Ξεχασμενο Ταξίμι - 17 ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Νέο album(εχει κυκλοφορίσει εδω και 6 μήνες περίπου) απο το Νικόλα Σύρο. Εξαιρετικές ερμηνίες σε τραγούδια της κλασσικής περιόδου του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου. Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφιση στη Νορμανδία. Η παραγωγή του album είναι απο τις εκδόσεις Νεφέλη.
Τι γνωρίζουμε για τον Νίκο Σύρο?
Εχω κάποια τραγούδια του σκόρπια.
Εψαξα στο νετ γι αυτόν αλλά δεν βγαίνει τίποτα. Ενας Ν.Σύρος μόνον αναφέρεται ως “μπουζούκι” στο Αξιον Εστί του Θεοδωράκη, είναι πράγματι αυτός?
Ο Νίκος Σύρος είναι μπουζουξής από τη Σκόπελο. Είναι απ’ τους παλιούς-νέους μουσικούς που ασχολήθηκαν με το ρεμπέτικο απ’ τα τέλη της δεκαετίας του '70. Τον γνώρισα μέσα από ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις από μαγαζιά της Σκοπέλου όπου έπαιζαν μαζί με τον Καλαφάτη (άλλη ζόρικια περίπτωση), τον Ξηντάρη, τον Τζώρτζη, το Μητρέντζη και άλλους. Από δισκογραφία έχω υπόψη μου “Το παλιό μας σπίτι” που έκανε μαζί με τον Τζώρτζη σε επιμέλεια Νότη Μαυρουδή. Εξαίρετος δίσκος με επανεκτελέσεις ψαγμένων (για την εποχή που βγήκε) ρεμπέτικων. Επίσης άλλον ένα δίσκο με ρεμπέτικα (ηχογραφημένος μάλλον στη Γαλλία) όπου συμμετέχει μαζί τους και ο Σπουρδαλάκης (ναι ο οργανοποιός).
Προσωπικά γνώρισα το Σύρο το 1999 (αν θυμάμαι καλά) όταν έπαιζε στη “Ρεμπέτικη Ιστορία” του Παυλάρα, στην Ιπποκράτους. Μου άρεσε τόσο πολύ η απλότητα με την οποία έπαιζε και τραγουδούσε, ώστε πήγα αρκετές φορές να τον ακούσω, αδοαφορώντας για τη δολοφονική μικροφωνική του Παύλου (άσχετο, μαζί τους τραγούδαγε ένα κορίτσι με καλή φωνή και μάγκικο, αλλά όχι κουτσαβάκικο, τρόπο, που φέτος την πήρε το μάτι μου στον Πίκο με τους Λιόση και Βλάχο. Αν ξέρει κανείς το όνομά της, ας το ρίξει να τη …σταμπάρουμε).
Εκτός των άλλων ο Σύρος μού φάνηκε και καλό παιδί, χωρίς το τουπέ που διακρίνει συχνά τους επαγγελματίες μουσικούς. Η πλάκα είναι ότι είναι ψευδός (λέει το σίγμα θήτα), αλλά στο τραγούδι δε κάνει …κρα. Εγώ το πήρα χαμπάρι μετά από αρκετές ακροάσεις, ενώ όταν συζητάς μαζί του είναι εμφανέστατο.
Κάποια στιγμή είχα μάθει ότι ο Δήμος Σκοπέλου του είχε δώσει αίθουσα και μισθό για να κάνει μάθημα σε νέους μπουζουξήδες. Αυτές είναι σωστές δουλειές. Δεν ξέρω αν συνεχίζει ακόμα.
Μια και ο λογος λοιπον για τους Σκοπελιτες -εξ οσων γνωριζω για τον Καλαφατη- ΞΗΝΤΑΡΗ και ΚΑΛΑΦΑΤΗ, δυο τραγουδια που ηχογραφησαν προχειρα για καποιους φιλους φανατικους της τεχνης των και του ρεπερτοριου των, γυρω στα 1981-'82 !!
http://rapidshare.de/files/6240309/Politissa.mp3.html
http://rapidshare.de/files/6240619/Ta_zhliarika_sou_matia.mp3.html
Η κασετα αυτη επεσε στα χερια μου τον Ιουνη του ΄82 και εμελε να αλλαξει τα ακουσματα μου και στην πορεια πολλά άλλα … Μαζι με τις τρεις κασετες το Ασιμου με ηχογραφησεις του ΜΑΡΚΟΥ (Τα τραγουδια του τεκε) απετελεσαν για μενα και καποιους φιλους την αρχη της ενασχολησης με το ρεμπετικο.
Ας ειν’καλα λοιπον ο φιλος ο Νικος ο Ποντικος που μου εδωσε την κασετα -την οποια καλοθελητης τις ή μαλλον καλοθελητρια τινα “εδανεισθη” και αν υπαρχει (η κασετα) θα βρισκεται στα Γιαννινα …
Προλαβα ομως κι εσωσα 5 τραγουδια σε αλλη κασετα
-ως γνωστον η ανακαλυψη της εποχης τοτε ηταν το διπλο κασετοφωνο (!!!)-
εξ ων τα δυο εδω κι αυτο το ανακαλυψα χρονια μετα.
“Τα ζηλιαρικα” ηταν ουτως ή αλλως το ξεχωριστο τραγουδι απ’την κασετα και το “προτεινομενο” απο το Νικολα …
Το λενε οπως ο ΜΑΡΚΟΣ και ο ΣΤΡΑΤΟΣ (α’εκτελ.1938) απο ΣΙ με τις ιδιες γραμμες στις 2 φωνες !!
Το ιδιο και την “Πολιτισσα” που λεει παλι ο ΜΑΡΚΟΣ με τον ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟ.
Καταρχήν να πούμε ότι δεν το λένε όπως οι Μάρκος-Στράτος στην πρώτη εκτέλεση. Εκεί ο Μάρκος κάνει δεύτερη φωνή στο πρώτο μέρος ενώ αυτοί εδώ τραγουδούν με μια οκτάβα διαφορά. Τέλος πάντων.
Η γνώμη μου είναι ότι η συγκεκριμένη ηχογράφηση τούς αδικεί κατάφωρα. Ιδιαίτερα ο Καλαφάτης ήταν (λέω ήταν γιατί η τελευταία του ερασιτεχνική ηχογράφηση που έχω ακούσει είναι από τις αρχές της δεκαετίας του '80) εξαιρετικός τραγουδιστής, που στο χρώμα έφερνε πολύ του Χατζηχρήστου. Μου ‘χει μείνει μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ εκτέλεση (μέσα από το Castro Bar της Σκοπέλου) του “Μάνα μου τα λουλούδια μου”, που πραγματικά σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά τραγουδάει!
Για τα “Ζηλιαρικα” δεν παιρνω ορκο εχω καιρο να ακουσω την πρωτη εκτελεση αλλα κι ετσι που το λεν ειναι πολυ καλο !!
Στην κασετα (90αρα) που ειχα ηταν πολλα τραγουδια εγω εχω ακομα : Καθε βραδακι μια φωτια (ΜΑΡΚΟΣ), Σεραχ (ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ) και Το μοναστηρι ναναι καλα (ΓΕΩΡΓ/ΛΟΥ, ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ).
Θυμαμαι ακομα το Μπερμπαντη, τη Ζηλιαρα του Μαρκου,Γυναικα του μπελα, Γκιουλ Μπαχαρ, Παμε
στο Φαληρο, το Παλιοπαιδο (!!) του Χ"χρηστου, 2 τσαμικα, 2 καλαματιανα, αυτα προς τα παρον… καπου τα εχω γραψει …
Ο Καλαφατης κανει μπαμ οτι ειναι φωναρα δεν ειχα την τυχη να τον γνωρισω ως τωρα και αν υπαρχει ηχογραφηση οπου ακουγεται καλυτερα (και απο πλευρας ηχου θελω να πω γιατι οι παραπανω ειναι πολυ μετριες απο ηχο…) θα θελα πολυ να τον ακουσω.
Ξερω οτι ειχε μαγαζι στη Σκοπελο ασχετο με μουσικη και οτι ειναι ερασιτεχνης, αλλά ενα χειμωνα νομιζω δουλεψε στη “Ρεμπετικη Ιστορια” με τον Ξηνταρη.
Καθώς κατεβαινα απο Χαλκίδα σήμερα ακουγα εκπομπή με καεσμένο Νίκο Σύρο στην Ελ. Ραδιοφωνία
Μου έκανε ιδιαίτερή εντύπωση η είκόνα που έφερε για την εκτίμηση που φέρει το ρεμπέτικο στη Γαλλία!
Εχει έλεγε Πολλους μαθητές στη Γαλλία απο μικρα παιδιά μεχρι παππούδες 68 ετών ( Νίκο Πολίτη σορυ για το παππούδες:092:) που μαθαίνουν τρίχορδο και τέτοια!
Γενικά έχει κάποιος άλλος εικόνα γι αυτό το ζήτημα ‘’ εννοώ αν πιστεύετε ότι ισχύουν αυτά και σε τι βαθμό’’:082:
Εγώ Άρη μου, 22 χρονών έμαθα τρίχορδο μπουζούκι, παρατώντας την κιθάρα και τον Chuck Berry.
Έζησα έξι χρόνια στη Γαλλία και η παραπάνω εικόνα μου φαίνεται απολύτως αληθινή.
Γενικά οι Γάλλοι ενδιαφερονται για κάθε είδος μουσικής. Θα βρεις γκρουπάκια που παίζουμ Ιρλανδέζικα, Τούρκικα, Φλαμένκο και γενικά μουσικές από κάθε γωνιά της γης. Ιδιαίτερα δε πειραματίζονται με συναντήσεις μουσικών, πχ ένας φλαμενγκίστας με έναν ινδό, κινέζικο πνευστό με κανονάκι κτλ κτλ.
Δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι η πλειοψηφία, αλλά δεν είναι και ασήμαντο κομμάτι της κοινωνίας. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχουν παίξει και οι μετανάστες φυσικά.
όσον αφορά το ρεμπέτικο συγκεκριμένα, όσοι το γνωρίζουν το λατρεύουν. Η εικόνα καμιά φορά είναι θολή, γιατί μπλέκεται ο Θεοδωράκης, το συρτάκι και το τζατζίκι και κανάς Μάρκος υπό τον όρο ρεμπέτικο…
Πριν τις γιορτές είχα την χαρά να γνωρίσω έναν ελληνογάλλο παριζιάνο που μαζί με έναν φίλο του κιθαρίστα, ήρθαν για να ανακαλύψουν τα πραγματικά στέκια που παίζεται αυθεντικό ρεμπέτικο…
όπως φαίνεται το πράμα εκεί θα έχει και συνέχεια…
ΥΓ. Το Αβαταρ μου είναι ένα παράδειγμα μεικτού γκρουπ ελλήνων και γάλλων μουσικών. Ο βιολιστής και ο ακκορντεονίστας είναι Γάλλοι που παίζουν πραγματικά σαν έλληνες, να μην σου πω και καλύτερα από πάρα πολλούς εδώ!
να συμπληρωσω απλως στό αρθρο σας ( ειμαι κατοικος και πολιτης απο το 1993) της Γαλλιας, μεγαλο μερος της Πολιτιστικης κοινωνικης και …οικονομικης της αναπτυξης …οφειλεται …στην…προσελευση και στην ελευθερη εκφραση ολων ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ… υπαρχουν καπου 42 με 45 κοινοτητες που ζουν και αναπτυσονται ,εδω ,ολοι αυτοι οι λαοι και ολες αυτες οι κουλτουρες , αλληλοεπηρεάζωνται και αλληλογονιμοποιουνται… Δυστυχως η καινουρια ιδεολογια ολο και σπρωχνει προς ,μια εθνικη ταυτοποιηση… δεν το ενε αλλα υπαρχει το σπερμα της εθνικης καθαροτητας… γι αλλου ξεκινησα …αλλου το πηγα…τι παθανει κανενας αμα ακουει πολυ τον καζακη,