Πράγματι, το κομμάτι του «λυροτσάμπουνου» είναι αριστουργηματικό.
Δεν ξέρω βέβαια ποιος είναι ο ανεβάστορας και ποιος κατέγραψε τους στίχους, αλλά αυτός που τους κατέγραψε, εν κατέει από νησιά. Τον προδίδει η φράση «μας κόπηκε η σκότα από τη μάτισσα». Δεν πρόκειται για άγνωστη λέξη, αλλά για μία ματισιά, όπου ματίζεται, δηλαδή προσδένεται η σκότα στην άκρη του πανιού. Με ανάλογο, τεχνικά διαφορετικό φυσικά τρόπο ματίζονται και δύο σχοινιά μεταξύ τους, σε μόνιμη σύνδεση (όχι κόμπο, που επιτρέπει λύσιμο). Ειδικά για το συνδυασμό σκότας με πανί, αν η σκότα σου κοπεί στη ματισιά, το πανί καθίσταται παντελώς άχρηστο και επικίνδυνο και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το μαϊνάρεις άμεσα, με όλα τα προβλήματα που αυτό θα φέρει.
Και κάτι όπου κάποιος ίσως Πατινιώτης θα μπορούσε να με φωτίσει: δεν καταλαβαίνω τί ρόλο παίζει ο Μανώλης, στο στίχο «Καταμεσής Μαράθι, Μανώλη τα νησιά». Μήπως και εδώ έχουμε λανθασμένη απόδοση του νοήματος, η πράγματι υπάρχουν καταμεσής του Μαραθιού νησάκια ιδιοκτησίας κάποιου Μανώλη; Άλλη απορία: «Ώς που να έχω μουσαμά, θα το κρατώ στα όρτσα». Τί ρόλο παίζει, εδώ, ο μουσαμάς; Πάντως, η φράση «Κακοκαιρία έρχεται και η βροχή μας πιάνει» σίγουρα δεν γράφτηκε από ναυτικό.