θα γινότανε ντόρος άν έβγαζε καλή δουλειά…ανάμεσα σε όσους περιμένουνε καλές δουλειές…αυτή είναι η διαφορά.με το ζόρι και με πολύ ζόρι από πολλούς κρατιέται η ελληνική μουσική να μην την πάρει το ποτάμι…να μη μας κακοφαίνεται που κάποιους τους παίρνει το ποτάμι,ενώ αντισταθήκανε μια ζωή?(δεν αναφέρομαι πιά στον Μ. ελευθερίου…).αυτό είναι όλο.
Ο άνθρωπος πίστευε κάποια πράγματα, στραβά μεν, αλλά τα πίστευε. Δεν το έλεγε σε κανένα, μόνο σε κάποιους δικούς του ανθρώπους, εξ ού και το ότι κανείς σχεδόν, πλήν ελαχίστων, δεν το γνωρίζει. Δεν έκανε καμμιά προπαγάνδα, δεν υποστήριξε κανένα, αλλά είχε την δική του άποψη, ότι σε σχέση με όσα βούτηξαν οι διάφοροι “Πολιτικοί Ηγέτες” και “Μεγάλες Πολιτικές Προσωπικότητες”, εκείνοι ήταν πρόσκοποι. Κάποιοι προοδευτικάριοι που κάτι έμαθαν, τον κυνήγησαν τρελλά την δεκαετία του '80. Δεν τόλμησαν όμως να βγάλουν στην επιφάνεια τίποτα, από φόβο. Βλέπεις, φοβόντουσαν ότι ο κόσμος μπορεί να μην τους πίστευε.
Όλα αυτά βέβαια, από όσα μου έχει εκμυστηρευτεί ο αγαπητός μου θείος (πραγματικά χρυσή ψυχή, πλήν όμως…“χούντας”).
Αυτά και τέλος.:258:
Ο νεκρος δεδικαιωται… αντε, πες ποιος ειναι γιατι πολυ μυστηριο εχει πεσει και ειμαι περιεργος.
Καταρχήν δεν χαρακτήρισα κανένα χουντικό. Αλλά τελικά τι ζητάς; Να τους πούμε και μπράβο; Εδώ ο Σταύρος Παράβας, που δεν έβαζε πια και βόμβες επί χούντας, πήγε εξορία για …καλλιτεχνικούς λόγους.
Ακου λέει …να μην παρασυρόμαστε από υπερβολές.
Αλλοι παραθέριζαν, άλλοι έκαναν κούρα σε δροσερά υπόγεια κι άλλοι έκαναν …καριέρα. Αντε να μην πω καμιά βαριά κουβέντα.
Mπράβο ρε Άρη…και εγώ μαζί σου!!!
μωρε μάνο…όταν πιστεύεις κάποια πράγματα,δεν τα κρατάς για τον εαυτό σου ούτε τα μοιράζεσαι μόνο με κοντινούς ανθρώπους(εκ του ασφαλούς δηλ…)άρα υπήρχε πρόβλημα από τη μεριά του για τις πεποιθήσεις του…αλλιώς?δεν καταλαβαίνω…όσο για το ότι καποιοι ξέρανε και δεν μιλήσανε από φοβο?πως δεν θα τους πίστευε ο κόσμος?μαλλον από σεβασμό προς τον ίδιο το κάνανε γιατί μάλλον και εκείνος δεν καμάρωνε και πολύ για τις πεποιθήσεις του…αλλιώς πρός τί τέτοια προσπάθεια απόκρυψης πολιτικών φρονιμάτων?αλήθεια δεν καταλαβαίνω…ούτε εσενα βέβαια.μάλλον ντρέπεσαι για λογ/σμό του,ενώ τον θαυμάζεις και τον εκτιμάς καλ/κά…δεν θα αναφερθώ ξανα΄στο θέμα,προσπαθείς να τον δικαιολογησεις αλλα΄δεν χρειάζεται.καλημέρα
Έγραψε που έγραψε μια μαλaκια (ο ελευθερίου), δεν την έδινε σε έναν τραγουδιστή τουλάχιστον…!! παρά την έγραψε για τον σαχλαμάρα τον ψινάκη…τι άλλο θα δούμε δηλαδή…!!!
πολλά πιστεψέ με κακο πράμα ο συμβιβασμός αλλα αφου γέμισε η τσέπη! Λυπάμαι που μάλλον έτσι είναι
Ότι και να λέμε εμείς αυτός την επιλογή του υποθέτω θα την έκανε μετά από πολύ σκέψη , τα μέτρησε έτσι , τα μέτρησε αλλιώς και είδε ότι έτσι τον συνέφερε περισσότερο. Ο καθένας λοιπόν αποφασίζει σε ποιούς θέλει να απευθύνεται το έργο του κι απ΄ 'οτι καταλαβαίνω ο συγκεκριμένος είναι από αυτούς που θέλει να τους έχει όλους. Μήπως είναι ο πρώτος ή θα είναι ο τελευταίος. Τώρα αυτοί πουλάνε γιατί να μην κερδίσει κι αυτός κάτι.
Εμείς λοιπόν πρέπει να αποφασίζουμε με ποιούς είμαστε κι ας τους έχουμε ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Φίλε Σπύρο αυτή μάλλον ήταν η καλύτερη φράση του θέματος!:):):)
Επειδή δεν θέλουμε να έχουμε κανένα προβλημα υγείας[i] μένουμε θυμούμενοι τα [u]παράπονα γέρου ερημικού ποιητη του Μ Ελευθερίου
ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΓΕΡΟΥ ΕΡΗΜΙΚΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΑ 1988[/u][/i]
Σαν φύλλο τριαντάφυλλου σέρνει το θάνατό του -
πένθη και λάθη και χαμένες συναντήσεις.
Ο ίδιος φταίει για όλα - ξέρει πια τον εαυτό του -
δεν ξεχωρίζει την ψυχή απ’ τις αισθήσεις.
Τον έπνιξαν, τον βρώμισαν των άλλων τα σκουπίδια.
Δεν υπολόγισε, δεν είδε τις αιρέσεις
πως λέει κάποιος: "Με τα ψεύδη και με τα στολίδια
ακόμη και να γκρεμιστείς, αρκεί ν’ αρέσεις".
Δεν άκουσε τι του 'λεγε μήτε η διαίσθησή του
και βγήκε παίζοντας μονάχος δύο ρόλους.
Με ανύποπτη την ερημιά σε τέτοιες παρορμήσεις
επόμενο ήταν να στραφεί στους μονολόγους.
Κι άλλοι κρυβόντουσαν για 8 μήνες εδώ κι εκεί για να μην τους βουτήξει η ΕΣΑ, δούλευαν όπου έβρισκαν για να τρώνε την ημέρα ένα σάντουιτς, ενώ έπρεπε να πηγαίνουν και στο Πολυτεχνείο, σπουδές γάρ, και με το παραμικρό να σκαρφαλώνουν τα κάγκελα της Τοσίτσα για να μην τους μπαγλαρώσουν οι ΕΚΟφίτες (γνωρίζεις φίλε Άρη τί ήταν οι ΕΚΟφίτες?), να μεταφέρουν κρυφά φαγητό σε άλλους που κρυβόντουσαν γιατί τους είχαν καλέσει σε έκτακτη στράτευση (θυμάσαι την διακοπή της αναβολής και την στράτευση όλων των συνδικαλιστών φοιτητών φίλε Άρη?).
Είχα την σπάνια τύχη φίλε Άρη, να είμαι από τους ελάχιστους που άκουγα την Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστο “Live”, γιατί φίλε Άρη, ήμουν ο τελευταίος “φρουρός”, πές το έτσι, μπροστά στην πόρτα της αίθουσας των Μηχανολόγων, για να προστατέψουμε τον Ραδιοσταθμό από τους τραμπούκους και τους ΕΚΟφίτες, που σημειωτέον φθιάξαμε απο σταθμούς ερασιτεχνικούς που είχαμε και χαλάσαμε για να φέρουμε ανταλλακτικά.
Εγώ φίλε, δεν αντάλλαξα όλα όσα έκανα και υπέφερα, με αξιώματα, βουλευτιλίκια και υπουργιλίκια, αν και θα μπορούσα πανεύκολα, γι αυτό και έχω το δικαίωμα να σκέφτομαι ελεύθερα και καθαρά και να λέω την γνώμη μου. ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΑ ΕΖΗΣΑ!
Τα πλήρωσα βέβαια, όταν κάποια χρονάκια αργότερα, στο Στρατό, βρέθηκα “Σκαπανεύς” ειδικότης “εξόρυξις ναρκών” στα ΤΕΝΞ. Ξέρεις φίλε Άρη τι είναι τα ΤΕΝΞ. Τάγματα Εξορύξεως Ναρκών Ξηράς.
Άντε να μην πώ καμμιά βαριά κουβέντα.
Για όλους αυτούς τους λόγους και κυρίως γι’ αυτές τις εμπειρίες που αναφέρεις, φίλε manosf, νομίζω πως δεν πρέπει να εκχωρούμε το δικαίωμα σε κανέναν - όσο σημαντικός και αν υπήρξε - να προχωρεί σε εκπτώσεις αξιών και σε συμβιβασμούς.
Γι’ αυτό και επιβάλλεται να ασκείται κριτική και να μην μπαίνει στο απυρόβλητο κανένας δημιουργός, όσο σημαντικός κι αν υπήρξε κάποτε.
Εντάξει, είμαι off topic, αλλά επειδή ζήτησα να με πάρουν στα ΤΕΝΞ (και δεν με πήρανε) το ακρωνύμιο αφορά τα τάγματα Εκκαθαρίσεως ναρκοπεδίων ξηράς.
Κατά τα λοιπά, δεν κατάλαβα για ποιό λόγο ανέβηκε η ένταση.
Εκτός αν υπήρξε υπόγειο νοούμενο που μου διαφεύγει…
Σε κάθε περίπτωση, προτείνω να χαλαρώσουμε με λίγη Νμπύρα (από Μποστ είναι αυτό).
Ας κάνω την αρχή εγώ:
:247:
Ίσως και νάχεις δίκιο Κώστα. Εμείς πάντως τα λέγαμε Εξορύξεως τότε. Βλέπεις ήτανε 1977, 709 Τάγμα Μηχανικού, Πτολεμαϊδα. Μαυρίλα. Η μέρα που ήσουν ενταγμένος στο Τάγμα μέτραγε 1 για 2. Γλύτωσα και δύο μήνες. Αντί 28 μήνες έκανα 26.
Πάντως φίλε, μεγάλη ανωμαλία να ζητάς να πάς στα ΤΕΝΞ!
Μια και μιλάς για νμπύρα, να σου πώ και κάτι άλλο, άσχετο μέν, αλλά προάγει την γνώση και επιτείνει αυτό που λέω πιό κάτω, “carpe diem”:
1985, κάνω κατασκευές στα “Ασπρα Σπίτια” Βοιωτίας για την Pechiney, “Αλουμίνιον της Ελλάδος”. Συχνά-πυκνά πηγαίνουμε στο Στείρι, όπου υπήρχαν κάτι ταβέρνες με φανταστικά κοψίδια. Κάθε φορά, βρίσκαμε εκεί κάτι τύπους, να κατεβάζουν καθε ένας τους αμέτρητες μπύρες. Κουβέντα στη κουβέντα, ήταν τεχνίτες εκρηκτικών, στο μέτωπο των λιγνιτωρυχείων, στο βάθος των ορυχείων, έπαιζαν τη ζωή τους κάθε μέρα και κάθε βράδυ, το γλεντούσαν σαν νάναι το τελευταίο. Δυστυχώς, για έναν απο αυτούς, ένα βράδυ ήταν το τελευταίο. Και μετά οι τύποι, πάλι νμπύρες τα βράδια, σαν να μην έτρεχε τίποτα.:247:
Και 'γώ που νόμιζα ότι πούλαγα μαγκιά, δουλεύοντας με εναερίτες στα 35 μέτρα ψηλά, κάνοντας μεταλλικές κατασκευές.
Γι’αυτό φίλοι μου, CARPE DIEM, ΑΔΡΑΞΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.
Άντε τώρα, πάω για καμμιά νμπύρα.:247::246::127:
(Κοίτα φίλε μου, πώς από την σαχλαμάρα του Ψινάκη, βρίσκεσαι στα ΤΕΝΞ, και μετά στην βαθειά φιλοσοφία της Ζωής. Αμέ!)
Ορθώς καμαρώνεις για τα πεπραγμένα σου. Και φυσικά έχεις τον απόλυτο σεβασμό μου για τους αγώνες σου.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί “μου τη λες”.
Τι είναι οι ΕΚΟΦίτες; Ναι, το ξέρω. Ετυχε να το μάθω από ένα παλιό τραγούδι. Τη διακοπή των αναβολών; Ναι, τη θυμάμαι από ξαδέρφια, οικογενειακούς φίλους κλπ. που βρέθηκαν τότε φαντάροι. Απόξω πάντα, καθώς εγώ τότε ήμουν μικρό παιδάκι. Και το ότι “…δεν αντάλλαξες όλα όσα έκανες και υπέφερες, με αξιώματα, βουλευτιλίκια και υπουργιλίκια…” το λες σε μένα, σαν να έγινα εγώ βουλευτής ή υπουργός, εκμεταλλευόμενος τέτοιες καταστάσεις…
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτό το ύφος.
Ισα-ίσα, εγώ απλά τόνισα ότι δεν μπορούμε να ξεχνάμε αυτούς που αγωνίστηκαν και να “αθωώνουμε” αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τις εποχές. Μαζί με τους ήρωες πρέπει να θυμόμαστε κι αυτούς που “πήγαν με τους νικητές” για να βγούνε κερδισμένοι.
Αυτά.
Mε την τελευταία σου τοποθέτηση μάνο εγώ καταλαβαίνω ότι συμφωνείς με τον άρη…δικαίως ο έρμος δεν καταλαβαίνει την επίθεση!απλά σου κακοφάνηκε που δεν συμμεριστήκαμε (οι περισσότεροι) την άποψή σου για το δικαίωμα του '‘όποιου’'γνωστού και καταξιωμένου να ασπάζεται κρυφά(για να μη χαλάσει η εικόνα του?)ότι πιστεύει…η αναφορά σου σε προσωπικές εμπειρίες δείχνει ότι ξέρεις πολύ καλά τί συνέβαινε τότε…οπότε μάλλον εσύ θα έπρεπε να καταλαβαίνεις τους υπόλοιπους που δεν συμμερίζονται τη δικη σου άποψη.με μπέρδεψες η αλήθεια είναι…
Συγχώρεισέ με φίλε Άρη και οι υπόλοιποι φίλοι και φίλες για την ένταση που (αθέλητα) δημιούργησα, αλλά, τόχε πεί και ο Νίτσε νομίζω, για κείνη την αέναη πάλη μέσα μας του Καλού με το Κακό. Φαίνεται ότι τις τελευταίες μέρες υπερίσχυσε το δεύτερο. (Συνέβησαν και πολλά στραβά τις τελευταίες ημέρες).
Γενικώτερα και εγώ είμαι πολύ μπερδεμένος, μην το ψάχνεις φίλη Άννα. Φυσικά και συμφωνώ με τον Άρη, αλλά η ζωή είναι πολύ παράξενος σεναριογράφος. Τα πιό απίστευτα τα κάνει πραγματικότητα. Αυτοί που παλεύαμε μαζί για μιά καλύτερη κοινωνία, γίνανε αρπακτικά και κάποιοι άλλοι που πίστευαν τα αντίθετα και τους γνώρισα αργότερα, έβγαζαν και το σώβρακό τους να στο δώσουν.
Εξ άλλου, ποτέ δεν ήμουν και από τους “εύκολους”. Μιά ζωή απρόβλεπτος και αντικομφορμιστής. Δε βαριέσαι.
Άντε να πάμε να πούμε κάνα “ορέο τραγουδάκη” να πιούμε καμμιά “νμπύρα” και ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, γιατί “Μιά ζωή την έχουμε κι αν δε την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντήσουμε”.
Ας πούμε και λίγα φανταρικά.
Δίκιο έχεις Μάνο. Εγώ παρουσιάστηκα λίγα χρόνια αργότερα (στον “πέτρινο” αν θυμάσαι από ΚΕΜΧ) όπου βγήκε μια βρώμα απ’ τους παλιούς ότι - και καλά - στα ΤΕΝΞ παίρνεις χρήμα και μειώνεις θητεία με τα “μεροκάματα” στο πεδίο, και ότι όλα είναι πολύ ρόδινα και όμορφα, ότι οι μέρες “στο πεδίο” είναι πλασματικές και κάτι τέτοια… Ουρανομήκεις βλακείες δηλαδή.
Τέλος πάντων, μ’ άρεσε και λίγο η περιπέτεια, ήτανε δηλαδή εύκολο να “τσιμπήσω” (γιαυτό και τσίμπησα άλλωστε), λέω “θα πάω να δηλώσω εθελοντής”. Πάω στο διοικητήριο, το και το… θέλω να πάω στα ΤΕΝΞ. Μου λένε δε γίνεται, έχεις ένδειξη για έφεδρος ή υπαξ οπότε θέλει “δόντι”. Ψάχνω για “δόντι” από δω κι απο κει, και πέφτω σε κάποιο φιλικό πρόσωπο! Μου λέει ο δικός μου “παλαβός είσαι; Δεν μπορώ να σε στείλω εκεί! Μπορώ όμως να σε στείλω κάπου αλλού. Ασε με να το ψάξω…”
Δεν λέω το πού με έστειλε τελικά γιατί θα τσαντιστείτε (μια κουβέντα θα πω μόνο: φορούσα κοστούμι + γραβάτα). Τέλος πάντων, μου πήρε 20 μέρες να χωνέψω ότι το βίσμα μου - δήθεν - αδυνατούσε να σπρώξει μια μετάθεση στα ΤΕΝΞ. Ενώ στην πραγματικότητα, ο καλός αυτός άνθρωπος, προσπαθούσε να με προστατέψει απ’ τη κακοτοπιά!
Φίλε Κώστα, τι μου θύμησες. ΚΕΜΧ, μαυρίλα. Ανθυποφανταρίδιο. Οι άλλοι πηγαίνανε ΥΕΑ, εγώ… Μαυρ-υέα.
Στο Τάγμα, όλοι κάναμε εκπαίδευση στις νάρκες. Όσοι ήταν καλοί (πανάθεμά με, δεν μπορώ να μη κάνω κάτι καλά!) τους παίρνανε για περαιτέρω. Δύσκολα και επικίνδυνα πράγματα. Εκπαιδευόμασταν μόνο με τα καψούλια (δεν θυμάμαι πως τα λέγαμε) και άν έσκαγαν στα χέρια σου, και μόνο αυτά, σου διέλυαν τα δάχτυλα. Ένας κακομοίρης, έφυγε αιμόφυρτος με άσχημα στραπατσαρισμένα τα δάκτυλα, μόνο από καψούλι. Σκέψου η νάρκη. Ξυνό Νερό, Φλώρινα, Σινιάτσικο, άστα να πάνε, άστα. Και νάσαι και διπλωματούχος Πολυτεχνείου και νάχεις βοσκό (ναί αλήθεια λέω) να κάνει κουμάντο. Δεκανέας. Μπίλιας με το όνομα. Το καλό ήταν ότι όσο καιρό ήσουνα στο κλιμάκιο για νάρκες, μέτραγαν οι μέρες για δύο. Λόγω Πολυτεχνείου, χαρακτηρισμένος … επικίνδυνο ηγετικό κουμουνιστικό στέλεχος! πανάθεμά με αν είχα ιδέα. Εγώ, κουζουλοκρητικός ήμουνα, που δεν έκανα κέφι τη χούντα.
Πάντως, “κουστούμι + γραβάτα”, δεν σε ζηλεύω φίλε μου, (πλάκα κάνω, καλά θα ήτανε!) γιατί τώρα, όντας υψηλό στέλεχος σε εταιρία, κάνω πάλι την επανάσταση μου: Δεν φορώ κουστούμια και γραβάτες, σε πείσμα των άλλων.
Αυτά. Καλό βράδυ.