Σε ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια… Προσωπικά, ωστόσο, λυπάμαι που πια δεν μπορώ να παίζω όπως πριν από 10 χρόνια… Η αποχή γάρ… Το πνεύμα πρόθυμον, η σαρξ ουχί…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 11:50 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 11:41 —
Όλες σου οι παρατηρήσεις είναι ορθές PeVen (δεν ξέρω και το όνομά σου…)! Ο λόγος είναι ότι τα πρόσφατα βίντεο τα τράβηξα με την κάμερα του νέου μου λάπτοπ, ενώ τα παλιά με ψηφιακή 8 megapixel…
Και δίχως να το προσέξω είχα ενεργή την επιλογή “καθρέπτισμα”. Δηλαδή κοιτούσα την οθόνη και ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Βολεύει πολύ τελικά και έχει πλάκα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι εγγράφεται κιόλας “καθρεπτισμένο”. Ο Κώστας Παπ. το επισήμανε πρώτος, εγώ ούτε που το είχα προσέξει!
Τώρα για τον ήχο, έχεις δίκιο, ακούγεται πιο πρίμο στα νέα βίντεο, και τριχτό-τσιριχτό σε κάποιες συχνότητες, ενώ αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον στα αυτιά μου και στον αισθητήρα της ψηφιακής μου… Ίσως το νέο μηχάνημα έχει εξελιγμένες “αισθήσεις” , τι να πώ… Μάλλον όμως ο παλιός ήχος είναι κοντύτερα στην πραγματικότητα.
Τώρα για το άλλο μου πάθος, το ψαροτούφεκο, και την κάμερα. Πρόκειται για την ίδια κάμερα με την οποία τράβηξα και τα μουσικά βίντεο. Την έχω τοποθετήσει στο όπλο με έναν πολύ απλό τρόπο. Αλλά καλύτερα να τα πούμε με πμ… Αν σε ενδιαφέρει, στείλε μου εσύ πμ πρώτος, ώστε να του προωθήσω στο μέιλ σου κάνα δυο φωτό.
Έπαιζα από το 91 μέχρι το 97 με ένα 4χορδο της κακιάς ώρας, φάλτσο, σκληρό και ανάποδο… Η εξέλιξή μου ήταν αργή και δύσκολη, καθότι και αυτοδίδακτος. Μετά έπιασα ένα “αληθινό” μπουζούκι, τρίχορδο. Όχι καλό, αλλά όργανο να το παίξεις. Αυτό ήταν. Τότε κατάλαβα γιατί δεν μπορούσα να παίξω αυτά τα υπέροχα τραγουδάκια που έγραφα σε κασέτες από το ράδιο, (από εκπομπές του Πάνου Σαββόπουλου!) με τα πολλά σκρατς, τις χαμένες συχνότητες, τις θαμπές φωνές, το “βάθος” στο παίξιμο… Από τότε κόλλησα… Ένα χρόνο μετά, το 98-99 πήρα το δικό μου τρίχορδο, αυτό στα βίντεο… Έπαιξα με πάθος μέχρι τα τέλη του 2001, όπου παρουσιάστηκα στατιώτης. Από το 2002, όπου και απολύθηκα, μέχρι σήμερα παίζω αραιά και πού, κάποια στιγμή έκανα να βγάλω το όργανο από τη θήκη σχεδόν ένα χρόνο, με αποτέλεσμα να έχω χάσει πλέον αρκετές από τις δεξιότητες, με κύρια τη θέση του χεριού που πιάνει την πένα και τη στάση με το όργανο. Παιδεύομαι να τα ξανακαταφέρω… Πού θα πάει. Συνολικά παίζω δηλαδή κοντά 20 χρόνια, αλλά στην ουσία πρόκειται για το πολύ 6 χρόνια σοβαρής ενασχόλησης. Φυσικά δεν παύω να ακούω την αγαπημένη μου μουσική… Η εντριβή με τις αυθεντικές, πρώτες εκτελέσεις, με βοήθησε αρκετά να εξελιχθώ προς την κατεύθυνση που προσωπικά έβαζα στόχο. Πιστέυω ότι είναι σημαντικό αυτό, δηλαδή πέρα από τον όποιο δάσκαλο, να ψάχνεται μόνος του ο μουσικός, να παλεύει να λύσει ακουστικούς γρίφους που του θέτει το δισκάκι και η ενορχήστρωση.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:09 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:00 —
Με παρότρυνση του συντονιστή πλέον θα τοποθετώ τους δεσμούς για τα βίντεο του utube στο blog που δημιούργησα εδώ: to blog mou
ενταξει 20 χρονια ειναι υπερβολικα πολλα.
4-5 χρονια ειναι αρκετα για να μαθεις να παιζεις,απο κει και περα και 40 χρονια να περασουν δεν προκειται να μαθεις.
ε ναι ,αμα θες να μαθεις να παιζεις σαν τον Τσιτσανη η τον Χιωτη μπορει να μην κανεις ποτε προκοπη.
εγω αυτο που εχω καταλαβει εδω και 1μιση χρονο που ασχολουμαι ,ειναι οτι για να μαθεις μπουζουκι θελει αργο και καθαρο παιξιμο μεσα στο μετρο ομως.
η ταχυτητα ερχεται σιγα σιγα μονη της ,απο κει και περα ειναι θεμα δαχτυλων,ας πουμε εγω ξερω οτι δεν θα παιξω ποτε πολυ γρηγορα.
ε τι νακανω αφου δεν μου εδωσε ο θεος γρηγορα δαχτυλα.
Σίγουρα κάτι καταφέρνεις σε 5 χρόνια. Κι εγώ το ίδιο αισιόδοξος είμαι. Παίζω τα τελευταία 6 χρόνια, εντατικά μπορώ να πω κιθάρα και έχω κατορθώσει να ψιλοτζαγρουνάω. Αλλά δεν απελπίζομαι. Μικρός είμαι ακόμα.
Τα χρόνια παιξίματος είναι πολύ υποκειμενικό πράμα.Ξεκίνησα μόνος μου και έτσι πορεύτηκα για 6 χρόνια,τα τελευταία 2 απο αυτά μπορώ να πω οτι ηταν ψιλοστάσιμα παρά το πάθος και τις ωρες ενασχόλησης,απλά διευρυνα πολύ το ρεπερτόριο μου.Ωσπου πήγα στο δάσκαλο μου και με έβαλε κάτω στις ασκήσεις και στους αυτοσχεδιασμούς και στα 2 χρονια δεν γνώριζα τον εαυτό μου ανέβηκα 2 σκαλιά πιο πάνω.Γι αυτό νομίζω οτι το θεμα δεν ειναι τόσο ποσοτικό αλλά ποιοτικό.
Γιώργο Θα συμφωνήσω μαζί σου. Σίγουρα δεν είναι μόνο τα πόσα χρόνια ασχολείται κάποιος με το όργανο αλλά τι έχει καταφέρει με αυτό. Έχω ακούσει ανθρώπους να παίζουν που υποτίθεται ότι είναι επαγγελματίες και δεν σου κάνει αίσθηση το παίξιμό τους, αλλά έχω ακούσει και ερασιτέχνες που είναι ψαγμένοι πάνω στο οργανάκι και χαίρεσαι να τους ακούς. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ποιότητα στο παίξιμό τους η οποία βέβαια έρχεται και με τα χρόνια δουλειάς και τη σπουδή στο όργανο
Μπράβο και από μένα φίλε Διπλόχορδε και χρόνια πολλά με υγεία αυτές τις άγιες ημέρες. Επιτέλους έχουμε ένα άτομο να οραματιζόμαστε. Συνέχισε αγαπητέ και μην φοβάσαι τίποτα…Τώρα σχετικά με τα χρόνια που παίζει κανείς είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη.Προσωπικά παίζω από τα οκτώ μου αλλά το πολύ μεγάλο μπαμ σε ρεπερτοτιο και ευχέρια έγινε τα τελευταία 3 χρονια.Χαίρομαι που μοιράστηκα τη προσωπική μου εμπειρία και εύχομαι σε όλους Καλα Χριστούγεννα
Από συντονιστή: Παρακαλώ, τα σχόλια για δημοσιεύσεις σε μπλόγκ, στο μπλογκ το ίδιο.
Πάρα πολύ καλός, πάρα πολύ εκφραστικός, αν και παίζεις μόνος σου, κατά την γνώμη μου δεν αφήνεις κενά, γεμίζεις την κάθε νότα σου, σαν να σε συνοδεύουν κι άλλα όργανα!!!
Τα συγχαρητήρια μου, και καλές γιορτές να έχεις !!!