Κιζλάρ αγάς: ο επικεφαλής των μαύρων ευνούχων που φύλαγαν τις οδαλίσκες του χαρεμιού (ο αρχιευνούχος).
Τον συναντάμε στο τραγούδι «Φερετζέ φορώ» (1934) στο όνομα της Εσκενάζι
Χρόνια λαχταρώ, γιαβρί μου,
απ το χαρέμι για να βγω,
πάνε οι κιζλάρ αγάδες αχ μερακλή
οι αγάδες κι οι πασάδες αμάν σεβνταλή
Εδώ τεκμήριο:
https://el.travelogues.gr/item.php?view=42929
Εγώ που δεν είχα ακούσει το τραγούδι, από πού την ήξερα τη λέξη; Και μάλιστα με σίγμα, Κισλάρ. Μήπως αναφέρεται στο Μόνον της ζωής του Ταξείδιον;
΄Ναι!
Ήκουον γυναικείας φωνάς και γέλωτας και αστεϊσμούς βαναύσους και ύβρεις ασέμνους απευθυνομένας προς τον προ εμού βαδίζοντα «Κισλαραγάν», ο οποίος εφώναζε πάσαις δυνάμεσι να κρυβώσι φεύγουσαι κατά την προσέγγισίν μου αι αμφίπολοι και οδαλίσκαι της Σουλτάνας, τύπτων ανηλεώς διά της μάστιγός του τας τολμώσας να παρακύψωσιν όπισθεν των θυρών και των παραπετασμάτων, όπως ίδωσι τόσον πλησίον των ένα αρσενικόν άνθρωπον.
Νομίζω πως ναι. Το κιζλάρ θα πρέπει να είναι πληθυντικός του kız, κορίτσι. Μαζί γράφαμε.
Ναι, kız το κορίτσι, η κόρη, kızlar ο πληθυντικός.
Το τραγούδι υπάρχει και με τη Ρόζα και με τη Ρίτα. Και οι δύο προφέρουν το ι τουρκοπρεπώς, όχι γιώτα αλλά εκείνο το χαρακτηριστικό μόρμυρο τούρκικο φωνήεν που γράφεται με ı χωρίς τελεία.
(Το ίδιο ακούμε καμιά φορά ακόμη και σε εξελληνισμένες τούρκικες λέξεις, έτσι προφέρει π.χ. ο Ρούκουνας της Σμύρνης το γιαγκίνι. Και σήμερα ακόμη το ακούω εδώ στην Κρήτη σε μερικές λέξεις όπως το αχίρι, που στην υπόλοιπη Ελλάδα το λέμε αχούρι και που δε βγαίνει από το άχυρο, το μαγκίρι που είναι ένα είδος ζυμαρικού, κ.ά.)
Το ı στα ελληνικά γίνεται συνήθως ου ή ι (hanım, Mısır).