Το διάβασα το αρθράκι και είναι πράγματι εκπληκτικές οι ομοιότητες. Ακόμα παραπάνω αν σκεφτεί κανείς, ειδικά για το κομμάτι του 1832, τις διαδρομές που έκανε η μελωδία από κάποιο σημείο του (μάλλον) ελληνόφωνου χώρου όπου την κατέγραψε πρόχειρα ο συνθέτης και περιηγητής, στο αρχείο του συνθέτη, στην ενσωμάτωση σε εκτενέστερο έργο και στην έκδοση της Βιέννης, που οδήγησε σε εκείνην του Λονδίνου. Σε συνδυασμό και με τα στοιχεία του Περικλή, επιβεβαιώνεται για μιά ακόμα φορά η άρρηκτη διασύνδεση δημοτικής παράδοσης και (επώνυμης ή μη) αστικής λαϊκής δημιουργίας.
Για τα περί ύπαρξης ή όχι παρακλαδιού στον πολιτικό στίχο του Μάρκου, θα συμφωνήσω βέβαια μαζί σου, Περικλή.