Τί να πω Νίκο. Κι έγω έχω εμπειρίες “αντιστροφες” με άλλους λαούς. Ας είναι.
“…σκοτώνουμε αυτό που αγαπάμε”. Προφανώς όλοι αυτοί στους οποίους αναφέρομαι δεν το βλέπουν έτσι.
Επειδή αναφέρ8ηκε και το όνομά του και επειδή θα το γουστάρετε το κομμάτι σας το στέλνω εδώ σ αυτό το τόπικ έτσι για να βλέπει τον Πετρέλη απο δώ χάμω και να τον μουτζώνει…
Αγγελάκας- Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός…
[http://rapidshare.de/files/12179872/07_Kala_pou_egina_spoudaios_kai_tranos.mp3.h tml](http://rapidshare.de/files/12179872/07_Kala_pou_egina_spoudaios_kai_tranos.mp3.html)Και λιγες γραμμες για το θεμα απο τον Chris Theoharis απο τον Καναδα που συμμετεχει στο φορουμ βλεποντας μονο τις συζητησεις. Τις μεταφερω χωρις την αδεια του γιατι μου αρεσε τοσο και γιατι ειναι μια παραπλησια αποψη με τις δικες μας απο την αλλη πλευρα του πλανητη !! Πιστευω να μην εχει προβλημα …
I note the discussion about the state of music in Greece. It’s not just Greece, it’s everywhere. Because television is everywhere.
Coupled with youth culture and its spending capacity, television promotes churning.
What is churning? In stock trading, it’s when your broker buys and sells on your behalf at a rapid rate, turning over your portfolio, so he can earn commissions.
…
So. Television sells the new, not quality. The new is the product, qualilty is not the product. Doesn’t matter what, every three months, something has to come out to be sold by television, with it’s short attention span.
…
So inferior people are promoted. And superior people have to produce, no matter what the product.
Quality goes down, newness goes up, and the music business makes money.
…
Η φραση λοιπον που τα περικλειει ολα :
<font color=“ff0000”>“So. Television sells the new, not quality” !!</font>
Συμφωνώ, τι να πω, spending capacity ομως εχουν και οι οχι τοσο νεοι;
Πολύ ωραία τα λέει ο φίλος από Καναδά, Γιώργη.
Γιατί κάνω όλη τη φασαρία στο thread… Ρε παιδιά, προχτές είμασταν μια παρέα με όργανα, κι αφού είπαμε τα δικά μας, άρχισαν κάτι πιπίτσες από τη παρέα με στυλάκι “αμάν ποιά με αυτά τα ρεμπέτικα!” να ζητάνε κάτι “Σούζι-τσούζει”(!), “τσικουλάτα”(!), “ούτε και στη Κίνα”(!) κ.α. ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ.
Γιώργη και λοιποί μουσικοί και μερακλήδες, πραγματικά σας λυπάμαι και σας συμπονώ, ένας θεός μόνο ξέρει τί περνάτε κάθε φορά σε ανάλογες περιστάσεις…
Λοιπόν, θέλετε σελς νιού νοτ κουάλιτι;
ΒΕΤΟ ΣΤΗ ΝΕΟ-ΜΑΛΑΚΙΑ. ΜΠΑΗ ΜΠΑΑΑΑΗ.
Πάνος
υγ. Άσχετο, αλλά μόλις μου ήρθε στο νου ένα απίστευτο ανέκδοτο, το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα…
Μπαίνουν δυο πετσιά σ’ένα μπαρ. Πάει το γκαρσόνι
- Τί θα πάρετε;
- Μπύρα.
- Τί μπύρα;
- Από κείνη που πίνουν οι μελητάκοι…
(θυμάστε τη διαφήμιση της Bud με τη μυρμηγκοφωλιά;)