αντώνη, το πιο εύκολο και συνηθισμένο είναι να ρίχνεις την μι μπάσα σε ρε (ρε κούρδισμα), εξυπηρετεί σε όλους τους τόνους. αρκετοί παίζουμε μονίμως έτσι -ακόμα κι αν δεν είναι από ρε ή σολ το κομμάτι, σου δίνει ένα τόνο απιπλέον έκταση χωρίς να δυσκολεύει ιδιαίτερα στα ακκόρντα. για μοναχικό παίξιμο κατεβάζεις επιπλέον τη λα σε σολ, και ακόμα παραπέρα και τη μι καντίνι σε ρε (αλλά μπερδεύει λίγο στο σολιστικό).
άμα κάνεις μια απλή αναζήτηση στο φόρουμ θα βρείς συζητήσεις πάνω σε αυτά, ενώ άμα γκουγκλάρεις guitar tunings θα βρεις πάρα πολλά κουρδίσματα -κάποια από αυτά χρησιμοποιήθηκαν από κατσαρό, κωστή, κλπ.
[SIZE=2]νίκος
Ας με διορθώσουν οι κιθαρίστες, αλλά έχω την εντύπωση ότι, όσο κι αν τα κουρδίσματα πέραν του κλασικού προσφέρουν κάποιες επιπλέον δυνατότητες, ωστόσο το κλασικό δεν παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις σ’ ό,τι τόνο κι αν παίζεις (εφόσον μιλάμε για συνοδεία). Δηλαδή, είτε κουρδίσεις το μπουζούκι ρε-λα-ρε είτε ένα τόνο κάτω, και από όποια τονικότητα κι αν παίζεις, ένας απλώς επαρκής κιθαρίστας (δε χρειάζεται να είναι θεός) μπορεί να σε συνοδέψει σωστά χωρίς να σκοντάψει σε προβλήματα σαν αυτά που λέγαμε για το τρίχορδο. Με τα διαφορετικά κουρδίσματα μπορεί να πετύχει έναν πιο πλούσιο ήχο (π.χ. η τροπή της μπάσας μι σε ρε δίνει ένα ωραίο καπμανιστό ρε που δεν το έχει η κανονική ρε χορδή), ή ένα πιο ιδιαίτερο ύφος, δεν είναι όμως σαν το μπουζούκι που αν δεν αλλάξεις κούρδισμα ορισμένα πράγματα δε γίνονται καθόλου.
Α, εντωμεταξύ Αντουάν, μην μπερδεύουμε τις λέξεις κούρδισμα και ντουζένι. Τυπικά είναι ταυτόσημες βέβαια, αλλά στην πράξη έχει επικρατήσει να λέμε ντουζένι κάθε κούρδισμα με διαφορετική διαστηματική διάταξη. Αλλάζοντας το ρε-λα-ρε σε ντο-σολ-ντο δεν αλλάζουμε ντουζένι, απλώς χαμηλώνουμε το υπάρχον κατά ένα τόνο. Το κούρδισμα που οι Τούρκοι λένε καραντουζένι κι εμείς ακόμα δεν έχω μάθει πώς το λέμε (το ελληνικό καραντουζένι είναι άλλο) είναι ρε-σολ-ντο ή λα-ρε-σολ ή μι-λα-ρε κλπ. (δηλαδή πάντα τα ίδια διαστήματα, ασχέτως αν όλο μαζί είναι ψηλότερο ή χαμηλότερο). Στην παρούσα συζήτηση δεν έχει γίνει λόγος για άλλα ντουζένια πλην του «ιταλικού» (ρε-λα-ρε -το ντο-σολ-ντο ή, ξέρω γω, μι-σι-μι είναι εξίσου «ιταλικό»).
Για το 4χ δε γνωρίζω να πω τίποτε, εκτός ότι είναι ένα τόνο πιο ψηλά από την κιθάρα και συνεργάζεται μαζί της χωρίς πρόβλημα.
Εχεις δικιο Πεπε, απλα λειτουργησα “προβοκατορικα” γιατι ηθελα να μαθω τι γινεται με την κιθαρα, τοσο σε κουρδισμα του 3χ σε ντουζενι, οσο και σε ρε-λα-ρε κουρδισμα σε διαφορετικο τονο. :090:
Liga Rosa ευχαριστω για τις πληροφοριες! Ραντεβου στο παγκακι για οσο επιτρεπει ο καιρος ακομα :088:
περικλή όπως τα λες είναι για την κιθάρα. για συνοδεία βολεύει περισσότερο το κλασικό κούρδισμα, αλλιώς όσο αλλάζεις κούρδισμα τόσο μπερδεύονται τα πιασίματα των ακκόρντων. όταν όμως παίζει μια κιθάρα μόνη της, τότε ισχύει ό,τι και στο μπουζούκι. διαφορετική κατηγορία που δεν μας αφορά εδώ είναι τα κουρδίσματα σε συγχορδία για παίξιμο με σλάιντ.
για το ρε-σολ-ντο αναφέρεται η ονομασία “ραστ”, επειδή εξυπηρετεί αυτόν τον δρόμο.
δεν θα είχε κανένα νόημα να αλλάξεις κούρδισμα στο γνωστό τετράχορδο, αφού εξαρχής κατασκευάστηκε για να προσομοιάσει στην κιθάρα (ένα τόνο χαμηλότερα, όχι ψηλότερα). τώρα, σε κάποιο μπουζούκι με τέσσερις χορδές αλλά ξερό ήχο, κατάλληλο για γεμάτα παιξίματα, κλασικό κούρδισμα είναι το λα-ρε-λα-ρε. ή δεν ξέρω, ίσως και σε πέμπτες αν το σηκώνει, σαν λαούτο (ή μάλλον μαντόλα).
Σημείωση από Πέπε:
Φυσικά χαμηλότερα και όχι ψηλότερα, μου 'φυγε εκ παραδρομής.