Εδώ καταθέτω μια απορία ή καλύτερα προβληματισμό σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα που χαρακτηρίζει το λαικό τραγούδι. Υπάρχει μια αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου που θεωρεί το λαικό τραγούδι μη ποιοτικό. Όχι συλλήβδην βέβαια, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή. Οι ίδιοι προτάσσουν ως ποιοτικό τραγούδι το έντεχνο.
Σε καμία περίπτωση δεν παροουσιάζω τον εαυτό μου ως αντικειμενικό κριτή μιας και δεν μπορώ να κρύψω την ευγενή τουλάχιστον αντιπάθειά μου προς το δήθεν (για μένα) ποιοτικό έντεχνο τραγούδι.
Από τη μία έχουμε το αυθεντικό λαικό τραγούδι το οποίο ασχολείται με τα καθημ,ερινά προβλήματα, χαρές και λύπες του καθημερινού ανθρώπου και από την άλλη έχουμε το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι το οποίο χωρίς να είναι σαφής η στόχευσή του, θα έλεγα ότι απευθύνεται στη μερίδα εκείνη του κόσμου που αντιπαθεί την αμεσότητα και απλότητα του λαικού τραγουδιού.
Αν δεχτούμε πως το έντεχνο είναι όντως ποιοτικό ή τουλάχιστον ποιοτικότερο του λαικού, ποιά είναι τα σημεία εκείνα που το κάνουν τέτοιο; Και ποιά η σχέση των δύο παραπάνω ειδών με το ρεμπέτικο τραγούδι. Θα ήθελα τη γνώμη σας!
Και μόνο ο χαρακτηρισμός “έντεχνο” για να κάνει την αντιδιαστολή, δείχνει τόση έπαρση και τις περισσότερες φορές τόση αμάθεια που δεν αξίζει τον κόπο να σχοληθεί κανείς. Εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά!
Οι ίδιοι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως “του εντέχνου”, έβαλαν την ετικέτα του λαϊκού σε ότι σκουπίδι παίχτηκε στα σκυλάδικα της τελευταίας τριακονταετίας, κι’ ας απουσίαζε ο λαός από εκεί μέσα! Το γιατί - μεγάλα παιδιά είμαστε - είναι φαντάζομαι προφανές.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι πρόκειται για ψευδοδιαχωρισμούς της μεταπολίτευσης, που δεν περιγράφουν καμμία πραγματικότητα.
Νομιζω πως αλλη μια φορα μπερδευουμε τις εννοιες.Σε καμοια περιπτωση αυτος ο ορος ‘εντεχνο’ δεν εφευρεθηκε για να υποτιμησει αλλες μορφες μουσικης κι αν κρινω απο τους εκφραστες αυτης της μουσικης δεν νομιζω πως ηταν αυτος ο στοχος τους.Εντεχνη μουσικη θεωρω μονο την μουσικη που περιεχει και μια αλλη τεχνη και στη περιπτωση μας την ποιηση.Τεχνη μεσα στην τεχνη δηλαδη.Συμπερασματικα εντεχνη θεωρειται η μελωποιηση ποιηματων οπως Σεφερη,Ριτσου, Λορκα, Καβαφη κλπ και με καποια επιφυλαξη ισως και την μελωποιηση στιχων που μπορουν να σταθουν απο μονοι τους σαν ποιημα (βλεπε Παπαστεφανου). Ετσι ο διαχωρισμος εντεχνης και ατεχνης μουσικης που ακουγεται πολλες φορες και απο μουσικους νομιζω πως δεν ισχυει, και βεβαια οταν ακουγεται και σε σκυλαδικα οπως αναφερει ο Γρηγορης σιγουρα παραποιηται ο ορος και καπηλευεται μια ομαδα συνθετων (Θεοδωρακης, Χατζηδακης κλπ ) ερμηνευτων (Μπιθικωτσης Καζαντζιδης αλλα και Αρλετα ,Ζωγραφος κλπ) και μια γενια που ακουσε και εμαθε ποιηση σε χαλεπους καιρους μεσα απο αυτη την συγκεκριμενη μουσικη κι αν μη τι αλλο ειναι “ιεροσηλια” να ακουγεται σε τετοιους χωρους.
Για το διαχωρισμό έντεχνου-άτεχνου να το δεχτώ.
Για το διαχωρισμό ποιητή-μη ποιητή και ποίησης-μη ποίησης τί ισχύει ακριβώς;
Γιατί να είναι μόνο ο Ρίτσος ποιητής και όχι ο Πάνου (τυχαία τα παραδείγματα);
Αν δεχτούμε πως και ο Πάνου είναι ποιητής, τότε και το “Η ζωή μου όλη” είναι κι αυτό έντεχνο.
Αν υποστηρίξουμε ότι ο Πάνου δεν είναι ποιητής, πώς τεκμηριώνουμε την άποψη αυτή;
Αλήθεια, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πότε πρωτακούστηκε ο όρος “έντεχνο”. Όταν τρέχαμε στις μπουάτ (πιτσιρικάς εγώ άντε και λίγο μετά τη χούντα σαν φοιτητής) μιλάγαμε για νέο κύμα!
Τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη δεν τους άκουσα ποτέ να λένε ότι έγραφαν “έντεχνο”.
Ούτε τον Σαββόπουλο. Ούτε τον Λεοντή (που μελοποίησε πολλούς)
Εκείνους που έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου να επικαλούνται τον όρο για τη δουλειά τους, είναι μόνον ο Ανδριόπουλος και ο Σταυριανός…
“Ως “έντεχνο τραγούδι” ιστορικά ονομάστηκε εκείνο το σώμα της ελληνικής μουσικής που, με αφετηρία τη δεκαετία του '60, συνδύασε σύνθετες μουσικές φόρμες με τον λόγο ελλήνων αλλά και ξένων ποιητών. Κατά μία έννοια λοιπόν: έντεχνο = μουσική τέχνη + ποιητική τέχνη.”
“Όμως, κατ’ άλλους, ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σήμερα για να καταδείξει το έργο καλλιτεχνών που κινούνται στα πλαίσια ενός “ποιοτικού” τραγουδιού (ορισμένου από ποιον; με ποια κριτήρια;). Έτσι, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο έχει εγγραφεί το σύγχρονο (τονίζουμε, σύγχρονο, όχι του '70 ή του '80) έργο τόσο ετερογενών καλλιτεχνών όπως η Πρωτοψάλτη, η Αρβανιτάκη, η Γαλάνη, η Τσανακλίδου, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Μητροπάνος, ο Μάλαμας, ο Θ. Παπακωνσταντίνου, ο Δεληβοριάς, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, οι Αδερφοί Κατσιμίχα, ο Ιωαννίδης, ο Τσακνής, ο Μαχαιρίτσας, οι Πυξ Λαξ, μέχρι και ο Χατζηγιάννης, ως “έντεχνο”. Και αυτός ο χαρακτηρισμός αποδίδεται πλέον σε τραγουδιστές, δηλαδή εκτελεστές, ανεξάρτητα από το έργο τους, το περιεχόμενο και τον δημιουργό του. Το πρόβλημα είναι πραγματικό. Από τη μία, ένας όρος που δεν έχει συγκεκριμένη, διακριτή περιγραφική χρήση είναι ένας άχρηστος όρος. Ακόμα χειρότερα, ένας όρος που αυθαίρετα θέτει οτιδήποτε πέρα από αυτό σε μία υποδυέστερη θέση (έντεχνο # άτεχνο) είναι ένας μη αντικειμενικός όρος. Από την άλλη, πως θα περιγραφούν τα τραγούδια των σύγχρονων τραγουδοποιών και τραγουδιστών που δεν εντάσσονται ούτε στο ροκ-ποπ, αλλά ούτε και στο λαϊκό και ελαφρο-λαϊκό;”
Στο δεύτερο σκέλος του κειμένου, είναι ακριβώς όπως τα λέει ο συγγραφέας. Ο όρος έντεχνο σήμερα χρησιμοποιείται αυθαίρετα για να διαχωρίσει τους ποιοτικούς από τους “άλλους”. Το ερώτημα είναι με ποιά κριτήρια είναι ποιοτικοί αυτοί που σήμερα αποκαλούνται έντεχνοι και είναι μη ποιοτικοί όλοι οι υπόλοιποι;
Ο κόσμος που αγαπά το τραγούδι ,αυτά τα μουσικά ¨είδη ¨ τα έχει τακτοποιήσει μέσα του με ,θα έλεγα ακρίβεια πιστεύω. Που μπορούμε να καταχωρίσουμε ,ας πούμε το σημαντικό ζειμπέκικο του Θεοδωράκη ¨Δραπετσώνα¨ στα ¨έντεχνα¨ η στα ¨λαικά¨?
Η Δραπετσώνα σίγουρα είναι και έντεχνο και λαικό. Το πρόβλημα είναι γιατί θα πρέπει να γίνεται ο διαχωρισμός αυτός. Δηλαδή γιατί ένα λαικό δεν μπορεί να περιλαμβάνει ποίηση ή αλλιώς γιατί ένα τραγούδι που περιλαμβάνει ποίηση να μην είναι και λαικό;
Στα σύγχρονα όμως έντεχνα ο διαχωρισμός αυτός αρχίζει να γίνεται απαραίτητος. Τα περισσότερα δεν έχουν τίποτα το λαικό μέσα τους. Απλά προσπαθούν να μεταμορφώσουν το δύσκολο και αόριστο στίχο σε ποιότητα.
Σίγουρα η ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ είναι και λαική.και έντεχνη,(γιατί τα υπόλοιπα είδη είναι άτεχνα;) και αριστοκρατική (κατά καιρούς έχουμε δεί κατ ΄επανάληψη ανθρώπους της λεγόμενης “αριστοκρατίας” να μερακλώνουν και να την χορεύουν ).Και σαφώς ένα τραγούδι που περιλαμβάνει ποίηση, μπορεί να είναι λαικό.Τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, τα περισσότερα δημοτικά και ρεμπέτικα, ξεφεύγουν από τα πλαίσια της απλής στιχουργικής , και πηγαίνουν στα μονοπάτια της υψηλής ποίησης. Αν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσουμε κάποια ονοματοδοσία, για να χαρακτηρίσουμε κάποιο είδος τραγουδιού, ας μην λέμε “έντεχνο” -είναι ύβρις για τα υπόλοιπα είδη-, ας λέμε τέλος πάντων ΛΟΓΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
ας μη χαρακτηριζουμε απλα!ειναι το σωστοτερο.οσο αφορά την ΄΄ποιοτητα΄΄ο καθενας την αντιλαμβανεται οπως την καταλαβαινει.
:)Πάντως σημερα ο ατυχής κατα τη γνωμη μου χαρακτηρισμός ενός ειδους μουσικής ως εντεχνη, ειναι στα μυαλα μας λίγο πολύ συγκεκριμένος. π.χ. οταν λεμε πάω σε ενα μαγαζί που παιζει έντεχνα ξέρουμε τι περίπου θ ακουσουμε ετσι δεν είναι; Αρα λοιπόν το τι ειναι σήμερα το έντεχνο εχει σ ενα βαθμό αυτοκαθοριστεί απλα το θέμα μας μάλλον είναι ότι θα πρεπε να εχει αλλη ονομασία!!!
Το αλλο πρόβλημα είναι οτι εχει συνδεθει στα μυαλα πολλών ως μουσική που ακουνε τύποι κουλτουριάρηδες με αναζητησεις οπως ποιος ειμαι που πάω γιατι να γινονται πόλεμοι και τέτοια πράγμα που επίσης δεν ισχύει!!!
και με την ευκαιρία πάρτε και τους στίχους απ το αγαπημένο μου ‘‘έντεχνο’’!
Πολλοί θέλουν την άνοιξη
κι άλλοι το καλοκαίρι,
και το χειμώνα το βαρύ
μονάχα οι καλογέροι.
Έλα βοριά, καλέ βοριά
χιόνι και καταιγίδα
να πέσουνε τα μάνταλα
να σφραγιστούν οι θύρες
να μην περνούν οι έμορφες
και πέσω σε παγίδες.
Γιατί είμαι αδύναμο σκαρί
και χάνω τη σειρά μου
όταν γυναίκα δαίμονας
περάσει από κοντά μου.
Η πίστη θέλει στήριγμα
θεό που να λατρεύει
και μοναστήρι πέτρινο
κελί σαν μαύρη απόχη
στρώμα από άγριο μαλλί
τα όνειρα να διώχνει.
Έλα βοριά, καλέ βοριά
χιόνι και καταιγίδα
να πέσουνε τα μάνταλα
να σφραγιστούν οι θύρες
να μην περνούν οι έμορφες
και πέσω σε παγίδες.
Ας καταλήξουμε εδω μέσα(οχι οτι πρέπει,ούτε είμαστε οι ειδικοί) τι είναι λαϊκό τραγούδι(συζητήσεις επι συζητήσεων) και ας αναρωτηθούμε μετά αν η Δραπετσώνα είναι λαϊκό ή οχι. Που για μένα είναι με τα μπούνια λαϊκό τραγούδι!Θες ο ρυθμός, η μελωδία,το μπουζούκι,η φωνή,το θέμα.Όλα όλα το κάνουν λαϊκό. Η μεγαλύτερη καινοτομία την εποχή του Θεοδωράκη ήταν που απο την ποίηση του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη ,της Παπαγιανοπούλου (στα τραγούδια εννοώ οχι γενικά ποίηση) περάσαμε σε κάποιο βαθμό στην ποίηση του Ρίστσου, του Σεφέρη.Δεν κρίνω απλά αναλύω.
Λόγιο τραγούδι σημαίνει κλασική μουσική πχ τα lieder του Schubert, ή άλλη μουσική με σημαντικό θεωρητικό υπόβαθρο π.χ βυζαντινή. Και εντάξει ο Θεοδωράκης και ο Μικρούτσικος έχουν πτυχία αντίστιξης και φούγκας και εκτός από τραγούδια γράφουν μουσική δωματίου και συμφωνικά έργα. Ο Δουρδουμπάκης ή οι Πυξ Λαξ με ποιά λογική είναι λόγιοι-έντεχνοι;
Τα τραγούδια του Θεοδωράκη πολλές φορές είναι αποσπάσματα ενός μεγαλύτερου έργου, που μπορεί να είναι κύκλος τραγουδιών, μπορεί να είναι κάποια άλλη φόρμα(ορατόριο π.χ το Άξιον Εστί).
Όπως το είπες ,δεν είναι ανάγκη να καταλήξουμε κάπου, έτσι από κοινού .Ο καθένας μας έχει καταλήξει ,και καλά έχει κάνει. Κ΄ εγώ τη Δραπετσώνα λαϊκό κάργα τη λέω, και μάλιστα βαρύ ζεϊμπέκικο. Και λίγο μ΄ ενδιαφέρει αν ο δημιουργός του ήταν λόγιος η μη. Οπως και το ¨Μια ζωή μεσα στους δρόμους και τις νύχτες¨ εμπειρικός συνθέτης το έγραψε αλλά είναι δυνατό κομμάτι.
O emc έχει δίκιο. Είναι χάσιμο χρόνου να παίζουμε με τις λέξεις. Ο όρος “έντεχνο” δεν γεννήθηκε σε αντιδιαστολή με το “άτεχνο”. Ούτε έχει σχέση με τη λόγια δημιουργία που είναι κάτι εντελώς άλλο. Το “έντεχνο” είναι όρος σαφώς προσδιορισμένος, για παράδειγμα στα άρθρα του Μίκη στο “Αντί” της μεταπολίτευσης, και αφορά τη συνθετότητα του μουσικού έργου, δηλαδή του κύκλου της μελοποιημένης ποίησης απ’ όπου συχνότατα γεννήθηκαν ξακουστά λαϊκά, όπως η Δραπετσώνα μιας και αναφέρθηκε, αλλά και πάρα πολλά άλλα λιγότερο γνωστά. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να ξαναματα-αναλύσουμε το “έντεχνο” στο forum. Αυτό είναι θέμα για μερικά άρθρα στη ΚΛΙΚΑ. Δεν δεσμεύομαι ελλείψει χρόνου, αλλά αν κάποιος φίλος κάνει την αρχή, θα βρώ χρόνο για να ακολουθήσω.
Τώρα… Αν σήμερα κάποιοι αξύριστοι κομπλεξικοί τον χρησιμοποιούν για να αυτοπροσδιοριστούν και να κερδίσουν ένα δεκάλεπτο τηλεθέασης πλάϊ στην ποιοτικιά Μπίλιω, ε, αυτό είναι θέμα ψυχιάτρου για να μην πω κτηνιάτρου. Δεν μπορεί όμως να αποτελέσει αφορμή για επίθεση κατά των έντεχνων κύκλων των δεκαετιών του '60 και '70, άντε και ελάχιστων της δεκαετίας του '80, οι οποίοι έχουν κλείσει αφήνοντάς μας απροστάτευτους. Διότι σήμερα, ούτε μεγάλοι ποιητές υπάρχουν για να τροφοδοτούν εμπνευσμένους συνθέτες, ούτε και το αντίθετο.
Απ’ την άλλη μεριά, ο Μικρούτσικος που είναι προβληματισμένος και ξέρει τι του γίνεται, ούτε για έντεχνο μιλάει, ούτε για λαϊκό. Αυτοπροσδιορίζεται σαν μέλος του σύγχρονου avant garde κινήματος. Ο Μικρούτσικος είναι σπουδαίος, όποιο προσδιορισμό και αν επέλεξε για τη μουσική του. Aν νομίζει ότι είναι μεταμοντέρνος, πειραματικός, ανορθόδοξος και τα λοιπά, θα το σεβαστώ αλλά με την επιφύλαξη ότι μάλλον αδικεί τον εαυτό του.
Προσωπικα το κατατασσω στα σουπερ λαικα κομματια , καταπληκτικη ζειμπεκια και με τιποτα εντεχνο …
Επι χουντας ηταν απαγορευμενο και μαλιστα κατι φοιτηταρια τοτε , σε ταβερνακι χωριου , αφου μεθυσαν
τον κυρ αστυνομο του εβαλαν την Δραπετσωνα και ο ανθρωπος εφερε κατενθουσιασμενος τις γυρες του !!!
Είναι και έντεχνο, με την αυθεντική έννοια του όρου όμως, όπως είναι και τα περισσότερα γνήσια λαικά κομμάτια στην ιστορία του λαικού τραγουδιού.
Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που τα περισσότερα λαικά τραγούδια έχουν τόση αξία ώστε να θεωρείται ότι εμπεριέχουν ποίηση, ποιός ο σκοπός της δημιουργίας του όρου “έντεχνο” ακόμη και στην αρχική μορφή του όρου; Για τη σημερινή έννοια του όρου δεν αξίζει καν να ασχολούμαστε νομίζω.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:31 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:22 —
Όμως δεν απαντήσαμε στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος. Ποιά είναι η διασύνδεση της σχέσης λαικό-έντεχνο με το ρεμπέτικο τραγούδι;
Πολλές φορές, στις μέρες μας, παρατηρώ πως από τη νεολαία κυρίως και ευτυχώς με ασθενή ένταση ακόμη, το ρεμπέτικο τραγούδι τείνει -στη συνείδησή τους και πουθενά αλλού- να λάβει το χαρακτήρα του σύγχρονου έντεχνου όσον αφορά το περιεχόμενο και την ποιοτική στάθμη. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφεύγω να πηγαίνω σε ρεμπετάδικα διότι κατά 90% θα αντιμετωπίσω τους σύγχρονους έντεχνους οι οποίοι ομολογουμένως μου χαλούν τη διάθεση για γλέντι. Μεγάλες παρέες αξύριστων τυπάδων -συνήθως αμιγώς ανδροπαρέες- οι οποίοι φωνασκούν άκομψα και χαλούν το όλο κλίμα, πρακτικά και κυρίως αισθητικά.
Υπάρχει λοιπόν “επιμιξία” στο κοινό που αγαπά το ρεμπέτικο τραγούδι ή μήπως είναι ομαλή η μετάβαση από το ψευδοεπαναστατιλίκι του Αμερικανοροκ και έντεχνου προς το σαφώς καθορισμένο ήθος και ύφος του ρεμπέτικου;
Ο ατυχής -κατά τη γνώμη μου- διαχωρισμός λαικού και ρεμπέτικου φυσικά ευνοεί τέτοιες καταστάσεις.
Τα παραπάνω ερωτήματα ας μη θεωρηθούν “προσβλητικά” ή “επιθετικά”. Αν κάνω λάθος θα το δεχτώ ευχαρίστως.
Θοδωρη , πιο πανω γραφτηκε πως ο,τι εχει σχεση με ποιηση και μελοποιειται ειναι εντεχνο , επομενως ολα τα τραγουδια του κοσμου
ειναι εντεχνα … ισως διαφερει ο τροπος εκφρασης , ομως καποια δεν χορευονται , πως να το κανουμε , ειναι μπαλαντοειδη η αναλαφρα …
προσωπικα , ειμαι συμφιλιωμενη εδω και πολλα χρονια με τον ορο λαικο και ρεμπετικο … και μου αρεσει !
κι αυτα περιεχουν μεσα τους “γραφή” , ποιηση , συναισθημα , αλλα πιο απλοικα , αν θες πιο λαικα , πιο ατοφια οχι με λεξεις πομπωδικες αλλά γραμμενα με παθος και φορτιση καρδιας (ενα παραδειγμα η Ευτυχια Παπαγιαννοπουλου) …
οσο για τις ομαδες ατομων στις οποιες αναφερεσαι , παντα θα υπαρχουν και παμπολλες φορες εδω μεσα ανοιχτηκε το θεμα ,
το οποιο θα παραμεινει παντα ανοιχτο και δεν εχει να κανει με εντεχνους η ατεχνους , με λαικους η ρεμπετες , παρα μονο
με ατομα που στερουνται αγωγη και μουσικη παιδεια , ωστε να σεβαστουν πανω απ` ολα τους εαυτους των …
πελαγια δεν εχει μπραβόκουμπο!!! αλλιως θα σου βαζα!!!
Μια θεωρια μου ειναι οτι ο “συγχρονος μεσος ελληνας” (κανεις απο εμας εδω μεσα αλλα με ενα τεραστιο ποσοστο δυστυχως “τετοιων” εξω απο εδω…) χαρακτηριζει τοσο το Ρεμπετικο οσο και το εντεχνο-ποιοτικο(η οπως αλλιως θελετε πειτε το) ΔΥΣΚΟΛΟ τοσο για τ’αυτια του οσο και για το μυαλο του… Δεν τα βρισκει(αυτα τα δυο ειδη μουσικης) με τοση ευκολια ουτε στην τηλεοραση(πρωτη και χειροτερη) ουτε στο ραδιοφωνο,ουτε στα περιοδικα,ουτε στα μαγαζια κλπ. Δεν τον βομβαρδιζουν με αυτα τα δυο ειδη μουσικης οπου σταθει κι οπου βρεθει οπως κανουν με ολα τα αλλα,δεν του κανουν πλυση εγκεφαλου απο το σχολειο μεχρι τον δρομο που οδηγεις αμεριμνος και σε τυφλωνουν οι διαφημιστικες πινακιδες μεγαλων μαγαζιων,δεν εχουν ευκολα στιχακια μ’ενα κουπλε κι ενα ρεφρεν που επεναλαμβανεται 40 φορες και τρυπωνει σαν…βδελα στο μυαλο σου,δεν ειναι παντα χαρουμενα και διασκεδαστικα(συνηθως) και σε αναγκαζουν να βαλεις το κεφαλι σου να δουλεψει… Αυτος ο “νεοελληνας” λοιπον δεν θελει ν’ακουει μουσικη για να σκεφτεται και να προβληματιζεται,ουτε καν για να μερακλωνει. Απλα ακουει(με την πραγματικη εννοια του ρηματος “ακουω”-απλα και μονο σαν μια απο τις αισθησεις του ανθρωπου…). Ουτε νιωθει ουτε αισθανεται τη μουσικη οπως εμεις οι “υπολοιποι-παραξενοι τυποι” που ακουμε κατι τοσο πρωτογονο και εκτος εποχης θεματολογικα(βλεπε Ρεμπετικο) και τοσο ακαταλαβιστικο και πολλες φορες ψυχοπλακωτικο(!) (βλεπε εντεχνο-ποιοτικο). Ετσι λοιπον μπορει ως ενα μικρο βαθμο να δικαιολογηθει πως καποιος που ακουει Ρεμπετικα μπορει να ακουει και “εντεχνα” οπως και το αναποδο βεβαια… Ιδιως οταν οι περισσοτεροι δημιουργοι,ερμηνευτες,στιχουργοι,τραγουδοποιοι του λεγομενου “εντεχνου” τραγουδιου γνωριζουν,σεβονται,υποστηριζουν και αναγνωριζουν την σπουδαιοτητα του ρολου του Ρεμπετικου και μετεπειτα λαικου τραγουδιου(οπως επισης και του δημοτικου τραγουδιου) στην διαμορφωση της πραγματικα καλης ελληνικης μουσικης… Το δυσκολοτερο δε απο ολα ειναι ο επαναπροσδιορισμος της ορολογιας “εντεχνο” και αυτων που το αποτελουν μιας και εχουν εισχωρησει σ’αυτο πολλα διαφορετικα πραγματα με αποτελεσμα να διχαζει ολους εμας τους…“υπολοιπους-παραξενους τυπους”…!!