Ε…κάποιος του τα σφύριξε κατόπιν αναγνωστικής εορτής. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε 
Δεν ξέρω πόσο θεμιτή είναι η όλη φάση. Συγγνώμη αν κάνω τεράστιο λάθος, αλλά ο Νίκος Πουλάκης που υπογράφει το συγκεκριμένο κείμενο ανήκει στο ακαδημαϊκό περιβάλλον της εθνομουσικολογίας.
Οπότε:
- Παραπέμπεις τον αναγνώστη στο πού ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ο Φέρρης
- Προχωράς σε κριτική αξιολόγηση της πηγής σου, τουτέστιν κάνεις ένα κλικ στον διαδικτυακό γαλαξία και βρίσκεις ατάκα κι επί τόπου την αλήθεια
Δε σου κρύβω ότι βαριέμαι λίγο να κοιτάω τα τι και πώς του κάθε κειμένου. Γενικά είναι κουραστικό το βιβλίο. Έκατσα πέρσι και το διάβασα όλο θρουάουτ, ενσωματώνοντας αυτή τη δουλειά σ’ ένα τακτικό κενό που είχα εκείνο τον καιρό (ορισμένες ώρες κάθε βδομάδα εντελώς νεκρές!). Σημείωσα αυτά με την τσαμπούνα που μ’ ενδιέφεραν για άλλους λόγους (αλλά και για να δώσω στον εαυτό μου ένα κίνητρο να συνεχίσει!), και μέχρις εκεί. (*)
Οπότε δεν είχα κοιτάξει ποιανού είναι το εν λόγω κείμενο. Ωστόσο επιμένω: Αν το κείμενο του Πουλακάκη ήταν καθ’ όλα άψογο, και σ’ όλο το υπόλοιπο δεν υπήρχαν τυπογραφικά, ορθογραφικά, λάθη χρονολογίας και αταύτιστες πηγές από αποκόμματα, θα ήταν όλα ρόδινα; 
(*) Ωστόσο, αν ποτέ το φέρει η μοίρα να καταπιαστώ με καμιά σοβαρή μελέτη σχετικά με τον Μάρκο, ξέρω ότι σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει πιθανότητα να βρω πολύ υλικό. Είναι όμως σε μορφή μεταλλεύματος: σαν να αγοράζεις τσουβάλια με χώμα από μια ευρυτερη περιοχή στην οποία, κάπου, είναι πιθανόν να έχει χρυσάφι. Κοσκινάκι, νεράκι, και χρόνο.
Διαφορετικό βέβαια από το να αγοράζεις καθαρό χρυσό.