Αν ισχύει αυτό, πιθανότατα ο Ντονιτσέτι θα συνδεόταν και με τον Σινανιάν.
1 «Μου αρέσει»
Ο Κρίκορ Σινανιάν έγραψε τον ύμνο του Fenerbahce σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω βρει στο διαδύκτιο:
https://youtu.be/P3b8xM1blBk?si=VDfbLpFFhJXlK-Xm
Εδώ λίγες πληροφορίες για τη μουσική οικογένεια Σινανιάν:
1 «Μου αρέσει»
Από το λινκ της Εύας ήταν μικρή ορχήστρα/σύνολο δωματίου δυτικού τύπου
1 «Μου αρέσει»
Όσο για τον Ντονιτσέτι, πρώτα απ’ όλα δεν ήταν «ο» Ντονιτσέτι όπως είχα νομίσει εγώ τουλάχιστον, αλλά ο αδερφός του. Ο Γκαετάνο Ντονιτσέτι είναι γνωστός συνθέτης της όπερας, ο αδερφός του Τζουζέπε, ή Ντονιτσέτι-Πασά, είναι που εισήγαγε τη δυτική μουσική στην Οθωμανική αυτοκρατορία, επιβλέποντας την εκπαίδευση των μουσικών στις στρατιωτικές μπάντες, διδάσκοντας στα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας και στις κυρίες του χαρεμιού, κλπ. Έζησε στην Πόλη απο το 1828 ως τον θάνατό του το 1856.
Δε βρίσκω να σχετίστηκε ή έστω να συνυπήρξε με τον Σινανιάν, ο οποίος ίδρυσε την πρώτη μικρή ορχήστρα του πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Ντονιτσέτη Πασά, το 1861, και σταδιακά την επεξέτεινε.
Άλλο ένα:
Κι ένα ακόμη, με τίτλο μαρσάκι αλλά όχι σε ρυθμό εμβατηρίου (τρίσημο):
Δεν ξέρω αρκετά αλλά αναρωτιέμαι αν η εμβατηριο-ποίηση σκοπών είναι κάτι που συναντάται συχνά στην τουρκία. εδω πχ δεν περνούσε το μυαλό μου οτι θα κάνανε παρέλαση με τόσο γλυκιά μελωδία
Τι είναι αυτό το τερατούργημα; Το άνοιξα στο ΥΤ μπας και καταλάβω περισσότερα, και από το ένα βίντεο στο άλλο βλέπω ότι είναι ένα είδος παρέλασης που φαίνεται να γίνεται και σε πραγματικές συνθήκες, μέσα στην πόλη. Με όλο αυτό το απερίγραπτο κιτσαριό.
Τέλος πάντων, για το θέμα:
Από τα ελληνικά παραδείγματα που άκουσα, η τάση φαίνεται να είναι η αντίθετη, η αποεμβατηριοποίηση. Συνθέσεις σαν εμβατήρια ή σαν βαλς, εκτελέσεις σαν συρτά ή ό,τι ανάλογο της κάθε παράδοσης.
Είναι μπάντες μεχτέρ 
αναπαράσταση της μπαντας των γενιτσαρων.
το μουστάκι δείχνει να ειναι σχεδόν υποχρεωτικο.
Πέρα απο την πλάκα, ακούς και κάποιους πολύ δυνατούς μουσικούς σε τετοια σύνολα.
Στη Σίφνο υπάρχουν τρία οργανικά μαρσάκια σχετικά με την γαμήλια πομπή.
Αρχικά, αρκετοί εκ των καλεσμένων με τα όργανα συγκεντρώνονται σε ένα προκαθορισμένο κέντρο (καφενείο ή ταβέρνα) για προθέρμανση. Σε κάποια στιγμή οι συμμετέχοντες σχηματίζουν πομπή και κατευθύνονται προς το σπίτι όπου περιμένει ο κουμπάρος. Στην πορεία, τα όργανα παίζουν έναν από τους σκοπούς του δρόμου (π.χ. Στου βοριά το μπαλκονάκι, ή την Έλλη). Οταν παραληφθεί ο κουμπάρος, η πορεία κατευθύνεται στο σπίτι της κουμπάρας. Κατά την πορεία παίζουν ένα συγκεκριμένο οργανικό σκοπό (του κουμπάρου). Παραλαμβάνεται η κουμπάρα και η πομπή κατευθύνεται στο σπίτι του γαμπρού με νέο σκοπό (της κουμπάρας). Όταν παραληφθεί ο γαμπρός πάνε για τη νύφη και ο σκοπός τώρα είναι αυτός που είναι ο γνωστός σκοπός του γάμου. Ο ίδιος ο σκοπός παίζεται και όταν όλοι μαζί πλέον κατευθύνονται προς στην εκκλησία*
Εδώ μαζεμένοι και οι τρεις σκοποί:
3:16:30 – 3:19:15. Κουμπάρος
3:19:15 – 3:22:00. Κουμπάρα
3:22:00- τέλος. Γαμπρός-Νύφη
Ο κουμπάρος κι η κουμπάρα έχουν πιο πολύ χαρακτήρα εμβατηρίου. Ο γαμπρός είναι καθαρό συρτό (αν και δεν χορεύεται).
Σε κάθε μια από τις στάσεις οι συμμετέχοντες απευθύνουν ευχές σε δεκαπεντασύλλαβα ιαμβικά δίστιχα, συνήθως σε ειδικό σκοπό (μακινάδες).
*προπολεμικά, η θρησκευτική τελετή και το γαμήλιο γλέντι γινόταν στο σπίτι που ήταν η νύφη και η πομπή κατέληγε εκεί.
1 «Μου αρέσει»
Θυμίζει λίγο το σμυρναίικο. Δε νομίζω να είναι το ίδιο (αν και δύσκολο να καταλάβω τη μελωδία με την πρώτη φορά), δανείζεται όμως φρασούλες.
Κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέροντα τα παραδείγματα, και τρομεροί οι τύποι που παίζουν. Τι δύσκολη μουσική όμως ρε παιδί μου!
Λες «Το εμβατήριο Σμύρνης»; Και μένα αυτό μου θυμίζει.
Η κουμπάρα, πάλι, μου θυμίζει τον Κυπριακό χορό του δρεπανιού.
Και αυτά τα παίζουν στην πορεία, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας σκαλοπάτια.
Καθηγητές στο είδος τους.
Εμένα όχι και τόσο πολύ, παρόμοιος ρυθμός, ταχύτητα κλπ αλλά δεν είναι πολύ στενή συγγένεια σε βαθμό που να δείχνει πρόσφατο δανεισμό. Ευχαριστούμε πάντως για το βίντεο!
Η πληροφορία ότι ο οργανικός σκοπός παίζεται στην αρχή του καθιστού γλεντιού έχει πολύ ενδιαφέρον. Βρήκα ένα άρθρο για τη λειτουργία του Cezayır στην παραδοσιακή τούρκικη κοινωνία, και εκεί ο ερευνητής (η ερευνήτρια;) επισημαίνει ότι παίζεται στο “νυφόπαρμαν” (ασ το πούμε έτσι!) και στα μουχαμπέτια/συναντήσεις των άντρών. Η διαφορά είναι ότι παίζεται στο τέλος της συναντησης και όχι στην αρχή. Η google μετάφραση είναι χάλια, αλλά νομίζω ότι βγαίνει το γενικό νοήμα:
In almost every region and region of our country, mostly men and sometimes women take part in a traditional sohbet/chat or muhabbet. In some of the meetings, during the end of the evening, Algerian folk songs were performed orally or vocally.
It is also seen that Algerian tunes are performed instrumentally. It is well known to those who attended the meeting that the meeting ends with this saying.
In Kütahya/Simav on 7 February 2003 and in Çankırı Yâren on July 2004 the meetings were recorded by us visually/sensorily while they were in place and implemented.
During the conclusion of both traditions, the participants collectively sang the folk song “Algeria”.
It was observed that they sang and played the “Algerian” tune with the variant of the instruments common in the region.
Ο ερευνητής κάνει την παρατήρηση ότι το συγκεκριμένο τραγούδι έχει έναν “οριακό” χαρακτήρα, δηλαδή ότι δηλώνει ένα τέλος ή μία αρχή, κάτι που συμβαδίζει με τη λειτουργία του στην Κάρπαθο. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο γάμος είναι ένα καθεξοχήν “διαβατήριο έθιμο”, ίσως δεν είναι παράξενο πως αυτή η ξένη μελωδία εγίνε πατινάδα του γάμου. Θα πρέπει να πάω για ύπνο, αλλά αύριο θα προσπαθήσω να παραθέσω και άλλες πληροφορίες από το άρθρο.
1 «Μου αρέσει»
ευγε Ιβα!
ακούραστη είσαι. σ’ευχαριστούμε 
1 «Μου αρέσει»
Με ζουρνάδες, από Βουλγαρία:
Κρατάει περίπου ένα λεπτό, μετά γυριζει σε άλλον σκοπό, γνωστό και στην ελληνική Μακεδονία, και μετά σε διάφορα άλλα…
2 «Μου αρέσει»
Ζουρνατζίεφ όνομα και πράμα 