Καλά κάνεις και ρωτάς, αλλά για την απάντηση έγινε ολόκληρη ημερίδα του φόρουμ και άκρη δεν βγάλαμε! Η Τροπικότητα δεν ΄λεχει να κάνει με τον τρόπο που παίζεις, αλλά με τους Τρόπους της μουσικής.
Με λίγα λόγια, από κάθε νότα μιας κλίμακας ξεκινάει ένας τρόπος. Σαν να λέμε, αν έχεις μια φλογέρα με εφτά τρύπες, αν χρησιμοποιήσεις ως βάση κάθε μια τρύπα θα έχεις εφτά τρόπους που ο καθένας θα έχει άλλο άκουσμα και άλλο χρώμα.
Σε ένα παράδειγμα που μάλλον γνωρίζεις, έχεις την ματζόρε κλίμακα και αν πας ένα ημιτόνιο και ένα τόνο πίσω έχεις το μινόρε ακριβώς στις ίδιες νότες (πχ από το ντό ματζόρε στο λα μινόρε). Αυτό το βλέπεις σε πάρα πολλά κομμάτια, έτσι εξηγείς τί συμβαίνει αλλά παράλληλα αφού συμβαίνει το εντάσσεις και στην θεωρία.
Αγαπητέ Κώστα, εδώ θα διαφωνήσω κάθετα: οι προϋποθέσεις για να ανοίξουν οι νότες την καρδιά, να προκύψουν συναισθήματα από την ενασχόληση με τη μουσική και να δημιουργηθούν εικόνες, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από μαθηματικές εξισώσεις και τέτοια, το μόνο που χρειάζεται είναι συναίσθημα, όχι θεωρίες.
2 «Μου αρέσει»
Από την άλλη, είναι σαφής η διαφορά στο συναίσθημα που έχει το ματζόρε με το μινόρε, ή το ουσάκ με το χιτζασκιάρ. Παραπέρα, συγκεκριμένες πτώσεις στην αρμονία ή αντίστοιχα συγκεκριμένες αλλοιώσεις σε βαθμίδες προκαλούν στον καθένα παραπλήσιες αλλαγές στην διάθεση. Αυτό το ξέρουν οι συνθέτες και το χρησιμοποιούν, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ε, ναι, αν ο φίλος μας Κώστας θελήσει να γίνει μουσικοσυνθέτης και να προκαλεί προσχεδιασμένα από τον ίδιον συναισθήματα στους ακροατές της μουσικής του τότε, ναι, οπωσδήποτε πρέπει να μελετήσει θεωρία. Αλλά ακόμα και με πλήρως αφομοιωμένη τη θεωρία, χωρίς συναίσθημα ούτε ο καλύτερος μουσικοσυνθέτης δεν θα μπορούσε να συγκινήσει ακροατήριο.
Προφανώς και δεν μιλαμε για τεχνοκρατική αντίληψη, ούτε για για χειραγώγηση του κοινού. Αλλά για ανάλυση του ρεπερτορίου, τί διαφορά νοιώθουμε όταν κάνουμε αντικατάσταση στην τέταρτη βαθμίδα (I-II-V7-I αντί για Ι-ΙV-V7-I) ή όταν ελαττώνεται η 5η (Καρτσιγάρ). Στον καθένα μπορεί να παίρνει άλλη μορφή στο κεφάλι του, αλλά σίγουρα σε πάει προς μια κατεύθυνση.
1 «Μου αρέσει»
Και μετά συνεχίζει η Γ’ Αρμονία και μετά το Ειδικό Αρμονίας. Αυτά δεν ξεπετάγονται έτσι μπαμ μπαμ. Θέλουν παρά πολύ μελέτη. Πως “δε θα έχει πρόβλημα” είναι σίγουρο αλλά μιλάμε πλέον για σπουδές πάνω στη μουσική. Η γνώση, σε οποιοδήποτε επίπεδο, μόνο καλό κάνει.
Φυσικά, δεν είπα ότι υποτιμώ τις γνώσεις Αρμονίας, απεναντίας λυπάμαι που δεν τις έχω. Αλλά είναι και το θέμα της στοχοθεσίας.
Είναι γεγονός ότι ίσα ίσα σήμερα το πρωί μιλούσα μ’ έναν από τους πολύ καλούς λυράρηδες εδώ, που μου έλεγε ότι από τις «υπόλοιπες» μουσικές σπουδές του (πιάνο, θεωρία, Αρμονία μέχρι Αντίστιξη, αλλά και Βυζαντινά) μόνο κέρδος είχε. Και είναι μόνο λυράρης. Άρα, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον «μόνο ρεμπέτη».
Άλλο αυτό όμως, ότι θα έχεις κέρδος, και άλλο να τα θεωρήσεις απαραίτητα.
3 «Μου αρέσει»
Και εγω απο μεριας μου θα συμφωνησω 100% με αυτο που λες με μια μικρη παρενθεση , οτι εγω το ειπα μεταφορικα οχι κυριολεκτικα . Συναισθημα μπορει να δημιουργιθει και με μια μονο συνχορδια .
Δεν θελω να κανω τιποτα και σε κανεναν προσχεδιασμενα .Στην παλαια μου ζωη δεν εκφραζωμουν , τωρα το κανω μεσω της μουσικη . Εκφραζω τισ σκεψεισ τουσ φοβους και τους προβληματισμουσ μου πανω σε τραγουδια ,ετσι τα ακουω και σιγα σιγα μαθαινω εμενα . Δεν με ενδιαφερει σε εισαγωγικα κανενας αλλος ουτε θελω να κανω κατι εσκεμενα . Ο λογοσ που θελω να μαθω θεωρια και αρμονια και οτι αλλο συνεπαγεται ειναι για να μπορω να βρω στην κιθαρα μου τον ηχο και την μελωδια που εχω στο μυαλο μου
1 «Μου αρέσει»
Κώστα, μια γενική συμβουλή:
Σου 'χει συμβεί ποτέ να είσαι σε δείπνο με μπουφέ, που να είναι στρωμένος με οτιδήποτε υπάρχει από φαγητό που να σου αρέσει, και να σε πιάνει μια μανία να πάρεις κι από τούτο κι από κείνο, και τελικά να γεμίσεις το πιάτο σου ξέχειλο πριν καν φτάσεις στην πιατέλα με το πραγματικά αγαπημένο σου, να χαζοχορτάσεις, να μη φας το καλύτερο, και να πετάξεις και φαί;
Όλα είναι καλά, αλλά όλα δε γίνεται. Χρειάζεται κάποια επιλογή.
2 «Μου αρέσει»
Παρά πολύ σωστά το έθεσες.