλάει καθόλου το πώς μιλάει κάποιος Π.χ. Elias. Το τι λέει κοιτάζω.