Ρόμ είναι, ή Ρομά, αν ρωτήσεις τους ίδιους, και το Τσιγγάνοι το θεωρούν εξ ίσου υποτιμητικό όσο και το γύφτοι (Γύφτοι, κατά τον Κ. Φαλτάιτς, το 1927). Όμως, στη γλώσσα τους, όχι στη δική μας. Και εμείς, οι ελληνόφωνοι χριστιανοί πολίτες του Ελληνικού κράτους (και της διασποράς), Έλληνες θέλουμε να λεγόμαστε και όχι Γραικοί, αλλά Greeks, Grecs, Griechen κλπ. μας αποκαλούν όλοι. Έτσι είναι: όταν κάποιος πάει ταξίδι στο Παρίσι, ή το Λονδίνο, δεν θα διηγείται στους φίλους του “είμουν στο Παγί, ή στο Λάντον”. Και όταν η αντιμετώπιση των ανθρώπων της φυλής αυτής αλλάξει, ώστε να τους θεωρούμε καθ’ όλα ισότιμους με εμάς, να δείτε που οι Ρόμ δεν θα ενοχλούνται αν τους λέμε Τσιγγάνους, γιατί τότε πια η λέξη δεν θα έχει υποτιμητικό περιεχόμενο. Δικαιούμαστε όμως να χρησιμοποιούμε, όταν εκφραζόμαστε στη γλώσσα μας, τους όρους που η ίδια μας η γλώσσα έχει καθιερώσει για την κάθε ομάδα ανθρώπων: Άγγλοι για τους Άγγλους και όχι British, Γάλλοι για τους Γάλλους και όχι Francais,Τσιγγάνοι για τους Τσιγγάνους και όχι Ρομά.
Η ονομασία Γύφτοι, πάντως, πράγματι είναι λανθασμένη, αφού είναι παραφθορά του Αιγύπτιοι και βεβαίως, καμμία σχέση δεν έχουν οι άνθρωποι με την Αίγυπτο.
Λάζαρε, ο Νίκος παραπάνω με κάλυψε απολύτως. Έχω σκεφτεί κατ’ επανάληψιν το ίδιο επιχείρημα σχετικά με τη λέξη «Ρομά»: ότι δηλαδή και τους Κινέζους τους λέμε με την ελληνική λέξη που σημαίνει Κινέζος κι όχι με τη δική τους.
Ως προς το Γύφτοι / Τσιγγάνοι, σε διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει καμία υποτιμητική χροιά στη χρήση της. Αυτό νομίζω ότι προκύπτει ξεκάθαρα και από τα συμφραζόμενα. H λέξη από μόνη της δεν έχει τίποτε το μεμπτό, αλλιώς θα μας ενοχλούσε και στον «12λογο του Γύφτου». Τη χρησιμοποιώ συνειδητά, επειδή ακριβώς θεωρώ ότι οι πολιτικά ορθές περιφράσεις υποκρύπτουν το σκεπτικό «μην τους πω αυτό που είιναι, μην τους θίξω». Μα αν θεωρείς ότι θα τους θίξεις λέγοντάς τους αυτό που είναι, τότε το θεωρείς υποτιμητικό να είναι αυτό που είναι, άρα δε σου φταίει η λέξη!
Ποτέ δε λέω «ΑΜΕΑ», «έγχρωμοι», «άτομα με προβλήματα όρασης (έλεος!!)» κλπ. Μάλιστα θαυμάζω ορισμένους ανθρώπους που ακόμη και τη λέξη «αράπης» μπορούν να την πουν με τρόπο εντελώς απενοχοποιημένο, και να καταλαβαίνεις άμεσα ότι δεν εννοούν απολύτως τίποτε κακό (όπως σε μερικά παλιά τραγούδια: Αραπίνα μου σκερτσόζα κλπ.), προσωπικά όμως αυτό ειδικά δεν το έχω καταφέρει. Στα χείλη μου το «αράπης» ακούγεται βεβιασμένο, κι έτσι το αποφεύγω.
Όσο για το εσφαλμένο της αιγυπτιακής τους καταγωγής, η λέξη Γύφτος καλώς ή κακώς υπάρχει. Το ότι παλιά, όταν πρωτοεμφανίστηκε στη γλώσσα μας, στηρίχτηκε σε μια παρανόηση, δεν είναι του παρόντος. Ο πρώτος Έλληνας που τη χρησιμοποίησε ήθελε να πει «αυτοί εκεί»: δεν μπορούσε να κάνει πρώτα εθνολογική μελέτη σε βάθος αιώνων και μετά να ολοκληρώσει τη φράση του. Δεν είναι δουλειά κανενός να διορθώσει τη ζωντανή γλώσσα.
Εξάλλου έχω ακούσει ότι ήρθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο -πράγμα που δεν ξέρω αν ισχύει αλλά πάντως είναι ανεξάρτητο από την αρχική τους ρίζα.
Ένα μικρό μέρος από συνέντευξη του Γιάννη Βασιλόπουλου (Κλαρίνο)
Γεννήθηκα στο Αγρίνιο το 1939. Ο παππούλης μου Γιάννης Βασιλόπουλος, από την Κωνσταντινούπολη ήρθε στη Φιλιππιάδα. Η γιαγιά μου από το Μεσολόγγι, τσιγγάνα. Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι. Υπηρέτησα φαντάρος στην Τρίπολη…Εμάς ποτέ δεν μας είπαν γύφτοι.
Σας είπε ο Φαλτάιτς, ο οποίος έσκυψε με σεβασμό και αγάπη στον πολιτισμό σας. Σας είπε και ο Παλαμάς που σας τίμησε ως σύμβολα αδούλωτου πνεύματος. Μετά από αυτούς, νομίζω ότι δικαιούμαι να σας πω κι εγώ.
Δεν έχω τίποτα να προσθέσω στη συζήτηση, αλλά βρήκα ένα channel στο youtube που έχει βιντεάκια με σύγχρονους τσιγγάνους μουσικούς. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά μου φαίνεται πως ο Μελάς τραγουδάει σε κάποια τσιγγάνικη διάλεκτο στην αρχή:
[QUOTE=Eva;211634…αλλά μου φαίνεται πως ο Μελάς τραγουδάει σε κάποια τσιγγάνικη διάλεκτο στην αρχή[/QUOTE]
Ωραία, τραγουδάει αμανέ σε γύφτικα. Και λοιπόν; Τι σημαίνει αυτό; Απολύτως τίποτα σε σχέση με το θέμα πάντως.
Και μία παράκληση ως συντονιστής. Μην αρχίσουμε να ανεβάζουμε βιντεάκια τέτοιου είδους μουσικής.
Δημήτρη, έχει δίκιο. Τα σύγχρονα “γυφτοπανηγύρια” και οι αμανέδες είναι μια άλλη υπόθεση/πραγματικότητα που δεν έχει σχέση με το θέμα μας. Σβήσε το μήνυμά μου αν θες…εγώ δεν μπορώ να το κάνω η ίδια, απ’ ό,τι φαίνεται.
Εύα, δεν μας αρέσει να σβήνουμε μηνύματα, εκτός αν μας ζητηθεί από τον συντάκτη ή κάποιο άλλο μέλος, και θεωρήσουμε ότι πραγματικά υπάρχει τέτοια ανάγκη, και βέβαια και σε περιπτώσεις που αυτεπάγγελτα κρίνουμε ότι πρέπει κάποιο μήνυμα να σβηστεί.
Είμαστε ένα ρεμπέτικο φόρουμ και θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε και καλό. Ασχολούμαστε με το ρεμπέτικο τραγούδι αλλά φυσικά, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να βάζουμε “σύνορα”. Μας ενδιαφέρει όλο το πλέγμα του αστικού λαϊκού τραγουδιού, είναι όμως αλήθεια ότι προσπαθούμε να προβάλλουμε περισσότερο την πραγματικά λαϊκή μουσική, όπου και αν κατατάσσεται. Φωταγωγημένες πίστες, λουλουδοτάπητες (ή πιατοτράπητες σε παλαιότερες εποχές), δεκαπενταμελείς ορχήστρες, ηλεκτρικός ήχος με τα ανάλογα εφφέ (-ε, -έ, -έ, …), νομίζω ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν πραγματική λαϊκή μουσική. Και είναι αλήθεια ότι τέτοια φαινόμενα, που δεν υπήρχαν σε πολύ παλαιότερες εποχές, εμφανίζονται όλο και περισσότερο όσο κοντύτερα προς το σήμερα ερχόμαστε.
Έχεις, Εύα, εκφράσει σαφέστατα, στο παρελθόν, την προτίμησή σου σε τραγούδια μεταγενέστερων εποχών, που φυσικά παρουσιάζουν, αναπόφευκτα, τα φαινόμενα που ανέφερα παραπάνω. Εκτός του ότι αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα, δικό σου αλλά και όλων, είναι και κάτι που το σεβόμαστε απόλυτα. Έχεις όμως και η ίδια συμφωνήσει, ότι τα τραγούδια αυτά συχνά δεν ανήκουν στα καλύτερα δείγματα της λαϊκής μουσικής.
Για τον αμανέ του Μελά: όταν έχεις με πραγματική μέθεξη ακούσει τους αμανέδες που έχουν ηχογραφήσει οι μεγάλοι του προπολεμικού λαϊκού τραγουδιού, καθώς και το σεβασμό με τον οποίο υπεισέρχεται σε αυτές τις ηχογραφήσεις η οργανική συνοδεία, συμπληρώνοντας και όχι σκεπάζοντας τον τραγουδιστή, καλό είναι να μην κάνεις συγκρίσεις…
Για τα βίντεο έληξε το θέμα, τα έχουμε συζητήσει με το Δημήτρη και καταλαβαίνω το σκεπτικό του. Σίγουρα μου αρέσουν αρκετά από τα λεγόμενα “εμπορικά λαϊκα” (εκτός από τα σύγχρονα που δεν τα μπορώ), ακόμα και τα κάπως “σκυλέ”, αλλά δεν θεωρώ τη μουσική του Μελά και Σια υπόδειγμα καλής ή αυθεντικής μουσικής, προς Θεού. Εμένα το ενδιαφέρουν μου είναι πιο πολύ κοινωνιολογικό, ας πούμε. Είναι και αυτή μια λόξα…
Όσο για την εξέλιξη της δημοτικής ή λαϊκής μουσικής που λες, έχω καιρό να πάω σε πανηγύρι. Θυμάμαι ακόμα όμως τα ποντιακά μαγαζιά που πήγαινα στα νιάτα μου (μιλάμε για δεκαετία του 80!), τη “Λεμόνα” και το “Κορτσόπον” στη Θεσσαλονίκη. Αυτά ήταν μάλλον όλιγον “σκυλάδικα” με μεγάλη πίστα, λουλούδια, ορχήστρα και electric λύρα. Άκουγες και αμανάδες σε στυλ Μελά και έχει και άφθονα τσιφτε τέλια (εγώ τα έλεγα ποντιακά τσιφτε τέλια). Οι θαμώνες ήταν από τις γύρω περιοχές, Σταυρούπολη και ακόμα Καλαμαριά, που ήρθαν να ξεδώσουν και που μάλλον δεν νοιάζονταν και τόσο πολύ για την αυθεντικότητα της παρουσίασης. Από την άλλη ήταν φοβεροί χωρευτές και ήξεραν όλους τους χορούς. Ηταν φορές που έβλεπες μία μεγάλη πίστα με χορευτές που ήταν όλοι τέλεια συντονισμένοι, σαν να είχαν μπει σε ένα flow, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν βιώνουν όλοι την παράδοση με τον ίδιο τρόπο, και ότι ακόμα η “μπασταρδεμένη” δημοτική μουσική μπορεί να έχει την δικιά του αυθεντικότητα για αυτούς που την απολαμβάνουν.
Δεν το λέω για να δικαιολογήσω τη σημερινή κατάσταση. Εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα, αλλά έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν δυο ξερχωριστοί φορείς της δημοτικής και λαϊκής μουσικής στην Ελλάδα. Από την μια είναι οι τοπικοί μουσικοί και χορευτικοί σύλλογοι, τα τμήματα λαϊκής μουσικής στα πανεπιστήμια, άνθρωποι όπως ο λ.χ Daly και γενικά όλοι οι μερακλήδες/ερασιτέχνες που πάσχουν να κρατούνε ζωντανή αυτήν την αυθεντική παράδοση που λέτε. Από την άλλη είναι οι επαγγελματίες οργανοπαίχτες, Γύφτοι και μη, που βγάζουν μεροκάματο στα πανηγύρια και στα κέντρα. Μου φαίνεται πως οι μεν και οι δε ανήκουν σε κάπως διαφορετικούς κόσμους, ή είμαι εντελώς λάθος; Και ο κόσμος που πάει στα πανηγύρια και στα κέντρα όπως το Ριο, που ανήκει;
Πάντως, είμαι από μια χώρα που η δημοτική παράδοση έπαψε να είναι ζωντανή πριν εκατό χρόνια και τώρα μόνο επιβιώνει σαν ένα εντελώς μουσειακό είδος. Ζηλεύω τους Έλληνες που ακόμα έχουν μια ζωντανή λαϊκή παράδοση (έστω και αλλιωμένη), που πάνε στα πανηγύρια και στα κέντρα και χορεύουν τους τοπικούς χορούς τους.
Ελπίζω αυτά που έγραψα να είναι μέσα στα πλαίσια της συζήτησης…
Είδα τα βιντεάκια, και ξεκινώντας από αυτά είδα και μερικά άλλα συναφή. Έπαθα πολιτισμικό σοκ: φαίνεται πως πληροφορήθηκα για πρώτη φορά της ύπαρξη μιας «φυλής» η οποία όχι απλώς πάει σ’ αυτά τα μαγαζιά αλλά έχει ζωηρή συναισθηματική σχέση μ’ ένα είδος μουσικής που ειλικρινά ούτε ήξερα ότι υπάρχει. Δεν ξέρω καν πώς ονομάζεται (ούτε «λαϊκό» ούτε «σκυλάδικο» μου φαίνονται επαρκείς όροι). Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν τους έχω συναντήσει ποτέ; Ποιος είναι ο τσελίστας που κάθεται στο πεζούλι με την κουστουμιά του, και ποιο είναι το παρελθόν του; Προφανώς θα αφιέρωσε πρώτα κάμποσα χρόνια να μάθει τσέλο με τον συμβατικό τρόπο και ακολούθως κάποια ακόμα για να μάθει αυτή τη μουσική -είναι εμφανές ότι υπάρχει πρόβα και μελέτη από πίσω, δεν παίζουν ούτε «γαλλικά» ούτε μοιάζουν ότι απλώς έμαθαν ένα, δύο, δέκα κομμάτια. Και ποιος είναι ο σχολιαστής που έγραψε «Γεια σου ρε Χακάν ιστορία!!»; Ούτε αυτός μοιάζει να είναι κάποιος που απλώς πήγε εκεί ένα βράδυ επειδή του 'πε η παρέα «Ζαφείρης Μελάς»: έχει κι αυτός μια ιστορία ως ακροατής.
Ιδιαίτερα δε ένας άλλος σχολιαστής, σε κάποιο από τα βινταάκια, έγραψε κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: «Γεια σου τάδε με το κλαρίνο/βιολί/τραγούδι σου (δε θυμάμαι τι απ’ όλα), ευτυχώς που είσαι κι εσύ να ξεχνάει ο κοσμάκης τις πίκρες του!».
Οπότε Εύα έχεις δίκιο: αυτή η μουσική είναι αυθεντική για κάποιους.
Τα βιντεάκια δεν τα είδα, αλλά προ ημερών, ταξιδεύοντας μόνος με το αυτοκίνητο στην Εύβοια, έπεσα σε “ιδιωτικό” ραδιοφωνικό σταθμό που διαφήμιζε τραγούδια προς πώλησιν και κέντρα προς επίσκεψιν, με “δημοτική” μουσική. Το έκο (-ο, -ο) το χρησιμοποιούσε και ο εκφωνητής και μάλλον ιδιοκτήτης του σταθμού. Έπαθα και εγώ πολιτισμικό σοκ ανάλογο με αυτό του Περικλή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι (και πρέπει να είναι και πολλοί) που δίνουν λεφτά για να ακούν αυτή τη μουσική από το αμάξι τους και ξοδεύουν χρόνο για να διασκεδάζουν στα ανάλογα μαγαζιά. Ξέρω τα σκυλάδικα, τα σκυλοδημοτικά, τα σκυλονησιώτικα και τα σχετικά αλλά αυτό που άκουσα απ’ το ραδιόφωνο ήταν πρωτόγνωρο και α-πίσ-τευ-το.
Τους ξέρουμε αυτούς τους ανθρώπους και τους συναντάμε καθημερινά. Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς διασκεδάζει στη σχόλη του ο παραγωγός απ’ τον οποίο αγοράσαμε ντομάτες, ο βενζινάς της επαρχιακής οδού, ο φορτηγατζής που έπινε το φρέντο του στο τραπεζάκι του βενζινάδικου.
Το φαινόμενο πρέπει να είναι πανβαλκανικό. Πριν πάνω από δέκα χρόνια, τουρίστας στη Σερβία, διανυκτέρευσα ένα βράδυ σε ξενοδοχείο όπου δινόταν πάρτυ γάμου. Η ορχήστρα έπαιζε σκυλοσέρβικα, όπου μόνο τα λόγια δεν καταλάβαινα. Αν ήταν οργανικό, θα νόμιζα ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα. Πριν κάποια πάλι χρόνια, στην Αθήνα, μέσα από μερσεντές με αλβανικούς αριθμούς ακουγόταν πολυφωνική ντίσκο.
Είναι αυτή η αυθεντική δημοτική μουσική σήμερα; Πήτε με γραφικό, πήτε με ρομαντικό (που σίγουρα δεν είμαι), αιθεροβάμονα ή ό τι άλλο αλλά, αν είναι έτσι, να μετακομίσω στη Σουηδία να ακούω μουσειακή μουσική. Το προτιμώ.
Τα βιντεάκια που αναφέρω έχουν μια μουσική που συνολικά μού ήταν άγνωστη και πρωτοφανής. Ωραία-ξεωραία, άλλο αυτό. Αλλά σύμφωνα με όσα δεδομένα διαθέτω, δεν είναι η σκυλέ μετάλλαξη ούτε του λαϊκού, ούτε του δημοτικού, ούτε τίποτε άλλο. Είναι ένα ξεχωριστό είδος. Το περιτύλιγμα (πίστα με λουλούδια, κουστούμια, θριαμβευτικές χειρονομίες τραγουδιστή, μπασίστας σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης) είναι κοινό με άλλων ειδών, αλλά η μουσική όχι.
Τι μουσική είναι αυτή, που ενώ για μένα είναι τόσο άγνωστη, για άλλους είναι η πνοή τους; Έχει κάποια σχέση με Τουρκία; Ή, όπως λέει ο Νίκος, μήπως με Βαλκάνια; Ή, όπως ίσως υπαινίχθηκε η Εύα, με τους Γύφτους; Και πότε πρόλαβε να βγάλει ρίζες στην ψυχή ανθρώπων σαν τον παραγωγό της λαϊκής και τον φρεντοπότη νταλικέρη;
Και τους έχετε συναντήσει, μπορεί και να τους έχετε θαυμάσει και δεν μπορείτε να φανταστείτε ποιοί μπορεί να είναι! Σίγουρα είναι οι πολλοί!
Για του λόγου το αληθές, βάζω κι’ εγώ ένα γύφτικο-σκυλάδικο τσιφτετέλι, όπου διασκεδάζει αφάνταστα ευχαριστημένος ένα είδωλό μου (στο ούτι) ο πολύς Σαραγούδας! Αν μου το έλεγαν απλά και δεν το έβλεπα, δεν θα το πίστευα.
Νίκο, κι εγώ νομίζω ότι το φαινόμενο είναι πανβαλκανικό. Ακόμα και τα μοντέρνα λαϊκά έχουν περίπου το ίδιο ύφος σε όλα τα Βαλκάνια και στην Τουρκία. Όλα έχουν γίνει ένας μουσικός αχταρμάς, που το μόνο που αλλάζει είναι η γλώσσα.
Όσο για την αυθεντική δημοτική μουσική, εγώ πιστεύω ότι είναι ακόμα ζωντανή…με την έννοια ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τους χορούς και την μουσική του τόπου τους. Οι περισσότεροι Έλληνες ξέρουν έστω και μερικούς δημοτικούς χορούς και τους χορεύουν στα γλέντια τους και στις εξόδους τους. Εδώ στη Σουηδία οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα από την δική μας δημοτική μουσική παράδοση, γιατί αυτή η μουσική έπαψε να είναι μέρος της ζωής μας και της διασκέδασής μας πριν πάρα πολλά χρόνια. Η μαμά μου, που είναι από αγροτική οικογένεια, χόρευε βαλσάκια και φοξ τροτ όταν γίνονταν χοροί στο χωριό της, και εδώ μιλάμε για τη δεκαετία του 40.
Μουσικά προγράμματα όπως αυτά που βλέπεις στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχουν καθόλου. Δηλαδή, σχετικά με τη βόρεια Ευρώπη είστε ακόμα σε καλή μοίρα, πιστεύω.
@Γρηγόρη: Το γεγονός ότι είναι τσιφτετέλι αλλάζει λίγο τα πράγματα. Το τσιφτετέλι, είτε τουρκογύφτικο είτε ελληνορθόδοξο είτε αναρχοαυτόνομο, είναι πάντα αναγνωρίσιμο: δε χρειάζεται να είσαι τακτικός θαμώνας του Ρίου και του Ζ. Μελά για να νιώσεις άνετα και όξω καρδιά ακούγοντάς το. Επιπλέον τέρπει τους ανδρικούς οφθαλμούς σε βαθμό που τα ώτα να μην τα ρωτάει κανείς αν τέρπονται κι αυτά.
Το θέμα είναι, τι γινόταν σ’ όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα; Γιατί όσα είδα στ’ άλλα βιντεάκια οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουμε ένα είδος τραγουδιών που απευθύνονται κυρίως στο δικό τους κοινό, και πολύ λιγότερο σε κόσμο που να λέει «αυτό το Σάββατο σε ποιο να κλείσουμε τραπέζι;». Όπως με τα δημοτικά: ανεξαρτήτως σκυλοπρεπούς ή μη ενορχήστρωσης και περιτυλίγματος, σε άλλους απευθύνεται ένα πρόγραμμα τοπικών τραγουδιών και σ’ άλλους ένα με λίγο τσάμικα για λεβεντιά, λίγο συρτά στα τρία που είναι εύκολα να χορέψουν όλοι, λίγο νησιώτικα που είναι αλέγρα κλπ.
Μου φαίνεται πως ο Σαραγούδας δεν είναι γύφτος. Πάντως ο γιος του Άγγελος είναι λαϊκός τραγουδιστής στο (ας το πούμε!) “πανηγυρτζίδικο” ύφος, όπως φαίνεται στα σχετικά βίντεο στο youtube.
…κάτι για τον Σαραγούδα ,ο άνθρωπος εχει μια διαδρομή αρκετών χρόνων .Δεν έπαιζε πάντα ουτι ,μήτε και ʽʼυπηρετούσεʼʼ πάντα το είδος που τώρα υπηρετεί .Υπήρξε τραγουδιστής ʽʼνεοδημοτικώνʼʼ με καριέρα στα πανηγύρια κλπ Δεν το λέω ουτε για καλό ουτε για κακό ,απλά για πληροφόρηση το λέω .Κατά τα΄αλλα απορώ που απορείτε !Να κ΄ένα δείγμα του Σαραγούδα πρίν ανακαλύψει το ούτι. http://youtu.be/DNw003qRdjA
Προφανώς ο Σαραγούδας δεν είναι γύφτος Εύα! Μάλιστα ο ίδιος όποτε παίζει (είχα την τύχη να βρεθώ και σε γλέντι 15-20 ατόμων μαζί του-μια πολύ αστεία ιστορία) είναι εκπληκτικά τα τραγούδια που επιλέγει (παραδοσιακά στην συντριπτική πλειοψηφία τους). Εκείνο που τόνισα, ήταν ότι ακόμα και ένας άνθρωπος αποδεδειγμένης καλλιτεχνικής ευαισθησίας και γνώσης, δείχνει να απολαμβάνει αυτά που εγώ δεν μπορώ να ακούσω πάνω από 10 λεπτά και μεθυσμένος… Αν ο πολύς ο κόσμος δεν αρέσκετο σ’ αυτό το “μουσικό” είδος, δεν θα είχαμε περάσει στα ινδικά και τα αιγυπτιακά την δεκαετία του 60 (που σαν κλεμμένες επιτυχίες πολλά ήταν και ευήκοα!), ούτε στην λιβανέζικη ντίσκο σήμερα… Σε οποιοδήποτε σκυλάδικο ανά την Ελλάδα να βρεθείς είναι τίγκα, αντίθετα με εκείνα τα ελάχιστα που παίζουν είτε ρεμπέτικο, είτε τέλος πάντων αυτό που αδόκιμα ίσως θα ονομάζαμε ποιοτικό ελληνικό τραγούδι.
Το ψευδεπίγραφο, το αρκουδιάρικο, το δήθεν λαϊκό είναι το κυρίαρχο σε κάθε έκφανση της ζωής μας (καθημερινή, καλλιτεχνική, πολιτική κ.α.) εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχουμε λαϊκούς ανθρώπους αλλά λαϊκάντζες. Οι -αντζες έχουν επικρατήσει…:mad:
Δεν το ήξερα Μπάμπη! Αλλά ακόμα και αυτό καμία σχέση δεν έχει με το σημερινό πανηγυρτζίδικο. Είναι ινδικής έμπνευσης ή μου φαίνεται;
Γρηγόρη, όπως και εσύ αλλά και εγώ (και άλλοι) παρατηρήσαμε, από ένα σημείο και μετά, όλα ένας αχταρμάς έχουν γίνει. Είναι πολύ πιθανόν να ακούσουμε και κάτι του μπαρμπα Νίκου από κάποιο ινδικό ή πακιστανικό μαγαζί στα περίχωρα της Ομόνοιας…
Κατά τα΄αλλα απορώ που απορείτε !Να κ΄ένα δείγμα του Σαραγούδα πρίν ανακαλύψει το ούτι.
Αυτό ήθελα να πω κι εγώ, αλλά δεν τολμούσα! Δηλαδή, το ότι ο Σαραγούδας τώρα παραδίδει μαθήματα στο “Μουσικό Χωριό” σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν μπορεί να τη βρει με τα “τουρκογύφτικα” τσιφτετέλια του Μπέκου; Είναι λίγο (με το συμπάθειο!) σαν να αποδίδουμε τα δικά μας γούστα και και τις δικές μας αισθητικες ευαισθησίες σε ανθρώπους που έχουν άλλες εμπειρίες και άλλα βιώματα από τα δικά μας. Προφανώς ο Σαραγούδας ήταν καλεσμένος στα βαφτίσια σαν οικογενειακός φίλος και διασκέδαζε με τραγούδια που δεν ήταν και τόσο διαφορετικά από αυτά που έλεγε ο ίδίος κάποτε. Όπως λέει και ο Μπάμπης, τα περισσότερα δισκάκια του Σαραγούδα είναι στο λαϊκοδημοτικό στυλ. Και όποιος ψάξει για βιντεο με το γιο του, θα δει ότι είναι περίπου στο ίδιο ύφος με τον Μελά και οι υπόλοιποι “λαϊκοδημοτικοί”, Γύφτοι και μη.