Στην Πόοη υπίρχαν αριστοκράτες, όσο και μερακλίδες. Η μουσική τον μερακλίδον της Πόλης, ήταν κυρίως ρεμπέτικα και παραδοσιακά. Ομος οι αριστοκράτες, είχαν δική τους μουσική στα σπίτια τους, ή ακούγαν ευρωπαϊκά τραγούδια π.χ γαλλικά, ιταλικά κλπ;
Η ερώτηση σου είναι πολύ γενική . Αν μιλάμε για πριν τον 20ο αιώνα η λόγια μουσική αποτελούνταν από την Οθωμανική κλασσική μουσική καθώς και τα τραγούδια του Ντιβάν (μελοποιημένη ποίηση με γλωσσικές επιρροές από την περσική γλώσσα ) με διάφορες μορφές όπως το Γκαζέλ . Στα τέλη του 19ου αιώνα με το ρεύμα του νεοθωμανισμού (όπου κάθε τεχνολογική και πνευματική επιρροή από την δύση που είχε κάποια αξία αναμείχθηκε με την σύγχρονη οθωμανική ταυτότητα ) η κλασσική μουσική εντάχθηκε στο ρεπερτόριο των λογίων και επηρέασε κατά πολύ και τους συνθέτες . Με την ίδρυση του κεμαλικού κράτους και την επιτακτική ανάγκη μοντερνοποίησης ο Κεμάλ απαγόρευσε την Οθωμανική κλασσική μουσική από τα μέσα καθώς και την διδασκαλία της . Οπότε στον Μεσοπόλεμο το ρεπερτόριο των ανωτέρων στρωμάτων θα αποτελούνταν κύριως από Ευρωπαϊκή μουσική .
2 «Μου αρέσει»
Αχ βρε κεμάλ, τι κακό σκέφτηκες και έκανες 
Πολύ σωστά, τώρα σκέφτομαι, η όπερα της Πόλης χτίστηκε το 1927,την χρονιά που κέρδισε ο κεμάλ της εκλογές 
Πάντως η ευροπαϊκή μουσική υπίρχε άπο πιο πριν στο παλάτι του σουλτάνου.
1 «Μου αρέσει»
@Orfrebetis, θέτεις μία πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχω βρει, η δυτική λόγια/κλασσική μουσική ήταν διαδεδομένη στα αστικά στρώματα της Κωνσταντινούπολης αρκετά πιο πριν από την τελική πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πατροπαράδοτες Χριστιανικές μειωνότητες (Έλληνες, Αρμένιοι), αλλά και “περαστικοί” Ιταλοί, όπως ο Giuseppe Donizetti, έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην εισαγωγή της δυτικής μουσικής στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Παραθέτω μερικά άρθρα που μιλάει για τη δυτική μουσική στην Κωνστιντινούπολη από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά:
Ειδικά για τις παραστάσεις όπερα στην Κωνσταντινούπολη:
Όπως φαίνεται και στα άρθρα, και ο σουλτάνος και οι Τούρκοι των ανώτερων τάξεων άκουγαν με ευχαρίστηση όπερες και άλλες δυτικές μουσικές. Επίσης, αν είναι να κάνουμε μία διάκριση ανάμεσα στην λαϊκή παράδοση και τη λόγια ή κλασσική μουσική, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν μία δικιά τους λόγια παράδοση, που λέγεται Türk sanat müziği:
Εύα
3 «Μου αρέσει»
Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον βίντεο για το θέατρο Ναούμ:
Το κανάλι του Emre ARACI:
1 «Μου αρέσει»
Τόσο για τον Ντονιτσέτι όσο και για ένα παράδειγμα Αρμένη «Ευρωπαίου μουσικού», βλ. κει εδώ:
(Δεν το λέω τόσο για τον @Orfrebetis , που είναι ήδη παρών και στο άλλο νήμα, όσο για τον μελλοντικό αναγνώστη…)
Απο ότι ξέρω, στη Σμύρνη και στην Πόλη, είχαν και καφέ αμάν,και καφέ σαντάν. Στη σμύρνη υπίρχαν άπο τον 19το αιώνα. Δεν το έχω πολυψάξει αυτο το θέμα, αλλά, και μόνο άπο αυτα τα λίγα που ξέρω, υποθέτω πως τα καφέ σαντάν υπίρχαν και στην Πόλη την ίδια χρονική περίοδο. Και, η δυτική μουσική που είχαν, δεν ήταν μόνο ευροπαϊκή κλασσική μουσική π.χ Σούμπερτ, Μπαχ, Λιστ, κλπ, αλλά και απαλά τραγούδια, Γαλικά, Ιταλικά, και διάφορες ποικιλίες άπο δυτικές μελοδίες.
Ναι, τα καφέ σαντάν είχαν ελαφρά ευρωπαϊκή μουσική. Άλλωστε νομίζω ότι ακόμη και στα καφέ αμάν έπαιζαν και τέτοια (οπερετικά, εμβατήρια κλπ.). Αλλά υπήρχαν όντως καφέ σαντάν στην Πόλη; Και από πότε;
Ούτε εγώ το έχω ψάξει, οπότε αν έχεις δει ότι υπήρχαν πάω πάσο. Η επιφύλαξή μου είναι ότι ενώ κι οι δύο πόλεις ήταν πολυεθνικές, ήταν διαφορετικά μωσαϊκά. Στη Σμύρνη η ευρωπαϊκή συνιστώσα είχε πιο έντονη παρουσία.
1 «Μου αρέσει»
Αν θέλεις να το ψάξεις περισσότερο, μεγάλο μέρος της δουλειάς του Pennanen ασχολείται με τον “ετερογενή” Οθωμανικό ήχο και όλες του τις διαφοροποιήσεις , εστιάζοντας βέβαια στο πρώιμο ρεμπέτικο. Παρότι έχει λάβει και κάποιες αυστηρές κριτικές, το έργο του παραμένει σημαντικό.
Θα σου πρότεινα επίσης να δεις την δουλειά του Ορδουλίδη ο οποίος επιχειρεί να βάλει μία τάξη σε ταξίδια και μετακινήσεις τόσο μουσικών, όσο και μελωδιών.
εδώ μαθαίνουμε πολύ χρήσιμα πράγματα για την είσοδο της Εστουδιάνας απο Ισπανία αλλά και παράλληλα της Μαντολινάτας απο Ιταλία, μέσω του Α.Περιστέρη.
Σίγουρα δίνει μια πολύ καλή εικόνα για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις αρχές του 20ου αιώνα και την δυτικοποίηση του ήχου μέσω μετακινήσεων, ταξιδιών κλπ
2 «Μου αρέσει»
Η αντίδραση μου σε μια πρώτη ανάγνωση του άρθρου: Νόμιζα ότι η μαντολινάτα του Λάβδα, η αθηναϊκή καντάδα του Κόκκινου και οι εστουδιαντίνες της Σμύρνης ήταν τρία διαφορετικά σύμπαντα με ελάχιστη επικοινωνία, όμως να που ο Κόκκινος και οι εστουδιαντίνες πάνε πακέτο. Πάντως ο συγγραφέας φαίνεται να στηρίζεται κυρίως στις δημοσιογραφικές πηγές, νομίζω υπάρχει αρκετό αρχειακό υλικό που θα βοηθούσε την έρευνα. Π.χ.
- Κάποιος συγγενής του Βαϊνδιρλή που ασχολείται με μαντολίνο είχε γράψει και εδώ στο φόρουμ παλιά.
- Το αρχείο του Λάβδα υπάρχει και η οικογένεια έδωσε πρόσβαση στον Γουμενάκη.
- Παρτιτούρες του Κόκκινου υπάρχουν άπειρες από τις εκδόσεις Φέξη, αλλά νομίζω υπάρχουν και χειρόγραφα σε συλλογές, τα είχα δει παλιότερα μέσω της σελίδας του ΙΕΜΑ. Το ότι ο Κόκκινος έπαιζε και λαούτο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, εξηγεί τον μινιμαλισμό με τον οποίο προσεγγίζει την κιθαριστική συνοδεία σε μια παρτιτούρα «χασάπικου».
1 «Μου αρέσει»
κανε τον κόπο να διαβάσεις και αυτο.
στρώσου στη μελέτη 
1 «Μου αρέσει»
Για τη Σμύρνη ξέρω! Για την Πόλη ρωτάω.